Evə gəldiyim gün

İndi daşqınların bədbəxtliyi sona çatdıqdan sonra zərər çəkmiş bölgələrdən bir çox insan evlərinə qayıdıb. Xoşbəxt xatirələri sönən kədərli görüntülərlə qarşılanır. Çox hekayələr ortaya çıxır; Onlardan biri --də Bangkok Post – Lat Lum Kaeodan olan yazıçı Pathum Thani tərəfindən yazılmışdır.

Niwat Kongpien tənqidçidir və bir fotoqraf kimi tez-tez kənarda işləyir. Nəticədə, çılpaq fotoqrafiyaya olan sevgisinə görə bir çoxları tərəfindən təhqir olunub. Mən bunu o qədər təsirli tapdım ki, onu bəzən pulsuz hollandca tərcümədə ümumiləşdirmək istərdim:

“Bol su evimə çatanda başqa yerdə müvəqqəti sığınacaq tapmaqdan başqa çarəm qalmadı. Mən Hua Hinə qaçdım, amma öz evimdən qaçmalı olacağımı heç düşünməmişdim. Son on dörd ildə bir gün öləcəyim yerim olacağını düşündüyüm bu evdə iki seldən sağ çıxdım.

Yaşadığım məhəllə su ilə əhatə olunmuş və buna görə də ona tanış olan icmadır. Kəndlilər çəltik əkir və ya meyvə bağları ilə məşğul olurlar. Onlar bir əsrdən çoxdur ki, müntəzəm daşqınlarla yaşayırlar. Mən də onlar kimi olmaq, su ilə yaşaya bilmək istəyirdim. Mən su, torpaq, külək və odun təbii elementlərini araşdırmışam ki, həyatımı onlarla harmoniyada yaşaya bilim. Ona görə də evimi eyni şəkildə tikmişəm. Amma bu qədər sel suları məni həyat üçün qaçmağa məcbur etdiyi üçün arzumu həyata keçirə bilmədim. Sevdiyim evdən uzaqda.

Bu gün mən yenidən evə gedirəm, birinci hissə maşınla yaxşı keçdi, amma bir nöqtədə Reis qayıqda təqib edilir. Düyü tarlaları görünmürdü, ancaq göz görə bildiyi qədər bataqlıqla əvəzlənirdi. Mən həyatımda heç vaxt belə böyük su görməmişdim. Birbaşa mənim kəndimə yol cəmi on dəqiqə olardı, lakin çoxlu su sümbüllərinə görə daim fərqli bir marşrut seçməli olurduq.

Bu böyük sel haradan gəldi? Daşqın suyun düzgün idarə edilməməsinin nəticəsidir. Problemləri hazırlıqsız həll etmək daha böyük problemlər yaradır. Yaxşı su idarəçiliyinin incə detallarına daha çox diqqət yetirilsəydi, biz istənilən miqdarda suyun öhdəsindən gələ bilərdik. Amma mən ağlayan olmaq istəməzdim, heç olmasa indi yox, çünki bunu etməyə başlasam, bir zamanlar olduğum kimi gurultulu olacağam. Xeyr, bu gün bütün kitablarımı vaxtında təhlükəsiz yerə çatdıra bilməyəcəyimi düşünüb kədərləndim. Kimin ağlına gələrdi ki, sel səviyyəsi 2,5 metrə qalxacaq?

Nəhayət öz evimdə, yavaş-yavaş kitabxanama doğru addımlayıram. İndi təxminən otuz santimetr aşağı olan divarlardakı suyun ən yüksək səviyyəsini aydın şəkildə "oxuya bilirdim". Evimdəki su təkcə məhəlləmizdəki su basmış kanalın suyu deyil. Çöllərdə dayanmış, zibil və palçıqla örtülmüş su ilə qarışmışdı

Şkaf və çarpayılar palçıqla örtülmüşdür. Rəsmlər divardan asıldığı üçün xilas edildi - su hövzəsi üçün çox hündür. Mənim alçaq mətbəximdə hələ də su var. Mənim rahat, lakin sadə yataq otağım artıq yatacağım yer deyil. Qorxuram ki, on dörd il yaşadığım evi söküb yenidən tikməli olacağam.

Kitabxanaya çatanda artıq axşam olur. Onu açan kimi dözülməz xaos görürəm. Minlərlə islanmış kitablar pulpaya çevrildi. Əsrlik piano çökür və otağın bir küncündə stullar üzür.

Döşəmə parçalanmış, islanmış kitablarla doludur. Buradan getməliyəm, çünki ürəyim ağrıyır. Göz yaşlarımı güclə saxlaya bilirəm. Necə ola bilər ki, mən kitablarımı bu qədər sevirəm? Bəli, niyə olmasın? O kitablar olmasaydı, mən yaza bilməzdim. Mən dünya haqqında bilik və baxışlarımı indi seldə məhv olmuş bu kitablardan əldə edirəm. Yığdığım pulla bu kitabları ala bilmək üçün həmişə qənaətlə yaşamışam. Mən həmişə yeni yerə köçəndə onları özümlə aparırdım və indi ironik olaraq, daimi bir yer tapdığım üçün ən qiymətli mülküm sel tərəfindən məhv edilir.

Çox sevdiyim kitablar indi qarşımdadır, amma onları geri ala bilmirəm. Onları yanğında itirmək daha yaxşı olardı ki, buradakı o dəhşətli kağız qarışıqlığına baxmayaq. Mən uşaq olsam da həmişə kitabların əhatəsində olmuşam, özümü bu dünyada hər şeydən çox onlara yaxın hiss edirdim. Mən onları hər zaman öz minnətdarlığımı bildirirmiş kimi əzizləmişəm. Kitablar məni bugünkü kimi formalaşdırdı. İnsan, sadəcə bir məxluq deyil. Həqiqətən də, kitab oxumadan tam bir insan ola biləcəyinə heç vaxt inanmazdım.

Mən indi itki üçün ağlaya bilərdim, amma etməyəcəyəm. Qaranlıqda ay işığının bütün suyun silsiləsi üzərində parıldadığı yerə baxıram. Hər axşam bunu edirdim, ayın mənzərəsi məni həmişə valeh edir və sakitləşdirirdi. Ən qaranlıq, aysız gecədə belə, səmaya baxıb qaranlıqdan ayın hara getdiyini soruşdum.

Bu gecə ay sönür, ay işığı mənə kitablarımı itirməyi unutdurur. Ay mənə deyir ki, kitablarımdan yapışma. Başqa yerlərdə oxunacaq milyonlarla kitab var. Bu əminliklə mən indi yuxuya gedə və sabah yeni gələcək üçün oyana bilərəm!”

Müəllif haqqında daha yaxşı fikir üçün: bk.asia-city.com/events/article/first-person-niwat-kongpien