האַנדפּרינט פון פּרינס בערנאַרד אויף Koh Sak

Solodov Aleksei / Shutterstock.com

Veertig jaar geleden bracht ik voor de tweede maal mijn וואַקאַציע טיר אין טיילאַנד. Bij een bezoek aan een eiland beklom ik een berg en op de top van de berg trof ik tot mijn verbazing een betonnen tegel met een handafdruk van Prins Bernhard. Bovendien afdrukken van handen van andere beroemdheden, waaronder veel filmsterren.

De eerste jaren dat ik hier woonde, nu bijna twintig jaar, vroeg ik bij ieder eiland dat ik bezocht, waar ik handafdrukken van beroemdheden kon vinden. Tevergeefs. Tot de eerste vistocht die door de Nederlandse Vereniging Pattaya (NVP) werd georganiseerd. De organisator vertelde over zijn ervaring met een booteigenaar, die een gevarieerd programma bood. Vissen, eilandbezoek en snorkelen. Terloops noemde hij de naam van het eiland Koh Sak, vlak boven Koh Larn. Bovendien vertelde hij me dat er midden op het eiland een berg is en dat op de top van die berg handafdrukken te vinden zijn, o.a. van Prins Bernhard. Dit verhaaltje gebruikte ik als aankondiging voor die vistocht van de NVP. Merkwaardigerwijs heb ik er daarna nooit meer over gerept. Dat wil ik nu goedmaken.

’s Ochtends komen de deelnemers bij elkaar in een restaurant in het Jomtiencomplex. Daar gebruiken we een kop koffie. Er is taxivervoer naar de boot in Pattaya geregeld. We gaan aan boord en gelukkig hebben we rustig weer. Vlak voor Koh Sak is er gelegenheid tot vissen. Alle apparatuur is aan boord. Ook gebruiken we een maaltijd aan boord, ook al wordt er geen vis gevangen. Dan volgt eindelijk het bezoek aan het eiland. Ik heb de keuze tussen שנירל, zwemmen of Prins Bernhard. Veel mensen kiezen voor snorkelen. Voor dit laatste moest je zelf de apparatuur meenemen. Naar de verhalen is het hier onder de zeespiegel de moeite waard.

Ik laat dit alles aan mij voorbijgaan, want ik heb een andere missie. Op zoek naar het verleden wandel ik naar de enige berg op het eiland. Er is een aardig pad omhoog. Zo nu en dan kijk ik terug om van het prachtige uitzicht te genieten. Het pad wordt smaller. Er komen hier niet veel mensen. Eindelijk bereik ik de top.

Bijna loop ik door naar de andere kant van het eiland, wanneer mijn oog op enkele vierkante betonblokken, links van de weg, valt. Ze zien eruit alsof we op een slecht onderhouden begraafplaats zijn. Het derde graf geeft me het gevoel dat ik warm ben. Een handafdruk en een naam: The Duke of Edinburg. En even verder zie ik mijn doel. De voetafdruk en een handafdruk van onze eigen Prins Bernhard. Ik maak enkele foto’s, maar daarop is thuis nauwelijks iets te zien. Het geeft niet. Ik ben gelukkig, omdat ik zie wat ik zoveel jaren terug zag.

Ik ga terug en zit daar nog even in een ligstoel van een pils te genieten. Moe, maar voldaan. Dan klinkt het signaal voor de terugtocht. Ik ben een gelukkig mens.