דע ר לאטעריטישע ר װע ג מי ט א משוגענע ר הונט ; א קורצע דערציילונג פון Ussiri Thammachot

צוויי מענטשן פאַרלירן קאָנטראָל איבער זייער לעבן. אַ האָרנער מענטש, וואָס קען גאָרנישט טאָן מיט זיין יינגער פרוי, פאלט אין אַ טיף לאָך. דער אנדערער איז אן אלקאהאליקער, וואס וויל קריגן געלט דורך זיין זון פאר זיין געטראנק און גייט דורכ'ן לעבן דרולענדיג ווי א מבולבל הונט. 

ד י שװארצנדיק ע היץ ן פו ן דע ר זון , פארברײט ן דע ם שמאל ן לײם־װעג , װא ס פיר ט צו ם דארף . די בושעס צוזאמען דעם וועג דריקן זיך אין דער היץ; זייער בלעטער זענען אַזוי שווער מיט רויט שטויב אַז זיי רירן נישט אין דעם ווינט. די זון קריכט הויך אויפן וואלקנלאסן הימל. אירע הייסע שטראַלן צעשלאָגן דעם לאַטערייט וועג וואו מען קען נישט זען קיין מענטש און קיין בהמה אויף דעם זומער נאָכמיטאָג.

פאראויס , װא ם דע ר װעג , הא ט זי ך אראפגעלאז ט א קלײנע ם בערגל , באװעג ט זיך . אויב איר קוק גוט איר וועט זען אַז עס איז אַ כייַע מיט פיר פיס וואָס איז געגאנגען צו די דאָרף. עס איז אַ טונקל ברוין הונט, אַ ביין ווערכאַוס און באדעקט אין רויט, טרוקן שטויב. אַ ומזעיק קראַפט שרעקן די כייַע ווייַל עס גייט מיט אַ פעסט גיכקייַט און טוט נישט ויסקומען צו מיד. די אויגן זענען ברייט אָפן און ליידיק; זיי קוקן ווי די אויגן פון אן אומגליקלעכער און אומגליקלעכער מענטש.

אין אַ הײַזעלע מיטן לײם־װעג, אַזאַ פּשוט און אומפֿאַרענדיקט הײַזקע, װי די דאָרפֿישע האָבן, קוקט אַ דאַרער אַלטער פֿײַער אַף זײַן יונג װײַב. מער גרוי װי שװארצע שפיציקע האר אויפן קאפ. עס כאַפּאַנז צו זיין שטייענדיק אַפּרייט, קאַטשינג די ביסל זונשייַן וואָס סטרימז אין דורך די סלאַץ אין די באַמבו ווענט. זיין נעבעכדיק ראַם איז קוים גרעסער ווי די טשעקערד סאַראָנג ער יוזשאַוואַלי טראָגן אַרום די הויז.

זי האט נאך א בחור? זיין חשד וואקסט ווען ער קוקט אויף זיין יונג ווייב זיצן זיך אין בעט. כאָטש זי האָט אים געבוירן צוויי קינדער, ער קען נישט קאָנטראָלירן זיין קנאה. נאָך אַלע, קיין באָכער אין שטאָט וואָלט אָפּזאָגן איר געשמאַק גוף אויב עס וואָלט זיין געפֿינט צו אים. אפֿשר זי האט? די לעצטע צײַט האָט זי קיין מאָל נישט ליב געהאַט מיט אים.

'וואס גייט פאר? די קינדער זענען נישט אין שטוב.' ― זאָגט ער, פּרוּװט באַהאַלטן דעם כּעס אין זײַן קול. 'איך בין פאַרטיק מיט אים. עס נעמט איר אַזוי לאַנג.' און זי הייבט אן עפֿענען די לאָדן. 'וואָס טאָן איר דערוואַרטן דעמאָלט? איך בין שוין נישט קיין יונגערמאן. און לאָזן די לאָדן פֿאַרמאַכט!' — זאָגט ער מיט אַ טרויעריק.

'דעמאָלט אַקט ווי אַן אַלט מענטש! זי אַנטקעגנשטעלנ זיך. 'פארוואס טאָן איר ווילן עס בעשאַס דעם טאָג? ס'איז פאקינג הייס!' — העלא — שרײַט ער צו איר. 'עס איז ניט שטענדיק געווען אַזוי! מיט וועם האסטו זיך געפלאצט, אז דו האסט יעצט גענוג געהאט פון מיר? איך וועל דיך הרגענען אויב איך כאפ דיך!'

ער שטעקט זײַן פֿינגער אַקעגן איר פּנים און שפּרינגען אַרום איר אין אַ גרימצאָרן. 'דו ביסט משוגה! די סעקס האט דיך משוגע געמאכט!' זי שרייט, ברייסינג זיך ווי ער אַטאַקס איר. א שווערע שטויס קעגן זיין ביינער ברוסט רוקט אים. אבער דאן שמעקט ער איהר מויל מיטן האנט. דער קלאפ איז אזוי שטארק, אז זי פאלט צוריק אויפן בעט. זי פֿילט אירע בלוטיקע ליפּן, װי ער שטײט מאַטערן איבער איר.

פאַנונג, אויך גערופן פּאַנונג, טייַלענדיש גאַרמענט, סאַראָנג.

'איר קענען טאָן דאָס, טאָן ניט איר? אָבער?' שפּאָט זיי צו אים. איר פולע בריסט שטעקט ארויס פון אונטער דער פאַנונג וואָס זי טראָגט. װע ן ז י קוק ט אוי ף זײ ן לאגע ן או ן בײנערדיק ן קערפער , דענק ט זי ך װעג ן יענע ם טא ג פו ן לאנג ן צוריק , װע ן ז י אי ז געגאנגע ן צ ו אי ם או ן אי ז פארלאז ן פו ן אי ר פאטער ם הויז , צ ו װאוינע ן מי ט אי ם אי ן זײ ן קלײ ן הויז , אויפ ן לאטעריט ן װעג . ער איז געווען שיין און שטאַרק ווי אַ העלפאַנד. זײן בעט־ארבעט איז געװען שטארק, נאך װײך; ווי ווייך ווי א גלעט פונעם ווינט און שווער ווי א שטיין.

אָבער זיין בעט אַרבעט איז נישט פיל מער ...

ס'איז אלעס אפגעשוואכט אין די יארן זינט. זיין געשלעכט לעבן האט לאַסטיד מער ווי איר - פיל מער. די בעט־ארבעט איז איצט אויסגעלאשן און אויסגעשפארט; ער האט שוין נישט קיין קאנטראל דערויף. ער איז געװארן אן אנדער מענטש; קראנקלעך, פול מיט גריד און קנאה. ד י דאזיק ע צושטאנ ד אי ז פא ר אי ר מי ט מי ט או ן אומדערטרעגלעך . — דו האסט פארלוירן די שכל — זאגט זי ביטער. 'זיכער; משוגע! דו אומגעטרייע כלב!' שרײַט ער, די הענט שטײַגן צו איר האַלדז.

זי װארפט זיך אויף אים מיט אזא אומגעריכט קראפט, אז עס קלאפט אים אן אין דער באמבו װאנט. זי הערט, װי ער שילט און גײט, װי זי אַנטלױפֿט פֿון דער טיר. די יונגע פרוי לויפט צום לאטעריטישן וועג; מיט איין האַנט האלט זי דעם קנופּ פון דער פאַנונג איבע ר אי ר ברוסט , או ן מי ט דע ר אנדערע ר האנ ט צי ט ז י איבע ר ד י קני . זי קוקט זיך אַרום און זעט אים גײן גלײַך הינטער איר. זי איז פּונקט וועגן צו קרייַז די וועג צו די רייַז פעלד פון די אנדערע זייַט ווען זי הערט אים שרייַען אין פּאַניק.

'מעשוגע הונט! האַלטן, האַלטן! צי ניט אַריבער די וועג! דער הונט האט מעשוגאַס!' זי שטעלט זיך אפ און פילט אז אירע פיס וואקסן שווער ווי בליי. גאַט צו זיצן אין די רויט שטויב בייַ די ראָודסייד. דער טויטער דינער הונט, באדעקט מיט רויטע שטויב, גייט פאר פאר איר. די חיה קוקט אויף איר מיט הוילע אויגן, ברומט זיך און גײט גלייך ווייטער אויפן ליידיקן וועג מיט דער זעלבער שנעלקייט. דער עק הענגט שטײף צװישן די הינטערשטע פיס.

זי זיצט אויפן דיל ווי א הויפן אומגליק און וויינט פון שרעק און כעס. "דער הונט האט מעשוגאַס!" ער שטײט הינטער איר. — אַ גליק, װאָס ער האָט דיך נישט געביסן. נאָך אָטעם ער רירט איר נאַקעט אַקסל און זאגט פּאַמעלעך 'אויב עס ביסל איר וואָלט שטאַרבן פּונקט ווי פאַן האט לעצטע יאָר. געדענקט איר ווי ער האָט געוויימט און געוויינט ווי אַ הונט איידער ער איז געשטאָרבן? קום, לאָמיר גײן אַהײם, איך בין שױן נישט בײז.'

אויפ ן בעט , אי ן דע ר טונקעלע ר ליכטי ק פו ן דע ר פארמאכטע ר שטוב , ארבעט ן דע ר עלטערע ר מענ ש איבע ר זײ ן װײב ס קערפער . ווידער און ווידער ער פרוווט צו ריגיין די ווירילאַטי פון זיין יוגנט. עס הייבט זיך אן צו פילן ווי צו קריכן פאר אים אויף א ארטיגע בערגל מיט ווייטיקע פיס וואס ווילן מער נישט גיין. די יונגע פרוי לאָזט אים נאָר רירן אָן זיך עפּעס דערוואַרטן. זי װײס, אַז ס'איז אומזיסט, אַז אַ נס װעט נישט געשען. אין יענעם קלײנעם ליכט, װאם דרינגט ארײן אין שטוב, זעט זי דעם שווייס אויף זײן געקרײצט פנים. זײע ר אטעם , זײ ן או ן אירע , אי ז שטארקע ר װ י דע ר װינ ט פו ן דרױסן .

זי קוקט אים אין די אויגן ארײן. זיי שטערן גלייך, ליידיק אָבער פול מיט ווייטיק - ווי די אויגן פון די משוגע הונט. זי טראכט װעגן דעם הונט, װאם איז איר פארבײ געלאפן אויפן לאטעריטישן װעג.

די אַלקאָהאָליקער

דער דינער הונט, באדעקט מיט שטויב, גייט אויפן וועג צום דארף. די זון איז איצט העכער די בערג און די היץ האט זיך עטוואס אפגעלאזט. דער הונט גייט פארביי לאָנקע און בושעס וועמענס צווייגן הענגען אַראָפּ דורך די דיקע שיכטע פון ​​רויט שטויב פון די לאַטעריטע. פארלאנג ט איצט , פארבײגײנדי ק אוי ף װעג ן הײזע ר או ן שפײדער , װא ס זגינע ן פאראליזיר ט אי ן דע ר דריקנדיקע ר היץ , פו ן א זומערדיק ן נאכמיטאג . דער הונט כיילט פון ווייטיק; ברידינג איז דייַטלעך. קלעפּיק מיוקאַס דריפּס פון שייגעץ דזשאָז.

דער קלײנער ײנגל זעט דעם טאַטן נערװעז אױסזוכן די פּאָליצעס און דערנאָך פֿרעגט: „װאָס זוכט איר? דער טאטע דרייט זיך גלײך ארום. 'זוכט מאמעס געלט? זיי זענען נישט דאָרט," זאגט דער יינגל. 'ווי טאָן איר וויסן אַז? האט זי אלץ גענומען?' — פרעגט דער טאטע, װאם האלט װײטער מיט דעם שנעלן זוכן. דער בחור לאכט און האט הנאה.

— ניין, זי האט עס ערגעץ געלייגט. זי זאגט אנדערש נעמט מען עס אראפ פון פאליצע צו קויפן ברוסט.' 'יא יאָ, אַזוי איר וויסן אַז!' דער טאטע בײגט זיך צו זײן זון און שמײכלט צו אים זיס. — נו, זאג מיר, װאו זי האט עס געלײגט. דאָס ייִנגל קוקט אַף זײַן טאַטן, װאָס זײַן אָטעם שמעקט מיט אַלקאָהאָל, און שאָקלט מיטן קאָפּ אין רעאַקציע צו זײַנע בעטנדיקע אױגן.

'קום, ווען דיין מוטער קומט אַהיים, זי וועט געבן עס צו מיר סייַ ווי סייַ. זאג מיר וואו עס איז.' 'ניין!' — דו ביסט עקשנות, אזוי װי דײן מאמע. דער טאטע דרייט זיך נערװעז, נישט וויסנדיג, וואו צו קוקן ווייטער. דערנאָך פֿאַלט זײַן אויג אויף אַן אַלטן פֿאָטאָ אַקעגן דער וואַנט. די פאָטאָ איז אין אַן אַלט געל ראַם און האט גאָרנישט צו אים פֿאַר אַ לאַנג צייַט. אבער איצט ער נעמט אַ נעענטער קוק בייַ די פאָטאָ.

דאָס איז אַ שאָס פֿון אים און זײַן ווײַב, וואָס שטייען פֿאַר אַ סטודיאָ־באַנעם: אַ קלאָרער בלויער ים מיט אַ זעגלשיט און בערג אין הינטערגרונט. פּאַינטעד פאלם ביימער פול פון קאָקאָסנוס. ער קוקט דערויף און לאכט צו זיך: דאָס נײַ־געהייראטע פּאָרל און זייער חלום! א קאַרדבאָרד וואַנט מיט ים, זעגלשיפל און קאָקאָסנוס ביימער. זייער חלומות פון זען אַ ווייַס ברעג און אַ ווילד ים, אָדער ברידינג די לופט דורך אַ סאָף טייַך, אָדער געניסן אנדערע מענטשן לאַכן און פּלייינג ...

א װײל לאכט ער אין זײן גרויםן עקזיסטענץ. ווי משוגע זענען מיר דעמאלט געווען! איצט מיר וויסן אַז מיר וועלן קיינמאָל זען דעם ים, אפילו אין צען לעבן צו קומען ... ער װערט פּלוצעם אַביסל. גייט צו דעם בילד אָבער דער פרום יינגל איז פאַסטער. ער שפרינגט פאראויס און שלעפט פון הינטערן ראם א װײםן קאנװערט.

"היי, לאָמיר זען ווי פיל עס איז אין עס," שרייען דער דיפראַנט פאטער. "דאס איז גאָרניט פון דיין געשעפט, איז עס?" — די מאמע מאכט מיך היטן! 'איך נעמען נישט אַלץ, נאָר אַ טרינקען. איר קריגט עס גלייך צוריק.' 'ניין!' און דאָס יינגל טרעט אַוועק צו דער טיר. 'איר וועט ווערן באשטראפט אויב איר געבן עס נישט צו מיר' ער ראַנץ און פרובירט צו פאַרשפּאַרן די טיר מיט זיין אָרעם. ער טראַכט שױן װעגן דעם טעם פֿון זײַן טרינקען. אבער דער יינגל דאַרט אויס מיט פאטער אויף די כילז.

דא ם שטעט ל אי ז שוי ן דאר ט נאענט , אויפ ן לאטעריט ן װעג . דער קינד דאַרט אַרויף די וועג אין פראָנט פון די מאָגער הונט באדעקט אין רויט שטויב און גיין צו די דאָרף. דער זון גיט ניט קיין אכטונג אויף דעם הונטס גראָשן און גייט ווייטער אויף זיין וועג. אויך הערט ער נישט דעם טאַטן'ס גראָבע אויסרוף. 'היי, האַלטן! דער הונט איז משוגע!' דער בחור קוקט אפילו נישט צוריק.

דער טאטע אטעמט א זיפץ, ווען זיין זון גייט פארביי דעם הונט בשלום. ער געדענקט דעם האַרציק טויט פון פאַן, זיין חבר, וועמען ער וואָטשט שטאַרבן נאָך זיין ביטאַן דורך אַ משוגע הונט. ער קריגט גאַנדז פון מורא און גרויל. משוגענע הינט! פּאַסקודנע, געפערלעך חיות וואָס אַלעמען זאָל ויסמיידן. דאָרט גייט דער הונט; ער אטעמט שטארק און קרעכצט. פו ן זײ ן שטײפע ן מויל דראפ ט א פעטע ר שלײמ .

ער פֿילט זיך ווידער קראַנק, כוואַליע נאָך כוואַליע קומט אים אַראָפּ אין האַלדז. דאָס איז דער חשק צו דעם קלאָרן משקה, וואָס פֿאַרטײַטשט אַלץ אַנדערש פֿון זײַן מיינונג. דער ײנגל איז שוין פארבײ די רײז פעלדער. ער לױפֿט נאָך אים, שעלטנדיק מיט כּעס. אבע ר דא ס לויפ ן אוי ף א גרוים ן פארטריקנט ן װעג , צוזאמע ן מי ט זײ ן אלקא ל אדיקשאן , או ן זײ ן פארלאנג ן צ ו דע ם װײס ן טראפ , מאכ ט זײנ ע קין ן פארשטײפט .

אַז ער יאָגט זײַן זון נאָכן געלט, דריפּט זיך פֿון זײַן מױל שליק, און זײַן געשוואָלענע צונג הענגט אױס. זיין אטעמען ווערט העכער און שטארקער און ער הייבט אן ארויסגעבן שווערע, חיות-קלאנגן - פונקט ווי די בהמה, וואס איז יעצט פארשוואונדן געווארן פון דערזען. 

די זון זינקט איצט אלץ נידעריקער און איז מער ניט קענטיק הינטער די בערג. די לעצטע קופערנע שטראַלן פּלאָמבירן דעם הימל צו די מערב. דער לאַטערייט וועג דורך דעם דאָרף איז טונקל קעגן די שייַנען פון די זונ - ונטערגאַנג.

אין דער שפעטער שעה גייט דער מאגערער ברוין הונט באדעקט מיט טרוקענע רויטע שטויב אויפן לאטעריטישן וועג אין דארף. און פאלט. טויט. רויטע שטויב קלעבט זיך צו די מיוקאס פון מויל, די קערפער ווערט פארשטייפט, די אויגן זענען אפן און די געשוואלענע צונג איז צווישן די קין.

די זון זינקען הינטער די בערג. די קופּער קאָליר אין הימל פאַרשווינדן. אַלע קענטיק זאכן ווערן שאָטנס אין די טוויילייט. הינט, מענטשן און די לאַטערייט וועג - זיי לעסאָף צעלאָזן אין די נאַכט.

-אָ-

מקור: די דרום מזרח אזיע שרייב אַנטאָלאָגיע פון ​​טייַלענדיש קורץ סטאָריעס און לידער. אַן אַנטאָלאָגיע פון ​​אַוואָרד-ווינינג קורצע דערציילונגען און לידער. סילקוואָרם ספר, טיילאַנד.

דער ענגלישער טיטל פון דער געשיכטע איז 'אויף דער מאַרשרוט פון די מעשוגע הונט'. איבערגעזעצט און עדיטיד דורך Erik Kuijpers. וועגן דעם מחבר, זען די דערקלערונג פון Tino Kuis אין דעם בלאָג: https://www.thailandblog.nl/cultuur/schemering-op-waterweg/  

דער בלאג אנטהאלט אויך: 'א טויטלעכער דועל פארן בעל הבית' און 'פי האע און די ליבע בריוו'.