Độc giả gửi: Bài thơ của Rob (4)
Vào năm 2012, tôi gặp bạn gái của mình ở vùng Kanchanaburi. Kể từ đó tôi đã đến đó bốn lần một năm. Tôi đã viết một tập thơ về những ấn tượng của tôi. Dưới đây bạn sẽ tìm thấy một vài.
Kể từ lần đầu tiên tôi đến thăm Thái Lan khoảng mười năm trước, tôi đã yêu đất nước này và vài năm sau đó với một người đẹp Thái Lan. Từ 2009 đến 2011 tôi là nhà thơ của làng Overpelt nơi tôi sống khi tôi không ở Thái Lan.
----
De vogels fluiten niet.
Ze krassen, gillen.
En de honden blaffen niet.
Ze janken, kermen.
De mensen zwijgen,
zwoegen, zweten.
Weten meer dan ik kan googlen.
Zo leven we samen naast elkaar.
Ik met een ipad.
Zij met een sikkel.
’s Avonds drinken we Singha.
Ik betaal.
Zij verzwijgen schuchter
hun verhaal.
Trots is een onneembare
taalbarrière.
----
De ochtend kleurt oranje.
De zon, de monniken.
Een boeddhistische polonaise
slingert geluidloos door het dorp.
Hun bedelnap wordt gevuld
door de vrouwen die geknield wachten.
Zij bereidden het eten lang voor de zon
en de monniken de ochtend oranje kleuren.
Moeizaam komen ze recht.
Koken voor hun kroost.
Werken op het veld.
Hopen op een dag zonder klappen.
Op de terugweg naar de tempel
raadpleegt een jonge monnik,
de laatste in de oranje rij,
stiekem zijn smartphone.
----
Onbegrijpelijke (*) liefdesverklaring (* voor een boeddhiste)
Als God naar jou kijkt,
houdt Hij zijn adem in.
In ’t diepst van mijn gedachten
ben ik een god
als ik jou zie.
Als ik uit een rib
jou kon scheppen,
had Adam een ingevallen borstkastje.
Mooi Rob, vooral het 2e gedicht over het oranje, goeie sfeertekening ik zie het voor me.