การออกเสียงภาษาไทย

บรรณาธิการ: บทความเกี่ยวกับภาษาไทยที่ส่งโดย Frans de Beer 

ฟรานส์เป็นผู้อ่านบล็อกประเทศไทยที่ภักดี เคยเรียนภาษาไทยและพูดคุยกับภรรยาและลูกสาวของเขา เพื่อบอกให้ผู้คนรู้จักภาษาไทยมากขึ้น เขาได้เขียนบทความไว้ 1 บทความ ซึ่งตอนที่ XNUMX คือตอนนี้ 

โทน

ไม่มีภาษาใดพูดซ้ำซากจำเจ มีความแตกต่างของระดับเสียงหรือน้ำเสียงอยู่เสมอ ภาษาที่ความหมายของคำขึ้นอยู่กับระดับเสียงเรียกว่าภาษาวรรณยุกต์ เรารู้จักภาษารีจิสเตอร์วรรณยุกต์และภาษาคอนทัวร์ ภาษาโทนเสียงลงทะเบียนมีโทนเสียงเรียบจำนวนหนึ่งซึ่งแตกต่างกันในระดับเสียง ด้วยภาษาโทนเสียงของรูปร่าง แต่ละรูปร่างจะมีโทนเสียงของตัวเอง (ล้ม ราบ สูงขึ้น ล้ม และลุกขึ้นอีกครั้ง ฯลฯ) แต่ความแตกต่างของระดับเสียงก็เป็นไปได้ภายในรูปร่างเดียวกัน

ภาษาไทยร่วมกับภาษาตะวันออกประเภทอื่นๆ จัดอยู่ในกลุ่มวรรณยุกต์ ในภาษาไทย รูปร่างแบนมีสามระดับเสียง ภาษาไทยมีวรรณยุกต์ห้าเสียง คือ ต่ำ กลาง สูง สูงต่ำ เสียงสูง เสียงกลาง และเสียงต่ำแบนราบมากหรือน้อย ในภาษาไทย แต่ละพยางค์มีวรรณยุกต์เสียงหนึ่งในห้า คำที่มีหลายพยางค์จึงมีจำนวนวรรณยุกต์เท่ากัน ซึ่งแน่นอนว่าไม่จำเป็นต้องเท่ากัน ในการออกเสียงแทนภาษาไทย เราใช้ยัติภังค์หน้าพยางค์เพื่อระบุวรรณยุกต์

toon	เครื่องหมาย	voorbeeld	ภาษาไทย
กลาง	-	-อ๊า	อา
ต่ำ	_	_อ๊า	อา
ดาเลนด์		aa	อะ
สูง	¯	aaa	อ๊า
ที่เพิ่มขึ้น	/	/อ๋า	อ๋า

ลำดับในตารางนี้ไม่ได้สุ่มเลือกแต่เป็นลำดับที่เข้าด้วย ประเทศไทย ใช้เมื่อแสดงรายการเสียง สคริปต์ภาษาไทยได้รับการออกแบบอย่างสมบูรณ์สำหรับการใช้วรรณยุกต์ คำที่ต่างกันแค่วรรณยุกต์ยังสะกดต่างกัน

พยัญชนะต้นคำ

พยัญชนะง่ายๆ

ในภาษาไทย มีพยัญชนะต้นดังต่อไปนี้

k k-sound ng ng-sound (เหมือนราชา)

p หายใจไม่ออก p l

หายใจไม่ออก t r เสียงสั้น

d s

ข เอช

kh สำลัก กิโลวัตต์ bilabial w

ph สำลัก p j

th aspirated t tj as de tj in tjalk or dj in rag

m ch เป็น ch ในการเปลี่ยนแปลง

n ? จุดเริ่มต้นหรือจุดสิ้นสุดของเสียงสระอย่างกะทันหัน

พยัญชนะจะถูกสำลักหากกระแสอากาศไหลตามเสียง ในการแสดงการออกเสียง เราระบุสิ่งนี้ด้วย h หลังพยัญชนะ นี่คือพยัญชนะ k, p และ t; สำลักดังนั้น kh, ph และ th ภาษาดัตช์มักจะมีเสียง k, p และ t ที่ไม่สำลัก แต่รูปแบบที่สำลักจะเกิดขึ้นในภาษาท้องถิ่นทางตะวันออกเฉียงเหนือของเนเธอร์แลนด์ ภาษาอังกฤษมีความทะเยอทะยานบ่อยกว่ามาก (ชา พุช เป็นต้น)

ภาษาไทยมีพยัญชนะควบกล้ำและไม่สำลักติดกัน ความแตกต่างนี้มีความสำคัญพอๆ กับความแตกต่างระหว่าง 'd' และ 't' ในภาษาของเรา สำหรับเรา คำว่า roof มีความหมายแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง หากเราออกเสียงด้วย 't' แทน 'd' (เช่น สาขา) อนึ่ง ภาษาไทยก็รู้ความแตกต่างระหว่าง 'd' และ 't' คุณจะเข้าใจเป็นภาษาอังกฤษถ้าคุณใช้ p ที่ไม่สำลักสองสามตัวที่นี่และที่นั่นซึ่งควรจะสำลัก ในภาษาไทย ความเข้าใจผิดมีมากมายหากคุณจัดการกับข้อเท็จจริงนี้อย่างไม่ระมัดระวัง

'ch' สามารถพิจารณาเป็นภาษาไทยได้ว่าเป็นเวอร์ชันสำลักของ 'tj' เราไม่รู้จัก 'ng' ที่จุดเริ่มต้นของคำในภาษาของเรา ด้วยการฝึกฝนบางอย่าง คุณสามารถเรียนรู้เสียงเริ่มต้นนี้ได้ ผู้พูดภาษาไทยมักออกเสียงตัว 'r' เป็น 'l' ถ้ามันเป็นเสียง r มันคือม้วนสั้น ๆ ที่ปลายลิ้น

พยัญชนะคู่

ภาษาไทยมีกลุ่มพยัญชนะเพียงเล็กน้อย (กลุ่มของพยัญชนะที่ออกเสียงติดกันโดยไม่มีเสียงสระ) กลุ่มเหล่านี้จะอยู่ที่ต้นพยางค์เสมอ ไม่เคยอยู่ท้ายพยางค์ ตัวอักษรตัวแรกจะเป็น k, p หรือ t เสมอ โดยที่ k และ p สามารถสำลักได้เช่นกัน ตัวอักษรตัวที่สองคือ r, l หรือ w การรวมกันทั้งหมดไม่ได้เกิดขึ้น ดังที่แสดงในตารางต่อไปนี้

kr หายใจไม่ออก k สั้น r pl หายใจไม่ออก p กับ l

kl หายใจไม่ออก k กับ l pr หายใจไม่ออก p กับ r สั้น

กิโลวัตต์ที่ไม่สำลัก k กับ w phl ที่สำลัก p ด้วย l

khr สำลัก k สั้น r phr สำลัก p สั้น r

khl สำลัก k กับ l tr หายใจไม่ออก t กับ r สั้น

khw สำลัก k กับ ว

หมายเหตุ: ผู้พูดภาษาไทยค่อนข้างเลอะเทอะด้วยการออกเสียงเป็นกระจุก บางครั้งตัวอักษรตัวที่ XNUMX หายไปหรือตัว r ตัวที่สองออกเสียงเป็น l

ลงท้ายพยัญชนะ

ในตอนท้ายของคำหรือพยางค์เรามีความเป็นไปได้ดังต่อไปนี้:

1. อิฐชนิดแข็ง
2. สระเสียทันที (สระที่มีสายเสียงหยุด))
3. กึ่งพยัญชนะ; เจ หรือ ว
4. M, n, ng (จมูกหรือจมูก)
5. K,p or t (เสียงป๊อป)

ในกรณีของคำหลายพยางค์ เสียงที่หยุดอยู่ภายในคำนั้นจะหายไปในการพูดปกติ กรณีที่ 2 ใช้กับคำลงท้ายเท่านั้น

วิธีการออกเสียง a k, p หรือ t ที่ท้ายคำในภาษาไทยแตกต่างจากการออกเสียงภาษาดัตช์ k, p หรือ t เรียกว่า occlusives เกิดขึ้นจากการปิดการไหลของอากาศชั่วคราว วิธีการปิดกำหนดเสียง ตัวอย่างเช่น p เกิดจากการปิดริมฝีปาก ที่ t การไหลเวียนของอากาศถูกปิดกั้นด้วยปลายลิ้นและฟัน k เกิดจากการกดส่วนตรงกลางของลิ้นกับเพดานปาก

ทำความรู้จักกับภาษาไทย เราใช้คำว่า ฮอปแมน การออกเสียงตัว 'p' ใน Hopman ทำได้สองแบบคือ:

1. คำว่า hop ตามด้วยคำว่า man ที่นี่ หลังจากออกเสียงตัว 'p' ริมฝีปากจะแยกจากกันชั่วคราวแล้วปิดอีกครั้งเมื่อสร้าง 'm'
2. ในคำสั่งที่สอง ริมฝีปากยังคงปิดอยู่ระหว่าง 'p' และ 'm' เมื่อออกเสียง 'p' ริมฝีปากจะปิดและไม่เปิดอีก 'm' จะเกิดขึ้นและเฉพาะกับ 'a' เท่านั้นที่ทำส่วนริมฝีปากอีกครั้ง

วิธีสุดท้ายนี้ใช้ในประเทศไทยสำหรับพยัญชนะท้าย 'k', 'p' และ 't' สิ่งนี้แตกต่างจากการออกเสียงของเรามากจนบางครั้งหูของชาวดัตช์ไม่ได้ยินพยัญชนะท้ายนี้เลย สำหรับเรา ดูเหมือนว่าพยัญชนะจบเพียงครึ่งเดียว กระแสลมที่ปลดปล่อยในตอนท้ายขาดหายไป

ในสัทศาสตร์ เราแยกแยะความแตกต่างระหว่างวิธีออกเสียงทั้งสองแบบนี้ด้วย สำหรับภาษาดัตช์ occlusives จะถูกปล่อยออกมาที่ท้ายคำ การออกเสียงของคำว่า cat คือ kath 'h' ที่ท้ายหมายถึงการไหลของอากาศที่ปล่อยออกมา ภาษาไทยไม่มีการเปิดเผยครั้งสุดท้าย คำว่าแมว ภาษาไทยออกเสียงตามสัทอักษรว่าแมว

สระ

ภาษาไทยมีสระบริสุทธิ์หลายตัวทั้งแบบยาวและแบบสั้น เวอร์ชันยาวจะใช้เวลาประมาณสองเท่าของเวอร์ชันสั้น ภาพรวมของสระเสียงยาวและเสียงสั้น:

o สั้น o เสียง

oo ยาว o เสียงเหมือนทอผ้า

โอ้ สั้น โอ้ ฟังเหมือนตอนเช้า แต่ยาวกว่าเล็กน้อย

โอ้? ยาวโอ้ แต่ตัดสั้นทันที

ฉันสั้น ie เสียงเหมือนใน Piet แต่สั้นกว่า

เช่นยาวคือเสียงที่เห็น

oe สั้น oe เสียงเหมือนอยู่ในผ้า

oe: เสียง oe ยาวเหมือนเรอ

u สั้น u เสียง; คุณอ้าปากกว้าง

uu ยาว u เสียง; คุณอ้าปากกว้าง

e เสียง ee สั้น

ee ยาว ee เสียงเหมือนอยู่ในกระดูก

ae long ae ฟังดูเศร้าสร้อย

eu ยาว eu เสียงเหมือนใน de แต่ยาวกว่า

สำหรับสระบริสุทธิ์คือโพลิฟทอง เสียงสระไหลประสานกัน

การจดจำคำ

การรู้จำคำในภาษาไทยต้องอาศัยสระและวรรณยุกต์เป็นสำคัญ วิธีการจำคำแบบไทยจึงไปคนละทางกับแบบของเรา สำหรับเรา กลุ่มพยัญชนะต้นและท้ายพยางค์เป็นหลักเกณฑ์ที่สำคัญ ในคนไทยจะฟังเสียงสระและวรรณยุกต์มากกว่า สิ่งนี้สามารถได้ยินเมื่อคุณได้ยินคนไทยพูดภาษาอังกฤษ บ่อยครั้งที่คำลงท้ายที่ซับซ้อนหรือกลุ่มพยัญชนะจะเพี้ยนเป็นพยัญชนะเดี่ยว (กับเป็น Againt หรือ Again) ฉันชื่อภาษาฝรั่งเศส ออกเสียงว่า แฟน ในภาษาไทย

ในภาษาไทย การละเลยกลุ่มพยัญชนะทำให้เกิดความสับสนสำหรับผู้พูดภาษาไทยน้อยกว่ากรณีที่เกิดขึ้นในภาษาดัตช์ เป็นต้น

(ที่มา LJM van Moergestel)