บางครั้งคุณพูดอย่างไม่ประจบประแจงว่า 'ชายบ้านนอกเป็นครั้งแรกในเมืองใหญ่' ก็คุณติ๊บเป็นคนแบบนี้ ลูกบ้านนอกแท้ๆ!
ครั้งหนึ่งเขาไปเที่ยวกรุงเทพกับสิงห์แก้วลูกสาวของเขา พวกเขาต้องการดูหนังในโรงภาพยนตร์ โรงหนังเฉลิมเกตุ ซึ่งมีกระจกยาวเต็มผนังทั้งสี่ด้าน กำลังเดินขึ้นบันได จู่ๆ ทิบก็อุทานว่า 'สิงห์แก้ว! ดูตรงหน้าเราสิ ผู้ชายคนนั้นดูเหมือนฉันเลย!'
'ที่ไหน?' "ก็นั่นเเหละ" 'อา พ่องี่เง่า นั่นคุณเอง' นั่นคือภาพสะท้อนของคุณ!' 'ใช่มั้ยแก้ว? จริงๆเหรอ?'
ทิบผู้น่าสงสารไม่เคยเห็นกระจกมาก่อนและตกใจกับเงาสะท้อนของตัวเอง….
เวียเชสลาฟ โลปาติน / Shutterstock.com
อย่างไรก็ตาม เมื่อเข้าไปในห้องแล้ว พวกเขาก็จะเข้าไปแทนที่ที่นั่งในโรงภาพยนตร์ นี่คือเก้าอี้ที่คุณต้องดันที่นั่งลงก่อน
สิงห์แก้วนั่งดูสบาย ๆ แต่ทิบถามต่อว่า 'แก้ว นั่งสบายขนาดนี้ได้ยังไง? ฉันไม่สบายใจเลย! ตูดของฉันเจ็บ “แต่พ่อ ทำไมไม่พูดให้เร็วกว่านี้” “บอกฉันสิ คุณทำอย่างนั้นได้ยังไง” “ฉันจะเข็นเก้าอี้ลงแล้วนั่งลง”
'ออ? เฉยๆ? นั่นคือวิธีที่คุณทำ ติ๊บกดเบาะนั่งลง 'เฮ้ มาเลย มันง่ายกว่ามาก' คุณเพียงแค่ต้องรู้….
ที่มา:
เรื่องเล่าขานจากภาคเหนือของประเทศไทย หนังสือดอกบัวสีขาว, ประเทศไทย. แปลจากภาษาอังกฤษและเรียบเรียงโดย Erik Kuijpers
ผู้เขียนคือ วิกโก บรุน (พ.ศ. 1943) ซึ่งอาศัยอยู่กับครอบครัวในจังหวัดลำพูนในช่วงทศวรรษที่ 1970 เขาเป็นรองศาสตราจารย์ด้านภาษาไทยที่มหาวิทยาลัยโคเปนเฮเกน
นิทานเรื่องนี้มีที่มาจากปากต่อปากทางภาคเหนือของประเทศไทย ดูคำอธิบายเพิ่มเติม: https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/
เกี่ยวกับประวัติศาสตร์ภาพยนตร์ในประเทศไทย ดูได้จากลิงค์ที่น่าสนใจนี้: https://siamrat.blog/2020/08/30/sala-chalermkrung-and-the-history-of-early-thai-cinema/
น่าตลกที่เขาไม่เคยส่องกระจกมาก่อนแต่กลับมีคนอื่นหน้าเหมือนเขา