Column: Khao San Road (Rice Street)

- Sengoloa se fetisitsoeng -

Ke mang ea sa mo tsebeng, seterata sena sa literata. Bohareng ba ghetto e tummeng ea li-backpackers 'Bang Lamphu' motse-moholo oa Thailand Bangkok.

Aan het eind van de jaren ’60 trokken hippies uit alle delen van de wereld over de hippietrail naar India om daar in de ashram de zin van het bestaan te ontdekken al dan niet met behulp van een brok Nepalese hasj.

Velen trokken door naar Thailand en zetten hun spirituele zoektocht door, al dan niet bijgestaan door een onuitputtelijke aanvoer van Thaise wiet en voor de bron van deze geestverruimende bloemetjes kwamen de hippies al gauw in Kao San Road terecht. “Far out!”

In de jaren ’60 en ’70 werd de straat omzoomd door houten huizen op palen waar veel Thais een kleermakerij bestierden. Een aantal uitgeslapen families kwam op het idee om kamers te verhuren aan de stroom goedmoedige bloemenkinderen. Voor een dollar per nacht hadden de bebaarde spiritualisten een bed, gratis koffie en in de woonkamer lag altijd wel een trosje bananen of een paar mango’s die de constant aanwezige ‘vreetkick’, veroorzaakt door de kolossale joints die de oudste dochter ter huize in de kleermakerszit placht te draaien, neutraliseerden. “Far out!”

Good things never last

In de tweede helft van de jaren ’80 kelderden vliegtarieven dramatisch en Westerlingen, jong en oud, vonden massaal de weg naar Thailand dat inmiddels een reputatie had opgebouwd als een van de mooiste en meest relaxte landen van Azië met een prijspeil wat thuisblijven duurder maakte.

Sino-Thaise ondernemers roken geld. Veel geld…

De families, die er generaties lang hun nerinkje hadden bestierd, werden uitgekocht en de prachtige teakhouten huizen werden weggebuldozerd om plaats te maken voor fantasieloze blokkendozen die ten onrechte de naam ‘guesthouse’ bleven dragen. “JJ Guesthouse” is zo’n monsterlijk gebouw met drie verdiepingen en 70 raamloze hokken die verhuurd worden voor drie dollar per nacht.

Restaurants, bars en reisbureautjes vermenigvuldigden zich als malariaparasieten en vandaag de dag telt Kao San Road nog twee teakhouten guesthouses waar de gast nog daadwerkelijk bij een familie inwoont. Dat mag de pret niet drukken want op Kao San bent U nog steeds aan het juiste adres voor:

• Spotgoedkope CD’s en DVD’s, allemaal illegale kopieën want in Thailand betekent ‘copyright’, ’the right to copy”.
• Heeft U honger? Japanse sushi, Mexicaanse taco’s en burrito’s, Italiaanse pasta en lasagna, Koreaanse kimshi, Spaanse paella, shoarma, schnitzels en ik geloof dat je er zelfs Thais eten kunt eten, allemaal voor een appel en een ei.
• Universiteit niet afgemaakt? Geen nood, voor zestig miserabele eurootjes bent U de trotse eigenaar van een universitaire graad van een universiteit naar keuze. Niet van echt te onderscheiden. Waar anderen 5 jaar over deden, bent U in een middagje klaar. Wie is hier nu de ‘loser’? Ook voor al Uw internationale rijbewijzen, studentenkaarten en perskaarten. Voor een luttel bedrag werkt U ineens voor de “The Economist” en kunt U een twaalftonner op de weg houden.
• Dorst? Bars, bars, bars…grote barren, kleine barren, dikke barren, dunne barren, lieve barren, stoute barren, hete barren, koude barren, binnenbarren, buitenbarren, barren, barren barren…
• Nagenoeg blut? Heeft U al uw geld opgeblowd in de ashram of bent U in Uw spacecake blijven steken? Wederom geen nood, op Kao San Road heeft u voor drie dollar een bed dat U mag delen met de vriendelijkste bedbugs van het oostelijk halfrond.

Toch kom ik er graag. Op Khao San. Mensen kijken. Stukken beter dan tv….