Tuuina atu e le Aufaitau: Ose Solo

Ou te mafaufau i Netherlands i le po,
Ona aumaia lea o aʻu i loʻu moe,
Ua le toe mafai ona moeiini ou mata.
O loimata vevela e tafe pei o ni puna

Jaren die komen en weer gaan!
Sinds familie niet werd gezien,
Twaalf jaren al om gedaan;
Het verlangen naar misschien?

De oude vrouw die mij heeft zo lief,
En in de brieven, die zij schrief,
Zie ik hoe sidderde haar hand,
Hoe ver toch het moederland.

dit laag gelegen Nederland;
dat eeuwig heeft bestand,
Met zijn eiken,en zijn linden,
Zal ik het ooit wedervinden?

Naar Nederland verlang ik niet zo zeer,
maar naar de moeder om zo meer;
Het vaderland zal nooit verderven,
Maar de oude vrouw kan sterven.

Sinds ik voor het nieuwe land viel,
Zo velen naliet in hun graf,
Die ik geliefd heb, nooit geteld,
Zo heftig bloeddend nu de ziel.

En tellen moet ik – hoe lang nog wel…
Wordt steeds hoger de kwel,
Het dansen der lijken,
Op mijn borst – Goddank! ze wijken!

Goddank! door het venster breekt licht
Siam’s vrolijk dageslicht;
Er komt een vrouw, schoon als de morgen,
en ze lacht voort die Nederlandse zorgen.

Tuuina atu e Antoine