Faaipoipo vave
Sa atoatoa le matou malaga i Phayao. Na matou o i le pasi po ma taunuu i le aiga o Thia a o leʻi oo i le fitu i le taeao, i se nuu e igoa ia Ban Lai, onosefulu kilomita mai Phayao ma ivasefulu mai Chiang Rai.
De familie zit aan de Mekong (niet aan de rivier, maar aan de whisky). Dit doet me het ergste vrezen, maar, wat we niet wisten, was het feit dat de zoon des huizes net die dag zou trouwen. En een trouwfeest in het hoge Noorden begint al vroeg.
Om acht uur vindt er in het huis van de bruidegom een plechtige gebeurtenis plaats. De bruidegom en twee vrienden, als paranimfen in het wit gekleed, zitten voor een oude man. Lange onbegrijpelijke gebeden worden afgeraffeld. Gelukbrengende touwtjes worden om zijn arm gebonden. Daarna gaan we met zo’n dertig man/vrouw naar het huis van de bruid. Hier wordt weer gedronken.
De bruid wordt elders bewaard. Op een gegeven moment gaan we met zijn allen op pad. De bruidegom met zijn paranimfen voorop. Van de andere kant nadert een zelfde stoet met de bruid en haar gezellen voorop. Op tien meter van elkaar staan beide partijen stil. Eén van de paranimfen gaat naar voren om haar hand te vragen. Verontwaardigd wordt dit verzoek afgewezen. De ander probeert hetzelfde. Helaas voor hem, hetzelfde resultaat.
Dan gaat de bruidegom aarzelend naar voren en, gelukkig, nu is het raak. Ze omhelzen elkaar en kennelijk is dit het sein voor nog meer feestvreugde.
Terwijl oude vrouwen voortdurend met drank rondgaan, vindt in het huis van de bruid nog een soortgelijke plechtigheid als tevoren in het huis van de jongen plaats. Daarna is er feest en iedereen wordt dronken. Om een uur of elf is alles afgelopen.
Ideaal zo’n ochtendgebeurtenis. Je houdt de hele dag over; jammer dat ook ik gedronken heb.