O sauaga i Saute e afaina ai tamaiti
De 12-jarige Ahmad (niet zijn echte naam) durft nauwelijks een voet buiten de deur te zetten. Zes jaar geleden werd zijn vader doodgeschoten. Sinds de dood van hun moeder wonen hij en zijn zus Sunnah van 15 bij een tante.
Aan hun jeugd kwam abrupt een einde. ‘Ik voel me niet veilig’, zegt Sunnah. ‘Vooral bij vreemden. Ik wantrouw mensen die naar me kijken. Soldaten zijn het ergst.’
Ahmad en Sunnah zijn twee van de duizenden kinderen in het Zuiden van Thailand die ernstig psychisch gewond zijn door het geweld dat al 8 jaar aan de gang is. ‘Angst is nummer 1. Sommige kinderen hebben gezien hoe hun ouders voor hun ogen werden doodgeschoten, hoe de gezinswinkel werd verbrand, hoe familieleden werden geslagen of gemarteld’, zegt Pechdau Tohmeena, een expert op het gebied van psychische gezondheid. ‘Ze horen geruchten over het geweld, zien helicopters overvliegen met de kanonnen op hun gericht. Het is heel zwaar om elke dag als doelwit te moeten leven.’
Uit een onderzoek van het Rajanukul Institute in 2010 bleek dat 22 procent van de 11 tot 18-jarigen symptomen vertoonde van een post-traumatische stress stoornis, het dubbele van het landelijk gemiddelde. Iets minder dan 40 procent vertoonde tekenen van bezorgheid, verlies van vertrouwen, angst, agressie en had concentratieproblemen. Sommige lagere-schoolkinderen vertelden de onderzoekers dat ze het meest behoefte hadden aan een geweer om hun leven te verbeteren. Zelfs scholen vormen voor hen geen veilige haven.
Sinds 2004, toen het geweld weer oplaaide, zijn in de zuidelijke provincies 5.300 personen om het leven gekomen bij bomaanslagen, moorden, onthoofdingen, schietpartijen door opstandelingen en invallen door militairen die op zoek waren naar verdachten. Meer dan 150 onderwijzers zijn gedood, honderden scholen in brand gestoken. Het aantal weeskinderen is zorgelijk. Het Pattani Juvenile Observation and Protection Centre schat hun aantal op 5.000.
‘Conflictsituaties zijn uiterst schadelijk voor de ontwikkeling van een kind’, zegt Andrew Morris van het VN Kinderfonds. ‘En hoe langer conflicten zich voortslepen, hoe groter de impact wordt.’ De gevolgen worden op latere leeftijd zichtbaar: teenagers die zich buiten gaan aan drugs en alcohol. Of ze sluiten zich uit woede aan bij de opstandelingen. Het enige lichtpuntje in al deze ellende is dat er aandacht komt voor hun geestelijk gezondheid. Acht jaar geleden telde de regio één psychiater; nu zijn er veertig.
(Fa'apogai: Spectrum, Bangkok Post, Tesema 9, 2012)