තායිලන්තය... කාව්‍යමය වීමට...

Phra Sunthonwohan (1786-1855) Sunthorn Phu (zomincere / Shutterstock.com)

වසර ගණනාවක් පුරා මම අප බව සොයාගෙන ඇත ෆරන්ග් සාමාන්‍යයෙන් අපේ සත්කාරක රටේ කවිය ගැන තබා සාහිත්‍යය ගැන ඇත්තටම හුරු නැත. සාමාන්‍යයෙන් ඒකාබද්ධ වීමට අවශ්‍ය විදේශිකයන්ට 'උසස්' සංස්කෘතිය ලෙස සාමාන්‍යයෙන් විස්තර කරන දේට වඩා දේශීය ආහාර, බීම හෝ කාන්තාවන් පිළිබඳ ගැඹුරු දැනුමක් ඇත.

ඉතා හොඳින් තේරුම් ගත හැකි නමුත් තවමත් ලැජ්ජාවකි, මන්ද වරක් අනාරක්ෂිත මොහොතක ලියූ ලන්දේසි කවියෙකු වන විලම් ක්ලූස්ගේ මතය මම මුළු හදවතින්ම බෙදා ගන්නෙමි: "කවිය යනු තනි පුද්ගල චිත්තවේගීය ප්‍රකාශනයයි”. ෆ්ලෙමිෂ් ලේඛක Raymond Brulez මෙය වහාම පියාපත් සහිත වචන සමඟ ඉදිරිදර්ශනය කළේය.බොහෝ විට කවිය යනු මනසේ ඇති විකාර සහගත ව්‍යාකූලත්වයේ වඩාත්ම අශෝභන ප්‍රකාශනයයිමම එය සම්පූර්ණයෙන්ම ඔහුගේ ගිණුමට තබමි. එබැවින් ඔබ තවමත් වැඩි හෝ ගැඹුරු සංස්කෘතික තීක්ෂ්ණ බුද්ධියක් සඳහා කුසගින්නෙන් සිටියේ නම්, මම අද ඔබ වෙනුවෙන් ලැයිස්තුගත කර ඇත්තේ වඩාත් බලගතු සියම් සහ තායි කවියන් කිහිප දෙනෙකුගේ අතිශය පෞද්ගලික සහ ඒ නිසා ආත්මීය තේරීමකි.

මම සාමාන්‍ය නූලක් ලෙස යම් කාලානුක්‍රමය හඳුන්වා දීමට උත්සාහ කර ඇති අතර, එබැවින් මම ආරම්භ කරන්නේ අතීතයේ වඩාත් දුරස්ථව පිහිටා ඇති කාව්‍ය ආත්මයෙනි. Si Prat (1652-1683). ඔහු ආයුත්‍ය යුගයේ කවීන්ට සාමාන්‍ය උදාහරණයක් විය. එවිට බුද්ධිමතුන් ප්‍රධාන වශයෙන් සිටියේ ආරාමවල හා මාලිගාවල පමණක් නොවේ. සාමාන්‍ය ජනතාව බොහෝ දුරට නූගත් අය වූ අතර රටේ ප්‍රසිද්ධ කවියන් අතරට ප්‍රභූවරුන් කිහිප දෙනෙකු ගණන් කිරීම තර්කානුකූල විය, මන්ද ඔවුන් කවි නිෂ්පාදනය කිරීමට ප්‍රමාණවත් සාක්ෂරතාවක් ඇති කුඩා කණ්ඩායමට අයත් වූ බැවිනි. ලන්දේසි කවියෙකු වූ එඩ්ගාර් ඩු පෙරොන් උපුටා දැක්වීමට සියම් කවිය ඒ දිනවල සැබෑ විය. “... නිරුවතින් සහ නොනැසී, හොඳ මිනිසුන්ට වාසස්ථානයක්”. සුඛෝතායිහි (13) කාව්‍යය වැදගත් වූ අතර වඩාත්ම ප්‍රායෝගික සාහිත්‍යය විය^e 14 හි^e සියවස) සහ අවුත්තයා (14^e 18 දක්වා^e සියවස) - යුග. ගද්‍යය පැවතියේ ප්‍රබන්ධ කථා සහ සුරංගනා කතා ස්වරූපයෙන් පමණක් වන අතර රාම IV (1851-1868) පාලන සමයේදී බටහිර ආනයනයක් ලෙස සියම්හි සාහිත්‍ය ආකෘතියක් ලෙස පෙනී සිටියේය. 1910 සිට 1925 දක්වා පාලනය කළ වජිරාවුද් රජු යටතේ කවි, නාට්‍ය සහ ගද්‍ය රචනා කළ සියම් කවිය ප්‍රබෝධයක් අත්විඳිමින් අද තායිලන්තයේ ජනප්‍රිය ශානරය දක්වා වර්ධනය විය.

Si Prat යනු අභිරහසකින් වැසී ගිය චරිතයක් වන අතර, සමහර සමකාලීන සාහිත්‍ය ඉතිහාසඥයින්ට අනුව, ඔහු කිසිසේත්ම නොසිටින්නට ඇත. මිථ්‍යාවන්ට අනුව, ඔහු ප්‍රසාත් තොං රාජවංශයේ ශ්‍රේෂ්ඨතම රාජාණ්ඩුව වූ නාරායි රජුගේ (1633-1688) මාලිගාවේ ජීවත් වූයේ, කවි ලියූ ගෞරවනීය රාජ ජ්‍යෝතිඃ ශාස්ත්‍රඥයෙකු සහ රාජකීය උපදේශකයෙකු වූ ෆ්‍රා හොරතිබෝඩිගේ පුත්‍රයා ලෙස ය. Si Prat ට ආරෝපණය කරන ලද කෘතිය සියම් සාහිත්‍යයේ ස්වර්ණමය යුගය ලෙස හඳුන්වනු ලබන උච්චතම අවස්ථාවට අයත් වේ. ඔහු උසාවියේදී ඉතා සාර්ථක වීර කාව්‍යය ඉදිරිපත් කරනු ඇත අනුරිත් ඛාම් චන් (අනුරිත්ගේ ආඛ්‍යානය), නමුත් ඔහු නාරායිගේ ප්‍රියතම උපභාර්යාවන්ගෙන් කෙනෙකු වන තාඕ සී චූලාලක් සමඟ ලෞකික සබඳතාවල නිරත වූ බව දැනගත් විට ඔහුගේ දින ගණන් විය. මෙය ඔහුගේ හිස අහිමි විය හැකි නමුත්, රජු, හොරතිබෝඩිට ඇති ගෞරවය නිසා, සී ප්‍රාත්ගේ ජීවිතය බේරාගෙන ඔහුව දකුණේ නඛොන් සී තම්මරත් වෙත පිටුවහල් කළ බව කියනු ලැබේ. මෙම ස්ථානයට යන අතරමගදී ඔහුට ඔහුගේ විශිෂ්ටතම කෘතිය වන විලාපය හමුවනු ඇත Kamsuan Samut ලියා ඇත. Nakhon Si Thammarat හි ඔහු ආණ්ඩුකාරවරයාගේ නිවසට සමීප විය. 1683 දී, Si Prat වයස අවුරුදු තිස්එකක් වන විට, ඔහු නැවතත් අල්ලා ගන්නා ලදී, මෙවර එක් අයෙකුගේ ඇඳේ mia noi, ආණ්ඩුකාරයාගේ උපභාර්යාවන්, ඔහුව වහා මරා දමන ලදී. ජනප්‍රවාදයට අනුව, Si Prat මරණ දණ්ඩනයට බැඳ තබන විට, ඔහු ඉක්මනින්ම තම පාදයෙන් වැල්ලේ කවියක් ලිවූ අතර, ඒ සමඟම ශාපයක්ද අඩංගු විය; ඔහුව කඩුවෙන් මරා දැමූ තැනැත්තා කඩුවෙන්ම විනාශ වන්නේය. ඊළඟට සිදුවූයේ කුමක්දැයි අනුමාන කරන්න. මාස කිහිපයකට පසු තම ප්‍රියතම කවියාට සමාව දී අයුත්තයා වෙත ආපසු යාමට අදහස් කළ නාරායි, සී ප්‍රාත් එලෙස මිය ගිය බව දැනගත් විට, ඔහු කෝපයට පත් වී අං ආණ්ඩුකාරයාගේ හිස ගසා දමා තම වාරය හැර ගියේය.

පේළියේ දෙවන කවියා කුමරු ය තම්මතිබෙත් චෛයචෙට් සූරියවොං එසේත් නැතිනම් නාරතිබෙත් කුමරු සාමාන්‍යයෙන් හඳුන්වනු ලැබේ. ඔහු ආයුත්තයේ බෝරොම්මකොට් රජුගේ සහ අපායිනුචිත් කුමරියගේ වැඩිමහල් පුත්‍රයාය. නාරතිබෙට්, ඔහුගේ පියාගේ ප්‍රියතමයන්ගෙන් කෙනෙකු වූ අතර ඔහු විසින් උපරාජයා ලෙස පත් කරන ලද අතර, ස්වභාවික හා ස්ත්‍රී සුන්දරත්වයේ කාව්‍යමය පිටකිරීම් සඳහා වඩාත් ප්‍රසිද්ධ වූ මිහිරි කතා කරන බාර්ඩ් කෙනෙකු ලෙස ඔහුව විස්තර කළේය. ඔහුගේ පූර්වගාමියා වූ Si Prat මෙන් - මාරාන්තික බව ඔප්පු කළේ මෙම රූමත් කාන්තාවයි. ඔහු ඔවුන්ගෙන් එක් අයෙකු සමඟ රාජකීය මාළිගාවේදී ෆ්ලැග්රැන්ටේ ඩෙලික්ටෝ වලට හසු විය. Borommakot මෙය නොසලකා හරින්න ඇති, නමුත් ඔහුගේ සමහර ඊර්ෂ්‍යා සහගත අර්ධ සහෝදරයන් සියලු ආකාරයේ කුමන්ත්‍රණ න්‍යායන් සමඟ ඇවිද ගිය විට, ඔහුගේ ඉරණම මුද්‍රා තබන ලදී. වධකාගාරයේදී ඔහු රාජකීය උපභාර්යාවන්ගේ රාත්‍රී සංචාරයන් හතරකට නොඅඩු ප්‍රමාණයක් සහ රජු ඝාතනය කිරීමේ සැලසුම් ගැන පාපොච්චාරණය කළේය. කුමන්ත‍්‍රණයට සම්බන්ධ යැයි කියන ද්‍රෝහී උපභාර්යාවන් සතර දෙනා සහ මහාධිකරණයේ කිහිප දෙනෙකු මෙන් කුමාර කවියා ද වධ හිංසාවලින් බේරුණේ නැත.

වට් අරුන් පන්සල, අරුන් කෝවිල (උදෑසන දේවාලය) ඉදිරිපිට පිහිටා ඇති රාම II රජුගේ ස්මාරකය.

කෝනිං රාමා II, (1768-1824) කලාව ප්‍රවර්ධනය කළ කලාවේ ජ්වලිත අනුග්‍රාහකයෙකු පමණක් නොව, ලිඛිතව, ලිඛිතව සහ රචනා කළේය. ඔහු සියම්හි සංස්කෘතික පුනරුදයේ එන්ජිම ලෙස සැලකූ අතර ෆ්‍රා සන්තොන්වොහාන් වැනි දක්ෂ කවියන්ට අනුග්‍රහය දැක්වීය. 1767 දී බුරුම ජාතිකයන් අයුත්තයා බිමට සමූලඝාතනය කළ විට සියම් කවිවලින් වැඩි ප්‍රමාණයක් නැති වී ගොස් තිබූ අතර, හැකි ඉක්මනින් නිවැරදි කිරීමට IIවන රාමා උනන්දු විය. ඔහු තුන්වන පාර්ශ්වයන්ගේ සහාය ඇතිව හෝ නැතිව රාමායණය/රාමකියන් පිටපතක් ලියා ඇති බවත්, අයුත්‍ය යුගයේ පැරණි කාව්‍ය හා ප්‍රබන්ධ ගණනාවක් ප්‍රතිනිර්මාණය කර නවීකරණය කිරීමෙන් නැවත පණ ගන්වා ඇති බවත් ප්‍රසිද්ධය. රාම II ද ඔහුගේ පුතුන් වන ජෙස්සදබෝදීන්ද්‍ර සහ පරමනුචිචිනොරොට් කවි ලිවීමට උත්තේජනය කළේය. පරමනුචිත් කුමාරයා නැතහොත් වාසුක්‍රි කුමරු බොහෝ විට හැඳින්වූයේ පසුව එක් විය සංඝරාජ් - සියම්හි බුද්ධාගමේ උත්තරීතර කුලදෙටුවන් - ඔහුගේ ආගමික හා අධ්‍යාත්මික ලේඛනවල සාහිත්‍යමය ගුණය සඳහා ප්‍රසිද්ධියට පත් විය. ඔහු වඩාත් ලෞකික තේමා වලින් පසුබට නොවූවත්, නරේසුවන් රජු දහසයවන සියවසේ සුපන්බුරිහිදී බුරුම ජාතිකයන් කපා දැමූ ආකාරය පිළිබඳ ඔහුගේ වීර කාව්‍යය බලන්න.

ෆ්රා සන්තොන්වෝහාන් (1786-1855) සිවිල් ජීවිතයේදී නිල වශයෙන් සන්තෝර්න් ෆු ලෙස ජීවිතය ගත කළ අතර සමහර විට හේතුවක් නොමැතිව නොවේ. බේබදු භික්ෂුව' නමින්. ඔහු රත්තනකොසින් යුගයේ රාජාණ්ඩු කවියෙකු වූ අතර පහතරටවල බිල්ඩර්ඩිජ්ක් හෝ ගෙසෙල්ලෙකුගේ සාහිත්‍ය-ඓතිහාසික තත්ත්වය ඇත. රාජ මාලිගා කවියෙකු ලෙස ඔහුගේ වෘත්තීය ජීවිතය ආරම්භ වූයේ දෙවන රාමගේ පාලන සමයේදී වන අතර ඔහු සියුම් කාව්‍යකරණයේ ද නිරත විය. 1824 ගිම්හානයේදී ඔහු මිය ගිය විට, ෆු ආරාමයට විශ්‍රාම ගියේය. වසර විස්සකට පසු ඔහු රාජකීය ලේඛිකාවක් ලෙස III වන රාමගේ මාලිගාවට නැවත පැමිණි අතර මෙවර ඔහුගේ මරණය දක්වා එහි සිටියේය. ෆු ඔහුගේ ප්‍රවීණ භාෂාව සහ වීර කාව්‍යය සඳහා ප්‍රසිද්ධ විය - සමහර විට ටිකක් බැරොක් සහ අද පුම්බා ඇත්නම් - කවි. ඔහුගේ වඩාත් ප්රසිද්ධ කෘති අතර වේ Nirat Phukhao Thong, රන් කන්දට යන අමතක නොවන ගමනක් විස්තර කරන කවි මාලාවක්, නිරාත් සුපන් ඔහුගේ සුපන්බුරි සංචාරය ගැන සහ ෆ්රා අෆායි මනි-සාගා. ඔහුගේ කෘතිය අදටත් කියවන අතර මෑත වසරවල සංගීතඥයන්, කාටූන් ශිල්පීන් සහ චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරුන් දිරිමත් කර ඇත. ඔහුගේ කාර්යයේ වැදගත්කම 1986 දී ඔහුගේ 200 නිමිත්තෙන් හඳුනා ගන්නා ලදී^e යුනෙස්කෝව විසින් ඔහුව ලෝක කවියන්ගේ ප්‍රසිද්ධ ශාලාවට ඇතුළත් කරන විට උපන් වර්ෂය ජාත්‍යන්තරව පිළිගනු ලැබීය.

Angarn Kalayanapong (1926-2012) ඡායාරූපය: විකිපීඩියාව

අංගර්න් කලයනපොං (1926-2012) විසිවන සියවසේ හොඳම තායි කවියෙකු ලෙස පමණක් නොව, ඔහුගේ පරම්පරාවේ වඩාත්ම වැදගත් චිත්‍ර ශිල්පියෙකු ලෙසද සැලකේ. Nakhon Si Thammarat හි මෙම ප්ලාස්ටික් කලාකරුවා ඔහුගේ ශිෂ්‍ය අවධියේදී කවියෙන් සිය මංගල දර්ශනය ආරම්භ කළ අතර 1972 ගණන්වල අගභාගයේදී වෘත්තීය ලේඛකයෙකු බවට පත්විය. මෙය නිසැකවම පළමු වසර තුළ සුමටව සිදු නොවීය. ඔහු භාෂාව සමඟ අත්හදා බැලීම් කළ නිසාත්, සාම්ප්‍රදායික තායි රයිම් යෝජනා ක්‍රමවලින් සහ නීති රීතිවලින් හිතාමතාම බැහැර වූ නිසාත්, ඔහුට මුලින් කොන්සර්වේටිව් කොන් වලින් සෑහෙන විවේචනවලට මුහුණ දීමට සිදු විය. කෙසේ වෙතත්, මෙය XNUMX සිට ඔහුව වැළැක්වූයේ නැත වසරේ විශිෂ්ට කවියා සම්මානය ඒ සතිරකෝසස් පදනම ලැබුණා. 1986 දී ඔහු සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීය අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය ඔහුගේ කවිය සඳහා පනිතන් කවි. වසර තුනකට පසු ඔහුට ලැබුණි ජාතික කලාකරු සම්මානය සාහිත්‍ය කාණ්ඩයේ. ඔහු සාහිත්‍ය නවෝත්පාදකයෙකු ලෙස සලකනු ලැබුවේ සම්පූර්ණයෙන්ම අසාධාරණ ලෙස නොවේ. ඔහුගේ බොහෝ කවි ස්වභාවධර්මයට ඇති ඇල්ම සහ ඉදිරියේදී සිදුවීමට නියමිත පාරිසරික ව්යසනයන් පිලිබඳ ඔහුගේ බිය මගින් සංලක්ෂිත වේ. ඔහුගේ වඩාත් ප්‍රසිද්ධ කවි වලින් එකකි Lamnam Phu Kdong, නාමික නාමයට පදයක් ජාතික උද්යානය Loe හි. 2006 දී, ඔහු අවසන් වරට මහජන ඇසට පැමිණියේ 'කහ කමිසයේ' ප්‍රතිරෝධයට විවෘතව තම සහයෝගය ප්‍රකාශ කිරීම සඳහා ය. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සඳහා වූ ජනතා සන්ධානය (PAD) අගමැති තක්ෂින් ෂිනවත්‍රාගේ රජයට එරෙහිව. දියවැඩියා රෝගියෙකු වූ Angarn Kalayanapong වයස අවුරුදු 86 දී හෘදයාබාධයකින් බැංකොක්හි Samitivej රෝහලේදී මිය ගියේය. ජාතිය ඔහුගේ මරණයෙන් පසු දින ඔහු ගැන ලිවීය.කවි හුස්ම ගත්තා".

චිත් ඵුමිසක් (1930-1966) පිටස්තරයෙකි. මෙම දාර්ශනිකයා, ඉතිහාසඥයා සහ ලේඛකයා ගීත රචකයෙකු, කවියෙකු සහ කොමියුනිස්ට් උද්ඝෝෂකයෙකු ද වූ අතර ඔහුගේ සටන්කාමී කවි සිනහවේ දේශයේ පීඩිතයන් සමඟ සහයෝගීතාවය ඉල්ලා සිටියේය. අන්ත ගතානුගතික පාලක ජෙනරාල් සරිත් තනාරත් විසින් දෙවැන්න එතරම් අගය නොකළ අතර 1957 දී ඔහුට වසර හයක සිර දඬුවමක් නියම විය. 1965 දී, ෆුමිසාක් නීතිවිරෝධී තායි කොමියුනිස්ට් පක්ෂයට සම්බන්ධ වූ විට, ඔහු වනාන්තරයේ සැඟවී සිටියද, 5 මැයි 1966 වන දින ඔහු සකින් නකොන්හි නොං කුං ගම්මානය අසලදී මරා දමන ලදී.

ගොඩාක්

අංචලී විවටනාචායි අන්චන් යන අන්වර්ථ නාමය භාවිතා කරන (°1952) තොන්බුරි හි උපත ලැබූ අතර ශාස්ත්‍රීය වශයෙන් පුහුණුව ලත් ලේඛකයෙකි. ශාස්ත්රවේදී උපාධිය Chulalongkorn විශ්ව විද්‍යාලයෙන් තායි සාහිත්‍යය සහ වාග් විද්‍යාව පිළිබඳ උපාධිය. උපාධිය ලැබීමෙන් පසු ඇය නිව් යෝර්ක් වෙත පදිංචියට ගිය අතර එහිදී ඇගේ දෙමාපියන් ජීවත් වූ අතර එහිදී ඇය මැණික් ගල් පිළිබඳ අධ්‍යයනය පිළිබඳ පුහුණුව ලැබුවාය. ඇගේ මංගල, ආදරණීය අම්මා 1985 සිට වහාම උද්යෝගයෙන් පිළිගත් අතර එම වසරේම තායි PEN සමාජය විසින් හොඳම කෙටිකතාව ලෙස නම් කරන ලදී. වසර පහකට පසු ඇගේ කෙටිකතා එකතුව ප්‍රකාශයට පත් විය අන්මානි හේං චිවිට් (The Jewels of Life) සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබූ ඒ අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය. ඇයගේ සාම්ප්‍රදායික නොවන සහ නව්‍ය කාව්‍ය එකතුවකි කම්මැලි 1995 දී තවත් එකක් සඳහා නම් කරන ලදී අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය.

Hella S. Haase වරක් ප්‍රකාශ කළේ කවිය සත්‍යයේ අවංකම ස්වරූපය බව ය. එය නිසැකවම අදාළ වේ චිරනං පිත්ප්රීච (°1955) ටිනෝ කුයිස් සහ ඔබේ සේවිකාව යන දෙදෙනාම දැනටමත් ඇගේ ජීවිතය සහ තායිලන්ඩ්බ්ලොග් හි වැඩ කෙරෙහි අවධානය යොමු කර ඇත, එය අඛණ්ඩතාව සහ සමාජ මැදිහත්වීම තුළින් විශිෂ්ටයි. එබැවින් ඇය කීර්තිමත් කණ්ඩායමට ඇතුළත් කිරීම අහම්බයක් නොවේ සමකාලීන කාන්තා ලේඛනයේ කවුද? මෙම ට්‍රැන්ග්-උපත වූ ක්‍රියාකාරිකයෙකු සහ ස්ත්‍රීවාදියෙකු, ඇගේ මව විසින් දිරිමත් කරන ලද අතර, ඇයගේ පළමු කවි ලිව්වේ ඇයට වයස අවුරුදු 13 දී ය. ඇගේ සැමියා සමඟ ඇය ශිෂ්‍ය නායිකාව වූ අතර පසුව ලේඛිකාවක් සහ කිවිඳියක් බවට පත්විය Sexan Prasetkul (°1949) XNUMX ගණන්වල ශිෂ්‍ය කැරැල්ලට සම්බන්ධ වූ අතර එය රෙජීමය විසින් ලේ වැකි ලෙස බිඳ දැමීමෙන් පසුව, කැලයේ සැඟවී සිටීමට සිදු විය. එම කාලපරිච්ඡේදයේ ඇගේ අත්දැකීම් ඇගේ එකතුවේ පළ විය බායි මයි ති හායි පායි (Het Verloren Blad), ඔහු 1989 සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීය අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය.

කවියා සක්සිරි මීසම්සුබ් (°1957) Nakhon Sawan වෙතින් සාමාන්‍යයෙන් Kittisak යන අන්වර්ථ නාමය භාවිතා කරයි. ඔහු ළමා වියේදී ලියා ඇති බව වාර්තා වේ, නමුත් Angarn Kalayanapong මෙන් ඔහු මුලින්ම කවි ප්‍රකාශනය ආරම්භ කළේ 1972 සහ 1976 අතර බැංකොක්හි ලලිත කලාව හදාරමින් සිටියදීය. එතැන් පටන් ඔහු ජනප්‍රිය කවියෙකු, ලේඛකයෙකු, ගීත රචකයෙකු, තීරු රචකයෙකු, විචාරකයෙකු සහ චිත්‍ර ශිල්පියෙකු දක්වා වර්ධනය විය. 1992 දී ඔහුට ලැබුණි අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය ඔහුගේ කවි එකතුව සඳහා අත සුදු ය. පාරිසරික ප්‍රශ්න, සමාජ පීඩනය, ධනවාදය සහ ආගම වැනි වඩාත් ආරෝපිත තේමා වලින් ඔහු පසුබට නොවන ඔහුගේ සාහිත්‍ය කෘති සඳහා ඔහුට සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීය. මීකොං ගංගා සාහිත්‍ය සම්මානය 2001 දී සහ 2005 දී ඔහු සම්මානයෙන් පිදුම් ලැබීය සාහිත්‍යය සඳහා සිල්පතෝන් සම්මානය තායි සංස්කෘතික අමාත්‍යාංශය විසින් පිරිනමනු ලැබේ.

පයිවරින් ඛාඕ ංගම් (°1961) ඉසාන්හි රෝයි-එට් හි උපත ලැබූ අතර සමාජීය වශයෙන් කැප වූ ලේඛකයෙකු සහ කවියෙකු ලෙස ඔහුව හඳුන්වා ගත්තේය. ඔහුගේ කාව්‍යමය මංගල දර්ශනය දුප්පත් මිනිසා සඳහා කවියක් නැත 1979 දී මුද්‍රණාලයෙන් ඉවත් විය. එතැන් සිට ඔහු ඔරලෝසු වැඩ මෙන් නිතිපතා ප්‍රකාශනය කළ අතර මෙම කඩිසරකමට ත්‍යාග වශයෙන් 1995 දී අග්නිදිග ආසියානු ලේඛක සම්මානය ඔහුගේ කවි එකතුව සඳහා කෙසෙල් ගස් අශ්වයා.

මේ සියලු කාව්‍යමය ප්‍රචණ්ඩත්වය හඹා ගිය පසු, ඔබට තවමත් සැනසිලිදායක සිතුවිල්ලකින් සැනසීමක් ලබා ගැනීමට අවශ්‍ය නම්, අවසාන වශයෙන්, හර්මන් ෆින්කර්ස්ගේ මෙම ගැඹුරු සිතුවිල්ල ඔබ වෙනුවෙන්: "කවිය, එතරම් අපහසු නැත, යමක් සෑම දෙයකටම රිංගයි. වෝටර් බයිසිකලය හැර, වෝටර් බයිසිකලය සමඟ කිසිවක් රිද්මය නොවේ "...