Ciemna strona Tajlandii (część 3)

Część 1 dotyczyła prostytucji w Tajlandii. Część 2 o przestępczości i nienawiści wobec cudzoziemców. Po przeczytaniu komentarzy zacząłem w siebie wątpić. Czy nie wszystko dobrze widziałem? Czy była to krytyka bez moralności? Czy byłem uwięziony we własnej ciemnej stronie? Kopalnia "trzecia ciemna strona Tajlandii” opowiada o tajskim systemie prawnym lub o tym, co za niego uchodzi.

Mam 70 lat i od pięciu lat mieszkam na przemian w Tajlandii iw Holandii. Jestem szczęśliwie żonaty z moją piękną słodką tajską żoną. W swoim życiu zawodowym mogłem dużo podróżować. Widziałem wiele krajów. W ten sposób poznałem też wielu (biznesowych) przyjaciół, z którymi nadal utrzymuję stały kontakt. Jeden z moich (biznesowych) znajomych, który słyszał, że spędziłem dużo czasu w Tajlandii, poprosił mnie, abym odwiedził jego znajomego biznesowego, który przebywa w tajskim więzieniu. Po chwili zastanowienia zdecydowałem się na ten krok.

Bjorn, pozwól mi go tak nazwać, odwiedziłem go w osławionym więzieniu Bangkwang. Lepiej znany mieszkańcom Zachodu jako „Bangkok Hilton”. Bjorn miał 38 lat, został skazany na 20 lat więzienia. Później zamieniono na 9 lat więzienia, z czego odsiedział już 6 lat. Podczas naszego pierwszego spotkania zobaczyłem człowieka całkowicie wyniszczonego, poważnie niedożywionego, rozglądającego się wokół płochliwie i mało rozmownego. Obiecałam, że jeszcze do niego przyjadę. W końcu zdobyłem jego zaufanie i opowiedział mi swoją historię. Tajlandzcy blogerzy czytają i wzdrygają się.

Bjorn od najmłodszych lat dostrzegł możliwości biznesowe w Azji, osiadł w Hong Kongu i obsługiwał wiele firm, które chciały handlować z Chinami. Ożenił się z Chinką, a następnie osiadł w Shenzhen.

Relacje rozwinęły się z tajlandzkimi partnerami, z którymi założył firmę w Bangkoku w Tajlandii. Firma ta zajmowała się importem – eksportem między Azją a Europą. To przedsięwzięcie nie powiodło się, ponieważ Bjorn uznał swoich tajlandzkich partnerów za niewiarygodnych. Po tym, jak Bjorn i jego tajlandzcy partnerzy byli w separacji przez ponad półtora roku, pewnego dnia na wycieraczce w jego domu w Bangkoku wylądował list (w języku tajskim).

Po przetłumaczeniu przez kogoś tego listu okazało się, że jest to list od policji z prośbą o zgłoszenie się do nieznanego urzędu gdzieś w centrum Bangkoku. Nieświadomy żadnej krzywdy udał się na stację w wyznaczonym dniu i godzinie. Kiedy tam przybył, został skonfrontowany z doniesieniem o oszustwie i oszustwie. Deklarację złożyli jego ówczesni tajscy partnerzy biznesowi. Został skonfrontowany z szeregiem dokumentów, które to potwierdzały. Mógł teraz mówić słowo po tajsku, ale czytał, nie był jeszcze tak daleko. Nie rozumiał tego.

Policja wskazała Bjornowi, że może „przekupić” ten raport. Gdyby był skłonny zapłacić 1 milion Thai Bath, upewniliby się, że deklaracja została wycofana. Dwa powody, dla których Bjorn nie mógł lub nie chciał się zastosować. Po pierwsze, nienawidził przekupstwa, a po drugie, po prostu nie miał pieniędzy. Policja obniżyła cenę do 500.000 XNUMX Thai Bath. On również nie chciał lub nie mógł się do tego zastosować.

Następnie Bjorn został aresztowany i przewieziony do innej, nieznanej agencji. Nie było oficjalnego przesłuchania. Był kopany, bity i bity ze wszystkich stron. Szczególnie kopnięcia w okolice nerek były intensywne. Jego prośba o adwokata i kontakt z kimś z ambasady spotkała się z jeszcze większą przemocą fizyczną. Policja upierała się, że dokumenty są autentyczne i bez względu na to, co twierdził Bjorn, nie można temu zaprzeczyć. To był początek najbardziej piekielnego okresu w jego życiu, które trwało już sześć lat.

Trafił do więzienia w Bombacie. Piekło na ziemi. Warunki życia były tam fatalne. Musiał mieszkać z ponad 60 innymi więźniami, głównie cudzoziemcami, na 32 metrach kwadratowych. Nigdy nie mogłeś spać w tym samym czasie. Śmierdziało okropnie, powietrze było nie do zniesienia.

Wszystko było sprzątane raz w miesiącu. Głowy zatrzymanych spryskano środkami owadobójczymi. Jedyną ochroną, jaką miał, był skromny, brudny koc.

Reżim w więzieniu Bombat przeżył jako straszny. Opisał mnie jako obóz koncentracyjny. Trzeba było okazywać szacunek strażnikom, będąc cały czas na kolanach. Jeśli tego nie zrobiłeś lub zrobiłeś to za późno, byłeś bity pałką z metalowymi sprężynami. Ryż, który otrzymałeś, był mocno zanieczyszczony. Schudł 10 kilogramów w tydzień. Po dwóch tygodniach pobytu trafił do szpitala więziennego ze śmiertelną niewydolnością nerek.

W międzyczasie odwiedził go ktoś z ambasady. Zaaranżował tajskiego prawnika. Ze wszystkich stron zapewniano go, że zostanie zwolniony. Po półtora roku stanął przed tajski sąd. Nie pytany o nic, został uznany za winnego oszustwa i oszustwa. Sąd skazał go na 20 lat więzienia, które później zamieniono na 9 lat, co zdaniem tajlandzkiego sędziego wynikało z jego pełnego przyznania się do winy. Ale w ten sposób Bjorn wyjaśnił mi, że nigdy się nie przyznał. Wszystko, co powiedział mu prawnik, brzmiało: „ciesz się, że nie dostałeś dożywocia”.

Z 10 kilogramami łańcuchów na nogach został przeniesiony do niesławnego więzienia Bangkwang. Tam mogło być gorzej. Tam, gdzie jest miejsce dla 4.000 więźniów, jest ich teraz ponad 10.000 XNUMX. Bjorn chciał się odwołać, ale cokolwiek zrobił, nie mógł skontaktować się z ambasadą i swoim prawnikiem. Kiedy go odwiedzili, termin wygasł.

Bjorn doznał 6 ataków nerek w ciągu 44 lat spędzonych w więzieniu i 14 razy przebywał w szpitalu więziennym. Nie liczy już na to, że wyjdzie z więzienia żywy.

Morał z tej trzeciej opowieści o Ciemnej Stronie o Tajlandii? Bjorn jest przekonany, że Tajowie lubią skazywać obcokrajowców. Został skazany bez tłumacza i dokumentów. Jako obcokrajowiec nie masz żadnych praw w Tajlandii.