Premier Prayut chce, aby policja przestała pokazywać podejrzanych

I słusznie.
Jesteś podejrzanym, dopóki nie zostaniesz skazany.
Najpierw poczekaj na werdykt sądu i dopiero wtedy możesz wydać wyrok, a nie wcześniej.

„Komisarz policji Chakthip uważa, że ​​należy zrobić wyjątek dla gwałcicieli i morderców, aby ostrzegali ludność przed tymi przestępcami”.

Bardzo zwięźle, typowe rozumowanie Trzeciego Świata. Jeśli gwałciciel lub morderca został już aresztowany i faktycznie skazany, w Tajlandii i tak zakończy się to długim wyrokiem więzienia. Jaki zatem sens może mieć ostrzeżenie dla tych konkretnych przestępców? Ponownie, możliwość musi pozostać otwarta, że ​​dana osoba jest niewinna, a następnie została fałszywie zdemaskowana jako gwałciciel lub morderca.

Rzeczywiście, te konferencje prasowe służą jedynie większemu honorowi i chwale policji.

Dobry czy zły?

Zależy to dla mnie od rodzaju przestępstwa i tego, czy podejrzany zostanie złapany na gorącym uczynku.

Jeśli chodzi o podejrzanych podejrzanych, również uważam, że nie jest możliwe pokazywanie podejrzanych publicznie, dopóki nie ma się stuprocentowej pewności, że podejrzany jest sprawcą.

Policja często szczyci się „trofeum ścigania sprawców”, nawet jeśli później okazuje się, że pokazani podejrzani nie mają z tym nic wspólnego. Daje to społeczeństwu błędne wrażenie, że policja wykonała dobrą robotę, podczas gdy policja mogła nie poczynić żadnych dalszych postępów w dochodzeniu.

Z drugiej strony uważam, że sprawców poważnych przestępstw, czyli tych, którzy stanowią zagrożenie dla społeczeństwa i co do których jest absolutnie pewne, że są sprawcami, należy pokazywać opinii publicznej.

Czapki z głów przed premierem, robi dobrą robotę. Skazanie ludzi bez sprawiedliwości nie jest możliwe.

Tajskojęzyczne gazety, oprócz ukazania podejrzanych na zdjęciu, zawierają również imiona i nazwiska oraz adresy podejrzanych, czasem także numer rejestracyjny ich środka transportu oraz nazwę firmy, w której pracowali.
Potem są rekonstrukcje: rekonstrukcja zbrodni. To zabawne, że policja często musi dawać podejrzanym wskazówki: nie, ofiara tam leżała, nie, wyszedłeś tamtymi drzwiami itp. Te sztuki są czasami wykorzystywane jako dowód w późniejszej rozprawie sądowej.
Samo pominięcie obrazów nie wystarczy.

Szkoda. Zawsze jest jasne, że zaangażowani są tylko podejrzani i myślę, że ma to silny efekt zapobiegawczy. „Muszę się upewnić, że nie stanę się podejrzanym, bo wtedy doznam poważnej utraty twarzy”.