Użytkowanie domu: Czy możesz nadal mieszkać w domu, jeśli twój tajski partner umrze?

Moja żona jest właścicielką działki z domem w Tajlandii. Zapłaciłem za zakup w rzeczywistości gospodarczej. Dokumenty bankowe mogą to potwierdzać. Sprzedaż mogła nastąpić tylko wtedy, gdy podczas przeniesienia własności podpisałem w biurze gruntów dokument, w którym oświadczam, że nie zapłaciłem satangowi za zakup. Rzeczywistość prawna jest zatem sprzeczna z gospodarczym TIT

Moja żona ma jednego syna w Tajlandii. W przypadku braku testamentu jej jedyny spadkobierca.

Choć moja żona niezmiennie wierzy i obiecuje, że jako pozostały przy życiu partner otrzymam prawo użytkowania domu rodzinnego w Tajlandii, to jednak udało mi się ją przekonać, aby poczyniła pewne „porządki” na wypadek, gdyby miała umrzeć pierwsza. A także coś, w co wierzy i obiecuje, że tego nie zrobi. Co mnie bardzo cieszy, ale nie do końca uspokaja.

Moja żona miała (na moją prośbę) dożywotnie użytkowanie na moje nazwisko w domu rodzinnym (siet tie kep kin – prawo użytkowania) zapisane na odwrocie tytułu (chanoot). Stało się to w urzędzie ziemskim (krontiedin).

Konsekwencje prawne tego są daleko idące, nie tylko dla mnie, ale także dla mojego tajskiego pasierba. Z prawnego punktu widzenia może on korzystać z gruntu i domu dopiero po zniesieniu użytkowania chanoot. Aby to zrobić, musi być w stanie przedstawić w urzędzie krajowym zalegalizowane tłumaczenie mojego aktu zgonu. To samo dotyczy mojej tajskiej żony, gdybym miał umrzeć pierwszy.

Jeśli będę żył dłużej niż moja żona i umrę w Europie, wcale nie jest oczywiste, że mój tajski pasierb uzyska akt zgonu. Zalegalizowanie dokumentu w belgijskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych, ostemplowanie go w ambasadzie Tajlandii w Brukseli i udanie się o zalegalizowane tłumaczenie do MSZ w Bangkoku, a następnie przedstawienie go w urzędzie krajowym to coś, czego chłopak nie robi. Mówi tylko po tajsku i zna swój świat życia, a jego myśli prawie nie wykraczają poza społeczność tajskiej wioski, w której się urodził. Dlatego poprosiłam kogoś w Belgii (młodą osobę), aby w razie potrzeby zapewnił wsparcie mojemu tajskiemu pasierbowi.

Dodatkowo sporządzono „prywatną umowę” w języku angielskim i tajskim, w której wszyscy sygnatariusze oświadczają, że przysługuje mi dożywotnie prawo do korzystania z gruntu i domu. Niniejsza umowa została podpisana przez moją tajską żonę, mnie, jej jedynego syna i jego żonę. Problem w tym, że żaden z sygnatariuszy nie może w żadnym wypadku twierdzić, że nie wiedział o moim dożywotnim użytkowaniu owoców i miejsca zamieszkania. Co więcej, przyszły właściciel nagiego i jego prawna żona deklarują zgodę w umowie prywatnej, co szczególnie utrudnia im późniejsze jej podważenie.

Swoją drogą, podobnie jak moja tajska żona, mam doskonałe relacje z tajskim (pasierbem) synem i jego żoną. Ale to, co jest, zawsze może się zmienić, dlatego... lepiej napełnić studnię, zanim cielę utonie.

Posiadanie użytkowania (prawa dożywotniego lub nieużytkowania domu rodzinnego) (siet tie kep kin) zapisanego na odwrocie tytułu własności (chanoot) jest z prawnego punktu widzenia właściwym środkiem (ochrony) dla pozostały przy życiu małżonek będący obcokrajowcem w Tajlandii. W rzeczywistości socjologicznej niecierpliwie chciwy nagi właściciel może oczywiście zawsze być dużym utrapieniem. Z drugiej strony „mądry” farrang dba o to, aby jego obecność w Tajlandii cieszyła się szerokim poparciem w rodzinie tajskiej żony. Dzięki temu nagi właściciel może zachowywać się znacznie mniej zachłannie, jeśli w ogóle, bez narażania się na gniew rodziny 🙂