Pytanie czytelnika: Dlaczego tajlandzkie dzieci nie dbają o swoje zabawki?

Cześć Lucas,

Mam takie same doświadczenia, ale dotyczy to głównie zabawek produkcji tajskiej/chińskiej. Z mojego doświadczenia wynika, że ​​zabawki przywiezione z Holandii znacznie lepiej znoszą przemoc dzieci.
Mój syn bawi się tymi samymi (holenderskimi) zabawkami od 5 lat. Plastikowe zabawki kupione po szkole niszczą się w ciągu 2 dni.
Zauważyłem, że tanie tablety i kamienne podłogi to zabójcza kombinacja.
Co więcej, udało mi się również rozebrać mechanizm korbowy mojego chińskiego roweru w ciągu 40 dni. Nie jest przeznaczony do holenderskiej wagi i nóg? A może po prostu bardzo słaba jakość?

To po prostu słaba jakość chińskich produktów.
Kupiłem odtwarzacz DVD dwa razy.
Obaj zmarli w ciągu roku.
Kupiłem wzmacniacz, ale nadal mogę go naprawić samodzielnie.

To po prostu słaba jakość tanich zabawek z Chin. Po. na dzień lub dwa psują się tanie samochody albo podrabiane lalki Barbie, jak chcesz.

To, co tu przeczytałem, jest po prostu prawdą. Myślę, że to spore osiągnięcie, kiedy wracam do domu, że zabawka pozostała nienaruszona przez 5 minut, tak, muszę się z tego tylko śmiać (wewnętrznie) i mieć nadzieję i wiedzieć, że to tylko tymczasowe, i mam tu na myśli to, że nasze dzieci też się starzeją i mam nadzieję, że w tym momencie nie są rozbójnikami. Zabawki, a zwłaszcza zepsute zabawki, zostawiam na później, łącznie z naszą historią. Niższa jakość z Chin również odgrywa rolę, ale jaka jest różnica w porównaniu z Holandią, gdzie są one również importowane z Chin niech tak będzie, moja „rozbiórka” i mam nadzieję, że wszystko się dobrze ułoży, przecież byłam kiedyś młoda i pamiętam, że niszczyłam maleńkie zabawki i zgubiłam je w piaskownicy, a kiedy wróciłeś do domu, też mnie pobito. Pozdrawiam R.Pakkred

Tak, mam przybranego syna, siostrzeńców i siostrzenice i wszyscy nie dbają o swoje rzeczy, ale moim zdaniem wynika to z wychowania rodziców.
Czasem ich nie mają, nie mają łóżka, nie mają stołów, krzeseł, tylko telewizor, ale mają samochód, najlepiej nowy, i to z niego korzysta się ostrożnie i oszczędnie.
Mieć dom ze wszystkimi dodatkami, ale często, rodzina od dużej do małej, słusznie musiała zwracać uwagę na obchodzenie się z naszymi rzeczami, niczego nie szczędziła, siedziała na pięknych krzesłach, kucała z brudnymi stopami
Z jedzeniem, kośćmi i niepotrzebnymi rzeczami na stole, rozlanymi napojami, które nie zostały natychmiast zebrane, dzieciakami, które wbiegły na moją kanapę, w tym z przyjaciółmi mojego pasierba. więc moje lekarstwo, jeśli nie masz na czym oszczędzać, jak się zachowujesz, jeśli i ciebie tego nie nauczono.
I to nie tylko teściów, ale też znajomych sąsiadów itp.
Moja żona nauczyła się, jak to zrobić, bo wie, ile to kosztuje i nie może łatwo tego zastąpić, i przypomina gościom, aby zachowali czujność i ostrożność podczas obchodzenia się z naszymi rzeczami.
(i często niedoceniane}, ale nadal przyciągają uwagę, wciąż jest postęp.

Przede wszystkim uczymy się ostrożnie obchodzić się z Twoimi rzeczami; mniej tajski. Co więcej, dzieci często chcą otrzymywać zabawki, które są „zbyt trudne”; kupuje się je oczami dorosłych. Dziecko chce czegoś prostego i chce odkrywać. A to obejmuje zniszczenie. Nie coś naprawdę dla Tajlandii; dzieje się także w Holandii. Daj im Lego lub pudełko klocków, a będą zajęci na długie godziny; Z drugiej strony sterowaną łódź/samolot i/lub samochód można łatwo uszkodzić. Więc zachowaj prostotę, tatusiu.

Z mojego doświadczenia wynika, że ​​dzieci bardzo chętnie dzielą się zabawkami z innymi dziećmi i zostawiają je po zabawie na podwórku przy domu.Dodatkowo w domu nie było miejsca na przechowywanie rzeczy dzieci, więc wszystko było przechowywane w plastikowy kosz.
Kupiłam szafę z kilkoma szufladami dla dwójki moich dzieci w wieku 9 i 7 lat i dałam im do zrozumienia, że ​​każdą zabawkę, którą znajdę wieczorem na podwórku, po ich pójściu do łóżka, natychmiast wyrzucę. Po dwukrotnym ułożeniu umowy wszystko (łącznie z ubraniami) trafia do szafek przed pójściem spać i prawie nie mamy z tym nic do roboty.
Morał z tego wszystkiego tkwi w wychowaniu i braku znajomości wartości rzeczy. Teraz co tydzień daję im kieszonkowe i raz w miesiącu chodzę z nimi na zakupy. Dodaję pieniądze, jeśli chcą czegoś, co przekracza ich oszczędności i są bardzo oszczędni.