Do szpitala na Koh Samui (zgłoszenie czytelników)

(MannPanithi / Shutterstock.com)

Podczas naszego piątego pobytu w Tajlandii, moja żona i ja po kolei zostaliśmy przedstawieni szpitalowi w Tajlandii. Wcześniej byłem już dwukrotnie u tajskiego dentysty. W przeciwieństwie do Belgii, tutaj nie musisz czekać kilku tygodni na wizytę. Trzeba też dodać, że leczenie jest na pewno równie profesjonalne jak w Belgii. I po trzecie: opłaty są dużo niższe.

Tym razem również musieliśmy zwrócić się do tajlandzkiego szpitala.

Mniej niż tydzień tutaj na Koh Samui, a moja górna część ciała była pełna ukąszeń pcheł piaskowych. Każdy, kto kiedykolwiek miał ukąszenia pcheł piaskowych, wie o czym mówię. Pojawiają się guzy wielkości końskiego oka i bez leczenia przez kilka tygodni będziesz cierpieć z powodu nieznośnego swędzenia.

Biorąc pod uwagę niezbędne środki związane z koronawirusem, odwiedzam szpital w Bangkoku w Chaweng. Niezbędne formalności załatwiane są w recepcji, po czym mierzone jest ciśnienie krwi, wzrost i waga wakacyjna. Po około 20 minutach mogę iść do lekarza. Pobieżne badanie prowadzi go do przepisania kilku tabletek i kremu. W tym celu nie musimy nawet jechać do apteki, ponieważ po opłaceniu kosztów leczenia potrzebne lekarstwa otrzymają Państwo na miejscu. Inaczej niż w Belgii, nie sprzedaje się całego pudełka pigułek, które w razie potrzeby wystarczyłoby na całą ulicę, ale dostaje się dokładnie tyle tabletek, ile przepisał lekarz.

Dwa tygodnie później razem z żoną przejechaliśmy skuterem z Laemsor do Lamai. W dobrze znanym 90-stopniowym zakręcie w świątyni Guan Yu moja żona upada, ponieważ zablokował się przedni hamulec. Kiedy drapie się prosto, krew obficie spływa po jej nogach. Natychmiast pojawia się Tajka z rolką papieru toaletowego do wytarcia krwi. Towarzyszy też mojej żonie w drodze do karetki pogotowia, która znajduje się na parkingu przy świątyni. Ciągnę jej motorower na parking z dymiącym przednim hamulcem. Natychmiast podchodzi młody Taj z butelką wody, którą wylewa na dymiący przedni hamulec. Nie wiedziałem, że w przeciwnym razie to coś może się zapalić?

W międzyczasie niektórzy pracownicy pomocy humanitarnej oczyszczali rany mojej żony, ale ponieważ była to „brudna” rana, uznali, że należy jechać do szpitala. Potem śmialiśmy się z tego, ale moja żona zajęła miejsce w karetce i gdy ja jechałem skuterem, karetka odjechała z wyjącą syreną i migającymi światłami do szpitala Bangkok Hospital w Chaweng.

Kiedy przyjechałem później, pozwolono mi udać się na „pogotowie”, gdzie ponownie oczyszczono rany. Czekało tylko, aż przyjdzie bardzo sympatyczny lekarz i zrobi niezbędne badania. Ze względu na charakter obrażeń moja żona musiała mieć zastrzyk przeciwtężcowy. Po opłaceniu faktury i otrzymaniu niezbędnych leków mogliśmy udać się do CENTRALNEGO FESTIWALU na nasz booster.

Aby opatrzyć rany, moja żona musi codziennie chodzić do ośrodka zdrowia w okolicy. Tutaj również mamy tylko pozytywne doświadczenia dotyczące profesjonalizmu i życzliwości personelu. Z radością akceptujemy fakt, że ich znajomość języka angielskiego ulega pewnym wahaniom. Rachunki przyjmujemy ze wschodnim uśmiechem, bo to spłaci ubezpieczenie. Miejmy nadzieję, że był to dla nas pierwszy i ostatni „szpital” podczas wakacji, ale na szczęście mamy o nim bardzo pozytywne wyobrażenie.

Jeszcze taka myśl, skoro widzimy, że w międzyczasie na Koh Samui przybyli głównie zachodni turyści. Codziennie czytamy w raportach o niepokojących infekcjach i infantylnych działaniach rządu belgijskiego w związku z koronawirusem. Tu w Tajlandii obowiązuje zasada: opuszczając miejsce zamieszkania należy nosić maseczkę, nawet na skuterze. Tutaj przynajmniej zasady są jasne.

Jeśli zobaczysz tutaj jeźdźców skuterów bez masek, to na pewno są to zachodni turyści. A to niegrzeczne zachowanie świadczy o braku szacunku dla ludności Tajlandii.

Przesłane przez Gusta