7-Eleven, farang, dziewczyna i listonosz

Nie, drodzy czytelnicy, to nie jest tytuł najnowszego filmu Petera Greenawaya, ale kawałek wzięty z prawdziwego życia, kursywa o małych rzeczach, które mogą mnie uszczęśliwić w moim osobistym małym świecie.

Niedaleko naszego domu jest 7/11 – Gdzie nie, słyszę, że pytasz i nie jest to całkowicie nieuzasadnione – W każdym razie uważam 7/11 za mikrokosmos tajlandzkiego społeczeństwa, w którym wszystkie warstwy populacji, młodzi i starzy, bogaci i biedni spotykają się między ladą chłodniczą a kasą fiskalną. To, czy może to prowadzić do lepszego zrozumienia, pozostawiam otwarte, ale jest to interesujący biotop dla ciekawskiego i spostrzegawczego Faranga, który może zapewnić mu wgląd w często złożone relacje społeczne, maniery i obyczaje kraju goszczącego. O rozmowach, które toczą się o zmroku na małym parkingu lub na schodach przed sklepem, mogłabym napisać książkę. Jeśli chodzi o najnowsze plotki, wiadomości, a czasem nawet szorstkie debaty, jest u nas tylko jeden adres, a mianowicie 7/11.

Kiedyś wszedłem szukając nie wiem czego przez długi czas, może czegoś błahego. Rozmawiałem z jedną z dwóch dziewczyn za ladą. W ramach wymyślonego przeze mnie kursu integracyjnego robię to częściej, rozmawiam z miejscowymi. Pomaga lepiej opanować język i dodaje pewności siebie. A dziewczyna miała piękne, słodkie oczy.

Kiedy zobaczyła, że ​​długo zwlekam z wyborem nie wiem po co, pomogła mi z najszerszym możliwym uśmiechem i od tamtej pory chodzę tam co jakiś czas po nie wiem po co i czat. Dziewczyna o słodkich oczach została obdarzona niewymownym imieniem, ale jej rodzice przewidzieli to, nazywając ją Neung jako pierworodną. Neung jest wzorem życzliwości, która znacznie wykracza poza obowiązkową i niezobowiązującą życzliwość dla klienta narzuconą z góry.

(Tnature / Shutterstock.com)

Życzliwością przepełniony jest także listonosz Anurak. Codziennie słyszę, jak nadchodzi z daleka, ponieważ charakterystyczny dźwięk jego pryskającego motoroweru wyklucza jakąkolwiek pomyłkę. Nawet Sam, mój uparty owczarek kataloński, który ma zdrową podejrzliwość wobec każdego, kto odważy się zapuścić poza bramę, wkrótce został przygarnięty przez Anuraka, ale być może to ostatnie wynika z faktu, że czasami je kai yang, grillowanego kurczaka na patyku , przynosi Sammie…

Nie ukrywam, że mam słabość do listonoszy. Mój dziadek był jeden. Przez prawie czterdzieści lat jeździł w każdych warunkach pogodowych na swoim najcięższym rowerze służbowym. Zrobił to w okresie, gdy służba i służba były jeszcze czasownikami. Zawdzięczam mu swoje imię, ale był powszechnie znany jako „Jan Fakteur” – dla czytelników z północnej Holandii: fakteur to flamandzki odpowiednik listonosza – przezwisko, które nosił z dumą. Żadnego wysiłku nie było dla niego za wiele i kiedy po ponad piętnastu latach lojalnej służby w małej gminie awansował do większej gminy, w ciągu trzech dni dostarczono do naczelnika poczty petycję, którą podpisali prawie wszyscy mieszkańcy, burmistrz i proboszczem na czele, aby Jana Fakteura zostawić we wsi. Anurak niejasno mi go przypomina, bo on też robiłby wszystko, żeby ci pomóc.

Ma tylko jedną wadę, ale dzieli ją z wieloma rodakami: punktualność to nie jego bajka. O ile kiedyś mogłem ustawić swój zegar we Flandrii, na naszej ulicy, że tak powiem, w momencie pojawienia się naszego zaufanego listonosza, tak w Izaanie jest zupełnie inaczej. Chętnie przyznaję, że jest to zasługa nie tylko samego Anuraka, ale przede wszystkim jego wielu przyjaciół i znajomych, którzy najwyraźniej wszyscy uważają go za idealnego partnera do rozmowy. Co więcej, ekstremalne temperatury i włożony wysiłek zmuszają go z zegarmistrzowską regularnością do tego, co eufemistycznie opiszę jako „małe przerwy na picie”, podczas których jego wiecznie spragniona dusza otrzymuje niezbędne orzeźwienie. Nie ma w tym nic złego samo w sobie, pod warunkiem, że Anurak ograniczyłby się do wody, ale bardzo często woli spożywać alkoholowe napoje gaszące pragnienie, co ma konsekwencje nie tylko dla jego wykorzystania czasu, ale także dla jego stylu jazdy i serwisu.

Niedawno dowiedziałem się, że Neung i Anurak mają coś do siebie. Wskoczyłem do 7/11 w bardzo gorący dzień, parując od potu, aby przez chwilę cieszyć się klimatyzacją na pełnych obrotach. Właśnie wtedy, gdy chciałem wziąć napój bezalkoholowy z tyłu lodówki, zobaczyłem, jak szybko dzielą się pocałunkiem i uściskiem za ladą. Niemal potajemnie i być może nieświadomie, że je widzę. Kiedy podczas kolejnej wizyty zwróciłem uwagę między nosem a ustami, jak pomocny i miły był Anurak, zobaczyłem, jak jej słodkie oczy rozświetlają się, a jej uśmiech staje się jeszcze szerszy niż zwykle. Te oczy mówiły, że są dumne ze swojego małego chłopca. Czasami to, co widzisz, jest naprawdę piękne, jeśli naprawdę zaczniesz patrzeć na ludzi...