Węże Isan

Głęboko w Isan, pośrodku trójkąta Udon Thani – Nong Khai – Sakun Nakhon, leży starożytna wioska Nong Feak. Rezydencja Inkwizytora przez sześć lat po dziewięcioletnim pobycie w pobliżu Pattaya, w Nongprue. Tam, na wybrzeżu, musiał sobie z tym poradzić, ale tutaj o wiele więcej. Węże-stwory, trudne do określenia, czy są to kobiety czy mężczyźni, pomimo ich często kolorowego wyglądu.

Ci, którzy otworzyli tego bloga z nadzieją, że dostaną kolejną fajną i soczystą opowieść o problemach z ludźmi, są w błędzie. Ten blog został napisany w odpowiedzi na przesłaną ponownie wiadomość od Tino Kuisa. Węże.

Jako Lage Lander bij Zee, niedaleko Antwerpii, De Inquisitor nic nie wiedział o tych bestiach. Widziałem je tylko w zoo lub w telewizji. I nawet wtedy wydawała się mało urocza. Być może katolickie szkolnictwo we Flandrii jest winne temu, wiesz, Ewie i jej grzechowi. A może chodziło o Adama? W każdym razie węże nie były obecne w jego życiu i wcale mu to nie przeszkadzało.

Po trzydziestce zaczął poznawać świat, nie, nie jakieś europejskie miejsce na wakacje, De Inquisitor szukał jakiejś przygody. Ameryka Południowa, głównie Ekwador. Piękny kraj, piękna przyroda, ale prawie żadnych węży. Są tam, ale nie masz z nimi do czynienia, nawet podczas wędrówki łodzią przez kawałek amazońskiej dżungli. Pełno owadów, kilka małp, rzadki krokodyl i cała masa owadów we wszystkich kolorach i rozmiarach. Ani węża, którego można było zobaczyć po trzech długich pobytach w tym pięknym kraju, do którego De Inquisitor chciał się przenieść, dopóki nie odkrył Tajlandii na początku lat dziewięćdziesiątych. Pierwszą rzeczą, jaką zobaczył w Bangkoku, była gazeta Bangkok Post ze zdjęciem na pierwszej stronie grupy ludzi trzymających wielkiego węża. Uwięziony gdzieś w tej miejskiej metropolii. Z toalety. Minęło kilka dni, zanim De Inquisitor przestał sprawdzać toaletę przed skorzystaniem z niej… .

Wystarczyło odkrywać Tajlandię zaledwie przez dwa lata, a De Inquisitor kupił dom w Nongprue, wówczas błogim spokojnym miasteczku oddalonym o pięć kilometrów od hedonistycznej Pattaya. Ciemna Strona była wtedy jeszcze dość wiejska i oto pierwsze węże pojawiły się „na żywo” w jego życiu. Ładne zdjęcia na front domu i zwierzęta zostały szybko usunięte przez tajlandzkich sąsiadów. Dziewięć lat później przeniósł się do swojej obecnej rezydencji w Isaan i węże stały się częścią jego życia.

Tutaj, pośrodku pól i lasów, w małym centrum wsi oddalonym o dwa kilometry od domu, odbywają się cotygodniowe „bliskie spotkania” z tymi sukami. Chociaż na wolności jest więcej niż wystarczająca liczba ofiar, nadal pełzają w kierunku ogrodu i domu. Nie mam pojęcia, dlaczego to robią, w ogrodzie nie ma kurczaków, tylko trzy psy i dwa koty. A psy odkrywają węże i zaczynają je atakować. Wściekle szczekają, grożą, wycofują się, są ostrożne. I tak trzymaj, dopóki Inkwizytor nie przyjdzie im z pomocą, no cóż, szczerze mówiąc, zabij ich.

Ponieważ De Inquisitor nie dba o te historie, że „większość z nich jest nieszkodliwa”. Lub „musisz najpierw zobaczyć, czy są trujące, czy nie”. Rób to, podczas gdy suka śledzi każdy twój ruch, gotowa do ataku. Nie, Inkwizytor chce być pierwszy. Zbyt często ludzie zostali tu ukąszeni i nadal borykają się z konsekwencjami. I tak, tutaj jest coś w rodzaju „kliniki”, w której mogą leczyć ukąszenia, ale często po prostu nie mają w zapasie niezbędnej surowicy odpornościowej. Czy od razu potrzebujesz więcej niż godzinę, aby dotrzeć do lepiej wyposażonego szpitala… .

Mnóstwo bliskich spotkań, a De Inquisitor stał się w tym lepszy. Zwykle i tak.

Ale na początku było to przerażające, bo zupełnie niedoświadczony w tej materii. Zwiedzaj okolicę, uprawiane pola ryżowe, często są tam małe chatki, w których można odetchnąć i ochłodzić się. Cóż, najpierw trzeba sprawdzić. Ponieważ ukochana kryjówka węży, Inkwizytor siedział kiedyś całkowicie sparaliżowany, obserwując węża odkrytego zbyt późno, aż zniknął. Wisiała nad jego głową na krokwiach.

Spacer przez pola ryżowe, czasem przez wodę. I hoopla, węże! I nigdzie nie można znaleźć kija.

Do lasu, cudownej przyrody pełnej dzikich orchidei i innych piękności. A jednak nasycony… wężami. Którego – jako mieszkańca Zachodu – prawie nie dostrzegasz, jak często De Inquisitor uniknął, eufemistycznie mówiąc, „ataku obronnego” takiej bestii?

To samo w domu. Ładne, przyjemne ogrodnictwo jest poważnie zakłócone przez węża, który znalazł schronienie pod tą stertą drewna, którą postawiłeś przedwczoraj. Lubią zakładać gniazda w kanałach, aż pewnego dnia zobaczysz kilka młodych węży, które mają zaledwie osiem cali długości, ale są równie jadowite jak dorosły.

Pewnego ranka, jak zawsze około szóstej, Inkwizytor wychodzi na taras. Filiżanka kawy w dłoni, gotowa cieszyć się wschodem słońca. I nagle wchodzi w pozycję do ataku, jak wąż. Czerwono-brązowy, ciężki woreczek gardłowy i wyjątkowo agresywny. Na wpół śpiący Inkwizytor może po prostu się wycofać, ale wąż podąża za nim. Nazywając to słodkim w panice, kto też tego nie lubi. Kij nie pomaga, bestia atakuje sama siebie. Skorzystaj więc z pomocy przechodniów, którzy idą do pracy, inaczej De Inquisitor nigdy by się go nie pozbył.

Przycinanie drzew i krzewów, prace w ogrodzie lub inne prace na zewnątrz: istnieje stałe zagrożenie ze strony węża.

Inkwizytor stopniowo się do tego przyzwyczaił, panika zniknęła. Tak, zwykle złapany wąż szuka wyjścia. I tak, Inkwizytor już nie zaczyna chodzić w rozmarzeniu, teraz patrz, gdzie stąpa, sprawdzaj drzewa, pod którymi musi przejść. A Inkwizytor stał się na tyle mężczyzną, że mógł sam ich zabić, średnio cztery razy w miesiącu. Zaczyna nawet rozpoznawać niektóre gatunki. Kobry są najłatwiejsze, także najczęściej tutaj spotykane. Ale też zwykłe żmije i dziwne, ale prawdziwe: ostatnio kraity zwykłe, bardzo jadowite. Ale reszta tych pokręconych bestii nie rozpoznaje Inkwizytora, a on naprawdę nie ma zamiaru się nimi przejmować.

A potem pojawia się blog Tino. Dobra historia, ale nie opinia De Inquisitor. Ponieważ przypadkowo, dwie godziny przed przeczytaniem bloga Tino, pies De Inquisitor został zaatakowany przez plującą kobrę. Samiec szukał cienia z boku sklepu i położył się na piasku. Tam, gdzie leżała kobra, prawie niewidoczna. Obaj byli zszokowani sobą, ale pies był za późno. Kobra wyprostowała się i wypluła jad prosto w oko. Pies prawdopodobnie stracił wzrok z prawej strony. Kobra była tak agresywna, że ​​Inkwizytor musiał wezwać pomoc, aby ją zabić.

Węże to brudne, niebezpieczne węże. Niebezpieczny dla ludzi i zwierząt. Tu biegają dzieci. Twoje zwierzaki. A Inkwizytor będzie ich bezlitośnie zabijał, ilekroć wejdą na jego terytorium. Na pewno teraz, po tym incydencie z psem. A później dowie się, czy była trująca.

Przepraszam Tino.