Niewidomych i wielorakich upośledzeń

Są chwile, kiedy możesz uważać się za szczęściarza. Sam jesteś w miarę zdrowy, podobnie jak twoja rodzina. Chodziło mi to po głowie, kiedy odwiedziłem „Szkołę dla niewidomych z wieloma niepełnosprawnościami” w Cha Am.

Budynki, dalekie od cywilizacji, pochodzą dopiero z 2016 roku. Zrealizowane na półtora hektara ziemi, podarowanej przez zamożną panią. Pod opieką tajlandzkiej rodziny królewskiej (zwłaszcza zmarłego króla Bhumibola) i zaopatrzony w niezbędne dary pieniężne.

Całość wygląda ładnie, ale obecnym 40 młodym mieszkańcom nie przypadnie do gustu. Ślepota jest już problemem, ale dodatkowe utrudnienia sprawiają, że problem ten jest prawie nie do pokonania. Ta nędza prawie sprawia, że ​​​​jestem emocjonalnie niepowściągliwy…

Nie przychodzimy z pustymi rękami, nawet jeśli dzieci tego nie widzą. Niektórzy tajlandzcy partnerzy członków holenderskiego stowarzyszenia Hua Hin i Cha am opracowali plan dostarczenia szkole niezbędnych artykułów pierwszej potrzeby. Zebrana kwota została uzupełniona przez Dutch Lions z IJsselmonde, dzięki czemu do pick-upa można załadować pieluchy, wodę pitną, środki czystości, żywność i tak dalej. I bandaże, bo niektóre dzieci celowo się ranią. Jak zwykle w Tajlandii, są one wystawione na stołach na scenie. Jakim cudem czuję się z tym nieswojo?

Garstka dzieci siedzi pod tylną ścianą. Chłopak za klawiaturą próbuje wyciągnąć Jingle Bells z urządzenia. Później okazuje się, że będą dla nas występować. Teraz wpatrują się ślepo w przestrzeń, autystycznie powtarzając te same ruchy. Fotografowanie i filmowanie to żaden problem: dzieci i tak tego nie zauważą.

Po przemówieniach kierownictwa grupy i reżysera, w ramach podziękowania za dary, spektakl został wysadzony w powietrze. Łzy napływają mi do oczu. Jakże możemy być zadowoleni z naszego (względnego) zdrowia!

Szkoła jest wyjątkowa w Tajlandii. Tylko dwoje z 40 dzieci pochodzi z własnego regionu. Reszta pochodzi z całej Tajlandii, głównie z rodzin dotkniętych ubóstwem. Często mogą przyjść i obejrzeć najwyżej raz w roku. Maksymalna pojemność szkoły to 120 dzieci.

Potem mogą jeść. Nie atakują jak inne dzieci, ale muszą być prowadzone jedno po drugim do swojego miejsca. Dzięki naszej wizycie dostają frytki, parówki i nuggetsy z kurczaka, pokrojone na kawałki. Widzę palce ślizgające się po jedzeniu. Niektórych trzeba nakarmić, inni upuszczają na podłogę to, co nie smakuje. Podziwiam cierpliwość i troskę prowadzących.

W broszurze szkoły czytam: „Będziemy rozwijać niewidomych w społeczeństwie z godnością, szczęśliwymi produktywnymi obywatelami, nie ciężarem dla społeczeństwa. Życie zaczyna się od szansy. Ta szansa wzrasta wraz z wykształceniem”.

Nie mam pojęcia, co stanie się z tymi dziećmi, kiedy będą miały około 15 lat i będą musiały opuścić tę szkołę. Wolę o tym nie myśleć.

Chrześcijańska Fundacja dla Niewidomych w Tajlandii, Krungthai Bank Cha am Branch, 717-0-33051-2