Twirl: Z Szymonem w świątyni

Minęło trochę czasu, odkąd wystawiałem Simona na cielesne pokusy w barze Casnovy a Go-go, więc nadszedł czas, aby zabrać go do świątyni w celu zadośćuczynienia i pokuty, aby wprowadzić go w życie duchowe w Tajlandii.

Niedawno wybraliśmy się więc do Wat Chaimongkron, rzut beretem od wspomnianego baru znajdującego się na Pattaya Tai. Ten Wat obejmuje przestronny obszar z wszelkiego rodzaju budynkami, z których bot, wat i dzwonnica są bardzo piękne pod względem architektury. Biblioteka, otoczona wodą, aby trzymać owady z dala od świętych ksiąg i pism świętych, jest również atrakcyjnym budynkiem, najwyraźniej pochodzącym z całkiem niedawnej daty.

Ale tak naprawdę nie przybyliśmy dla wyglądu zewnętrznego, ale dla treści buddyzmu. W świątyni nie dowiesz się o tym zbyt wiele, jeśli, tak jak w przypadku nas obu, nie znasz języka, więc przygotowaliśmy się gruntownie, czytając fajną książkę o Buddzie. We wstępie do tej książki przeczytaliśmy, że pisanie książki o Buddzie jest w rzeczywistości zajęciem bardzo niebuddyjskim, ponieważ dotyczy tego, co ma on do powiedzenia w kategoriach wglądu, a nie jego biegu życia. Ponadto Budda kładzie również nacisk na niezależne myślenie: „Nie bierz niczego tylko z tego, co mówią inni, nawet z tego, co ja, Budda, mówię sam!”, bo jak możemy przestrzegać tego przykazania, nie łamiąc go jednocześnie?

Na szczęście oboje kochamy paradoksy, takie jak ten, z którym niedawno się zetknęliśmy: „Jeśli spróbujesz ponieść porażkę i ci się uda, to co wtedy?”

Rozejrzeliśmy się wokół siebie i zobaczyliśmy wszędzie wizerunki Buddy we wszystkich kształtach, rozmiarach i kształtach, niezliczone obrazy, i podzieliliśmy się naszymi głębokimi wątpliwościami co do tego, co jest ważniejsze dla przeciętnego buddysty: wglądy Buddy czy wywyższenie jego osoby. Zadałem pytanie, dlaczego buddyści mają tendencję do powiększania wizerunków Buddy do gigantycznych rozmiarów, a Simon wysunął teorię, że ma to coś wspólnego ze słoniami: Z pewnością najdoskonalszy człowiek, jakim był Budda, musi być większy niż największe zwierzę, Prawidłowy? Przyznałem, że coś w tym jest, ale musiałem też dojść do wniosku, że nie jesteśmy w stanie zweryfikować tej teorii i że znowu wpadliśmy w pułapkę pozorów.

Zauważyliśmy z zachwytem, ​​że buddyzm nie jest ściśle mówiąc religią, ponieważ Budda nigdy nie mówi o bogach; w istocie jest to po prostu atrakcyjna koncepcja życia z bardzo atrakcyjną etyką dystansu, umiaru, tolerancji i prawdomówności. Powiedziałbym, że trochę jak nasz starożytny stoicyzm.

„Po prostu ta wiara w reinkarnację, czy to nie absurd?” przyniosłem. Simon nie odpowiedział, tylko spojrzał na mnie przenikliwym spojrzeniem. Nagle zdałem sobie sprawę, że popełniłem ogromny błąd i wstyd spłynął mi po policzkach. Simon zadał mi ostateczny cios: „I mówisz to człowiekowi, z którym spacerujesz po Pattaya trzydzieści lat po jego śmierci!”

Wiem, kiedy jestem pokonany. zostałem pokonany. Na swoją obronę argumentowałem, że sam Budda nie był nawet tak pewien, że reinkarnacja rzeczywiście istnieje, zgodnie z jego stwierdzeniami w Kalama Sutta, ale nie było od tego ucieczki. Pobłogosław nas przez dyżurującego mnicha, który wyglądał niesamowicie jak Antoine Bodar, ale z łysą głową.

Ten sam lepki i efektowny wygląd. Ale Antoine wciąż żyje, więc nie może być tam mowy o reinkarnacji.

A więc zasłużyliśmy sobie tym kadzidłem! Z smakowitymi anegdotami o lukratywnym handlu odpustami i innymi papieskimi sprośnościami opuściliśmy świątynię i poczęstowaliśmy się zimnym piwem na tarasie przy Beach Road. Kiedy to się skończyło, przyszedł czas na pożegnanie. „Słyszałem, że przeprowadzasz się do Bangkoku. Cóż, będę za tobą tęsknić!” powiedział Szymon. Odpowiedziałam, że ja też będę za nim tęsknić, że najpierw jadę do Amsterdamu na mniej więcej miesiąc i że wcale nie jest wykluczone, że on, Simon, pojawi się w Bangkoku w przyszłości, wcale nie wykluczone, prawda… .?

Westchnął lekko, spojrzał na mnie melancholijnie i skinął głową. Uścisnęliśmy sobie dłonie w milczeniu i rozeszliśmy się w różne strony.