ထိုင်းနိုင်ငံမှာ တွေ့ကြုံခံစားရသမျှ (၁၇၉)၊

ပြီးခဲ့သော အပတ်က Isaan သို့ ၎င်း၏ ပထမဆုံး အလည်အပတ် ခရီးစဉ်အကြောင်း ပြောခဲ့သော Christiaan Hammer နှင့် တွေ့ဆုံနိုင်ခဲ့ပါသည်။ ထိုဇာတ်လမ်းကို သင်ပြန်ဖတ်နိုင်သည်- www.thailandblog.nl/leven-thailand/je-maak-van-alles-mee-in-thailand-41

သူပြန်လာမည်ဟု ကတိပြုပြီး Christiaan သည် ထိုဒုတိယအကြိမ်လာရောက်ခြင်း၏ အောက်ပါအစီရင်ခံစာကို ထုတ်ပြန်ခဲ့သည်။

ကျွန်တော့်ရဲ့ ဒုတိယမြောက် ခရီးစဉ်

နဖါရွာကို အရင်သွားလည်တုန်းက ရွာသူကြီး မစ္စတာလီရဲ့ သားသမီးတွေက ကြက်တောင်ရိုက်ခလောက်နဲ့ ဒါမျိုးတွေ လိုချင်တယ်လို့ ကြားတယ်။ နောက်တစ်ခေါက် အလည်အပတ်မှာ အဲဒါကို ယူလာပေးတယ်။ သူတို့ဒေသက နာမည်ကြီး ထိုင်းစာရေးဆရာကြီး Pira Sudham က အင်္ဂလိပ်စာအုပ်တစ်အုပ် ပို့ပေးတယ်။ en.wikipedia.org/wiki/Pira_Sudham ) ။

ကျွန်တော် ဒွန်မောင်းလေဆိပ်ကို ရောက်တဲ့အခါ အံ့သြစရာကောင်းတာက မနက်စောစောမှာ ရွာသူကြီး Li ကို သူ့မိန်းမနဲ့ Li ရဲ့သမီးနဲ့အတူ စောင့်နေတဲ့ ၈ နှစ်အရွယ် သားလေးနဲ့အတူ တွေ့လိုက်ရတယ်။ အင်္ဂလိပ်လိုပြောတတ်တဲ့ သမီးက တောင်းပန်ပြီး ဘန်ကောက်မှာ နှစ်ရက်နေလို့ရမလားဆိုပြီး မေးတယ်။ အဖေလီနဲ့ တခြားသူတွေက ဘန်ကောက်ကို မရောက်ဖူးဘဲ နာမည်ကြီး ဘုရားကျောင်းတွေကို သွားကြည့်ချင်ကြတယ်။ သာယာသောနေ့ဖြစ်ခဲ့သည်။

နေ့ခင်းဘက် ညစာစားဖို့ ထွက်သွားတဲ့အခါ LI က ဒီနေ့ည Patpong ကို သွားလို့ရမလားလို့ မေးတယ်။ ကောင်းတယ်လို့ပြောပြီး သူ့အဖော်လည်း သဘောတူတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်က သူ Nightmarket ကိုသွားချင်တယ်လို့ ထင်ခဲ့ပေမယ့် Li က မိန်းကလေးတွေနဲ့ နာမည်ကြီးဘားတွေကို တွေ့ချင်တယ်လို့ ပြောပါတယ်။ ဒါနဲ့ ငါတို့ အဲဒီကို အရင်သွားပြီးတော့ ဟိုမှာ ဘီယာတွေ မှာတယ်။ သို့သော် လီသည် ထိုအိမ်သာခန်းရှိ မလုံမလဲဝတ်ထားသော မိန်းမများကို ကြည့်ရန် အိမ်သာသို့ မကြာခဏ သွားလေ့ရှိသည်။ သူ့ရဲ့ဒုတိယဘီယာကို မှာယူတဲ့အခါမှာတော့ သူ့ရဲ့အဖော်က "Li၊ အခု မင်းမြင်လောက်ပြီမို့ အခုဈေးကွက်ထဲရောက်နေပြီ"

ဟိုတယ်မှာ တစ်ညအိပ်ပြီး ဈေးဝယ်ထွက်ပြီး နေ့လည်လောက်မှာ Na Pho ကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ လမ်းမှာ လီရဲ့သမီးက လီအတွက် နောက်ဆုံးဝယ်ခဲ့တဲ့ အံကပ်တွေ ခိုးသွားကြောင်း ပြောပြတယ်။ စပါးရိတ်ပြီးချိန်မှာ အိမ်မှာထားခဲ့တာ။ ကမ္ဘောဒီးယားလူမျိုးများသည် ဖောက်ထွင်းမှုကျူးလွန်ရန် အခွင့်အရေးယူခဲ့ကြသည်ဟု ယူဆပါသည်။

တခါက သမီးကို ထိုင်းမှာ နေချင်တယ်လို့ ပြောဖူးပေမယ့် နယ်သာလန်မှာ ၃ နှစ်ကနေ ၆ နှစ်လောက် အလုပ်သွားလုပ်ရတယ်။ နောက်ပြီး ထိုင်းလူမျိုးနဲ့ လက်ထပ်ရင် ပိုအဆင်ပြေမယ်။ အိမ်အပြန်ခရီးတွင် ခင်ပွန်းသည်က အခြားအမျိုးသမီးတစ်ဦးနှင့် ၇ နှစ်ကြာနေထိုင်ပြီး ကလေး ၃ ဦး ထွန်းကားခဲ့သော်လည်း တရားဝင်လက်ထပ်သေးကြောင်း ပြောပြခဲ့သည်။ ကွာရှင်းရန် ဖခင်ဖြစ်သူနှင့်အတူ ရာဟုသွန်မြို့နယ်တရားရုံးသို့ သွားရောက်ခဲ့သော်လည်း ခင်ပွန်းသည်က ၎င်းကို မလိုလားကြောင်းလည်း ၎င်းက ဆိုသည်။ သူ့မှာ ငွေရေးကြေးရေး တောင်းဆိုမှု မြင့်မားတယ်လို့ ထင်ပါတယ်။ သူမက စိတ်ပျက်စရာလို့ ပြောပြီး သူမဆိုလိုတာကို ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အခါ တွေးမိတယ်။

ရွာကိုပြန်ရောက်တာနဲ့ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲကြိုဆိုပြီး မကြာသေးခင်က ရိတ်သိမ်းထားတဲ့စပါးတွေ အရမ်းအောင်မြင်တယ်လို့ ကြားတယ်။ ဤသည်မှာ စိုက်ပျိုးချိန်အတွင်း ကျွန်ုပ်ရောက်ရှိနေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ အဲဒါက ကျွန်မကို အံ့သြစေပြီး အယူသီးမှုလို့ သတ်မှတ်ပါတယ်။

မစ္စတာလီရဲ့ နေရာမှာ နာဖိုမြို့တော်ဝန်နဲ့ အဲဒီခရိုင်ရဲမှူးနဲ့လည်း တွေ့ဆုံခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီ့မှာ နေထိုင်ခဲ့မယ်ဆိုရင် အားလုံးပူးပေါင်းဆောင်ရွက်မယ်လို့ ကတိပေးခဲ့ပါတယ်။

တစ်နေ့ကျတော့ သူတို့က စပါးထပ်စိုက်ပြီး သူစိမ်းတွေရောက်လာတဲ့အခါ အရာအားလုံးကို စောင့်ကြည့်ဖို့ ရွာပတ်လမ်းလျှောက်ခိုင်းတယ်။ အဲဒါကို လုပ်ပြီးတော့ ကလေးတွေနဲ့ ခဏခဏ ကစားတယ်။ လမ်းလျှောက်ထွက်ပြီး ကျောင်းတက်တိုင်း အတန်းဖော် ဒါဇင်နဲ့ချီပြီး နှုတ်ဆက်တယ်။

နှုတ်ဆက်ပွဲ နီးလာလေတော့ ရွာက ကျွန်မအတွက် လုပ်ထားတဲ့ အင်္ကျီတစ်ထည်နဲ့ ပိုးထည်တစ်ထည် ပေးတယ်။ အဲဒီအပေါ်မှာ အလုပ်တွေ အများကြီးလုပ်ပြီးသွားပြီ။ ပိုးသည် လီ၏အဖော်၏ ပိုးစာပင်များမှ ထွက်လာသည်။ သူ့ဝမ်းကွဲတွေက ချည်မျှင်နဲ့ အဒေါ်တစ်ယောက်က အထည်ယက်တယ်။ ဦးလေးကြီးတစ်ယောက်က အဲဒီအင်္ကျီကို လုပ်တယ်။ တကယ့် ရွာအလှူ။ လွန်ခဲ့တဲ့ 25 နှစ်ကျော်က အခုထိ ရှိနေတုန်းပဲ၊ ဒါပေမယ့် အဆင်မပြေတော့ဘူး။

မိသားစုက ကျွန်တော့်ကို နာဖိုးကားဂိတ်ကို ခေါ်သွားတယ်။ နောက်တဖန် ဘန်ကောက်မှာ ရက်အနည်းငယ်ကြာအောင် စားသောက်ဖို့ ကောင်းကောင်းနေခဲ့တယ်။

နောက်တော့ ကျွန်တော် စာအနည်းငယ်ပို့ပြီး Li ရဲ့သမီးဆီက တုံ့ပြန်မှုကိုလည်း ရရှိခဲ့ပါတယ်။ နောက်နှစ်ဧပြီလတွင် ကျွန်ုပ်သည် ထပ်မံလာရောက်လိုကြောင်း ကြေညာပြီး ကျွန်ုပ်၏ရောက်ရှိမှုကို ကြေညာခဲ့သည်။ China Airlines လေယာဉ်ပေါ်မှာ ကလေးတွေ ပေးပို့ခဲ့တဲ့ Pira Sudham အမည်ရ စာအုပ်ရေးသူရဲ့ ဘေးမှာ ထိုင်နေတာကို ရုတ်တရက် တွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော် သူနဲ့ ကောင်းကောင်း စကားစမြည်ပြောဖူးပေမယ့် ကံမကောင်းစွာဖြင့် ထိုင်းနိုင်ငံကို မရောက်ခင် တစ်နာရီအလိုမှာ ပထမထမင်းစားပြီး အိပ်ပျော်သွားတယ်။ အဲဒီမှာ ဘယ်သူမှ ငါ့ကို လာမစောင့်ဘူး။

ရောက်ပြီးတဲ့နေ့မှာ ကျွန်တော် နေမကောင်းဖြစ်ခဲ့ပြီး ဆရာဝန်ရဲ့ အကြံပေးချက်အရ ဆိတ်ငြိမ်တဲ့ ပင်လယ်ကမ်းစပ်က ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ရှိဇနီးနဲ့ တွေ့ဆုံခဲ့တဲ့မြို့ကို သွားခဲ့တယ်။ မိသားစုဆီက စာတစ်စောင်လက်ခံပြီး ပြန်ဖြေတယ်။

ဖူးခက်မှာ ပထမဆုံးတွေ့တဲ့လူ ၂ ယောက် ၃ ယောက်လောက်က ဖူးခက်မှာ ဆူနာမီကြောင့် သေဆုံးသွားတာကို နောက်ပိုင်းမှာ သိခဲ့ရတယ်။