Единаесетте 7, фарангот, девојката и поштарот

Не, драги читатели, ова не е насловот на најновиот филм на Питер Гринавеј, туку парче извадено од реалниот живот, курзив за малите нешта што можат да ме направат среќен во мојот личен мал свет.

Недалеку од нашата куќа има 7/11 – Каде не, слушам како прашувате и тоа не е сосема неоправдано – Како и да е, сметам дека 7/11 е микрокосмос на тајландското општество каде што сите слоеви на населението, младите и стари, богати и сиромашни, се среќаваат меѓу ладилникот и касата. Дали ова може да доведе до подобро разбирање оставам отворено, но тоа е интересен биотоп за љубопитниот и внимателен Фаранг, кој може да му даде увид во често сложените општествени односи, манири и обичаи на неговата земја домаќин. Би можел да напишам книга за разговорите што се водат во самрак на малиот паркинг или на скалите пред продавницата. За најновите озборувања, вести и повремено дури и затапени дебати, кај нас има само една адреса, а тоа е 7/11.

Еднаш влегов барајќи не знам што долго време, можеби нешто тривијално. Разговарав со една од двете девојки зад шанкот. Како дел од мојот сопствен курс за интеграција, го правам тоа почесто, разговарам со локалното население. Тоа ви помага подобро да го совладате јазикот и ви дава поголема самодоверба. А девојката имаше убави, слатки очи.

Кога ме виде како долго се задржувам во мојот избор за не знам што, ми помогна со најширока можна насмевка и оттогаш одам таму одвреме-навреме за не знам што и муабет. Девојчето со слатки очи е благословено со неизговорливо име, но нејзините родители го предвиделе тоа нарекувајќи ја Неунг како првороденче. Неунг е парагон на пријателство што далеку ја надминува задолжителната и необврзувачка љубезност на клиентите наметната одозгора.

(Tnature / Shutterstock.com)

Преполн со добрина е и Анурак, поштарот. Секојдневно го слушам како доаѓа оддалеку, бидејќи препознатливиот звук на неговиот мопед што прска, исклучува каква било грешка. Дури и Сем, моето главоглаво каталонско овчарче кое негува здраво сомневање за секој што ќе се осмели да излезе надвор од портите, набрзо беше прифатен од Анурак, но можеби вториот се должи на фактот што понекогаш јаде каи јанг, пилешко на скара на стап. , носи за Семи…

Лесно признавам дека имам мека точка за поштарите. Дедо ми беше еден. Речиси четириесет години тој возеше низ ветерот и времето со својот врвен службен велосипед. Тоа го правеше во период кога услугата и услугата сè уште беа глаголи. Нему му го должам моето име, но тој беше нашироко познат како „Јан Фактер“ - на севернохоландските читатели: fakteur е фламански еквивалент на поштар - прекар што гордо го носел. Никаков труд не му беше премногу и кога по повеќе од петнаесет години лојална служба во мала општина беше унапреден во поголема општина, во рок од три дена беше доставена петиција до поштарот што ја потпишаа речиси сите жители, градоначалник и свештеник во водство, да ве молам да го оставите Јан Фактеур во селото. Анурак нејасно ме потсетува на него затоа што и тој би се трудел да ти помогне.

Тој има само една мана, но тоа го споделува со многу негови сонародници: точноста не е навистина негова работа. Додека јас порано можев да го поставам часовникот во Фландрија, на нашата улица, така да се каже, во моментот на појавувањето на нашиот доверлив поштар, тоа е многу поинаку во Исан. Лесно признавам дека ова не се должи само на самиот Анурак, туку особено на неговите многубројни пријатели и познаници кои очигледно сите го сметаат за идеален партнер за разговор за разговор. Згора на тоа, екстремните температури и вложениот напор го принудуваат со регуларност на часовникот до она што еуфемистички ќе го опишам како „мали паузи за пиење“ во кои неговата постојано жедна душа го добива неопходното освежување. Нема ништо лошо во тоа само по себе, под услов Анурак да се ограничи на вода, но многу често претпочита да консумира алкохолни средства за гасење жед и тоа има последици не само за неговото користење на времето, туку и за неговиот стил на возење и услуга.

Неодамна дознав дека Неунг и Анурак имаат нешто еден за друг. Скокнав во 7/11 на многу жежок ден, испотен од пот, за да уживам во климата со полна експлозија за момент. Токму кога сакав да земам безалкохолен пијалок од задниот дел на фрижидерот, ги видов како брзо споделуваат бакнеж и прегратка зад пултот. Речиси тајно и можеби несвесен дека можам да ги видам. Кога забележав меѓу носот и усните на следната посета колку Анурак беше корисен и љубезен, видов дека нејзините слатки очи светат и нејзината насмевка стана уште поширока од вообичаеното. Тие очи кажуваа горда на нејзиното мало момче. Понекогаш е навистина убаво тоа што го гледаш, ако навистина почнеш да ги гледаш луѓето...