Историјата на Патаја
Оваа недела уживав во капучино во кафуле, кога одеднаш ме изненади една стара фотографија од Патаја или како што тогаш се викаше: Тапаја.
Всушност, Патаја не постоела пред 63 години. Имаше само неколку мали рибарски села долж брегот помеѓу Шри Рача и Сатахип и неколку рибарски семејства живееја во заливот „Патаја“.
Тие живееле овде поради мирните води и безбедноста на заливот, заштитен со северните и јужните гребени и планините зад нив. Најблиските „соседи“ живееле посевер каде што произведувале сол (Naa klua = солени полиња).
Луѓето патувале пешки или со количка со јунци. Освен патот Бангкок-Сатахип, имаше лоши патеки. Заливот и блискиот остров обезбедија добар и безбеден риболов, па повеќе луѓе дојдоа да живеат таму. Полека се разви село наречено: Тафраја или Тапаја.
Областа го добила своето заедничко име откако Фараја Таксин логорувал со следбеници за да го ослободи Тајланд од Бурма. Тој дошол од Ајутаја во Чантабури непосредно пред падот на кралството Ајутаја во 1767 година.
Селото порасна и луѓето сакаа свој идентитет, па го избраа името Патаја, именувано по силниот ветер од југозапад непосредно пред секоја сезона на дождови.
Темпото на животот беше бавно; освен неколку посетители, остана тивко. Но, како што повеќе луѓе почнаа да ја посетуваат областа, луѓето сфатија дека со продажба на риба и отворање ресторан, можат да заработат малку повеќе пари. Луѓето од Groong-thayp (Бангкок) исто така почнаа да го посетуваат овој прекрасен залив за време на викендите, возење од 3 до 4 часа во тие денови.
Само за време и по Виетнамската војна и доаѓањето на Американците (U-Tapoa) сè драстично се промени. Во 1964 година Патаја доби официјален статус на град, а во 1979 година Тесабан Након (Општина = градско собрание) со своја одговорност за градот.
Сегашниот број на туристи е помеѓу 8 и 10 милиони луѓе годишно од целиот свет.
Поднесено од Lodewijk Lagemaat.
Смешно како англиската фонетика може да ве одведе на погрешен пат. Отсекогаш мислев дека На Клуа значи น่ากลัว или „страшно, застрашувачко“. За среќа, Лодевајк ми го даде точниот превод. Тоа е Na Klua นาเกลือ „солени полиња“. Со благодарност.
Бевме таму во 1972 година и беше убаво и мирно. Сè уште се сеќавам на ресторанот „Долф Рикс“, Холанѓанец кој имаше ресторан во кој зад стакло шетаа диви мачки. Во тоа време живеевме во „Розова градина“ помеѓу БКК и Нахом Патом и ги работевме нашите работи во Канчанабури, Нахом Патом, Шри Рача и Банг Саен. Прекрасни времиња во една исклучително убава земја каде што живеевме околу 2 години...и работевме за ТОТ (телефонска компанија).
Да, Долф Рикс беше многу познат, тој не само што имаше свој ресторан, каде што имаше трпеза со ориз како специјалитет во недела, туку имаше и своја колумна за храната во англискиот весник Бангкок Пост и беше редовен гостин на тајландската телевизија.
Во 1966 година бев во Патаја за прв пат кога ноќниот живот беше редок, но забавен.
сè одеше со многу гестови, тогаш англискиот јазик штотуку беше воведен од Американците
кои во тоа време беа крајно досадни, секогаш го бараа целото внимание, разбирање од една страна, исто така не знаеја дали можат повторно да излезат следниот месец.
Патаја порасна, но никогаш не се промени, сè уште сакам да одам таму