Оптичката илузија како уметничка форма во Корат
Секој пат кога работиме (волонтираме) во Фондацијата House of Mercy, одвојуваме време и за себе. Обично одиме повеќе од три недели. Две недели за работа, а потоа помалку од една недела за разгледување на Тајланд. Може ли сите искуства да потонат и барем малку одморени да се вратиме дома. Оваа година Хени и јас се населивме во Након Рачасима или Корат.
Решивме последниот ден од одморот да го претвориме во музејски ден. Видовме брошура на бирото на хотелот од некоја уметничка изложба: Уметноста на Корат. Беше и на нашата карта. Бидејќи никогаш не сме имале карта со songtheaw реплики, секогаш треба да прашаме која песна треба да ја имаме. Ние не зборуваме тајландски, па затоа зависиме од англискиот на лицето на кое му се обраќаат.
Госпоѓата на автобуската станица беше многу корисна. Не паркираше на столче во чекалната и по десетина минути нè одведе до пегла. Веднаш замина и на првиот излез тргна во погрешна насока според нашата карта. Нa Излеговме неколку стотини метри, љубезно му се заблагодаривме на возачот и плативме и застанавме на случаен канта за песна.
Возачот нè стави на десната песнопола. Секој свиок и излез следејќи ја нашата карта не одведоа во вистинската насока. Но…. наеднаш се сврте и тргна на друга улица, отиде да земе бензин некаде и бевме надвор од картата. Го прашал возачот, но не можел да прочита мапа.
Почнавме да одиме по случаен избор, но набрзо ни беше доста од тоа. Затоа заѕвонивме на вратата. Објаснивме и покажавме на картичката и брошурата што сакаме. Жената не разбра и ни кажа на англиски како да одиме, но ние тоа не го разбравме. Но, таа го имаше решението: му се јави на сопругот, кој ја возеше колата и не однесе до музејот: по улицата, свртете лево и по неколку стотини метри стигнавме на нашата дестинација. Се разбира, многу им се заблагодаривме нему и на неговата сопруга.
Кога стигнавме во музејот, бевме примени со голема почит. Плативме и ни побараа да ги соблечеме чевлите и наместо тоа ни беа дадени платнени влечки. Мора да ги соблечете и чевлите во храм, па не ни беше толку чудно. Но, сè уште немавме добиено влечки во ниту еден храм.
Бевме поканети да го посетиме музејот со мавтање со раката. Сите тие се соби со мурали. Понекогаш се истураа на подот, поради што ги соблеков чевлите и облеков влечки. Во близина на секоја слика имаше белег на земјата. Во близина имаше фотографија како можете да ја снимите сликата на камера.
На сликата секогаш недостасуваа едно или повеќе луѓе. Намерата била еден од посетителите да застане на сликата, а другиот посетител да се фотографира од обележувањето. Незавршената слика беше добро осветлена, па можеше (и мораше) да работиш без блиц. Фантастично.
Бевме единствените посетители и одлично се забавувавме фотографирајќи се неколку часа. Сликата е направена од тајландски уметници.
Поднесено од Аделберт Хеселинг