Чианг Маи и ​​бандата Самурај

Op 24 juni om 10 minuten voor 1 ’s nachts liep de 19-jarige Somnuek Torbue het politiebureau Mae Ping in Chiang Mai binnen. Zijn gezicht en lichaam zaten onder het bloed; zijn hoofd en schouder hadden lange snijwonden. Somnuek vertelde te zijn aangevallen door twee personen op een motorfiets. Zijn aanvallers dropen af toen hij het politiebureau bereikte.

Wat de aanval bijzonder maakte, was het wapen van de bijrijder: een machete. Het leek erop alsof de beruchte Samurai Gang terug was. Maar dat was niet het geval. Somnuek was aangevallen door Tai Yai, oftewel Shan teenagers, die in het kielzog van hun ouders naar Chiang Mai waren gekomen, en de Samurai Gang naäapten.

De Samurai Gang, een bijnaam die de media op een groep jongeren plakte, maakte Chiang Mai zo’n 10 jaar geleden enkele jaren onveilig. De groep begon onschuldig met enkele jongeren die ‘s avonds in во центарот на градот Chiang Mai op motorfietsjes rondreden. Allengs breidde de groep zich uit en werden ze gewelddadiger. Ze jaagden onschuldige mensen op en bewerkten hen met machetes. Begonnen drugs te gebruiken en te verhandelen.

Zo nu en dan arresteerde de politie groepsleden; dan was het even rustig, maar na een tijdje stak het geweld weer de kop op. De Samurai Gang was niet de enige bende die de stad onveilig maakte. Op zeker moment waren er vijftig verschillende bendes, sommige met enkele honderden leden. Ze raakten regelmatig slaags, waarbij de nodige gewonden en zelfs doden vielen. Er vormden zich ook meidengroepen, die betrokken waren bij prostitutie.

Tot er opeens een eind aan kwam. Op mysterieuze wijze, zegt adjunct-politiecommissaris Chamnan Ruadrew. Maar zo mysterieus was dat niet. Een bezorgde grootmoeder bracht de leden van de bendes op het rechte pad.

Laddawan Chaininpan, een 69-jarige voormalige lerares Engels aan een bekende particuliere school, trok zich het lot van de jongeren aan, waaronder haar kleinzoon. Simpel door hen op te zoeken en met hen te praten.

‘Ik realiseerde me dat veel kids een slechte relatie met hun ouders hadden. Hun ouders luisterden nooit naar hen en schreeuwden en straften hen als ze iets verkeerds hadden gedaan. Ze wilden niet thuis zijn en hingen liever rond met hun vrienden.’

Yai Aew, zoals ze plaatselijk bekend staat, begon voetbalwedstrijden te organiseren en ging met de bendeleiders op kamp. En geleidelijk aan wist ze de vechtgroepen om te vormen tot groepen die zich nuttig maken door bijvoorbeeld vissen en vogels uit te zetten, bomen te planten (foto, bomen geplant ter ere van de koning, 2008) en sommige gaan naar de tempel om te mediteren.

Yai Aew’s inzet is niet onopgemerkt gebleven. Dankzij financiële steun van enkele NGO’s en de Health Promotion Foundation kon ze het Chiang Youth Community Centre opzetten, gevestigd in het Municipality Stadium.

Gaan de voormalige vechtersbaasjes nog steeds op hun motorfiets in groepen uit? ‘Ja’, zegt Yai Aew, ‘daar zijn het kids voor. Ik zal ze nooit tegenhouden om zichzelf te zijn. Het enige wat ik van hen vraag is niet meer te doen wat ze vroeger deden. Zeven tot acht jaar geleden waren de mensen in Chiang Mai doodsbang ’s avonds uit te gaan. Maar de situatie is nu weer normaal.’

(Извор: Спектар, Бангкок Пост, 11 август 2013 година)