Netikėtai miršta septyniasdešimtmetė turtinga ponia. O pomirtiniame gyvenime ji sutinka požemio valdovę Jomabaaną, kuris ves ją tolimesnėje kelionėje.
Zij smeekt hem om nog twee maanden terug te mogen keren naar het aardse bestaan en ze geeft als reden: “Ik heb nog zoveel te doen!!”.
“Wat moet je dan nog doen”, vraagt de Jommabaan.
“Ik heb nog geen testament gemaakt, en ik moet afscheid nemen van mijn kinderen en vrienden en ik moet nog zaken regelen met mensen die me geld schuldig zijn, en nog veel meer”.
“Nee”, zegt de Jommabaan.
“Eén maand dan”, smeekt ze.
“Nee”, is het antwoord. “Nee, nee, geen seconde”. “Heb je mijn berichten niet gekregen? Ik stuur iedereen berichten en ik heb je in al die jaren ettelijke berichten gestuurd”. “Nee”, zegt de dame, “ik heb die nooit ontvangen”.
De Jommabaan zegt dan: “Dat is niet waar. Heb je al grijs haar?”.
“Ja”, antwoordt ze wat verbaasd.
“Dat was het eerste bericht. Heb je al tanden verloren?”. “Ja” antwoordt ze. “Dat was het tweede bericht en hebt u pijn in je knieën, pijn in je rug? Zo heb ik meermalen berichten gestuurd”.
“Dus je hebt tijd genoeg gehad om je voorbereidingen te treffen maar je hebt steeds de berichten genegeerd”.
De moraal: Memento mori!
Hebt ook al dat soort berichten gekregen?
Ingezonden door Thijs Bos
Ik vind de moraal toch meer: Carpe Diem