ເສຍຊີວິດຢູ່ບາງກອກ
ນັກຖ່າຍຮູບຊາວອີຕາລີ Fabio Polenghi ຖືກຍິງຕາຍ
ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ: Der Spiegel ອອນໄລນ໌
ບັນຊີການເຄື່ອນໄຫວໂດຍນັກຂ່າວຂອງ Der Spiegel Thilo Thielke, ຜູ້ທີ່ສູນເສຍເພື່ອນແລະເພື່ອນຮ່ວມງານໃນວັນພຸດທີ່ຜ່ານມາ.
ນັກຂ່າວ SPIEGEL ທ່ານ Thilo Thielke ຢູ່ໃນບາງກອກ ໃນມື້ທີ່ກອງທັບໄທ ບຸກໂຈມຕີຄ້າຍຂອງກຸ່ມເສື້ອແດງ. ມັນແມ່ນມື້ສຸດທ້າຍທີ່ລາວຈະເຮັດວຽກກັບເພື່ອນແລະເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງລາວ, ນັກຂ່າວຮູບຖ່າຍຊາວອິຕາລີ Fabio Polenghi, ຜູ້ທີ່ເສຍຊີວິດຍ້ອນຖືກຍິງດ້ວຍປືນ.
ເມື່ອເຮືອບິນເຮລິຄອບເຕີເລີ່ມບິນໄປທົ່ວໃຈກາງບາງກອກໃນວັນພຸດທີ່ຜ່ານມາໃນເວລາ 6 ໂມງເຊົ້າ, ຂ້າພະເຈົ້າຮູ້ວ່າກອງທັບຈະທຳການໂຈມຕີໃນໄວໆນີ້. ນີ້ແມ່ນຈຸດເວລາທີ່ທຸກຄົນໄດ້ຄາດໝາຍຢ່າງຢ້ານກົວເປັນເວລາຫຼາຍອາທິດ. ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມສົງໄສຢູ່ສະເໝີວ່າ ລັດຖະບານຈະອະນຸຍາດໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆໄປໄກນີ້ແທ້ໆ. ມີແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍຫລາຍຄົນຢູ່ໃນເມືອງທີ່ຍຶດຄອງໂດຍພວກປະທ້ວງ. ພວກທະຫານຢາກສ່ຽງເລືອດແທ້ໆບໍ?
ພາວະສຸກເສີນໄດ້ມີຜົນບັງຄັບໃຊ້ເປັນເວລາ 6 ອາທິດທີ່ຜ່ານມາຢູ່ໃນນະຄອນຫຼວງຂອງໄທ, ໂດຍມີລັດຖະບານລາດຊະວົງຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ອະພິສິດ ເວດຊາຊີວະ ແລະກອງທັບຢູ່ຝ່າຍໜຶ່ງ, ແລະກຸ່ມປະທ້ວງຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍມີຕົ້ນກຳເນີດມາຈາກແຂວງທຸກຍາກທາງພາກເໜືອ. ປະເທດໄທ — ອີກດ້ານຫນຶ່ງ. ປະມານ 70 ຄົນໄດ້ເສຍຊີວິດໃນການປະທະກັນຢູ່ຖະໜົນຫົນທາງ ແລະຫລາຍກວ່າ 1,700 ຄົນໄດ້ຮັບບາດເຈັບ. ໜັງສືພິມບາງກອກໂພສທີ່ສະໜັບສະໜູນລັດຖະບານໄດ້ເອີ້ນມັນວ່າ "ອະນາທິປະໄຕ" ແລະຝ່າຍຄ້ານໄດ້ກ່າວເຖິງ "ສົງຄາມກາງເມືອງ."
ເວລາ 8 ໂມງເຊົ້າຂ້າພະເຈົ້າມາຮອດເຂດແດງ, ເນື້ອທີ່ສາມຕາແມັດ (ໜຶ່ງແມັດມົນທົນ) ອ້ອມຮອບເມືອງທຸລະກິດລັດສະໝີ ເຊິ່ງກອງທັບໄດ້ປິດລ້ອມທຸກດ້ານ. ໃນມື້ນັ້ນ, ໃນໂອກາດທີ່ຜ່ານມາ, ມັນຂ້ອນຂ້າງງ່າຍທີ່ຈະເລື່ອນເຂົ້າໄປໃນບ່ອນພັກເຊົາ, ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມຫຼາຍຄັ້ງໃນສອງສາມເດືອນຜ່ານມາ. ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຮົ້ວກີດຂວາງທີ່ເຮັດດ້ວຍໄມ້ໄຜ່ແລະຢາງລົດ, ພວກເສື້ອແດງທີ່ປະທ້ວງໄດ້ຕັ້ງຜ້າເຕັ້ນແລະສ້າງເວທີ. ແຕ່ບັນຍາກາດຂອງພັກປະຕິວັດທີ່ເຄີຍປົກຄອງທີ່ນີ້ກ່ອນທີ່ຈະໄດ້ລະລາຍໃນຕອນເຊົ້ານັ້ນ.
ປະຊາຊົນໄດ້ລໍຖ້າຢ່າງແຂງແຮງຂອງທະຫານ. ພວກເຂົາຮູ້ວ່າທະຫານຈະໂຈມຕີຈາກພາກໃຕ້, ຜ່ານຖະໜົນສີລົມ, ແລະ ພວກທີ່ກ້າຫານໃນບັນດາພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ໜີໄປຈາກແນວໜ້າປະມານ 0.6 ກິໂລແມັດ (XNUMX ໄມ). ພວກເຂົາຢືນຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້. ບາງຄົນໄດ້ຖືກຍິງດ້ວຍເຊືອກ, ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຍິງ.
ກໍາແພງໄຟທີ່ເຮັດດ້ວຍຢາງລົດໄຟໄດ້ແຍກພວກປະທ້ວງອອກຈາກກອງທັບ. ຄວັນຢາສູບຫນາແຫນ້ນໄດ້ choked ຕາມຖະຫນົນ, ແລະໃນຂະນະທີ່ທະຫານໄດ້ຄ່ອຍໆກົດດັນໄປຂ້າງຫນ້າ, ການສັກຢາ whipped ໄປທົ່ວຖະຫນົນ. Snipers ໄດ້ຍິງຈາກບ່ອນສູງແລະທະຫານກ້າວຫນ້າໄດ້ຍິງຜ່ານຄວັນໄຟ. ແລະພວກເຮົາ, ກຸ່ມຂອງນັກຂ່າວ, ducked ສໍາລັບການປົກຫຸ້ມຂອງ, ກົດຕົວເຮົາເອງກັບກໍາແພງຫີນເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຖືກຕີ. ພ້ອມກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ແພດເລັ່ງໄປເອົາຜູ້ບາດເຈັບ.
ພູມສັນຖານຕົວເມືອງທີ່ເສຍຫາຍ
ມັນແມ່ນເວລາ 9:30 ໂມງເຊົ້າທີ່ນັກຖ່າຍຮູບຊາວອີຕາລີ Fabio Polenghi ເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກເຮົາ. Fabio ໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍໃນບາງກອກໃນໄລຍະສອງປີທີ່ຜ່ານມາ, ແລະພວກເຮົາໄດ້ກາຍເປັນເພື່ອນກັນໃນຊ່ວງເວລານີ້. Fabio, ນັກຝັນດີ, ອາຍຸ 48 ປີ, ຈາກ Milan, ເຄີຍເປັນຊ່າງຖ່າຍຮູບແຟຊັ່ນໃນລອນດອນ, ປາຣີແລະ Rio de Janeiro ກ່ອນທີ່ຈະມາບາງກອກເພື່ອເຮັດວຽກເປັນນັກຂ່າວ. ພວກເຮົາໄດ້ເດີນທາງໄປຮ່ວມກັນເພື່ອເຮັດງານວາງສະແດງຢູ່ປະເທດມຽນມາ, ແລະນັບແຕ່ນັ້ນມາ ລາວໄດ້ເຮັດວຽກໃຫ້ SPIEGEL ເລື້ອຍໆ. ໃນໄລຍະສອງສາມອາທິດຜ່ານມານີ້, ພວກເຮົາທັງສອງໄດ້ໄປທ່ຽວນຳກັນເກືອບສະເໝີ.
ໃນຕອນແລງກ່ອນໜ້ານີ້, ພວກເຮົາໄດ້ຍ່າງຜ່ານເມືອງໄປນຳກັນຈົນຄວາມມືດຕົກ. ພວກເຮົາພົບກັນຢູ່ຖະໜົນດິນແດງ ໃກ້ກັບອານຸສາວະລີໄຊຊະນະ ເຊິ່ງເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງຄວາມພາກພູມໃຈຂອງໄທໃນການຂະຫຍາຍດິນແດນເມື່ອ 69 ປີກ່ອນ. ໃນປັດຈຸບັນພວກເຮົາໄດ້ຢືນຢູ່ໃນທ່າມກາງຂອງພູມສັນຖານໃນຕົວເມືອງທີ່ເສຍຫາຍ, ເຊິ່ງເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນການເລື່ອນຂອງປະເທດເຂົ້າໄປໃນຄວາມວຸ່ນວາຍ. ຄວັນທີ່ມືດມົວຢູ່ໃນອາກາດ; ພຽງແຕ່ໂຄງຮ່າງຂອງ obelisk ໄດ້ຖືກສັງເກດເຫັນ. ຖະໜົນຫົນທາງໄດ້ປ່ຽນເປັນເຂດສົງຄາມ. ສອງສາມມື້ກ່ອນໜ້ານີ້ ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນັ່ງຢູ່ທີ່ນີ້ຫລັງກຳແພງນ້ອຍໆເປັນເວລາເຄິ່ງຊົ່ວໂມງ, ຊອກຫາການປົກປ້ອງຈາກລູກປືນຂອງກອງທັບ — ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິງປືນກະທັນຫັນ ເພາະວ່າການສະແດງອອກບາງອັນໄດ້ຖືກຕີດ້ວຍສາຍແຂນ.
ບໍ່ໄກຈາກບ່ອນພັກຂອງກຸ່ມເສື້ອແດງ ແມ່ນວັດປະທຸມວັນຣາມ, ຊຶ່ງຕັ້ງໃຈເປັນເຂດປອດໄພສຳລັບແມ່ຍິງ ແລະເດັກນ້ອຍ ໃນລະຫວ່າງການໂຈມຕີ. ຕອນແລງມື້ນັ້ນ ພວກເຮົາໄດ້ພົບກັບ ທ້າວ ອາລຸນ ຈັນທະວັນ, ອາຍຸ 42 ປີ, ນັກກະບົດຈາກບ້ານປາສະນາ ທາງພາກຕາເວັນອອກສຽງເໜືອຂອງອີສານ ເຊິ່ງເປັນເຂດປູກເຂົ້າ ບ່ອນທີ່ການກະບົດຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານເລີ່ມຂຶ້ນ.
Adun ບອກພວກເຮົາວ່າລາວເກັບອ້ອຍແລະເຂົ້າຢູ່ທີ່ນັ້ນເປັນແຮງງານມື້ຫນຶ່ງ - € 4 ($5) ຕໍ່ມື້. ລາວໄດ້ມາຢູ່ທີ່ນີ້ຢູ່ບາງກອກນັບຕັ້ງແຕ່ການເລີ່ມຍຶດຄອງເມື່ອສອງເດືອນກ່ອນ. ທ່ານກ່າວວ່າ, ລັດຖະບານຂອງທ່ານ Abhisit ຕ້ອງລາອອກຈາກຕຳແໜ່ງ, ເພາະວ່າມັນບໍ່ໄດ້ຮັບການເລືອກຕັ້ງຈາກປະຊາຊົນ ແລະ ພຽງແຕ່ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກກອງທັບ, ໄດ້ກໍ່ລັດຖະປະຫານເພື່ອຂັບໄລ່ອະດີດນາຍົກລັດຖະມົນຕີ, ທ່ານທັກສິນ ຊິນນະວັດ ເຊິ່ງເປັນວິລະຊົນຂອງຄົນທຸກຍາກ. ທ່ານ Adun ກ່າວວ່າ ລາວຕ້ອງການໃຫ້ທັກສິນກັບຄືນມາ, ແຕ່ວ່າລາວຢາກໄດ້ປະເທດໄທທີ່ພວກຊົນຊັ້ນສູງບໍ່ມີອຳນາດທັງໝົດອີກຕໍ່ໄປ ແລະຄົນອື່ນໆຍັງມີຄວາມຮັ່ງມີ. Adun ບໍ່ເຄີຍຄິດວ່າລັດຖະບານຈະປາບປາມປະຊາຊົນຂອງຕົນເອງຢ່າງໂຫດຮ້າຍ. ລາວບອກພວກເຮົາວ່າລາວກຽມພ້ອມທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຕາຍເພື່ອອຸດົມການຂອງລາວ.
ຄວາມຝັນຂອງການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສັງຄົມປະຊາທິປະໄຕຫຼາຍຂຶ້ນ
Adun Chantawan ແມ່ນຜູ້ສະຫນັບສະຫນູນເສື້ອແດງທົ່ວໄປ, ແຕ່ໄກຈາກພວກເຂົາທັງຫມົດແມ່ນມາຈາກບັນດາແຂວງພາກເໜືອທີ່ທຸກຍາກ. ນອກນັ້ນ, ຍັງມີພະນັກງານທະນາຄານຈາກບາງກອກ, ໃນບັນດາພວກເຂົາ, ຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມກັບພວກກະບົດໃນຕອນແລງຫຼັງຈາກການເຮັດວຽກ, ແລະ rowdy ໄວຫນຸ່ມ, ເຊັ່ນດຽວກັນ. ສໍາລັບພວກເຂົາສ່ວນໃຫຍ່, ມັນບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບທັກສິນຕົ້ນຕໍ. ພວກເຂົາເຈົ້າເປັນສ່ວນໃຫຍ່ກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມໃນປະເທດ. ພວກເຂົາຫຼາຍຄົນຝັນຢາກດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສັງຄົມທີ່ມີປະຊາທິປະໄຕຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຄຳຮຽກຮ້ອງຂອງລັດຖະບານທີ່ວ່າພວກເສື້ອແດງຖືກຊື້ໂດຍທັກສິນ. ບໍ່ມີໃຜຍອມໃຫ້ຕົນເອງຖືກຍິງດ້ວຍເງິນບາດໜຶ່ງມື.
ເມື່ອພວກເຮົາຊອກຫາ Adun ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ລາວບໍ່ມີບ່ອນໃດທີ່ຈະພົບເຫັນ. Chaos ມີຢູ່ທົ່ວທຸກແຫ່ງ. Fabio ແລະ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ໄດ້ ເຫັນ ຄວັນ ຢາ ສູບ, ແລະ ທະ ຫານ ທີ່ ຢູ່ ເບື້ອງ ຫຼັງ ມັນ, ກ້າວ ຫນ້າ ມາ ຫາ ພວກ ເຮົາ — ແລະ ພວກ ເຮົາ ໄດ້ ຍິນ ຈ ໍ າ ນວນ ຂອງ ການ ສັກ ຢາ ເພີ່ມ ຂຶ້ນ. ມືປືນຈາກຖະໜົນຂ້າງໜຶ່ງໄດ້ແນເປົ້າໝາຍໃສ່ພວກເຮົາ.
ການໂຈມຕີໄດ້ເລີ່ມຂຶ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ກ້າໄປອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ Fabio ໄດ້ແລ່ນໄປໜ້າ, ຂ້າມຖະໜົນ, ບ່ອນທີ່ມີການຍິງປືນເປັນປົກກະຕິ — ໃນໄລຍະຫ່າງປະມານ 50 ແມັດ (160 ຟຸດ). ສິ່ງນີ້ເປັນຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງແຜ່ນດິນທີ່ບໍ່ມີຜູ້ຊາຍລະຫວ່າງພວກເຮົາກັບກອງທັບທີ່ກ້າວໜ້າ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຫມວກກັນກະທົບສີຟ້າອ່ອນຂອງຕົນຫມາຍ "ກົດ" bob ເຂົ້າໄປໃນເບິ່ງ. ລາວໂບກມືໃຫ້ຂ້ອຍໄປຮ່ວມກັບລາວ, ແຕ່ມັນເປັນອັນຕະລາຍເກີນໄປສຳລັບຂ້ອຍ.
ນັບຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນຂອງການປະທະກັນ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ປະສົບການຂອງກອງທັບໄທເປັນກໍາລັງນັກສມັກເລ່ນ. ຖ້າຫາກເຂົາເຈົ້າໄດ້ລົບລ້າງການປະທ້ວງຕາມຖະຫນົນໃນຕອນຕົ້ນ, ຂໍ້ຂັດແຍ່ງຈະບໍ່ເຄີຍເພີ່ມຂຶ້ນໃນຂອບເຂດນີ້. ເມື່ອທະຫານພະຍາຍາມສະກັດກັ້ນພວກປະທ້ວງ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິງລູກປືນແທ້ໃສ່ກຸ່ມເສື້ອແດງທີ່ບໍ່ມີອາວຸດ.
ຂ້າພະເຈົ້າສັງເກດເຫັນການສູ້ຮົບທີ່ໂງ່, ບໍ່ເທົ່າທຽມກັນໃນໄລຍະນັ້ນ. ຊາວໜຸ່ມກົ້ມໜ້າຢູ່ຫຼັງກະເປົ໋າຊາຍ ແລະຍິງໃສ່ພວກທະຫານດ້ວຍບັ້ງໄຟດອກ ແລະ ເຊືອກຍິງ. ທະຫານໄດ້ຍິງຄືນດ້ວຍປືນສູບ, ປືນຍິງປືນແລະປືນໃຫຍ່ M-16.
ຢູ່ທີ່ຄ້າຍພັກຂອງພວກເຂົາ, ພວກເສື້ອແດງໄດ້ສະແດງຮູບພາບຢູ່ເທິງຝາຂອງຊາກສົບດ້ວຍການຍິງໃສ່ຫົວ - ພວກເຂົາຕ້ອງການພິສູດວ່າ snipers ໃນຊັ້ນສູງໄດ້ທໍາລາຍຜູ້ປະທ້ວງໂດຍເຈດຕະນາ. ເຫຼົ່ານີ້ລວມມີ Maj. ພັນທຸ ກຳ. Khattiya Sawasdipol, ເຈົ້າຫນ້າທີ່ reneegade ແລະຫນຶ່ງໃນຜູ້ນໍາຫົວຮຸນແຮງທີ່ສຸດຂອງພວກປະທ້ວງຕໍ່ຕ້ານລັດຖະບານ, ທີ່ຖືກຍິງໃສ່ຫົວ 6 ມື້ກ່ອນຫນ້ານີ້, ແລະໄດ້ເສຍຊີວິດໃນເວລານັ້ນບໍ່ດົນ.
ລັດຖະບານຢືນຢັນວ່າ ມັນບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບການແກ້ໄຂ, ແລະວ່າພວກປະທ້ວງໄດ້ຍິງກັນຕາຍ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ. ໃນໄລຍະສອງປີທີ່ຜ່ານມາ, ໃນໄລຍະທີ່ຂ້າພະເຈົ້າລາຍງານກ່ຽວກັບກຸ່ມເສື້ອແດງ, ຂ້າພະເຈົ້າເກືອບບໍ່ເຄີຍເຫັນອາວຸດປືນ - ຍົກເວັ້ນລູກປືນບາງຄັ້ງໃນມືຂອງ bodyguard.
ໃນຕອນເຊົ້າມື້ນັ້ນ, ທະຫານຄົນທຳອິດໄດ້ບຸກໂຈມຕີກຳແພງຄວັນໄຟ. ຈາກບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຢືນຢູ່, ມັນເກືອບເປັນໄປໄດ້ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າອອກມາ, ແຕ່ເຈົ້າສາມາດໄດ້ຍິນລູກປືນຄຶກຄື້ນຜ່ານທາງອາກາດ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກຍິງໂດຍ snipers, ຜູ້ທີ່ກໍາລັງເຮັດວຽກຂອງເຂົາເຈົ້າໄປທາງຫນ້າ, ຈາກການກໍ່ສ້າງເຖິງອາຄານ. ບາງສ່ວນຂອງພວກເຂົາເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ເຫນືອພວກເຮົາໂດຍກົງ. Fabrio ບໍ່ມີບ່ອນໃດທີ່ຈະເຫັນ.
ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຍິງຊາວອິຕາລີ
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ມຸ່ງໜ້າໄປທາງວັດປະທຸມວັນຣາມ, ໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກບໍ່ເທົ່າໃດຮ້ອຍແມັດ, ໃນເຂດແດງ. ພວກປະທ້ວງທີ່ຍຶດຄອງໄດ້ສູນເສຍໄປ, ເປັນທີ່ຈະແຈ້ງຫຼາຍ—ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕໍ່ສູ້ຄືນອີກ. ເວລາ 11:46 ໂມງ ເຂົາເຈົ້າພາກັນຕີເພງຊາດ. ແມ່ຍິງ ແລະ ເດັກນ້ອຍ ໄດ້ພາກັນຫລົບໜີໄປ ເດີ່ນພຣະວິຫານ ເພື່ອຫລົບໜີ ທະຫານທີ່ເຂົ້າມາໃກ້. ຜູ້ນຳປະທ້ວງຄົນນຶ່ງຄື ທ່ານ Sean Boonpracong ຍັງນັ່ງຢູ່ໃນຜ້າເຕັ້ນຂອງກຸ່ມເສື້ອແດງ. ທ່ານກ່າວວ່າ, ທ່ານຕັ້ງໃຈສືບຕໍ່ສືບຕໍ່ຕ້ານຄືນ, ແມ່ນແຕ່ພາຍຫຼັງການໂຈມຕີຂອງກອງທັບ. ແທນທີ່ຈະຍອມໃຫ້ຕົວເອງຖືກຈັບ, ລາວໄດ້ວາງແຜນທີ່ຈະລີ້ຕົວ.
ເວລາ 11:53 ຂ້ອຍພະຍາຍາມເຂົ້າຫາ Fabio ທາງໂທລະສັບ. ຂໍ້ຄວາມສຽງຂອງລາວຖືກກົດເຂົ້າໄປ, ເຊິ່ງບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຜິດປົກກະຕິ. ເຈົ້າສາມາດໄດ້ຮັບສັນຍານເປັນບາງໂອກາດເທົ່ານັ້ນ. ຢູ່ທົ່ວວັດ, ຕໍ່ໜ້າໂຮງໝໍຕຳຫຼວດ, ນັກຂ່າວຈຳນວນໜຶ່ງພວມລໍຖ້າແພດໝໍມາຮອດພ້ອມກັບຜູ້ບາດເຈັບ. ພະຍາບານຄົນຫນຶ່ງໄດ້ສັງເກດເຫັນການເຂົ້າຮຽນຢູ່ໃນກະດານ. ເວລາ 12:07 ໂມງ, ນາງໄດ້ຂຽນໄວ້ແລ້ວ 14 ຊື່. ນັກຂ່າວຕ່າງປະເທດຢືນຢູ່ຂ້າງຂ້ອຍ. ລາວເວົ້າວ່າພວກເຂົາໄດ້ຍິງຊາວອິຕາລີ. ສິດໃນຫົວໃຈ. ປະມານຫນຶ່ງຊົ່ວໂມງເຄິ່ງກ່ອນຫນ້ານີ້. ລາວບອກວ່າໄດ້ຖ່າຍຮູບຂອງລາວ. ລາວຮູ້ຈັກຊື່ຂອງລາວ: Fabio Polenghi.
ຄໍລຳຄວັນໄຟໄດ້ພັດຂຶ້ນທົ່ວເມືອງໃນຕອນບ່າຍມື້ນັ້ນ. ພວກເສື້ອແດງທີ່ຖອຍໄປໄດ້ຈູດເຜົາທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຄື: ສູນການຄ້າ Central World, ຕະຫຼາດຫຼັກຊັບ ແລະໂຮງຮູບເງົາ Imax. ປະຊາຊົນໄດ້ລັກລອບຫ້າງສັບພະສິນຄ້າ ແລະຕູ້ເອທີເອັມ. ເມື່ອຂ້ອຍກັບຄືນບ້ານໃນທີ່ສຸດ, ຢາງລົດໄດ້ລຸກຢູ່ຕາມຖະຫນົນ.
ໃນຕອນແລງຂອງມື້ທີ່ລັດຖະບານໄດ້ກໍານົດເພື່ອຟື້ນຟູຄວາມເປັນລະບຽບ, ບາງກອກເປັນສະຖານທີ່ອະpocalyptic. ແລະ Fabio, ເພື່ອນຂອງຂ້ອຍ, ໄດ້ເສຍຊີວິດ.
ແປຈາກພາສາເຢຍລະມັນໂດຍ Paul Cohen