ການຍື່ນສະເຫນີຂອງຜູ້ອ່ານ: ບົດກະວີໂດຍ Rob (4)
ໃນປີ 2012 ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບແຟນຂອງຂ້ອຍຢູ່ເຂດເມືອງກາສີ. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປທີ່ນັ້ນສີ່ຄັ້ງຕໍ່ປີ. ຂ້ອຍຂຽນບົດກະວີກ່ຽວກັບຄວາມປະທັບໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້າງລຸ່ມນີ້ເຈົ້າຈະພົບເຫັນຈໍານວນຫນ້ອຍຫນຶ່ງ.
ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມປະເທດໄທຄັ້ງທໍາອິດສິບປີທີ່ຜ່ານມາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕົກຢູ່ໃນຄວາມຮັກກັບປະເທດແລະສອງສາມປີຕໍ່ມາກັບຄວາມງາມຂອງໄທ. ແຕ່ປີ 2009 ຫາ 2011 ຂ້ອຍເປັນນັກກະວີບ້ານ Overpelt, ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍອາໄສຢູ່ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ຢູ່ປະເທດໄທ.
----------
De vogels fluiten niet.
Ze krassen, gillen.
En de honden blaffen niet.
Ze janken, kermen.
De mensen zwijgen,
zwoegen, zweten.
Weten meer dan ik kan googlen.
Zo leven we samen naast elkaar.
Ik met een ipad.
Zij met een sikkel.
’s Avonds drinken we Singha.
Ik betaal.
Zij verzwijgen schuchter
hun verhaal.
Trots is een onneembare
taalbarrière.
----------
De ochtend kleurt oranje.
De zon, de monniken.
Een boeddhistische polonaise
slingert geluidloos door het dorp.
Hun bedelnap wordt gevuld
door de vrouwen die geknield wachten.
Zij bereidden het eten lang voor de zon
en de monniken de ochtend oranje kleuren.
Moeizaam komen ze recht.
Koken voor hun kroost.
Werken op het veld.
Hopen op een dag zonder klappen.
Op de terugweg naar de tempel
raadpleegt een jonge monnik,
de laatste in de oranje rij,
stiekem zijn smartphone.
----------
Onbegrijpelijke (*) liefdesverklaring (* voor een boeddhiste)
Als God naar jou kijkt,
houdt Hij zijn adem in.
In ’t diepst van mijn gedachten
ben ik een god
als ik jou zie.
Als ik uit een rib
jou kon scheppen,
had Adam een ingevallen borstkastje.
Mooi Rob, vooral het 2e gedicht over het oranje, goeie sfeertekening ik zie het voor me.