ເຈົ້າປະສົບກັບທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃນປະເທດໄທ (48)

ອາທິດທີ່ຜ່ານມາທ່ານສາມາດພົບກັບ Christiaan Hammer, ຜູ້ທີ່ເວົ້າກ່ຽວກັບການໄປຢ້ຽມຢາມ Isaan ຄັ້ງທໍາອິດຂອງລາວ. ເຈົ້າສາມາດອ່ານເລື່ອງນັ້ນໄດ້ອີກ: www.thailandblog.nl/leven-thailand/je-maak-van-alles-mee-in-thailand-41

ລາວ​ສັນຍາ​ວ່າ​ລາວ​ຈະ​ກັບ​ຄືນ​ມາ ​ແລະ Christiaan ​ໄດ້​ລາຍ​ງານ​ຕໍ່​ໄປ​ນີ້​ຂອງ​ການ​ຢ້ຽມຢາມ​ຄັ້ງ​ທີ​ສອງ​ນັ້ນ:

ການ​ຢ້ຽມ​ຢາມ​ຄັ້ງ​ທີ​ສອງ​ຂອງ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ກັບ​ພາກ​ພື້ນ​ພາກ​ຕາ​ເວັນ​ອອກ​

ໃນ​ໄລ​ຍະ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ທີ່​ບ້ານ​ນາ​ໂພ ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຍິນ​ວ່າ​ພວກ​ລູກ​ຫຼານ​ຂອງ​ນາຍ​ບ້ານ​ແມ່ນ​ນາຍ​ບ້ານ​ລີ​ຢາກ​ໄດ້​ໄມ້​ຕີ​ຕີ້​ແລະ​ດັ່ງ​ກ່າວ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ນໍາເອົາສິ່ງນັ້ນກັບຂ້ອຍໃນການຢ້ຽມຢາມຄັ້ງຕໍ່ໄປຂອງຂ້ອຍ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສົ່ງຫນັງສືພາສາອັງກິດໃຫ້ຂ້ອຍໂດຍນັກຂຽນໄທທີ່ມີຊື່ສຽງຈາກພາກພື້ນຂອງພວກເຂົາ, ຄື Pira Sudham (ເບິ່ງ en.wikipedia.org/wiki/Pira_Sudham ).

ເມື່ອ​ໄປ​ຮອດ​ສະໜາມ​ບິນ​ດອນ​ເມືອງ, ດ້ວຍ​ຄວາມ​ແປກ​ໃຈ​ທີ່​ສຸດ, ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຫັນ​ແຕ່​ຮຸ່ງ​ເຊົ້າ, ນາຍ​ບ້ານ Li ກັບ​ເມຍ​ຂອງ​ລາວ​ແລະ​ລູກ​ສາວ Li ພ້ອມ​ດ້ວຍ​ລູກ​ຊາຍ​ອາຍຸ 8 ປີ​ທີ່​ມາ​ລໍຖ້າ​ຂ້ອຍ. ລູກ​ສາວ​ທີ່​ເວົ້າ​ພາ​ສາ​ອັງ​ກິດ​ບາງ​ສ່ວນ​ໄດ້​ຂໍ​ໂທດ ແລະ​ຖາມ​ວ່າ​ພວກ​ເຮົາ​ຈະ​ຢູ່​ບາງກອກ​ສອງ​ມື້​ໄດ້​ບໍ? ພໍ່ Li ແລະຄົນອື່ນໆບໍ່ເຄີຍໄປບາງກອກແລະຢາກໄປເບິ່ງວັດທີ່ມີຊື່ສຽງ. ມັນເປັນມື້ທີ່ມີຄວາມສຸກ.

ໃນເວລາທີ່ພວກເຮົາອອກໄປກິນເຂົ້າແລງໃນຕອນບ່າຍ, LI ໄດ້ຖາມວ່າຄືນນີ້ພວກເຮົາຈະໄປ Patpong ໄດ້ບໍ ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເວົ້າ​ວ່າ​ມັນ​ເປັນ​ການ​ດີ​ແລະ​ຄູ່​ຮ່ວມ​ງານ​ຂອງ​ເຂົາ​ໄດ້​ຕົກ​ລົງ​ກັບ​ວ່າ​ເຊັ່ນ​ດຽວ​ກັນ. ແຕ່ຄູ່ຮ່ວມງານຂອງລາວຄິດວ່າລາວຢາກໄປຕະຫຼາດກາງຄືນ, ແຕ່ Li ກ່າວວ່າລາວຢາກເຫັນແຖບທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ມີເດັກຍິງເຕັ້ນລໍາ. ດັ່ງ​ນັ້ນ​ພວກ​ເຮົາ​ໄປ​ທີ່​ນັ້ນ​ກ່ອນ​ແລະ​ສັ່ງ​ເບຍ​ທີ່​ນັ້ນ​. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, Li ມັກຈະໄປຫ້ອງນ້ຳເພື່ອແນມເບິ່ງພວກຜູ້ຍິງທີ່ນຸ່ງຊຸດບໍ່ພໍເທົ່າໃດຢູ່ໃນຫ້ອງນ້ຳນັ້ນ. ເມື່ອລາວສັ່ງເບຍທີສອງຂອງລາວ, ຄູ່ຮ່ວມງານຂອງລາວເວົ້າວ່າ: "Li, ດຽວນີ້ເຈົ້າເຫັນພຽງພໍ, ສະນັ້ນດຽວນີ້ມັນອອກສູ່ຕະຫຼາດ."

ພວກ​ເຮົາ​ໄດ້​ພັກ​ຄືນ​ຢູ່​ໂຮງ​ແຮມ​ແຫ່ງ​ໜຶ່ງ​ແລະ​ອອກ​ໄປ​ຫາ​ນາ​ໂພ​ໃນ​ຕອນ​ທ່ຽງ​ຫຼັງ​ຈາກ​ໄປ​ຊື້​ເຄື່ອງ. ໃນລະຫວ່າງທາງ, ລູກສາວຂອງ Li ໄດ້ບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າແຂ້ວປອມທີ່ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຊື້ໃຫ້ Li ຄັ້ງສຸດທ້າຍໄດ້ຖືກລັກໄປ. ລາວ​ໄດ້​ປະ​ຖິ້ມ​ມັນ​ໄວ້​ເຮືອນ​ໃນ​ຂະນະ​ທີ່​ເກັບ​ກ່ຽວ​ເຂົ້າ. ຊາວ​ກຳປູ​ເຈຍ​ອາດ​ໄດ້​ສວຍ​ໂອກາດ​ກໍ່​ການ​ລັກລອບ.

ຂ້ອຍເຄີຍບອກລູກສາວຂອງຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍຢາກຢູ່ປະເທດໄທ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ຕ້ອງເຮັດວຽກຢູ່ປະເທດເນເທີແລນເປັນເວລາ 3 ຫາ 6 ປີ. ນອກຈາກນັ້ນ, ມັນຈະງ່າຍຂຶ້ນຖ້າຂ້ອຍແຕ່ງງານກັບຄົນໄທ. ໃນການເດີນທາງກັບບ້ານ, ນາງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່ານາງຍັງແຕ່ງງານຢ່າງເປັນທາງການ, ເຖິງແມ່ນວ່າຜົວຂອງນາງໄດ້ໄປຢູ່ກັບແມ່ຍິງຄົນອື່ນໄດ້ 7 ປີແລະໄດ້ມີລູກ 3 ຄົນ. ນາງເວົ້າອີກວ່າ ນາງໄດ້ໄປຂຶ້ນສານ ທີ່ເມືອງ ຢະໂສທອນ ກັບພໍ່ຂອງນາງ ເພື່ອຈັດແຈງການຢ່າຮ້າງ, ແຕ່ຜົວຂອງນາງ ບໍ່ຕ້ອງການນັ້ນ. ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າລາວມີຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານການເງິນສູງ. ນາງເວົ້າວ່າມັນເປັນຄວາມຜິດຫວັງແລະຂ້າພະເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ນາງຫມາຍຄວາມວ່າ. ຂ້ອຍຈະຄິດກ່ຽວກັບມັນເມື່ອຂ້ອຍກັບບ້ານ.

ເມື່ອ​ກັບ​ມາ​ຮອດ​ບ້ານ, ຂ້າພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ຕ້ອນຮັບ​ຢ່າງ​ອົບ​ອຸ່ນ ​ແລະ ​ໄດ້​ຍິນ​ວ່າ​ເຂົ້າ​ທີ່​ເກັບ​ກ່ຽວ​ເມື່ອ​ບໍ່​ດົນ​ມາ​ນີ້​ປະສົບ​ຜົນສຳ​ເລັດ​ຫລາຍ. ນີ້ ແມ່ນ ໄດ້ ຮັບ ການ ສະ ແດງ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ໃນ ລະ ຫວ່າງ ການ ປູກ . ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕົກຕະລຶງ ແລະຂ້ອຍຖືວ່າມັນເປັນຄວາມເຊື່ອທາງໂຊກຊະຕາ.

ຢູ່​ບ່ອນ​ຂອງ​ທ່ານ Li ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຍັງ​ໄດ້​ພົບ​ປະ​ເຈົ້າ​ເມືອງ​ນາ​ໂພ​ແລະ​ຜູ້​ບັນຊາ​ການ​ຕຳຫຼວດ​ໃນ​ເມືອງ​ນັ້ນ. ອັນສຸດທ້າຍໄດ້ສັນຍາກັບຂ້ອຍວ່າການຮ່ວມມືທັງຫມົດຖ້າຂ້ອຍເຄີຍໄປອາໄສຢູ່ທີ່ນັ້ນ.

ມື້ໜຶ່ງເຂົາເຈົ້າໄປຫວ່ານເຂົ້າອີກ ແລະຂໍຮ້ອງໃຫ້ຂ້ອຍຍ່າງອ້ອມບ້ານເພື່ອເຝົ້າລະວັງທຸກຢ່າງເມື່ອມີຄົນແປກໜ້າມາ. ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ເຮັດ​ແນວ​ນັ້ນ​ແລະ​ຫຼິ້ນ​ກັບ​ເດັກ​ນ້ອຍ​ທຸກ​ຄັ້ງ​ແລະ​ຫຼັງ​ຈາກ​ນັ້ນ. ທຸກໆຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍໄປຍ່າງຫຼິ້ນ ແລະຜ່ານໂຮງຮຽນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການຕ້ອນຮັບຈາກເພື່ອນຮ່ວມຫ້ອງຂອງເຂົາເຈົ້າຫຼາຍສິບຄົນ.

ການ​ອຳລາ​ກໍ​ໃກ້​ເຂົ້າ​ມາ​ແລ້ວ ໝູ່​ບ້ານ​ກໍ​ເອົາ​ຜ້າ​ໄໝ​ໃຫ້​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ, ຈາກ​ນັ້ນ​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ກໍ​ມີ​ເສື້ອ​ຜ້າ​ແພ​ທີ່​ເຮັດ​ໃຫ້​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ. ວຽກງານຫຼາຍຢ່າງໄດ້ຖືກເຮັດຢູ່ໃນມັນ. ຜ້າໄຫມໄດ້ມາຈາກຕົ້ນມອນຂອງຄູ່ຮ່ວມງານຂອງ Li. ພີ່​ນ້ອງ​ຂອງ​ລາວ​ໄດ້​ຖູ​ເສັ້ນ​ດ້າຍ ແລະ ປ້າ​ຄົນ​ໜຶ່ງ​ໄດ້​ຖູ​ຜ້າ. ລຸງຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ເຮັດເສື້ອນັ້ນ. ຂອງຂວັນຂອງບ້ານທີ່ແທ້ຈິງ. ຫຼາຍກວ່າ 25 ປີກ່ອນຂ້ອຍຍັງມີມັນ, ແຕ່ມັນບໍ່ເຫມາະ.

ຄອບຄົວໄດ້ພາຂ້ອຍໄປສະຖານີລົດເມ ນາໂພ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງ ຂ້ອຍໄດ້ພັກຢູ່ບາງກອກອີກສອງສາມມື້ເພື່ອກິນເຂົ້າແຊບໆ.

ຕໍ່​ມາ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ສົ່ງ​ຈົດ​ຫມາຍ​ຕື່ມ​ອີກ​ສອງ​ສາມ​ແລະ​ຍັງ​ໄດ້​ຮັບ​ຄໍາ​ຕອບ​ຈາກ​ລູກ​ສາວ Li ໄດ້​. ໃນເດືອນເມສາຂອງປີຕໍ່ໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າຕ້ອງການທີ່ຈະມາອີກເທື່ອຫນຶ່ງແລະປະກາດການມາຮອດຂອງຂ້າພະເຈົ້າ. ຢູ່ໃນຍົນຂອງສາຍການບິນຈີນ, ຂ້າພະເຈົ້າທັນທີທັນໃດພົບເຫັນຕົນເອງນັ່ງຢູ່ຂ້າງຜູ້ຂຽນຫນັງສືທີ່ເດັກນ້ອຍໄດ້ສົ່ງ, ຄື Pira Sudham. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ລົມກັບລາວ, ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ໄດ້ນອນຫລັບຫຼັງຈາກອາຫານທໍາອິດຈົນກ່ວາຫນຶ່ງຊົ່ວໂມງກ່ອນທີ່ຈະມາຮອດປະເທດໄທ. ບໍ່ມີໃຜລໍຖ້າຂ້ອຍຢູ່ທີ່ນັ້ນ.

ຂ້ອຍເຈັບປ່ວຍໃນມື້ຕໍ່ມາແລະ, ຕາມຄໍາແນະນໍາຂອງທ່ານຫມໍ, ຂ້ອຍໄດ້ໄປເມືອງທີ່ງຽບສະຫງົບຢູ່ແຄມທະເລ, ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍໄດ້ພົບກັບພັນລະຍາຂອງຂ້ອຍໃນປະຈຸບັນ. ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຈົດໝາຍຈາກຄອບຄົວ ແລະຕອບມັນ.

ຕໍ່​ມາ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ຮຽນ​ຮູ້​ວ່າ 2 ຫຼື 3 ຄົນ​ທໍາ​ອິດ​ທີ່​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ພົບ​ຢູ່​ໃນ Phuket ໄດ້​ເສຍ​ຊີ​ວິດ​ໃນ​ການ​ຊູ​ນາ​ມິ​ໃນ Phuket.