ສະຖານ​ທີ່​ບາງກອກ: ​ໄປ​ໄກ...

ໃນລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນຂອງປີ 2001, ບໍ່ດົນຫລັງຈາກຫໍຝາແຝດໄດ້ຖືກລະເບີດໃສ່ຊາວຟີລິດສະຕິນ, - ມັນບໍ່ສາມາດຫົວໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ - ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ໃນເມືອງເທວະດາເພື່ອສ້າງຊີວິດເປັນຄູສອນພາສາອັງກິດ / ຜູ້ນໍາທ່ຽວ. boy scout / ຜົວ , ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ໄດ້ ມາ ໃນ ທົ່ວ ວາ ລະ ສານ ປະ ຈໍາ ເດືອນ ຂອງ ຂ້າ ພະ ເຈົ້າ ຢາກ ຈະ ໄດ້ ເປັນ ຜູ້ ລິ ເລີ່ມ seequu ຜູ້ ກໍ່ ຕັ້ງ ; ວາລະສານ Farang. ຂ້ອຍມາຊ້າອີກ…

ວາລະສານດັ່ງກ່າວເປັນນັກຂຽນຂ່າວທີ່ຫຼົງໄຫຼຂອງຊາວການາດາທີ່ປະກາດຕົນເອງ, Jim Algie ແລະ Cameron Cooper. ຫຼັງ​ຈາກ​ການ​ປະ​ທະ​ກັນ​ຢ່າງ​ໜັກ​ໜ່ວງ​ນັບ​ບໍ່​ຖ້ວນ​ໃນ​ວົງ​ການ​ສື່​ມວນ​ຊົນ​ຂອງ​ປະ​ເທດ​ກາ​ນາ​ດາ, ສອງ​ຄົນ​ນີ້​ໄດ້​ຕັດ​ສິນ​ໃຈ, ຫຼັງ​ຈາກ​ທີ່​ແນ່​ນອນ​ວ່າ​ນັບ​ບໍ່​ຖ້ວນ. ທ່ອງ​ທ່ຽວ ເຖິງ ປະ​ເທດ​ໄທ, ເພື່ອສ້າງຕັ້ງວາລະສານປະຈໍາເດືອນໃນ Land van de Glimlach "ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສໍາລັບທຸກຄົນ, ໃຫ້ຢູ່ຄົນດຽວ".

ໃນລະຫວ່າງປີທໍາອິດ, ຄວາມຄິດຂອງນັກຜະຈົນໄພສື່ມວນຊົນທີ່ບໍ່ທໍາມະດາສອງຄົນນີ້ຍັງມີບາງສ່ວນເປັນສີດໍາແລະສີຂາວແລະຫນ້າຂອງບັນຫາທໍາອິດທີ່ໂດດເດັ່ນ - ໃນສີ - ໃບຫນ້າທີ່ບໍ່ສົດຊື່ນຂອງ 'backpacker ໃນອາຊີ' quintessential; ຜິວເນື້ອສີຂາວ dreadlocks ໃນໄລຍະທີ່ກໍານົດໄວ້ຂອງຕາທີ່ເວົ້າວ່າ; 'fuck ເຈົ້າ, ພໍ່, ຕັດຂ້ອຍເປັນມໍລະດົກ, ຖ້າເຈົ້າຕ້ອງການ, ແຕ່ເຫັດເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດທີ່ເກີດຂື້ນກັບຂ້ອຍນັບຕັ້ງແຕ່ເຈົ້າອອກຈາກແມ່ແລະຂ້ອຍ.”

ກະພິບຕາໄປຫາ hippie-dom ໄດ້ກາຍເປັນເລື່ອງທີ່ບໍ່ມີຫຼາຍກວ່ານັ້ນໃນຕອນຕໍ່ມາ, ເປັນກະພິບ.

ໃນປີຕໍ່ມາ, ວາລະສານລາຍເດືອນໄດ້ພັດທະນາເປັນການເດີນທາງທີ່ມີສີສັນສົດໃສທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍບົດຄວາມທີ່ຂຽນໂດຍສຸພາບສະຕີຂອງບັນນາທິການແລະນັກຂຽນທີ່ແຂງແກ່ນຂອງນັກຂຽນທີ່ຍຶດເອົາເສັ້ນທາງອາຊີທີ່ຄົນຮິບປີບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ລົງທຶນ. ໂລກ tattoo ຊ້ໍາຂອງພຣະສົງໃນບາງກອກ. ຄວາມເລິກລັບອັນມືດມົນຂອງການຄ້າສັດປ່າທີ່ໃກ້ຈະສູນພັນຢູ່ຕະຫຼາດນັດ. ການຫລົບຫນີຂອງແມ່ຍິງຊາວອົດສະຕຣາລີທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນເປັນກິລາເພື່ອ fuck ຜູ້ຊາຍໄທຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນ dump ໃຫ້ເຂົາເຈົ້າມີ 'g'day'. ອອກໄປຂ້າງນອກກັບທະຫານຊາວກະເຣນຢູ່ໃນປ່າຂອງມຽນມາ ເຊິ່ງເປັນທະຫານທີ່ຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບລັດຖະບານທະຫານໃນປະເທດນັ້ນມາເປັນເວລາສີ່ທົດສະວັດແລ້ວ.

ຫຼັງຈາກສອງສາມປີ, Cameron ຕັດສິນໃຈປ່ຽນຊື່ວາລະສານ "Untamed Travel". ເຫດຜົນຂອງມັນແມ່ນຄໍາວ່າ "Farang" ເປັນຄໍາໄທຫມາຍຄວາມວ່າ "ຕາເວັນຕົກ". ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເລື່ອງທີ່ສົ່ງມາມັກຈະກວມເອົາບັນດາປະເທດອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ອື່ນໆ ແລະຫົວຂໍ້ “Farang” ໄດ້ກາຍເປັນ claustrophobic.

ໃນ​ປີ 2004, ບັນ​ນາ​ທິ​ການ​ໄດ້​ຕົກ​ລົງ​ຂໍ້​ຕົກ​ລົງ​ກັບ Bangkok Post ເພື່ອ​ຈັດ​ການ​ຈັດ​ຈໍາ​ຫນ່າຍ​ແລະ​ການ​ສະ​ຫມັກ​ຜູ້​ໂຄ​ສະ​ນາ. ເຄື່ອງປັບອາກາດຕ້ອງເປີດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜູ້ໂຄສະນາໄດ້ປະຕິເສດ. ເມື່ອຖາມວ່າເປັນຫຍັງ, Cameron ກ່າວໃນເວລານັ້ນ; “ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ຄິດ​ວ່າ​ບໍ​ລິ​ສັດ​ສາ​ມາດ​ເຮັດ​ໃຫ້​ພວກ​ເຮົາ​ລົງ. ບໍລິສັດບໍ່ມັກສິ່ງທີ່ບໍ່ຊັດເຈນສໍາລັບພວກເຂົາ. "Untamed" ບໍ່ແມ່ນກ່ຽວກັບມັນ ປະ​ເທດ​ໄທ ເພື່ອຂາຍເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນແຖບຂອງສະບູ. ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນອັນນີ້ເພື່ອໃຫ້ຊາວອາຊີເບິ່ງພາກສ່ວນຫນຶ່ງຂອງໂລກທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈສໍາລັບຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງມັນ. ຣີສອດຈະຂາຍເອງ.”

ມັນ​ໄດ້​ສິ້ນ​ສຸດ​ລົງ​ໃນ​ປີ 2007​. Cameron ແລະເພື່ອນຂອງລາວບໍ່ສາມາດຈ່າຍຄ່າເຊົ່າໃນຫ້ອງການຂະຫນາດນ້ອຍຂ້າງເທິງຮ້ານ sweatshop ຢູ່ Thanon Samsen ໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ. ພະນັກງານຂອງລາວ, ຊາວໄທແລະຄົນຕ່າງປະເທດ, ສະເຫນີໃຫ້ສືບຕໍ່ເຮັດວຽກໂດຍບໍ່ມີຄ່າຈ້າງ. ທຸກຄົນຮູ້ສຶກວ່າ ຮູບແບບຂອງວາລະສານກຳລັງຖືກປະຕິບັດຢູ່ທີ່ນີ້ ເຊິ່ງຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການປະດິດສ້າງຢູ່ໃນປະເທດນັບບໍ່ຖ້ວນ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ບັນນາທິການໃຫຍ່ໄດ້ຖິ້ມໃສ່ຜ້າເຊັດຕົວ. ວາລະສານຊັ້ນນໍາ, ສະເຫມີກະພິບຕາໃສ່ຜູ້ອ່ານແລະຕົວມັນເອງ, ດ້ວຍຈໍານວນທີ່ບໍ່ມີຂອບເຂດຂອງການເຍາະເຍີ້ຍຕົນເອງແລະຄົນອື່ນ, ຢຸດເຊົາ.

ຄວາມອັບອາຍ. ມີວຽກດີໆຢູ່ນີ້ບໍ…?