ລ່າສຸດຂ້າໃຊ້ພະມ້າຮ້ອງຂໍກັບບ້ານ, ລາວເກືອບຖືກຕີຈົນຕາຍ. ແຕ່ວ່າໃນເວລານີ້, ພາຍຫຼັງອີກ 8 ປີທີ່ຖືກບັງຄັບອອກແຮງງານຢູ່ເທິງເຮືອຢູ່ທີ່ຫ່າງໄກຂອງອິນໂດເນເຊຍ, ທ່ານ Myint Naing ໄດ້ເຕັມໃຈສ່ຽງທຸກຢ່າງເພື່ອຈະໄດ້ເຫັນແມ່ອີກ. ຄືນຂອງເຂົາເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຝັນກ່ຽວກັບນາງ, ແຕ່ເວລາຄ່ອຍໆຍູ້ໃບຫນ້າຂອງນາງອອກຈາກຄວາມຊົງຈໍາຂອງລາວ.
ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຖິ້ມຕົວລົງກັບພື້ນ ແລະຈັບຂາຂອງນາຍເຮືອເພື່ອຂໍເອົາອິດສະຫຼະຂອງລາວ. ນາຍເຮືອຄົນໄທໄດ້ເຫາະ, ດັງພໍທີ່ທຸກຄົນໄດ້ຍິນ, ວ່າ Myint ຈະຖືກຂ້າຕາຍຖ້າລາວພະຍາຍາມອອກຈາກເຮືອ. ລາວໄດ້ເຕະຊາວປະມົງອອກໄປ ແລະໃຫ້ລາວຖືກຕ່ອງໂສ້ດ້ວຍແຂນ ແລະຂາ. Myint ຍັງຄົງຕິດຢູ່ກັບດາດຟ້າເປັນເວລາສາມມື້ໃນແສງແດດທີ່ຮຸນແຮງຫຼືຝົນຕົກຫນັກ, ບໍ່ມີອາຫານຫຼືນ້ໍາ. ລາວສົງໄສວ່າລາວຈະຖືກຂ້າໄດ້ແນວໃດ. ພວກເຂົາຈະຖິ້ມສົບຂອງລາວລົງເທິງເຮືອເພື່ອໃຫ້ລາວໄປລ້າງຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງທີ່ເທິງບົກຄືກັບຮ່າງກາຍອື່ນໆທີ່ລາວໄດ້ເຫັນບໍ? ພວກເຂົາຈະຍິງລາວບໍ? ຫຼືເຂົາເຈົ້າພຽງແຕ່ຕັດຫົວຂອງລາວຄືກັບທີ່ລາວເຄີຍເຫັນມາກ່ອນ?
ລາວຈະບໍ່ເຫັນແມ່ຂອງລາວອີກ. ລາວພຽງແຕ່ຈະຫາຍໄປແລະແມ່ຂອງລາວກໍ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະຊອກຫາລາວຢູ່ໃສ.
ຄົ້ນຄ້ວາ Associated Press
ທຸກໆປີ, ຜູ້ຊາຍຫຼາຍພັນຄົນຄື Myint ໄດ້ຖືກທົດແທນໂດຍຫຼອກລວງແລະຂາຍເຂົ້າໄປໃນ underworld ຂອງອຸດສາຫະກໍາການຫາປາ. ມັນເປັນການຄ້າທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ເປັນຄວາມລັບທີ່ເປີດຢູ່ໃນອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ມາເປັນເວລາຫຼາຍສິບປີ, ໂດຍບໍລິສັດທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນໄດ້ອາໄສຂ້າທາດເພື່ອສະຫນອງປາໃຫ້ແກ່ຮ້ານສັບພະສິນຄ້າແລະຮ້ານຄ້າໃຫຍ່ໃນທົ່ວໂລກ.
ເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການສືບສວນທີ່ຍາວນານກ່ຽວກັບທຸລະກິດທີ່ມີມູນຄ່າຫຼາຍຕື້ໂດລານີ້, ອົງການຂ່າວ Associated Press ໄດ້ສໍາພາດຫຼາຍກວ່າ 340 ຄົນໃນປະຈຸບັນແລະອະດີດ, ບໍ່ວ່າຈະຢູ່ໃນຕົວຫຼືລາຍລັກອັກສອນ. ນິທານທີ່ເລົ່າສູ່ກັນຟັງແມ່ນຄ້າຍຄືກັນຢ່າງໂດດເດັ່ນ.
ມະນີວັນ
Myint ແມ່ນຜູ້ຊາຍທີ່ມີສຽງອ່ອນ, ແຕ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຄົນທີ່ເຮັດວຽກຫນັກຕະຫຼອດຊີວິດຂອງລາວ. ອາການປ່ວຍເຮັດໃຫ້ແຂນຂວາຂອງລາວເປັນອຳມະພາດບາງສ່ວນ ແລະປາກຂອງລາວຖືກບີບຄັ້ນດ້ວຍຮອຍຍິ້ມເຄິ່ງໜຶ່ງ. ແຕ່ເມື່ອລາວຫົວຫົວເຍາະເຍີ້ຍ, ເຈົ້າຈະເຫັນແສງສະຫວ່າງຂອງເດັກຊາຍທີ່ລາວເຄີຍເປັນ, ເຖິງແມ່ນວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນໄວ 22 ປີນັ້ນ.
ລາວມາຈາກໝູ່ບ້ານນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງຢູ່ຖະໜົນຫົນທາງແຄບ ແລະຂີ້ຝຸ່ນໃນລັດມອນ ທາງພາກໃຕ້ຂອງມຽນມາ ແລະເປັນລູກກົກຂອງເດັກນ້ອຍຊາຍ 1990 ຄົນ ແລະ ຍິງ 15 ຄົນ. ປີ XNUMX, ພໍ່ຂອງລາວໄດ້ຈົມນ້ຳໃນຂະນະຫາປາ, ເຮັດໃຫ້ລາວມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຄອບຄົວເມື່ອອາຍຸ XNUMX ປີ. ລາວໄດ້ຊ່ວຍແຕ່ງກິນ, ຊັກເສື້ອຜ້າ, ເບິ່ງແຍງດູແລອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ແຕ່ຄອບຄົວພັດຕົກເຂົ້າສູ່ຄວາມທຸກຍາກຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.
ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຜູ້ຊາຍເວົ້າແຝດຄົນໜຶ່ງໄດ້ໄປຢາມບ້ານສາມປີຕໍ່ມາດ້ວຍເລື່ອງວຽກງານຢູ່ໄທ, Myint ຖືກຊັກຈູງງ່າຍ. ຕົວແທນໄດ້ສະເຫນີໃຫ້ $300 ສໍາລັບການເຮັດວຽກພຽງແຕ່ສອງສາມເດືອນ, ພຽງພໍສໍາລັບບາງຄອບຄົວທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດສໍາລັບປີ. ລາວແລະຊາຍຫນຸ່ມອີກຫຼາຍຄົນໄດ້ລົງນາມຢ່າງໄວວາ.
ແມ່ຂອງລາວ, Khin Than, ບໍ່ແນ່ໃຈວ່າ. ລາວມີອາຍຸພຽງແຕ່ 18 ປີ, ບໍ່ມີການສຶກສາຫຼືປະສົບການການເດີນທາງ, ແຕ່ Myint ສືບຕໍ່ອ້ອນວອນກັບແມ່ຂອງລາວ, ໂດຍໂຕ້ຖຽງວ່າລາວຈະບໍ່ຢູ່ດົນນານແລະຍາດພີ່ນ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ "ຢູ່ທີ່ນັ້ນ" ທີ່ສາມາດຕິດຕາມລາວ. ສຸດທ້າຍ, ແມ່ໄດ້ຕົກລົງ.
ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເດີນທາງ
ບໍ່ມີໃຜຮູ້ຈັກຄົນ, ແຕ່ໃນເວລານັ້ນ Myint ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງທີ່ຈະເອົາເຂົາເປັນພັນໄມຈາກຄອບຄົວຂອງເຂົາ. ລາວຈະພາດການເກີດ, ການຕາຍ, ການແຕ່ງງານຢູ່ໃນບ້ານຂອງລາວແລະການປ່ຽນແປງທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຂອງປະເທດລາວຈາກລະບອບການປົກຄອງໄປສູ່ປະຊາທິປະໄຕທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ. ລາວຈະຍ່າງໜີສອງເທື່ອຈາກການບັງຄັບໃຫ້ອອກແຮງງານຢ່າງໂຫດຮ້າຍເທິງເຮືອຫາປາ, ພຽງແຕ່ຮູ້ວ່າລາວບໍ່ສາມາດຫລົບໜີຈາກຄວາມຢ້ານກົວໄດ້.
ແຕ່ໃນມື້ທີ່ລາວອອກຈາກບ້ານຂອງລາວໃນປີ 1993, Myint ເຫັນພຽງແຕ່ອະນາຄົດທີ່ສົດໃສ. ນາຍໜ້າໄດ້ຮັບສະໝັກຄົນໃໝ່ຂອງລາວຢ່າງຮີບຮ້ອນເອົາກະເປົ໋າໄປໃສ່, ໃນຂະນະທີ່ນ້ອງສາວອາຍຸ 10 ປີຂອງ Myint ເຊັດນ້ຳຕາຈາກແກ້ມ, ຜູ້ຊາຍໄດ້ຍ່າງອອກຈາກບ້ານຕາມເສັ້ນທາງດິນ. ແມ່ຂອງລາວບໍ່ຢູ່ເຮືອນ, ລາວບໍ່ມີໂອກາດໄດ້ເວົ້າລາ.
ການປະມົງໄທ
ໄທມີລາຍໄດ້ 7 ຕື້ໂດລາຕໍ່ປີຈາກອຸດສາຫະກຳອາຫານທະເລທີ່ອາໄສຄົນງານຈາກເຂດທຸກຍາກທີ່ສຸດຂອງປະເທດ ແລະຈາກກຳປູເຈຍ, ລາວ ແລະ ໂດຍສະເພາະມຽນມາ. ຈຳນວນຄົນອົບພະຍົບແມ່ນປະມານ 200.000 ຄົນ, ໃນນັ້ນສ່ວນໃຫຍ່ເຮັດວຽກຢູ່ທະເລຢ່າງຜິດກົດໝາຍ.
ເນື່ອງຈາກການຫາປາຫຼາຍເກີນໄປເຮັດໃຫ້ການຫາປາຢູ່ໃນເຂດແຄມຝັ່ງທະເລຂອງໄທບໍ່ໄດ້ຜົນກໍາໄລ, ເຮືອຕີກວາດຖືກບັງຄັບໃຫ້ປະທະກັນເຂົ້າໄປໃນນ້ໍາຕ່າງປະເທດທີ່ອຸດົມສົມບູນ. ວຽກງານອັນຕະລາຍນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກຜູ້ຊາຍຢູ່ທະເລເປັນເວລາຫລາຍເດືອນຫຼືແມ່ນແຕ່ຫລາຍປີດ້ວຍເອກະສານປອມຕົວຂອງໄທ, ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາເຈົ້າຖືກຈັບເປັນຊະເລີຍໂດຍຜູ້ຂ້າມເຮືອຢູ່ເທິງເຮືອໂດຍບໍ່ມີໂທດ. ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ລັດຖະບານໄທປະຕິເສດວ່າ, ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກກ່າວຫາມາເປັນເວລາດົນນານວ່າໃຫ້ອະໄພຕໍ່ການກະທຳດັ່ງກ່າວ.
Tual, ອິນໂດເນເຊຍ
ຫຼັງຈາກຜ່ານດ່ານຊາຍແດນແບບງ່າຍດາຍແລ້ວ, ພັກໄດ້ຖືກເກັບຮັກສາໄວ້ໃນໂຮງຮຽນນ້ອຍໆແຫ່ງໜຶ່ງໃນປະເທດໄທເປັນເວລາໜຶ່ງເດືອນໂດຍມີອາຫານໜ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, Myint ແລະຜູ້ຊາຍອື່ນໆໄດ້ຖືກໃສ່ໃນເຮືອ. ຫຼັງຈາກຢູ່ທະເລ 15 ມື້, ກຳປັ່ນລຳນີ້ໄດ້ເຂົ້າຈອດຢູ່ພາກຕາເວັນອອກໄກຂອງອິນໂດເນເຊຍ. ຜູ້ຂັບຂີ່ຮ້ອງຂຶ້ນກັບທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນເຮືອວ່າຕອນນີ້ເຂົາເຈົ້າເປັນຊັບສິນຂອງລາວດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ມີວັນຈະບໍ່ລືມວ່າ: “ພວກເຈົ້າພະມ້າບໍ່ເຄີຍກັບບ້ານ. ເຈົ້າຖືກຂາຍ ແລະບໍ່ມີໃຜຊ່ວຍເຈົ້າໄດ້.”
Myint panic ແລະສັບສົນ. ລາວຄິດວ່າລາວຈະໄປຫາປາໃນເຂດນ່ານນ້ຳໄທພຽງສອງສາມເດືອນ. ແທນທີ່ຈະ, ເດັກນ້ອຍຊາຍໄດ້ຖືກນໍາໄປເກາະ Tual ຂອງອິນໂດເນເຊຍໃນທະເລ Arafura, ຫນຶ່ງໃນເຂດຫາປາທີ່ອຸດົມສົມບູນທີ່ສຸດໃນໂລກ, ມີປາທູນາ, mackerel, ປາມຶກ, ກຸ້ງແລະປາທີ່ມີລາຍໄດ້ອື່ນໆສໍາລັບການສົ່ງອອກ.
ຢູ່ໃນທະເລ
Myint ເຮັດວຽກເປັນເວລາຫຼາຍອາທິດຢູ່ເທິງເຮືອໃນທະເລສູງ, ລ້ຽງສັດພຽງແຕ່ເຂົ້າແລະບາງສ່ວນຂອງການຈັບ, ເຊິ່ງບໍ່ສາມາດຂາຍໄດ້. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຫຍຸ້ງທີ່ສຸດ, ບາງຄັ້ງຜູ້ຊາຍເຮັດວຽກ 24 ຊົ່ວໂມງຕໍ່ມື້ເພື່ອເອົາປາມາເຕັມ. ສໍາລັບການດື່ມນ້ໍາຫນຶ່ງແມ່ນບັງຄັບໃຫ້ດື່ມນ້ໍາທະເລຕົ້ມລົດຊາດທີ່ບໍ່ດີ.
ລາວໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງພຽງແຕ່ 10 ໂດລາຕໍ່ເດືອນແລະບາງຄັ້ງກໍ່ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ບໍ່ມີຢາປົວພະຍາດ. ໃຜທີ່ພັກຜ່ອນ ຫຼື ເຈັບປ່ວຍກໍ່ຖືກນາຍທະຫານໄທຕີ. ຄັ້ງໜຶ່ງ Myint ໄດ້ເອົາໄມ້ຖິ້ມໃສ່ຫົວຂອງລາວ ເພາະວ່າລາວເຮັດວຽກບໍ່ໄວພໍ.
ໃນປີ 1996, ຫຼັງຈາກສາມປີ, Myint ໄດ້ພຽງພໍ. ຂາດເຂີນ ແລະຄິດຮອດບ້ານ, ລາວລໍຖ້າເຮືອຂອງຕົນເຂົ້າຈອດຢູ່ Tual ອີກຄັ້ງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວໄດ້ໄປຫາຫ້ອງການຢູ່ໃນທ່າເຮືອແລະຂໍໃຫ້ກັບບ້ານເປັນຄັ້ງທໍາອິດ. ການຮ້ອງຂໍຂອງລາວໄດ້ຖືກຕອບໂດຍການຕີຫົວດ້ວຍຫມວກກັນກະທົບ. ເລືອດໄຫຼອອກຈາກບາດແຜ ແລະ Myint ຕ້ອງຈັບບາດແຜດ້ວຍມືທັງສອງ. ຜູ້ຊາຍໄທທີ່ຕີລາວເວົ້າຊ້ຳຄຳເວົ້າທີ່ Myint ເຄີຍໄດ້ຍິນມາກ່ອນວ່າ: “ພວກເຮົາຈະບໍ່ປ່ອຍຊາວປະມົງພະມ້າໄປ. ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເວລາເຈົ້າຕາຍ.” ນັ້ນແມ່ນຄັ້ງທໍາອິດທີ່ລາວແລ່ນ.
ສະພາບທີ່ໜ້າຕົກໃຈຢູ່ໃນເຮືອ
ເກືອບເຄິ່ງນຶ່ງຂອງຜູ້ຊາຍມຽນມາ ທີ່ໃຫ້ສຳພາດໂດຍ AP ກ່າວວ່າ ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກທຸບຕີ ຫຼືເຫັນຜູ້ອື່ນຖືກທຸບຕີ. ເຂົາເຈົ້າຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຮັດວຽກເກືອບບໍ່ຢຸດ ເພາະບໍ່ມີຄ່າຈ້າງ, ມີອາຫານ ແລະ ນໍ້າເປື້ອນ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກທຸບຕີດ້ວຍຫາງກະດູກທີ່ມີພິດ ແລະຖືກກັກຂັງໄວ້ໃນຄອກ ຖ້າພວກເຂົາຢຸດຊົ່ວຄາວ ຫຼືພະຍາຍາມຫນີໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ. ຄົນງານຢູ່ໃນເຮືອບາງຄົນຖືກຂ້າຕາຍຍ້ອນເຮັດວຽກຊ້າເກີນໄປ ຫຼືພະຍາຍາມໂດດເຮືອ. ຊາວປະມົງມຽນມາຈຳນວນນຶ່ງໄດ້ໂດດລົງໄປໃນນ້ຳຢ່າງແທ້ຈິງ ເພາະວ່າເຂົາເຈົ້າບໍ່ເຫັນທາງອອກໄປອີກ. Myint ໄດ້ເຫັນສົບທີ່ສູງຂຶ້ນລອຍຢູ່ໃນນ້ໍາຫຼາຍຄັ້ງ.
ໂມລູຄັສ
ໝູ່ເກາະທີ່ກະແຈກກະຈາຍຢູ່ທົ່ວເກາະ Moluccas ຂອງອິນໂດເນເຊຍ, ເຊິ່ງເອີ້ນກັນວ່າ ໝູ່ເກາະ Spice, ແມ່ນບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງຊາວປະມົງຫຼາຍພັນຄົນ ທີ່ຫຼົບໜີອອກຈາກເຮືອ ຫຼື ໄດ້ຖືກປະຖິ້ມໄວ້ໂດຍນາຍເຮືອ. ເຂົາເຈົ້າເຊື່ອງຢູ່ໃນປ່າ, ບາງຄົນມີຄວາມສໍາພັນກັບແມ່ຍິງພື້ນເມືອງເພື່ອປົກປ້ອງຕົນເອງຈາກຜູ້ຈັບສໍາລອງ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ມັນຍັງມີຄວາມສ່ຽງ, ແຕ່ວ່າມັນແມ່ນຫນຶ່ງໃນສອງສາມວິທີທີ່ຈະໄດ້ຮັບ a </s>ລັກສະນະເສລີພາບ.
ຊີວິດການກະສິກໍາ
ຄອບຄົວຊາວອິນໂດເນເຊຍໄດ້ດູແລຊາວອົບພະຍົບ Myint ຈົນກວ່າລາວຈະຫາຍດີ. ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ເອົາອາຫານແລະທີ່ພັກອາໄສໃຫ້ລາວເພື່ອແລກກັບວຽກງານໃນຟາມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເປັນເວລາຫ້າປີທີ່ລາວໃຊ້ຊີວິດແບບງ່າຍດາຍນີ້, ພະຍາຍາມລົບລ້າງຄວາມຊົງຈໍາຂອງຄວາມຫນ້າຢ້ານຢູ່ໃນທະເລອອກຈາກຄວາມຊົງຈໍາຂອງລາວ. ລາວໄດ້ຮຽນເວົ້າພາສາອິນໂດເນເຊຍຢ່າງຄ່ອງແຄ້ວ ແລະໄດ້ຊີມລົດຊາດອາຫານທ້ອງຖິ່ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຫວານກວ່າອາຫານມຽນມາທີ່ເຄັມຂອງແມ່ລາວຫຼາຍກໍ່ຕາມ.
ແຕ່ລາວບໍ່ສາມາດລືມຍາດພີ່ນ້ອງຢູ່ມຽນມາ ຫລືໝູ່ເພື່ອນທີ່ລາວໄດ້ປະຖິ້ມໄວ້ເທິງເຮືອ. ເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບເຂົາເຈົ້າ? ພວກເຂົາເຈົ້າຍັງມີຊີວິດຢູ່ບໍ?
ໃນເວລານັ້ນ, ໂລກອ້ອມຂ້າງເຂົາໄດ້ມີການປ່ຽນແປງ. ໃນປີ 1998, ຜູ້ຜະເດັດການເກົ່າຂອງອິນໂດເນເຊຍ, ຊູຮາໂຕ, ໄດ້ຕົກລົງ ແລະປະເທດດັ່ງກ່າວໄດ້ກ້າວໄປສູ່ປະຊາທິປະໄຕ. Myint ສົງໄສຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງວ່າສິ່ງທີ່ມີການປ່ຽນແປງຢູ່ໃນເຮືອ.
ໃນປີ 2001, ລາວໄດ້ຍິນຈາກນາຍເຮືອຄົນໜຶ່ງທີ່ສະເໜີໃຫ້ນຳເອົາຊາວປະມົງກັບຄືນປະເທດມຽນມາ ຖ້າພວກເຂົາເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດວຽກໃຫ້ລາວ. Myint ມີຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຊອກຫາທາງກັບບ້ານແລະດັ່ງນັ້ນແປດປີຫຼັງຈາກທີ່ລາວມາຮອດອິນໂດເນເຊຍຄັ້ງທໍາອິດ, ລາວໄດ້ກັບຄືນສູ່ທະເລ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອຢູ່ເທິງເຮືອ, ລາວຮູ້ທັນທີວ່າລາວໄດ້ຕົກຢູ່ໃນຈັ່ນຈັບດຽວກັນ. ການເຮັດວຽກແລະເງື່ອນໄຂແມ່ນຂີ້ຮ້າຍເທົ່າກັບຄັ້ງທໍາອິດແລະຍັງບໍ່ມີຫຍັງໄດ້ຮັບຄ່າຈ້າງ.
ໜີໄປເປັນເທື່ອທີສອງ
ຫຼັງຈາກຢູ່ໃນທະເລໄດ້ XNUMX ເດືອນ, ນາຍເຮືອໄດ້ຝ່າຝືນຄຳໝັ້ນສັນຍາຂອງລູກເຮືອວ່າຈະປ່ອຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກັບຄືນໄປປະເທດໄທຢ່າງດຽວ. ດ້ວຍຄວາມໂກດແຄ້ນ ແລະໝົດຫວັງ, Myint ອີກເທື່ອໜຶ່ງໄດ້ຂໍອະນຸຍາດໃຫ້ກັບບ້ານ, ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວຖືກຕ່ອງໂສ້ອີກສາມມື້.
Myint ກໍາລັງຊອກຫາບາງສິ່ງບາງຢ່າງ, ສິ່ງໃດ, ເພື່ອເປີດ lock ໄດ້. ນິ້ວມືຂອງລາວເຮັດບໍ່ໄດ້ ແຕ່ລາວສາມາດຈັບໂລຫະນ້ອຍໆໄດ້. ລາວໃຊ້ເວລາຫຼາຍຊົ່ວໂມງຢ່າງງຽບໆເພື່ອພະຍາຍາມປົດລັອກລັອກ. ໃນທີ່ສຸດມີການຄລິກແລະ shackles ໄດ້ຫຼຸດອອກຈາກເຂົາ. Myint ຮູ້ວ່າລາວບໍ່ມີເວລາຫຼາຍເພາະວ່າຖ້າຖືກຈັບໄດ້ຄວາມຕາຍຈະມາໄວ.
ບາງຄັ້ງຫຼັງຈາກເວລາທ່ຽງຄືນ, ລາວນົກເຂົາເຂົ້າໄປໃນນ້ໍາສີດໍາແລະລອຍຂຶ້ນຝັ່ງ. ຈາກນັ້ນ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ເບິ່ງຄືນ, ລາວໄດ້ແລ່ນເຂົ້າໄປໃນປ່າດ້ວຍເສື້ອຜ້າທີ່ແຊ່ນ້ຳທະເລ. ລາວຮູ້ວ່າລາວຕ້ອງຫາຍໄປ. ເວລານີ້ສໍາລັບການທີ່ດີ!
ການເປັນຂ້າທາດໃນອຸດສາຫະກໍາການຫາປາ.
ການເປັນຂ້າທາດໃນອຸດສາຫະກໍາການຫາປາໄດ້ຈາກທີ່ບໍ່ດີກັບຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ. ໄທກາຍເປັນປະເທດສົ່ງອອກອາຫານທະເລໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງໂລກຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະຕ້ອງການແຮງງານລາຄາຖືກນັບມື້ນັບຫຼາຍ. ນາຍໜ້າໄດ້ສໍ້ໂກງ, ບີບບັງຄັບ ຫຼື ຢາເສບຕິດ ແລະ ລັກພາຕົວຄົນງານອົບພະຍົບ, ລວມທັງເດັກນ້ອຍ, ຄົນປ່ວຍ ແລະ ຄົນພິການ.
ການຄ້າທາດໃນອຸດສາຫະກໍາການຫາປາອາຊີຕາເວັນອອກສ່ຽງໃຕ້ແມ່ນເປັນທີ່ຫນ້າສັງເກດໃນການທົນທານຕໍ່. ໃນໄລຍະສິບປີທີ່ຜ່ານມາ, ຄົນພາຍນອກໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງການລ່ວງລະເມີດເຫຼົ່ານີ້ຫຼາຍຂຶ້ນ. ພິເສດ, ລັດຖະບານອາເມລິກາແຕ່ລະປີໄດ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ໄທດຳເນີນມາດຕະການ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ.
ຄິດຮອດບ້ານ
ດຽວນີ້ Myint ໄດ້ຫລົບໜີໄປເປັນຄັ້ງທີສອງ ແລະ ເຊື່ອງຕົວຢູ່ໃນກະຕູບໃນປ່າ. ສາມປີຕໍ່ມາ, ລາວເຈັບປ່ວຍດ້ວຍສິ່ງທີ່ເບິ່ງຄືວ່າເປັນເສັ້ນເລືອດຕັນໃນ. ລະບົບປະສາດຂອງລາວເບິ່ງຄືວ່າຈະລົ້ມເຫຼວ, ເຮັດໃຫ້ລາວເຢັນຕະຫຼອດໄປເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມຮ້ອນເຂດຮ້ອນ. ເມື່ອລາວເຈັບໜັກເກີນໄປເຮັດວຽກ, ຄອບຄົວຊາວອິນໂດເນເຊຍດຽວກັນໄດ້ດູແລລາວດ້ວຍຄວາມຮັກທີ່ເຮັດໃຫ້ລາວຄິດເຖິງຄອບຄົວຂອງລາວ. ລາວລືມວ່າແມ່ຂອງລາວເປັນແນວໃດ ແລະຮູ້ວ່ານ້ອງສາວທີ່ລາວຮັກຂອງລາວຈະໃຫຍ່ຂຶ້ນໜ້ອຍໜຶ່ງ. ນາງຈະຄິດວ່າລາວຕາຍແລ້ວ.
ສິ່ງທີ່ລາວບໍ່ຮູ້ແມ່ນວ່າແມ່ຂອງລາວມີຄວາມຄິດດຽວກັນກັບລາວ. ນາງຍັງບໍ່ທັນຍອມແພ້ລາວເທື່ອ. ນາງໄດ້ອະທິຖານໃຫ້ລາວທຸກວັນຢູ່ທີ່ວັດນ້ອຍໆຢູ່ໃນເຮືອນເສົາຫຼັກປະເພນີຂອງນາງແລະຂໍໃຫ້ນາຍຄູກ່ຽວກັບລູກຊາຍຂອງລາວທຸກໆປີ. ນາງໄດ້ຮັບຄວາມໝັ້ນໃຈວ່າລາວຍັງມີຊີວິດຢູ່ ແຕ່ຢູ່ບ່ອນໃດບ່ອນໜຶ່ງທີ່ຫ່າງໄກທີ່ມັນເປັນໄປໄດ້ຍາກ.
ມີຊາຍຊາວມຽນມາຄົນໜຶ່ງອີກຄົນໜຶ່ງບອກຂ້າພະເຈົ້າວ່າ Myint ເຮັດວຽກໃນການປະມົງຢູ່ອິນໂດເນເຊຍ ແລະໄດ້ແຕ່ງງານ. ແຕ່ Myint ບໍ່ເຄີຍຕ້ອງການທີ່ຈະຖືກຜູກມັດກັບແຜ່ນດິນທີ່ທໍາລາຍຊີວິດຂອງລາວ. ທ່ານກ່າວຕໍ່ມາວ່າ “ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ຢາກມີເມຍຊາວອິນໂດເນເຊຍ, ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຢາກກັບຄືນປະເທດມຽນມາ. "ຂ້ອຍຢາກຢູ່ໃນມຽນມາກັບແມ່ຍິງແລະຄອບຄົວທີ່ດີ."
ຫຼັງຈາກແປດປີຢູ່ໃນປ່າທີ່ບໍ່ມີໂມງຫຼືປະຕິທິນ, ເວລາເລີ່ມຫາຍໄປສໍາລັບ Myint. ຕອນນີ້ລາວຢູ່ໃນໄວ 30 ປີຂອງລາວ ແລະລາວເລີ່ມເຊື່ອວ່າຜູ້ບັນຊາການເວົ້າຖືກຕ້ອງ: ບໍ່ມີທາງທີ່ຈະຫລົບໜີໄດ້ແທ້ໆ.
ໂດໂບ
ລາວບໍ່ສາມາດໄປຫາ ຕຳ ຫຼວດຫຼືລັດຖະບານທ້ອງຖິ່ນເພາະຢ້ານວ່າພວກເຂົາອາດຈະມອບລາວໃຫ້ນາຍເຮືອໂດຍຄ່າ ທຳ ນຽມ. ລາວບໍ່ສາມາດຕິດຕໍ່ກັບບ້ານໄດ້ ແລະຍັງຢ້ານທີ່ຈະຕິດຕໍ່ກັບສະຖານທູດມຽນມາ ເພາະຈະເປີດເຜີຍວ່າລາວເປັນຄົນເຂົ້າເມືອງຜິດກົດໝາຍ.
ໃນປີ 2011 ຄວາມໂດດດ່ຽວໄດ້ກາຍເປັນຫຼາຍເກີນໄປສໍາລັບລາວ. ລາວໄດ້ຍ້າຍໄປຢູ່ເກາະ Dobo ບ່ອນທີ່ລາວໄດ້ຍິນວ່າມີຊາຍມຽນມາເພີ່ມຂຶ້ນ. ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ລາວ ແລະຜູ້ຊາຍທີ່ໜີໄປອີກສອງຄົນ ໄດ້ປູກໝາກພິກໄທ, ໝາກເຜັດ, ຖົ່ວ ແລະ ຖົ່ວເຫຼືອງ, ຖົ່ວ ຈົນກ່ວາຕຳຫຼວດຈັບໄດ້ຄົນໜຶ່ງທີ່ຕະຫຼາດແຫ່ງໜຶ່ງ. ຜູ້ຊາຍຄົນນັ້ນໄດ້ລົງເຮືອຢ່າງແທ້ຈິງ, ລົ້ມປ່ວຍແລະຕາຍຢູ່ໃນທະເລ. Myint ຫຼັງຈາກນັ້ນຄິດອອກວ່າຖ້າລາວຢາກຢູ່ລອດ, ລາວຕ້ອງລະມັດລະວັງຫຼາຍຂຶ້ນ.
Freedom
ມື້ໜຶ່ງໃນເດືອນເມສາ, ໝູ່ເພື່ອນຄົນໜຶ່ງໄດ້ມາຫາລາວດ້ວຍຂ່າວ: AP ໄດ້ເຜີຍແຜ່ບົດລາຍງານທີ່ເຊື່ອມຕໍ່ການເປັນຂ້າທາດໃນອຸດສາຫະກຳອາຫານທະເລກັບບັນດາຮ້ານສັບພະສິນຄ້າ ແລະ ບໍລິສັດອາຫານສັດໃຫຍ່ຂອງສະຫະລັດ ແລະ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລັດຖະບານອິນໂດເນເຊຍ ເລີ່ມຕົ້ນການປະກັນຕົວຂ້າທາດໃນປະຈຸບັນ ແລະ ອະດີດ. ໝູ່ເກາະ. ມາຮອດຈຸດເວລານັ້ນ, ມີຂ້າທາດ ຫຼືອະດີດທາດ 800 ກວ່າຄົນໄດ້ຖືກພົບເຫັນແລະຖືກສົ່ງກັບຄືນປະເທດ.
ນີ້ແມ່ນໂອກາດຂອງລາວ. Myint ລາຍງານຕໍ່ເຈົ້າໜ້າທີ່ທີ່ມາເມືອງໂດໂບ, ລາວໄດ້ກັບຄືນໄປທີ່ເມືອງ Tual, ບ່ອນທີ່ລາວເຄີຍເປັນທາດ ແຕ່ເທື່ອນີ້ໄດ້ເປັນອິດສະລະກັບຄົນອື່ນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ.
ຫຼັງຈາກ 22 ປີຢູ່ໃນອິນໂດເນເຊຍ, ໃນທີ່ສຸດ Myint ສາມາດກັບບ້ານໄດ້. ແຕ່ສິ່ງທີ່, ລາວສົງໄສ, ລາວຈະພົບເຫັນບໍ?
ບ້ານ
ການເດີນທາງດ້ວຍເຮືອບິນຈາກອິນໂດເນເຊຍໄປຫາເມືອງຢາງກຸ້ງທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງມຽນມາແມ່ນເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໜ້າຢ້ານກົວຂອງເມືອງ Myint. ຫຼັງຈາກໄປຮອດ, ລາວໄດ້ຍ່າງອອກຈາກຕຶກສະໜາມບິນໂດຍຖືກະເປົ໋າສີດຳຂະຫນາດນ້ອຍໃສ່ໝວກແລະເສື້ອທີ່ມີຄົນເອົາໃຫ້. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ລາວສາມາດສະແດງໄດ້ຫຼັງຈາກເວລາດົນນານຢູ່ຕ່າງປະເທດ.
Myint ກັບຄືນມາເປັນຄົນແປກຫນ້າໃນປະເທດຂອງຕົນເອງ. ມຽນມາບໍ່ໄດ້ຖືກປົກຄອງໂດຍລັດຖະບານທະຫານລັບອີກຕໍ່ໄປ ແລະຜູ້ນຳຝ່າຍຄ້ານຂອງທ່ານນາງ Aung San Suu Kyi ໄດ້ຖືກປ່ອຍໃຫ້ພົ້ນຈາກການຈັບກຸມໃນເຮືອນຫລາຍປີ ແລະເວລານີ້ໄດ້ນັ່ງຢູ່ໃນລັດຖະສະພາ.
"ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບນັກທ່ອງທ່ຽວ," ລາວເວົ້າວ່າ, "ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນພາສາອິນໂດເນເຊຍ."
ອາຫານກໍແຕກຕ່າງກັນ ແລະຄຳທັກທາຍກໍແຕກຕ່າງກັນ. Myint ຈັບມືດ້ວຍມືຂ້າງດຽວສຸດຫົວໃຈຂອງຕົນ, ວິທີການອິນໂດເນເຊຍ, ແທນທີ່ຈະເຮັດການຫວາຍດ້ວຍມືຂອງຕົນຕາມປະເພນີຂອງມຽນມາ.
ເຖິງແມ່ນວ່າພາສາຂອງເຂົາເບິ່ງຄືວ່າຕ່າງປະເທດ. ຂະນະທີ່ລາວແລະອະດີດທາດຄົນອື່ນໆລໍຖ້າລົດເມໄປບ້ານຂອງລາວໃນລັດມອນ, ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າເປັນພາສາມຽນມາຂອງຕົນ, ແຕ່ແມ່ນພາສາ Bahasa ອິນໂດເນເຊຍ.
"ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເວົ້າພາສານັ້ນອີກຕໍ່ໄປເພາະວ່າຂ້ອຍທົນທຸກທໍລະມານຫຼາຍ," ລາວເວົ້າ. "ຂ້ອຍກຽດຊັງພາສານັ້ນດຽວນີ້." ແຕ່ລາວຍັງຕົກຢູ່ໃນການໃຊ້ຄໍາສັບພາສາອິນໂດເນເຊຍ.
ສໍາຄັນທີ່ສຸດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ປະເທດຂອງລາວມີການປ່ຽນແປງ, ແຕ່ລາວເອງ. ລາວໄດ້ຈາກໄປໃນຕອນຍັງເປັນເດັກຊາຍ, ແຕ່ກັບຄືນມາເປັນຜູ້ຊາຍອາຍຸ 40 ປີ, ຜູ້ທີ່ໄດ້ເປັນທາດຫຼືຢູ່ໃນການເຊື່ອງໄວ້ເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງຊີວິດຂອງເຂົາ.
ການເຕົ້າໂຮມອາລົມ
ເມື່ອ Myint ມາຮອດບ້ານ, ອາລົມເລີ່ມເພີ່ມຂຶ້ນ. ລາວບໍ່ສາມາດກິນໄດ້ແລະໄດ້ຖູຜົມຂອງລາວດ້ວຍມືຂອງລາວຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ມັນກາຍເປັນຫຼາຍເກີນໄປສໍາລັບລາວແລະລາວກໍ່ຮ້ອງໄຫ້. ລາວເວົ້າດ້ວຍນໍ້າສຽງທີ່ບໍ່ສະບາຍໃຈ “ຂ້ອຍຄິດຮອດແມ່ຂ້ອຍເຈັບຫຼາຍ.” ລາວສົງໄສວ່າລາວຍັງຈະຮູ້ຈັກແມ່ແລະນ້ອງສາວຂອງລາວຢູ່ບໍ ແລະໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຖ້າເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ຈັກລາວ.
ຊອກຫາເຮືອນຂອງລາວ, ລາວຕີຫົວຂອງລາວເພື່ອຈື່ວິທີການຍ່າງ. ດຽວນີ້ຖະໜົນຫົນທາງຖືກປູຢາງ ແລະ ມີຕຶກອາຄານໃໝ່ທັງໝົດ. ລາວຖູມືຂອງລາວແລະຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນເມື່ອລາວຮັບຮູ້ສະຖານີຕໍາຫຼວດ. ດຽວນີ້ລາວຮູ້ວ່າລາວຢູ່ໃກ້. ບຶດນຶ່ງຕໍ່ມາລາວກໍເຫັນຜູ້ຍິງຊາວມຽນມາຜິວເນື້ອສີຂາ ແລະຮູ້ທັນທີວ່າແມ່ນເອື້ອຍຂອງລາວ.
ການໂອບກອດໄດ້ຕິດຕາມ, ແລະນ້ຳຕາທີ່ໄຫລອອກມາແມ່ນຄວາມສຸກແລະຄວາມໂສກເສົ້າສຳລັບທຸກເວລາທີ່ໄດ້ສູນເສຍໄປທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຫ່າງໄກ. "ອ້າຍຂອງຂ້ອຍ, ມັນດີຫຼາຍທີ່ຈະໃຫ້ເຈົ້າກັບມາ!" ນາງຮ້ອງໄຫ້. “ພວກເຮົາບໍ່ຕ້ອງການເງິນ! ດຽວນີ້ເຈົ້າກັບມາ, ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການ."
ແຕ່ລາວບໍ່ເຄີຍເຫັນແມ່ຂອງລາວເທື່ອ. ດ້ວຍຄວາມຢ້ານ, Myint ຫລຽວເບິ່ງຖະຫນົນໃນຂະນະທີ່ເອື້ອຍຂອງລາວໂທຫາເບີໂທລະສັບ. ແລະຈາກນັ້ນລາວກໍເຫັນຜູ້ຍິງນ້ອຍແລະຮຽວມີຜົມສີຂີ້ເຖົ່າມາຫາລາວ. ເມື່ອລາວເຫັນນາງ, ລາວກໍຮ້ອງໄຫ້ ແລະລົ້ມລົງກັບພື້ນ ແລະຝັງໜ້າຂອງລາວດ້ວຍມືທັງສອງ. ນາງໄດ້ຍົກລາວຂຶ້ນແລະເອົາລາວຢູ່ໃນແຂນຂອງນາງ. ນາງຕີຫົວຂອງລາວແລະຈັບລາວໄວ້ຄືກັບວ່າລາວຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ໄປ.
Myint, ແມ່ຂອງລາວ, ແລະເອື້ອຍຂອງລາວໄດ້ຍ່າງແຂນແຂນໄປຫາເຮືອນ stilt ທີ່ຖ່ອມຕົວໃນໄວເດັກຂອງລາວ. ຢູ່ຕໍ່ໜ້າປະຕູເຮືອນ, ລາວໄດ້ກົ້ມຫົວເຂົ່າລົງ, ເອົາສະບູດັ້ງເດີມຖອກໃສ່ຫົວເພື່ອຊຳລະລ້າງຜີຮ້າຍ.
ໃນເວລາທີ່ເອື້ອຍຂອງລາວຊ່ວຍລາວລ້າງຜົມຂອງລາວ, ແມ່ຂອງລາວອາຍຸ 60 ປີໄດ້ມີອາການຈືດໆແລະລົ້ມລົງກັບຂັ້ນໄດໄມ້ໄຜ່. ນາງໄດ້ຈັບຫົວໃຈຂອງນາງ ແລະຫາຍໃຈເອົາອາກາດ. ມີຄົນຮ້ອງວ່ານາງຢຸດຫາຍໃຈ. Myint ແລ່ນໄປຫານາງດ້ວຍຜົມທີ່ປຽກຊຸ່ມ ແລະ ພັດລົມເຂົ້າປາກຂອງນາງ. "ເປີດຕາຂອງເຈົ້າ! ເປີດຕາຂອງເຈົ້າ!" ລາວຮ້ອງ. ຂ້ອຍຈະດູແລເຈົ້າຕັ້ງແຕ່ນີ້ໄປ! ຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າມີຄວາມສຸກ! ຂ້ອຍບໍ່ຢາກໃຫ້ເຈົ້າເຈັບປ່ວຍ! ຂ້ອຍກັບບ້ານອີກແລ້ວ! ”
ຄ່ອຍໆ, ແມ່ຂອງລາວມາຫາແລະ Myint ເບິ່ງເຂົ້າໄປໃນຕາຂອງນາງເປັນເວລາດົນນານ. ໃນທີ່ສຸດລາວມີອິດສະລະທີ່ຈະເຫັນໃບຫນ້າຂອງຄວາມຝັນຂອງລາວ. ລາວຈະບໍ່ລືມໃບຫນ້ານັ້ນ.
ບົດເລື່ອງພາສາອັງກິດທີ່ແປເປັນ (ບາງຄັ້ງບາງຄາວ) ໂດຍ MARGIE MASON, Associated Press
ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານມັນຢູ່ໃນລົມຫາຍໃຈຫນຶ່ງແລະມັນກໍ່ເປັນທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈຫຼາຍ. ການຄ້າມະນຸດແລະແຮງງານຂ້າທາດ, ທ່ານບໍ່ສາມາດຈິນຕະນາການໄດ້ວ່າມັນຍັງມີຢູ່ໃນທຸກມື້ນີ້. ມັນເປັນການດີທີ່ປະຊາຄົມສາກົນໃນປັດຈຸບັນໄດ້ສ້າງຄວາມກົດດັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ອໍານາດການປົກໄທທີ່ສຸດການປ່ຽນແປງໄດ້.
ບໍ່ໜ້າເຊື່ອເລີຍວ່າການປະຕິບັດເຫຼົ່ານີ້ມີຢູ່ ແລະເປັນມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ. ເຈົ້າເກືອບບໍ່ເຊື່ອເລີຍ, ແລະຖ້າອຳນາດການປົກຄອງໃນພາກພື້ນເຮັດໄດ້ໜ້ອຍ ຫຼື ບໍ່ມີຫຍັງ, ມັນຈະເປັນການດີຖ້າພາຍໃຕ້ການກົດດັນຈາກອຳນາດການປົກຄອງຕາເວັນຕົກ ແລະ ຜູ້ຊື້, ການປະຕິບັດຕົວຈິງ!
ແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນດ້ານຂ້າງຂອງ ...
ດິນແດນແຫ່ງຮອຍຍິ້ມນິລັນດອນ!
ເວລາສູງສຸດຂອງໂລກຕາເວັນຕົກຈະໄວໆນີ້
ແຊກແຊງ ແລະໃຊ້ມາດຕະການທີ່ເຄັ່ງຄັດ
ຈະປະຕິບັດຕໍ່ເລື່ອງນີ້.
ມີເລື່ອງຫຍັງທີ່ຈະເວົ້າແລະຄິດວ່າມັນຍັງເກີດຂຶ້ນໃນຂະນະນີ້…….ພວກເຮົາກັບໄປທຸກທາງກັບເວລາຫຼືໃນໄວໆນີ້ຈະເປັນສິ່ງທີ່ຜ່ານມາ?
ຂ້ອຍຫວັງວ່າອັນສຸດທ້າຍ!
ແມ່ນແລ້ວ, ມັນມີຜົນກະທົບກັບທ່ານ.
ມັນເປັນເລື່ອງທີ່ໂສກເສົ້າຫຼາຍທີ່ເຫດການແບບນີ້ຍັງເກີດຂຶ້ນໃນມື້ນີ້.
ຂ້າພະເຈົ້າມີຄວາມລະອາຍຂອງຕົນເອງ. ເນື່ອງຈາກວ່າແມ່ນແລ້ວ, ບາງຄັ້ງຂ້ອຍກໍ່ຈົ່ມກ່ຽວກັບຈໍານວນເງິນບໍານານຂອງລັດຂອງຂ້ອຍ.
ແລະຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍຮູ້ວ່າພວກເຮົາມີມັນດີເທົ່າໃດ
ໄທຄວນມີຄວາມອັບອາຍຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.
ມີແຕ່ວິທີດຽວເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກຄົນຂີ້ຄ້ານ ຕົກຢູ່ໃນຄວາມກົດດັນ, ຢຸດຊື້ປາຈາກໄທ
ມັນງ່າຍຫຼາຍທີ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດບັງຄັບເຈົ້າໃຫ້ຊື້ປາຈາກປະເທດໄທ.
ມັນເປັນອາວຸດທີ່ມີປະສິດທິພາບທີ່ພົນລະເມືອງທຸກຄົນເປັນເຈົ້າຂອງ.
ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ໃຊ້ມັນ. ເປັນຫຍັງບໍ່? ບໍ່ຮູ້.
ຈາກນີ້ໄປຂ້າພະເຈົ້າຈະລະມັດລະວັງເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບການທີ່ປາຂອງຂ້າພະເຈົ້າມາຈາກ.
ຖ້າປາຂອງເຈົ້າມາຈາກ PIM, ເຈົ້າສາມາດແນ່ໃຈວ່າປານັ້ນບໍ່ໄດ້ຖືກຈັບໂດຍ "ເກືອບເປັນທາດ" ພາຍໃຕ້ເງື່ອນໄຂທີ່ບໍ່ມີມະນຸດສະທໍາ.
ຄົນຮ້າຍລວມທັງນັກການເມືອງໄທແລະເຈົ້າຫນ້າທີ່ສໍ້ລາດບັງຫຼວງອື່ນໆ, ພຽງແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບເງິນຫນຶ່ງ, ມັນມາຈາກໃສແລະວິທີການເກັບ, ບໍ່ມີໃຜຄິດກ່ຽວກັບມັນ.
ຂ້ອຍຈະໄປກິນໝາກເຜັດອີກອັນໜຶ່ງທີ່ບອກວ່າເນີຍແຂງ!
ຂ້າພະເຈົ້າເຄີຍເປັນຊາວປະມົງໃນທະເລດ້ວຍຕົນເອງ, ຮູ້ເຖິງການເຮັດວຽກຫນັກແລະໄພອັນຕະລາຍ, ເລື່ອງນີ້ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານດ້ວຍຄວາມແປກໃຈທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນຕ້ານການຈິນຕະນາການ, ຂ້າທາດຢູ່ທະເລ, ຫ່າງໄກຈາກຄອບຄົວຂອງທ່ານ, ທ່ານບໍ່ມີທີ່ຈະໄປ, ມີພຽງແຕ່ຄວາມຫວັງ, ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນສືບຕໍ່. hell, ຫວັງວ່າມັນຈະຢຸດດຽວນີ້, ພວກເຮົາຮູ້ວ່າອາຫານຂອງພວກເຮົາມາຈາກໃສ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນວ່າມັນເຕີບໃຫຍ່ແນວໃດ, ຖ້າພວກເຮົາຮູ້ວ່າພວກເຮົາສາມາດຊ່ວຍຢຸດສິ່ງນີ້ໄດ້.
ຢຸດການນໍາເຂົ້າປາຈາກປະເທດໄທໂດຍທັນທີ.
ໂດຍສະເພາະໃນປີກາຍນີ້, ບາງຄັ້ງຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ອ່ານບົດລາຍງານຂອງອົງການຕ່າງໆເຊັ່ນ Human Right Watch ແລະ Amnesty International ກ່ຽວກັບສະພາບທີ່ເສື່ອມໂຊມທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບແຮງງານຂ້າທາດຢູ່ໃນເຮືອຫາປາຂອງໄທ, ແລະອື່ນໆ, ແຕ່ເລື່ອງທີ່ໂຫດຮ້າຍແລະສ່ວນຕົວນີ້ແມ່ນເກືອບເກີນຄວາມຈິນຕະນາການຂອງຂ້ອຍ. ຂໍຂອບໃຈກັບ Associated Press ສໍາລັບການຄົ້ນຄວ້າແລະການພິມເຜີຍແຜ່. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້າພະເຈົ້າມີຫົວເລື່ອງຍາກ, ແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າຫວັງວ່າມາດຕະການໃນປັດຈຸບັນຈະໄດ້ຮັບການລົງໂທດຜູ້ມີຄວາມຜິດແລະລົບລ້າງຂ້າທາດນີ້.
ພຽງແຕ່ຂ້າພະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ອ່ານຫຍັງກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບພໍ່ຄ້າເຫຼົ່ານັ້ນ, ດັ່ງນັ້ນຄົນເຫຼົ່ານີ້ຍັງຍ່າງໄປມາຢ່າງເສລີ.
ຊົມເຊີຍ Gringo ລ່ວງຫນ້າ. ທ່ານເອົາມັນທັງຫມົດຮ່ວມກັນແລະຈັດລຽງມັນອອກ.
ຂໍຂອບໃຈທ່ານສໍາລັບການນັ້ນ. ຖ້າບໍ່ມີຄົນແບບເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະພາດຂໍ້ມູນຫຼາຍຢ່າງແລະໂລກຈະປ່ຽນແປງອີກເທື່ອຫນຶ່ງ
ຕື່ນຂຶ້ນສໍາລັບປັດຈຸບັນ. ເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະທັບໃຈຫຼາຍ.
ເຫັນເຈົ້ານັ່ງກິນຊິກາໜາໆໃນປາກຂອງເຈົ້າດົນນານມາແລ້ວ. ເຈົ້າຍັງຄົງເປັນແຊ້ມ.
Cor van Kampen.
ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າສະ ເໝີ ໄປ, ແຜ່ນດິນແຫ່ງຮອຍຍິ້ມທີ່ແທ້ຈິງ,
ຈະໄດ້ຮັບການຢືນຢັນອີກເທື່ອຫນຶ່ງ
ເລື່ອງໂສກເສົ້າກ່ຽວກັບເງື່ອນໄຂຢູ່ເຮືອປະມົງໄທ.
ແຕ່ຄົນງານພະມ້າ ທີ່ສ້າງເຮືອນ ແລະ ບັງກະໂລ ຢູ່ໃນເຂດ Moobaan ມີຫລືບໍ່ມີສະລອຍນ້ຳ 7 ມື້ຕໍ່ອາທິດ ຢູ່ປະເທດໄທ ຢືນຢູ່ໃຕ້ແດດ ຮ້ອນແຮງ ບໍ່ແມ່ນຂ້າທາດບໍ? ນີ້ສໍາລັບຄ່າຈ້າງຫນ້ອຍປະມານ 200 ອາບນ້ໍາຕໍ່ມື້.
ແລະໃຜຈະຊື້ເຮືອນເຫຼົ່ານັ້ນຢູ່ປະເທດໄທ, ອີກເທື່ອຫນຶ່ງທີ່ດີກວ່າແລະຊາວຕ່າງປະເທດຈໍານວນຫຼາຍ.
ດັ່ງນັ້ນແລ້ວພວກເຮົາຍັງເບິ່ງທາງອື່ນ.
ສໍາລັບຂ້າພະເຈົ້າ, ນີ້ແມ່ນພຽງແຕ່ເລື່ອງອື່ນ, ແຕ່ໃນການກໍ່ສ້າງ.
ສະນັ້ນບໍ່ມີການຊື້ເຮືອນແລະອາພາດເມັນແລະຄອນໂດໃນແຜ່ນດິນຂອງຮອຍຍິ້ມ.
ຊາວໄທບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ມີຄວາມອ່ອນໄຫວໃນສັງຄົມ.
ແລະຮີດສິ່ງທີ່ໃນໄລຍະການປູກແລະການເກັບກ່ຽວໃນກະສິກໍາ.
ຂ້ອຍເຄີຍເຫັນລົດກະບະປົກກະຕິທີ່ມີ 2 ຊັ້ນຢູ່ຫຼັງລົດ.
ແລະສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກ crammed ກັບພະນັກງານແຂກ.
ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຕັ້ງຊື່ຕົວຢ່າງພຽງພໍຈາກປະສົບການຂອງຕົນເອງ, ແຕ່ປະໄວ້ມັນໃນປັດຈຸບັນ.
Jan Beute.
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າທີ່ຮັກ Jan
ທີ່ເຮັດໃຫ້ມັນແຕກຕ່າງກັນເລັກນ້ອຍ.
ຖ້າຊາວປະມົງເຫຼົ່ານັ້ນມີ 200 Bath ຕໍ່ມື້ແລະມີທາງເລືອກທີ່ບໍ່ເສຍຄ່າທີ່ຈະໄປທຸກເວລາທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ
ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ມັນຈະກາຍເປັນເລື່ອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນທັງຫມົດ
ຂ້າພະເຈົ້າຄິດວ່າຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຢູ່ກັບມັນຫຼັງຈາກນັ້ນ.
ຄົນພະມ້າຄົນນັ້ນບໍ່ສາມາດຫາເງິນຫຍັງໄດ້ໃນປະເທດຂອງຕົນເອງ ແລະຊອກຫາບ່ອນທີ່ລາວສາມາດຫາເງິນໄດ້.
ພວກເຂົາສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບ. ຂ້ອຍເຫັນດີນຳເຈົ້າວ່າເຂົາເຈົ້າຖືກປະຕິບັດຢ່າງຫຍາບຄາຍ
ມັນບໍ່ແຕກຕ່າງກັນໃນເອີຣົບ, ເບິ່ງ Poles, ສໍາລັບການຍົກຕົວຢ່າງ. ພວກເຂົາເຈົ້າທາສີເຮືອນຂອງທ່ານສໍາລັບເຄິ່ງຫນຶ່ງຂອງລາຄາ.
ເຂົາເຈົ້າມີວຽກເຕັມທີ່. ແລະພວກເຂົາພໍໃຈກັບມັນຫຼາຍ. ຂ້າພະເຈົ້າສ່ວນບຸກຄົນສາມາດເຮັດໄດ້ບໍ່ຫຼາຍປານໃດ
ຄວາມແຕກຕ່າງ, ແນ່ນອນ, ແມ່ນວ່າພວກເຂົາຖືກປະຕິບັດດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຢູ່ທີ່ນີ້
ດິນແດນແຫ່ງຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍແມ່ນໄປຈາກບ່ອນໜຶ່ງໄປຫາອີກບ່ອນໜຶ່ງ. ການອ່ານເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢາກຈະຕຸ້ຍ
ແຮງງານຂ້າທາດຈະມີຢູ່ສະ ເໝີ, ເພາະວ່າຜູ້ທີ່ສາມາດເຮັດບາງສິ່ງບາງຢ່າງກ່ຽວກັບມັນກໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຈາກການເຮັດວຽກຂອງຂ້າທາດ.
ເຫດການນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເກີດຂຶ້ນໃນປະເທດໄທເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຢູ່ໃນອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ 'ອາລະຍະທຳຕາເວັນຕົກ'...
[ຜິດກົດໝາຍ] ຊາວເມັກຊິໂກໃນສະຫະລັດ, CEE-landers ໃນບັນດາປະເທດເອີຣົບແລະອື່ນໆ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ສະດວກຂອງຜູ້ບໍລິໂພກທີ່ບໍ່ຢາກຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງຜະລິດຕະພັນຈຶ່ງມີລາຄາຖືກ…
ດີ, ຮອຍຍິ້ມທີ່ມີຊື່ສຽງນັ້ນແລະສິ່ງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງມັນ. ຂ້ອຍເວົ້າບໍ່ໄດ້.
ເລື່ອງຫຍັງ! ນໍ້າຕາໄຫລອອກມາໃນຕາຂອງຂ້ອຍເມື່ອລາວເຫັນແມ່ຂອງລາວອີກເທື່ອຫນຶ່ງ.
ພາສາໄທສາມາດເຄັ່ງຄັດ ແລະໂດຍສະເພາະຕໍ່ກັບຄົນອື່ນ.
ຢ່າລືມວ່າພະມ້າເປັນສັດຕູເຊື້ອສາຍຂອງໄທ ແລະໄທກໍຮູ້ຄວາມທຸກໂສກໃນອະດີດຢູ່ໃນມືຂອງພະມ້າ.
ຄົນໄທສະເລ່ຍຈະຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ນອກປະເທດຂອງເຂົາເຈົ້າ, ປ່ອຍໃຫ້ຄົນພະມ້າຢູ່ຄົນດຽວ.
ໄທເປັນສູນກາງຂອງໂລກທັງຫມົດ, ມັນເປັນທີ່ສໍາຄັນ, ພຽງແຕ່ຫນ້າສົງໃສທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກປະເທດອື່ນໆຂອງໂລກ ……….
ບັງເອີນ, ຂ້ອຍຮັກປະເທດ ແລະ ໂດຍສະເພາະຄົນອີສານ, ເຂົາເຈົ້າຕ່າງກັນໜ້ອຍໜຶ່ງ........
ຂໍສະແດງຄວາມຍິນດີ
ເລື່ອງຮາວທີ່ໂຫດຮ້າຍຫຼາຍ ແລະເປັນຕາກຽດຊັງແທ້ໆທີ່ສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ໃນໂລກປັດຈຸບັນຂອງພວກເຮົາ, ຍັງສາມາດມີຢູ່ໄດ້. ແຕ່ຖ້າເບິ່ງໃຫ້ເລິກກວ່າອີກ, ຕ້ອງສະຫລຸບວ່າບໍ່ພຽງແຕ່ຊີ້ໃສ່ປະເທດໄທເທົ່ານັ້ນ: ເຮືອມາຈາກອິນໂດເນເຊຍ, ລູກເຮືອຈາກປະເທດອື່ນ, ຂ້າທາດຈາກຄອບຄົວທີ່ຂາຍລູກໃນລາຄາ 300 USD, ນາຍເຮືອຢູ່ທີ່ນີ້. ໃນເລື່ອງນີ້ຄົນໄທ…. ດັ່ງນັ້ນ, ພາກພື້ນທັງຫມົດມີມັນເບີຢູ່ເທິງຫົວຂອງມັນ. ການແກ້ໄຂບັນຫານີ້ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ຖ້າບໍ່ມີການຮ່ວມມືກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຕ່າງໆ. ຫນຶ່ງພຽງແຕ່ຈະຫມາຍເຖິງຄົນອື່ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ບໍລິໂພກສຸດທ້າຍກໍ່ມີຄວາມຜິດ: ຕາບໃດທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການທີ່ຈະໄດ້ຮັບຜະລິດຕະພັນໃດໆໃນລາຄາທີ່ຖືກທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ນີ້ຈະສືບຕໍ່ມີຢູ່. ມີໃຜຢຸດຄິດວ່າ, ເວລາຊື້ຫມີ plush ຫຼືເກີບກິລາ, ເສື້ອທີເຊີດທີ່ສວຍງາມ ... ເຫຼົ່ານີ້ມັກຈະຖືກຜະລິດໂດຍມືຂອງເດັກນ້ອຍບໍ?
ມັນເປັນວົງຈອນທີ່ພຽງແຕ່ຫມຸນຮອບເງິນ, ຈາກການຜະລິດໄປສູ່ຜູ້ບໍລິໂພກສຸດທ້າຍ. ການບໍ່ເຂົ້າມາອີກກໍບໍ່ແມ່ນທາງອອກ ເພາະວ່າຈະລົງໂທດທັງຄົນສັດຊື່ແລະຄົນຊົ່ວ. ຂ້ອຍສົມມຸດວ່າມີບໍລິສັດທີ່ມີຄວາມສັດຊື່ຫຼາຍກວ່າບໍລິສັດຂີ້ຕົວະ…. ຫຼືຂ້ອຍໂງ່?
ປອດ
ເປັນເລື່ອງທີ່ໜ້າຈັບໃຈແທ້ໆ.
ເປັນການດີທີ່ການປະຕິບັດແບບນັ້ນຖືກກວດພົບໃນທຸກມື້ນີ້, ແຕ່ໂລກຈະບໍ່ມີຊີວິດເປັນທາດຢ່າງສິ້ນເຊີງ.
ມັນເປັນບັນຫາສາກົນທີ່ທຸກປະເທດຕ້ອງຮ່ວມແຮງຮ່ວມໃຈກັນ ແລະພວກຄ້າມະນຸດຕ້ອງເຝົ້າລະວັງໃຫ້ດີຍິ່ງຂຶ້ນ. ບັນຫາຢ່າງແທ້ຈິງຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂຢູ່ແຫຼ່ງ.