ການເຜົາສົບໃນປະເທດໄທ

ອາ​ທິດ​ທີ່​ຜ່ານ​ມາ​ຂ້າ​ພະ​ເຈົ້າ​ໄດ້​ປະ​ສົບ​ກັບ​ການ​ຝັງ​ສົບ​ຂອງ​ໄທ​. ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ພິເສດໃນປະເທດໄທ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນີ້. ຜູ້​ເຄາະ​ຮ້າຍ​ຈາກ​ອຸປະຕິ​ເຫດ​ລົດຈັກ​ໄດ້​ອາ​ໄສ​ຢູ່​ໄລຍະ​ໜຶ່ງ​ພາຍຫຼັງ​ໄປ​ປິ່ນປົວ​ຢູ່​ໂຮງໝໍ, ​ແຕ່​ທັນ​ໃດ​ນັ້ນ​ຫົວ​ຂອງ​ລາວ​ກໍ​ເຈັບ​ອີກ ​ແລະ ​ໄດ້​ເຂົ້າ​ໄປ​ປິ່ນປົວ​ຢູ່​ໂຮງໝໍ, ​ໄດ້​ເສຍ​ຊີວິດ​ໄປ​ບໍ່​ເທົ່າ​ໃດ​ມື້.

De crematie plechtigheid vond plaats in Bangkok in de omgeving van Dan Sam Rong. Het zou ‘s ochtends op tijd beginnen, maar een duidelijke tijd werd niet vermeld. In een zaaltje stond de kist opgesteld, maar de paar aanwezigen zaten buiten onder het afdak te wachten. Rond 8 uur kwamen een paar jonge monniken met tatoeages aangelopen, die op een podium plaats namen en eerst het door de familie van de overledene meegebrachte voedsel gingen eten. Daarna volgde een gebedsritueel. Na een uur werd dit beëindigd en men kon in de middag terugkomen.

’s Middags op tijd naar de Wat Dam Sampong waar rond 4 uur ’s middags het afscheidsritueel weer verder ging. Voordat het zover was, werd een zwakbegaafde monnik door personeel van de Wat netjes aangekleed en op een stoel in het zaaltje geplaatst. Slechts de weduwe en een paar mensen gingen het zaaltje binnen; de overigen bleven buiten op de stoeltjes zitten. Tijdens het ritueel van één monnik kwamen meer bezoekers aanzetten. Ook hier ontbrak het weer aan een tijdsaanduiding. Erg storend was dat sommige mensen door gingen met praten en lachen. Na de dienst werd een kunstbloem uitgedeeld, die na langs de kist gelopen te hebben in een schaal gedeponeerd kon worden. Daarna kon iedereen vertrekken.

Opvallend was dat er kennelijk door de bouw van deze Wat niet 3 keer om het gebouw gelopen kon worden en er ook geen crematorium aanwezig was. Misschien dat het door de dichte bebouwing en naast de school overlast had kunnen bezorgen, zodat de overledene op een later tijdstip alsnog naar een crematorium gebracht zou worden. Een eenvoudige, dichtbevolkte buurt waar nog met riksja’s gereden werd!

Echter de kortste crematie dienst heb ik in Pattaya meegemaakt, waar de bezoekers een bekertje water kregen en na 5 minuten alweer konden vertrekken zonder een ritueel of toespraakje.