ໃນພິທີລະນຶກເຖິງການເສຍຊີວິດ - ທາງລົດໄຟຂອງໂຮນລັງແລະມຽນມາ
'ຕາເວັນຮ້ອນແຮງ, ຝົນຕົກແຮງ,
ແລະທັງສອງກັດເລິກເຂົ້າໄປໃນກະດູກຂອງພວກເຮົາ,
ພວກເຮົາຍັງແບກຫາບພາລະຂອງພວກເຮົາຄືຜີ,
ແຕ່ໄດ້ຖືກຕາຍແລະ petrified ສໍາລັບປີ. '
(ບົດຄັດຫຍໍ້ຈາກບົດກະວີ 'ຖະໜົນວັດ ທີ່ຊາວໂຮນລັງຖືກບັງຄັບໃຫ້ອອກແຮງງານ Arie Lodewijk Grendel ຂຽນໃນ Tavoy ໃນວັນທີ 29.05.1942).
ວັນທີ 15 ສິງຫານີ້, ຜູ້ປະສົບເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ XNUMX ໃນອາຊີໂດຍທົ່ວໄປແລະຜູ້ປະສົບເຄາະຮ້າຍຈາກການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟມຽນມາໂດຍສະເພາະແມ່ນຊາວໂຮນລັງຈະໄດ້ຮັບການລະນຶກຢູ່ສຸສານທະຫານຢູ່ເມືອງກາຊາບູຣີແລະເມືອງຈຸນໄກ. ປະຫວັດສາດ tragic ຂອງ ທາງລົດໄຟມຽນມາ ໄດ້ intrigued ຂ້າພະເຈົ້າສໍາລັບປີ.
ບໍ່ພຽງແຕ່ຍ້ອນລຸງຄົນໜຶ່ງຂອງຂ້ອຍເກືອບຈະລອດຊີວິດຈາກການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟນີ້ຢ່າງມະຫັດສະຈັນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນຍ້ອນດົນນານມາແລ້ວ, ຂ້ອຍເລີ່ມຂຽນໜັງສືພາສາອັງກິດທີ່ອະທິບາຍເຖິງເຫດການທີ່ຫຼົງລືມຫຼາຍຄັ້ງທີ່ຢາກຈະເນັ້ນໃສ່ຊາວອາຊີຫຼາຍຮ້ອຍພັນຄົນ. ຄົນງານໃນໂຄງການສົງຄາມຍີ່ປຸ່ນທີ່ມີຄວາມທະເຍີທະຍານນີ້. ຫນັງສືເຫຼັ້ມນີ້ອາດຈະຖືກສະຫຼຸບກ່ອນທ້າຍປີນີ້, ແລະໃນຂະນະນີ້, ໃນຄວາມຄິດເຫັນທີ່ຖ່ອມຕົວຂອງຂ້ອຍ, ແລະຫຼັງຈາກເວລາຫຼາຍປີຂອງການຄົ້ນຄວ້າອາເມລິກາ, ອັງກິດ, ອົດສະຕາລີ, ໂຮນລັງ, ຍີ່ປຸ່ນ, ອິນໂດເນເຊຍ, ມຽນມາ, ມາເລເຊຍແລະໄທ, ຂ້ອຍສາມາດເປັນໃຜຜູ້ຫນຶ່ງ. ຜູ້ທີ່ຮູ້ພຽງເລັກນ້ອຍຫຼາຍກ່ວາສະເລ່ຍກ່ຽວກັບລະຄອນນີ້.
ແຜນການຂອງກອງບັນຊາການທະຫານຍີ່ປຸ່ນແມ່ນທະເຍີທະຍານ. ຕ້ອງມີການເຊື່ອມຕໍ່ທາງລົດໄຟແບບສ້ອມແຊມລະຫວ່າງບ້ານປອງ, ປະເທດໄທ, ຫ່າງຈາກບາງກອກທາງຕາເວັນຕົກປະມານ 72 ກິໂລແມັດ, ແລະເມືອງ Thanbyuzayat ຂອງມຽນມາ. ເສັ້ນທາງດັ່ງກ່າວມີຄວາມຍາວທັງໝົດ 415 ກິໂລແມັດ. ໃນຕອນຕົ້ນ, ໂຕກຽວ ບໍ່ໝັ້ນໃຈໃນຜົນປະໂຫຍດຂອງການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟສາຍນີ້, ແຕ່ທັນທີທັນໃດກໍຖືວ່າມັນເປັນສິ່ງຈຳເປັນທາງດ້ານການທະຫານຢ່າງແທ້ຈິງ ເມື່ອສົງຄາມຫັນເປັນຝ່າຍພັນທະມິດ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຮັກສາແນວໜ້າຢູ່ມຽນມາເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງສາມາດຊຸກດັນຈາກພາກເໜືອຂອງມຽນມາໄປສູ່ອານານິຄົມມົງກຸດຂອງອັງກິດຂອງອິນເດຍ. ການສະໜອງຖານທັບຍີ່ປຸ່ນຂະໜາດໃຫຍ່ຢູ່ Thanbyuzayat ໂດຍທາງແມ່ນເປັນການດຳເນີນງານທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ, ໃຊ້ເວລາຫຼາຍ ແລະ ສົ່ງຜົນໃຫ້ມີລາຄາແພງ. ການສະໜອງເຄື່ອງສະໜອງທາງທະເລ, ຜ່ານສິງກະໂປ ແລະ ຜ່ານຊ່ອງແຄບມາລາກາ, ດ້ວຍເຮືອດຳນ້ຳ ແລະ ນັກບິນຂອງພັນທະມິດທີ່ລີ້ຊ່ອນຢູ່, ແມ່ນການປະຕິບັດງານທີ່ມີຄວາມສ່ຽງສູງ, ຫຼາຍກວ່ານັ້ນພາຍຫຼັງການປະທະກັນໃນການຕໍ່ສູ້ຂອງກອງທັບເຮືອຢູ່ທະເລ Coral (4-8 ພຶດສະພາ 1942) ແລະ Midway (3-6 ມິຖຸນາ 1942), ກອງທັບເຮືອຈັກກະພັດຍີ່ປຸ່ນໄດ້ສູນເສຍຄວາມເໜືອກວ່າຂອງກອງທັບເຮືອຂອງຕົນ ແລະຖືກບັງຄັບຢ່າງຊ້າໆແຕ່ແນ່ນອນໃນການປ້ອງກັນ. ດັ່ງນັ້ນທາງເລືອກສໍາລັບການເຂົ້າເຖິງໂດຍທາງລົດໄຟ.
ເຮັດວຽກພາຍໃຕ້ການຊີ້ນໍາຂອງຍີ່ປຸ່ນ
ໃນເດືອນມີນາ 1942, ຜູ້ບັນຊາການຂອງຍີ່ປຸ່ນ ກອງບັນຊາການທະຫານພາກໃຕ້ ໄປຍັງສຳນັກງານໃຫຍ່ຂອງຈັກກະພັດ ເພື່ອຂໍອະນຸຍາດສ້າງທາງລົດໄຟໄທ-ມຽນມາ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການສະເຫນີນີ້ໄດ້ຖືກປະຕິເສດວ່າບໍ່ເປັນຈິງໃນເວລານັ້ນ. ນັບຕັ້ງແຕ່ທ້າຍສັດຕະວັດທີ XIX, ປະເທດຕ່າງໆແລະບໍລິສັດທາງລົດໄຟໄດ້ມີຄວາມພະຍາຍາມທີ່ຈະຮັບຮູ້ເສັ້ນນີ້, ແຕ່ວ່າເຂົາເຈົ້າໄດ້ຊ້ໍາແລ້ວຈໍາເປັນຕ້ອງເຊົາແຜນການຂອງເຂົາເຈົ້າ. ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ບໍ່ຄາດຄິດຂອງການເຮັດວຽກຢູ່ໃນປ່າທີ່ບໍ່ສາມາດໃຫ້ອະໄພໄດ້, ພູເຂົາສູງຊັນແລະສະພາບອາກາດທີ່ຜິດປົກກະຕິທີ່ມີຝົນຕົກທີ່ອຸດົມສົມບູນແລະນ້ໍາຖ້ວມເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາລຸດລົງຫນຶ່ງຄັ້ງ. ເຖິງວ່າຈະມີການປະຕິເສດນີ້, ພະນັກງານຂອງ ກອງບັນຊາການທະຫານພາກໃຕ້ ຕາມຂໍ້ລິເລີ່ມຂອງຕົນເອງໃນຕົ້ນເດືອນພຶດສະພາ ເພື່ອດຳເນີນການຄົ້ນຄວ້າເບື້ອງຕົ້ນທີ່ຈຳເປັນ ເພື່ອແນໃສ່ສ້າງທາງລົດໄຟສາຍນີ້. ປາກົດຂື້ນວ່າວຽກງານການກະກຽມແມ່ນມີຄວາມຫນ້າເຊື່ອຖືພຽງພໍໃນເວລານີ້, ເນື່ອງຈາກວ່າຄໍາສັ່ງເພື່ອເລີ່ມຕົ້ນການກໍ່ສ້າງແມ່ນອອກໃນວັນທີ 1 ກໍລະກົດ 1942 ຈາກສໍານັກງານໃຫຍ່ຂອງ Imperial ໃນໂຕກຽວ. ຕາມປົກກະຕິ, ການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟຄວນໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນໃນທັນທີໃນເດືອນກໍລະກົດດຽວກັນ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ວຽກເຮັດງານທໍາບໍ່ໄດ້ເລີ່ມຕົ້ນຈົນກ່ວາເດືອນພະຈິກ 1942. ໜຶ່ງໃນຫຼາຍເຫດຜົນຂອງຄວາມລ່າຊ້າທີ່ປະສົບກັບຝ່າຍໄທຂອງໂຄງການແມ່ນການຕໍ່ຕ້ານຢ່າງແຂງກະດ້າງຂອງເຈົ້າຂອງທີ່ດິນທ້ອງຖິ່ນທີ່ຂູ່ວ່າຈະສູນເສຍທີ່ດິນເພື່ອການກໍ່ສ້າງ.
ເຖິງແມ່ນວ່ານັກວິສະວະກອນຍີ່ປຸ່ນທີ່ແນະນໍາສໍານັກງານໃຫຍ່ຂອງ Imperial ເຊື່ອວ່າໄລຍະເວລາການກໍ່ສ້າງສາມຫຼືອາດຈະເປັນສີ່ປີຄວນຈະຖືກພິຈາລະນາ, ແຕ່ສະຖານະການທາງທະຫານກໍ່ບໍ່ພໍໃຈທີ່ຈະລໍຖ້າດົນນານ. ດັ່ງນັ້ນ, ຄໍາສັ່ງໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ສໍາເລັດໃນ 18 ເດືອນ. ຄວາມຮັບຜິດຊອບສຸດທ້າຍສໍາລັບໂຄງການໄດ້ວາງໄວ້ກັບພາກໃຕ້ ກຸ່ມທະຫານເລັ່ງລັດ, ບັນຊາໂດຍ Field Marshal Count Terauchi. ເຂດທີ່ຍຶດຄອງຂອງຍີ່ປຸ່ນໄດ້ເລີ່ມຮັບເອົາຄົນງານທີ່ສະໝັກໃຈຈາກທົ່ວອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ແລ້ວ, ອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ. ໂຣມາຊາ, ເປັນຄົນງານ. ແຕ່ທີ່ປຶກສາຂອງ Terauchi ເຊື່ອວ່ານີ້ຈະບໍ່ພຽງພໍ. ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສະເໜີຂໍອະນຸຍາດໃຫ້ໂຕກຽວເພື່ອສົ່ງນັກໂທດສົງຄາມຂອງພັນທະມິດໄປນຳ. ແນວໃດກໍດີ, ສົນທິສັນຍາເຈນີວາ ໄດ້ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ໃຊ້ນັກໂທດສົງຄາມໃນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສາມາດພົວພັນໂດຍກົງກັບຄວາມພະຍາຍາມສົງຄາມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສະຫວັດດີການຂອງນັກໂທດສົງຄາມແມ່ນບໍ່ສຳຄັນຕໍ່ຊາວຍີ່ປຸ່ນຫຼາຍຮ້ອຍພັນຄົນ Romushas.
ນາຍົກລັດຖະມົນຕີຍີ່ປຸ່ນ Tojo ໄດ້ເຫັນດີໃນທັນທີທີ່ຈະນໍາໃຊ້ນັກໂທດສົງຄາມແລະສອງກຸ່ມໃຫຍ່ທໍາອິດທີ່ປະກອບດ້ວຍອັງກິດສ່ວນໃຫຍ່ໄດ້ຖືກສົ່ງຈາກສິງກະໂປໄປໄທໃນຕົ້ນເດືອນສິງຫາ 1942. ເທົ່າທີ່ຂ້າພະເຈົ້າສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າ, ຜູ້ສືບຕໍ່ຊາວໂຮນລັງຄົນທຳອິດໄດ້ອອກຈາກສູນອົບພະຍົບ Tanjong Priok ຢູ່ເກາະ Java ໃນອາທິດທຳອິດຂອງເດືອນຕຸລາ 1942. ກຸ່ມນີ້ແມ່ນປະມານ 100 ຜູ້ຊາຍທີ່ເຂັ້ມແຂງແລະເປັນສ່ວນຫນຶ່ງຂອງການຂົນສົ່ງຂອງ 1.800 ນັກໂທດສົງຄາມຂອງພັນທະມິດ. ສ່ວນຂອງຊ້າງແມ່ນຊາວອົດສະຕຣາລີ, ແຕ່ຍັງມີຊາວອາເມລິກາ 200 ຄົນຢູ່ໃນກຸ່ມນີ້. ເຂົາເຈົ້າຈະຮູ້ຈັກກັບສິ່ງທີ່ຕໍ່ມາໄດ້ຈິນຕະນາການຢູ່ໃນປື້ມບັນທຶກຂອງຜູ້ລອດຊີວິດ. Hellship Journeys ຈະໄດ້ຮັບການອະທິບາຍ. ໃນຂະນະທີ່ກຳປັ່ນບັນທຸກລຳໜຶ່ງທີ່ແອອັດເຕັມໄປດ້ວຍຄົນຍາມທີ່ບໍ່ໄດ້ກຽມພ້ອມ ແລະ ໂດຍບໍ່ມີອາຫານ ແລະ ນ້ຳດື່ມພຽງພໍ, ໄດ້ໃຊ້ເວລາເກືອບ XNUMX ອາທິດເພື່ອໄປເຖິງທ່າເຮືອ Keppel ຂອງສິງກະໂປ, ໝົດກຳລັງແຮງ ແລະ ອ່ອນເພຍ. ພວກເຂົາເຈົ້າສາມາດຈັບລົມຫາຍໃຈຢູ່ໃນຄ້າຍເມືອງຊາງຈີໄດ້ສອງສາມມື້, ແຕ່ຈາກນັ້ນເຂົາເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນໄປຍັງເຮືອທີ່ບັນຈຸເຮືອທີ່ມີຄວາມຮ້ອນອົບເອົ້າໄປຍັງກຸງຢາງກຸ້ງຂອງມຽນມາ. ແລະຍັງຈຸດຈົບຂອງ Odyssey ຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສາຍຕາເພາະວ່າເກືອບທັນທີຫຼັງຈາກພວກເຂົາມາຮອດ Rangoon, ເຮືອນ້ອຍຈໍານວນຫນຶ່ງໄດ້ມຸ່ງຫນ້າໄປສູ່ Moulmein ຈາກບ່ອນທີ່, ຫຼັງຈາກໃຊ້ເວລາກາງຄືນຢູ່ໃນຄຸກທ້ອງຖິ່ນ, ພວກເຂົາ. ເສັ້ນຊື່ ຖືກສົ່ງໄປສູນແຮງງານ. ກຸ່ມນ້ອຍກຸ່ມທຳອິດຂອງຊາວໂຮນລັງນີ້ໄດ້ຖືກຕິດຕາມຢ່າງໃກ້ຊິດໂດຍກຸ່ມໃຫຍ່ກວ່າ, ເຊິ່ງຫຼາຍຄົນໄດ້ສິ້ນສຸດລົງໃນປະເທດໄທ. ເຖິງແມ່ນວ່າກ່ອນທ້າຍເດືອນພະຈິກປີ 1942, ຫນ້ອຍກວ່າສອງເດືອນຫຼັງຈາກຊາວໂຮນລັງທໍາອິດອອກຈາກເກາະ Java, ນັກໂທດສົງຄາມຊາວໂຮນລັງ 4.600 ຄົນໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ທາງລົດໄຟແລ້ວ. ທັງຫມົດ, ລະຫວ່າງ 60.000 ແລະ 80.000 ຄົນອັງກິດ, ອົດສະຕຣາລີ, ນິວຊີແລນ, ໂຮນລັງແລະນັກໂທດສົງຄາມອາເມລິກາຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນວິທີການຫນຶ່ງຫຼືທາງອື່ນໃນການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟ, ເຊິ່ງໄດ້ຮັບຊື່ສຽງທີ່ຮ້າຍກາດໃນໄວໆນີ້. ທາງລົດໄຟແຫ່ງຄວາມຕາຍ ໄດ້.
ບໍ່ພຽງແຕ່ມື້ທີ່ຍາວນານ, ເກືອບບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ—ແລະ ຕໍ່ມາກໍເປັນຄືນ—ຂອງການເຮັດວຽກທີ່ໜັກໜ່ວງ ແລະ ໜັກໜ່ວງ, ມັກຈະມາພ້ອມກັບອຸບັດເຫດໃນການເຮັດວຽກ, ແຕ່ການລ່ວງລະເມີດ ແລະ ການລົງໂທດທີ່ບໍ່ເຄີຍສິ້ນສຸດຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມເສຍຫາຍ. ການສະຫນອງທີ່ບໍ່ສະຫມໍ່າສະເຫມີຫຼາຍແລະບັນຫາການແບ່ງສ່ວນທີ່ເປັນຜົນມາຈາກບັນຫາພື້ນຖານແມ່ນອີກບັນຫາພື້ນຖານທີ່ POWs ປະເຊີນ. ປະລິມານທີ່ນ້ອຍປະຈໍາວັນຂອງເຂົ້າຫັກທີ່ມີຄຸນນະພາບຕໍ່າກວ່າ ແລະມັກມີແມ່ທ້ອງຕິດເຊື້ອ, ຊຶ່ງສາມາດເສີມໄດ້ເປັນບາງຄັ້ງຄາວດ້ວຍປາແຫ້ງ ຫຼືຊີ້ນ, ແມ່ນບໍ່ພຽງພໍແທ້ໆ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຜູ້ຊາຍໄດ້ຖືກປະເຊີນຫນ້າປະຈໍາວັນກັບການຂາດນ້ໍາສົດ, ດື່ມ. ທັນທີນີ້ເຮັດໃຫ້ POWs ກາຍເປັນການຂາດສານອາຫານແລະຂາດນ້ໍາ, ເຊິ່ງທໍາມະຊາດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມອ່ອນໄຫວຕໍ່ກັບທຸກປະເພດຂອງພະຍາດທີ່ມັກຈະເປັນອັນຕະລາຍເຖິງຊີວິດ.
ໂດຍສະເພາະ, ການລະບາດຂອງພະຍາດອະຫິວາໃນລະດູຝົນຂອງປີ 1943 ໄດ້ສ້າງຄວາມເດືອດຮ້ອນໃນ camps. ການລະບາດຂອງພະຍາດເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງກັບການມາຮອດຂອງຄັ້ງທໍາອິດ ໂຣມູຊາ. ໜ່ວຍງານໃຫຍ່ທຳອິດທີ່ດຳເນີນການຢູ່ປະເທດໄທບໍ່ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປຈົນຮອດເດືອນກຸມພາຫາເດືອນມີນາປີ 1943. ຫຼາຍຄົນເຈັບປ່ວຍແລ້ວ ເມື່ອໄປຮອດປ່າໄທ ໃນຕົ້ນລະດູຝົນ.
ການແຈກຢາຍອາຫານຢູ່ໃນຄ້າຍແຮງງານ
POWs ພັນທະມິດທີ່ລອດຊີວິດຫຼາຍທີ່ສຸດໄດ້ຕົກລົງພາຍຫຼັງສົງຄາມວ່າເງື່ອນໄຂທີ່ ໂຣມູຊາ ການຢູ່ລອດແມ່ນຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າຫຼາຍຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ເຫມືອນກັບນັກໂທດສົງຄາມ, ຄົນງານເອເຊຍຂາດຄວາມສະດວກສະບາຍ ແລະລະບຽບວິໄນຂອງໂຄງສ້າງທາງທະຫານ - ເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບການຮັກສາສິນລະທໍາໃນສະຖານະການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກ - ແລະຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາບໍ່ມີແພດຫມໍຫຼືພະນັກງານແພດຂອງຕົນເອງແລະແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີນາຍພາສາ. ເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກບັນຈຸມາຈາກພາກສ່ວນທີ່ທຸກຍາກທີ່ສຸດ, ສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ຮູ້ຫນັງສືຂອງປະຊາກອນຂອງເຂົາເຈົ້າ, ແລະຈະຈ່າຍໃຫ້ທັນທີ. ໃນຂະນະທີ່ POWs ຕາເວັນຕົກໄດ້ໃຊ້ມາດຕະການສົ່ງເສີມສຸຂະອະນາໄມຫຼາຍເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ຈາກການອາບນ້ໍາ - ຖ້າເປັນໄປໄດ້ - ການຂຸດຫ້ອງນ້ໍາຢູ່ໄກເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້ຈາກ camps, ໂຣມູຊາ ບໍ່ມີຄວາມຄິດກ່ຽວກັບຄວາມທຸກຍາກທີ່ໜູ ຫຼືແມງວັນ ແລະນ້ຳທີ່ປົນເປື້ອນອາດເຮັດໃຫ້ເກີດ. ພວກເຂົາຫຼາຍຄົນພຽງແຕ່ຜ່ອນຄາຍຕົນເອງບ່ອນທີ່ມັນເຫມາະສົມກັບພວກເຂົາ, ເລື້ອຍໆຢູ່ໃນກາງແຄມຂອງພວກເຂົາຫຼືຢູ່ໃກ້ກັບເຮືອນຄົວ. ຜົນສະທ້ອນແມ່ນໄພພິບັດ.
ສິ່ງທີ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ຊາວຍີ່ປຸ່ນ, ແມ່ນວ່າພ້ອມກັບຝົນໄດ້ມາເຖິງໂລກອະຫິວາ. ການທົດສອບການຕາຍຄັ້ງໃໝ່ທີ່ຈະສົ່ງຜົນຮ້າຍແຮງຕໍ່ຄົນງານທີ່ອ່ອນແອແລະເຈັບປ່ວຍ. ແຄ້ມນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍຜູ້ເຄາະຮ້າຍຈາກພະຍາດທ້ອງບິດ, ໄຂ້ຍຸງ ແລະພະຍາດເບົາຫວານ. ໂລກອະຫິວາແມ່ນພະຍາດຕິດຕໍ່ຈາກເຊື້ອແບັກທີເຣັຍທີ່ຕິດຕໍ່ຜ່ານການສໍາຜັດກັບນ້ໍາທີ່ປົນເປື້ອນ. ພະຍາດຕິດຕໍ່ໄດ້ສູງ, ມັກຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການປວດທ້ອງຮຸນແຮງ, ຕິດຕາມມາດ້ວຍອາການໄຂ້ສູງ, ຮາກ ແລະຖອກທ້ອງ, ມັກຈະເຮັດໃຫ້ເສຍຊີວິດໄດ້. ໃນຕົ້ນເດືອນພຶດສະພາ 1943, ພະຍາດອະຫິວາໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕາມເສັ້ນທາງລົດໄຟໃນມຽນມາ. ຈາກການລາຍງານອັນເປັນຕາຕົກໃຈຂອງ ສ ກອງບັນຊາການທາງລົດໄຟເກົ້າ ມັນໄດ້ຫັນອອກວ່າຫນ້ອຍກ່ວາສາມອາທິດຕໍ່ມາອະຫິວາໄດ້ຮັບການກວດພົບແລ້ວໃນປະເທດໄທ, ໃນ camp ຂອງ Takanun. ໃນຕົ້ນເດືອນມິຖຸນາ, ການເສຍຊີວິດຄັ້ງທໍາອິດໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນຄ່າຍມາເລເຊຍຢູ່ທີ່ຈຸດຫມາຍເລກ 125. ພະຍາດລະບາດໄດ້ແຜ່ລາມຢ່າງໄວວາແລະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຕື່ນຕົກໃຈຂອງ POWs, ແຕ່ຍັງແລະໂດຍສະເພາະໃນບັນດາຊາວຍີ່ປຸ່ນ. ໄດ້ ໂຣມູຊາs ໄດ້ຖືກເອົາຊະນະໂດຍຄວາມຢ້ານກົວຂອງພະຍາດອະຫິວາ, ທັງພະນັກງານທີ່ມີສຸຂະພາບດີແລະຕິດເຊື້ອພະຍາຍາມຫລົບຫນີຈໍານວນຫຼວງຫຼາຍອອກຈາກ camps. ນີ້ມັກຈະໄດ້ຮັບການອໍານວຍຄວາມສະດວກໂດຍຄວາມຈິງທີ່ວ່າທະຫານຍີ່ປຸ່ນ, ຄວາມຢ້ານກົວຂອງການຕິດເຊື້ອທີ່ເປັນໄປໄດ້, ໄດ້ຖອນຕົວອອກຈາກບ່ອນຕິດເຊື້ອພະຍາດຕິດຕໍ່ແລະພໍໃຈກັບການສ້າງແຜ່ນປ້າຍວົງກົມປ້ອງກັນອ້ອມຮອບ. ໂຣມູຊາ- ຕໍ່ສູ້. ຄວາມຕື່ນຕົກໃຈນີ້ຍັງແຜ່ລາມໄປຄືກັບເຟືອງໃນບັນດາພວກທີ່ມາໃໝ່, ຫລາຍຄົນໄດ້ພາກັນຫລົບໜີໄປຍັງຄ້າຍຂອງເຂົາເຈົ້າທັນທີ. ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນ, ຝົນທີ່ຕົກໜັກເຮັດໃຫ້ຖະໜົນຫົນທາງໃນປ່າບໍ່ສາມາດຜ່ານໄປມາໄດ້ ແລະ ການສະໜອງສະບຽງອາຫານທີ່ຂາດເຂີນແລ້ວກໍ່ຖືກທຳລາຍຢ່າງໜັກໜ່ວງຈາກບັນຫາການສະໜອງ.
ກອງບັນຊາການທະຫານເມືອງກາສີ
ມັນເປັນການຄົ້ນພົບທີ່ໜ້າອັດສະຈັນໃຈສຳລັບທຸກຄົນທີ່ສຶກສາກ່ຽວກັບເລື່ອງທີ່ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນຂອງທາງລົດໄຟມຽນມາ ທີ່ບັນດານັກຂ່າວຊາວໂຮນລັງໄດ້ເດີນທາງເປັນຕົວເລກທີ່ດີທີ່ສຸດ. ມັນມີຫຼາຍຢ່າງ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ກ່ຽວຂ້ອງກັບນັກໂທດສົງຄາມຂອງ Royal Dutch East Indies Army (KNIL). ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຕິດຕາມຕົວຢ່າງທີ່ກິນໄດ້, ປຸງແຕ່ງໃຫ້ເຂົາເຈົ້າ, ແລະກິນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເປັນການຕ້ອນຮັບການເພີ່ມເຕີມຂອງອາຫານທີ່ບໍ່ພຽງພໍ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຮູ້ຈັກຫຼາຍຂອງຢາສະຫມຸນໄພແລະພືດຈາກໄກ່ປ່າ, ເປັນຄວາມຮູ້ທາງເລືອກທີ່ຍັງໄດ້ຮັບການແບ່ງປັນໂດຍທ່ານຫມໍແລະພະຍາບານຂອງ KNIL ຈໍານວນຫນຶ່ງທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ທະຫານ KNIL ທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມດີ, ມັກຈະເປັນຊົນເຜົ່າ Indisch ປະສົມ, ສາມາດຮັບມືກັບການມີຢູ່ເບື້ອງຕົ້ນໃນປ່າທໍາມະຊາດດີກວ່າຊາວເອີຣົບ.
ຜູ້ທີ່ລອດຊີວິດຈາກການລະບາດຂອງພະຍາດອະຫິວາຈະຕ້ອງເຮັດວຽກໃນສະພາບອັນໂຫດຮ້າຍຫຼາຍເດືອນຂ້າງໜ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ຈໍານວນຜູ້ເສຍຊີວິດທີ່ຫນ້າຕົກໃຈຈາກການລະບາດໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມລ່າຊ້າໃນການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟທີ່ເຫັນໄດ້ຊັດເຈນແລະມັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການປັບປຸງໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້. ໄລຍະນີ້ໃນການກໍ່ສ້າງໄດ້ກາຍເປັນ infamous ເປັນ infame 'speedo'ໄລຍະເວລາທີ່ hysterical 'ດ່ວນ! ດ່ວນ! ກອງທະຫານຍີ່ປຸ່ນແລະສ.ເກົາຫຼີໄດ້ຂັບໄລ່ POWs ເກີນຂີດຈຳກັດທາງດ້ານຮ່າງກາຍດ້ວຍກົ້ນປືນຂອງເຂົາເຈົ້າ. ມື້ເຮັດວຽກທີ່ມີຫຼາຍກ່ວາຮ້ອຍຄົນເສຍຊີວິດແມ່ນບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ…
ໃນວັນທີ 7 ເດືອນຕຸລາປີ 1943, rivet ສຸດທ້າຍໄດ້ຖືກຂັບເຂົ້າໄປໃນເສັ້ນທາງແລະເສັ້ນທາງທີ່ມີມູນຄ່າເລືອດຫຼາຍ, ເຫື່ອແລະນໍ້າຕາກໍ່ສໍາເລັດ. ຫຼັງຈາກສາຍດັ່ງກ່າວສຳເລັດແລ້ວ, ພາກສ່ວນທີ່ສຳຄັນຂອງຊາວໂຮນລັງໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ໃນວຽກງານບຳລຸງຮັກສາເສັ້ນທາງລົດໄຟແລະການຕັດໄມ້ແລະເລື່ອຍໄມ້ທີ່ໃຊ້ເປັນນ້ຳມັນເຊື້ອໄຟຂອງລົດຍົນ. ໂຮນລັງຍັງຕ້ອງສ້າງທີ່ພັກລົດໄຟ camouflaged ກະແຈກກະຈາຍຢູ່ຕາມເສັ້ນທາງລົດໄຟ, ເຊິ່ງໄດ້ຖືກນໍາໃຊ້ໃນໄລຍະການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງພາລະກິດການຖິ້ມລະເບີດໄລຍະໄກຂອງພັນທະມິດຕໍ່ຕ້ານໂຄງລ່າງທາງລົດໄຟຂອງຍີ່ປຸ່ນໃນປະເທດໄທແລະມຽນມາ. ໂດຍບັງເອີນ, ການວາງລະເບີດເຫຼົ່ານີ້ຍັງຈະເຮັດໃຫ້ນັກໂທດສົງຄາມຊາວໂຮນລັງຫຼາຍສິບຄົນເສຍຊີວິດ. ບໍ່ພຽງແຕ່ໃນລະຫວ່າງການໂຈມຕີທາງອາກາດຢູ່ໃນຄ້າຍກຳມະກອນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຍ້ອນວ່າພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ຖືກບັງຄັບໂດຍຊາວຍີ່ປຸ່ນໃຫ້ກຳຈັດຂີ້ຝຸ່ນ, ລະເບີດທາງອາກາດທີ່ຍັງບໍ່ທັນແຕກ…
ກອງບັນຊາການທະຫານເມືອງກາສີ
ອີງຕາມຂໍ້ມູນຈາກ ສ ເອກະສານແຫ່ງຊາດ ໃນວໍຊິງຕັນ (ກຸ່ມບັນທຶກ 407, ກ່ອງ 121, ສະບັບ III - ປະເທດໄທ), ເຊິ່ງຂ້າພະເຈົ້າສາມາດປຶກສາໄດ້ປະມານສິບຫ້າປີກ່ອນ, ຢ່າງຫນ້ອຍ 1.231 ເຈົ້າຫນ້າທີ່ແລະ 13.871 ຊັ້ນອື່ນໆຂອງກໍາລັງທາງບົກ, ກອງທັບເຮືອ, ກອງທັບອາກາດແລະ KNIL ຂອງໂຮນລັງໄດ້ຖືກປະຕິບັດຢູ່ໃນ. ການກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟແຫ່ງຄວາມຕາຍ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນເປັນທີ່ແນ່ນອນວ່າບັນຊີລາຍຊື່ນີ້ມີຊ່ອງຫວ່າງຈໍານວນຫນຶ່ງແລະດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ສົມບູນ, ຊຶ່ງຫມາຍຄວາມວ່າປະຊາຊົນໂຮນລັງລະຫວ່າງ 15.000 ຫາ 17.000 ຄົນອາດຈະຖືກປະຕິບັດໃນວຽກທີ່ໂຫດຮ້າຍນີ້. ຢູ່ໃນຄັງເກັບມ້ຽນແຫ່ງຊາດໃນເມືອງ The Hague I ເຖິງແມ່ນມາຮອດຈໍານວນ 17.392 ຄົນທີ່ຖືກປະຕິບັດໂດຍຊາວໂຮນລັງ. ເກືອບ 3.000 ຂອງພວກເຂົາຈະບໍ່ລອດ. ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຊາວໂຮນລັງ 2.210 ຄົນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ເປັນບ່ອນພັກເຊົາຄັ້ງສຸດທ້າຍຢູ່ສຸສານທະຫານ XNUMX ແຫ່ງໃນປະເທດໄທ ໃກ້ກັບນະຄອນກາຊາບູຣີ: ສຸສານສົງຄາມ Chungkai en ສຸສານສົງຄາມ Kanchanaburi. ຫຼັງຈາກສົງຄາມ, ຜູ້ເຄາະຮ້າຍຊາວໂຮນລັງ 621 ຄົນໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນທາງລົດໄຟຂອງມຽນມາ ສຸສານສົງຄາມ Thanbyuzayat. ທະຫານຊາວໂຮນລັງທີ່ມີອາຍຸນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ຮູ້ຂອງຂ້ອຍໄດ້ຍອມຈໍານົນໃນເສັ້ນທາງລົດໄຟແຫ່ງຄວາມຕາຍແມ່ນ Theodorus Moria ອາຍຸ 17 ປີ. ເກີດເມື່ອວັນທີ 10 ສິງຫາ 1927 ທີ່ບ້ານດອນແດງ ແລະເສຍຊີວິດໃນວັນທີ 12 ມີນາ 1945 ທີ່ໂຮງໝໍເມືອງຊົນນະບູລີ. ທະເລນີ້ 3e ຫ້ອງຮຽນໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນ grave III A 2 ກ່ຽວກັບມັນໂດຍຊາວອັງກິດ ຄະນະກໍາມະການຝັງສົບສົງຄາມ Commonwealth ຄຸ້ມຄອງ ສຸສານສົງຄາມ Chungkai.
ຜູ້ລອດຊີວິດຫຼາຍພັນຄົນໄດ້ເບື່ອກັບຮອຍແປ້ວທາງກາຍ ແລະທາງຈິດໃຈຂອງຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຂົາເຈົ້າ. ເມື່ອເຂົາເຈົ້າຖືກສົ່ງກັບປະເທດເນເທີແລນທີ່ໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ພວກເຂົາເຈົ້າໄດ້ສິ້ນສຸດລົງຢູ່ໃນປະເທດທີ່ເຂົາເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ແລະບໍ່ໄດ້ຮັບຮູ້ເຂົາເຈົ້າ…. ພໍເວົ້າແລ້ວກ່ຽວກັບສົງຄາມ: ດຽວນີ້ທຸກຄົນເຮັດວຽກເພື່ອການບູລະນະປະ ເທດແມ່ນຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງຊາດ. ຫຼືບາງທີພວກເຂົາລືມໄປວ່າຊາວໂຮນລັງເອງມີສົງຄາມຢູ່ເບື້ອງຫຼັງແຂ້ວຂອງເຂົາເຈົ້າ...?! ປະຊາຊົນໂຮນລັງຫຼາຍຄົນຍັງໂສກເສົ້າເສຍຊີວິດແລະຫາຍສາບສູນຢູ່ໃກ້ບ້ານ. ຄວາມທຸກໂສກຈາກຫ່າງໄກ, ໃນ camps ຍີ່ປຸ່ນ, ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈພຽງເລັກນ້ອຍ. ມັນທັງຫມົດເບິ່ງຄືວ່າຢູ່ໄກຈາກການສະແດງຕຽງຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ, ຄວາມຮຸນແຮງທີ່ພວກຊາດນິຍົມອິນໂດເນເຊຍເຊື່ອວ່າພວກເຂົາຕ້ອງບັນລຸເອກະລາດຂອງພວກເຂົາແລະການກະທໍາຂອງຕໍາຫຼວດທີ່ໂຫດຮ້າຍເທົ່າທຽມກັນທີ່ຖືກຈໍານອງແລະໃນທີ່ສຸດກໍ່ເຮັດໃຫ້ການເສຍຊີວິດໄປສູ່ເສັ້ນທາງຄວາມຊົງຈໍາຂອງຊາວໂຮນລັງ - ອາຊີຕາເວັນອອກສຽງໃຕ້ທີ່ອາດຈະມີປະສົບການຮ່ວມກັນ.
ອານຸສາວະລີພະທາດສາມຢູ່ Bronbeek (ພາບ: Wikimedia)
KNIL ໄດ້ຢຸດເຊົາໃນວັນທີ 26 ມິຖຸນາ 1950. ພຽງແຕ່ຍ້ອນວ່າຊາວອິນເດຍຕາເວັນອອກຂອງໂຮນລັງບໍ່ມີຢູ່ແລ້ວ. ອະດີດທະຫານອິນເດຍຫຼາຍຄົນຮູ້ສຶກຄືກັບ ຄົນນອກ ໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວ, ອອກຈາກປະເທດແມ່ແລະສິ້ນສຸດລົງຢູ່ໃນເຮືອນກິນນອນເງົາຫຼືແມ່ນແຕ່ camps ຕ້ອນຮັບເຢັນໃນເນເທີແລນ. ສ່ວນທີ່ເຫຼືອແມ່ນປະຫວັດສາດ….
ຫຼືບໍ່ຂ້ອນຂ້າງ… ໃນຕອນຕົ້ນຂອງເດືອນເມສາ 1986, ສີ່ສິບຫນຶ່ງປີຫຼັງຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີສອງສິ້ນສຸດລົງ, NOS ໄດ້ອອກອາກາດບົດລາຍງານສອງສ່ວນທີ່ອະດີດແຮງງານຊາວໂຮນລັງສາມຄົນໄດ້ກັບຄືນໄປປະເທດໄທເພື່ອຄົ້ນຫາສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອຂອງທາງລົດໄຟ. . ມັນເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໂທລະທັດຂອງໂຮນລັງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຢ່າງກວ້າງໃຫຍ່ ແຕ່ຍັງມີຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຟົດຟື້ນຕໍ່ກັບລະຄອນສົງຄາມນີ້. ໃນປີດຽວກັນ, Geert Mak, ຜູ້ທີ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ແຕກແຍກຢ່າງແທ້ຈິງເປັນນັກຂຽນ, ໄດ້ໄປຊອກຫາຮ່ອງຮອຍຂອງພໍ່ຂອງລາວ, ຜູ້ທີ່ເຄີຍເຮັດວຽກເປັນລັດຖະມົນຕີຕາມເສັ້ນທາງລົດໄຟ. ວັນທີ 24 ມິຖຸນາ 1989, ອານຸສາວະລີພະມ້າ-ສະຫຍາມ ຫຼື ຫໍພະແກ້ວສາມຫຼ່ຽມ ໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍໃນເຮືອນທະຫານ Bronbeek ໃນເມືອງ Arnhem, ດັ່ງນັ້ນມັນເກືອບຖືກລືມໄປ ແຕ່ໜ້າໂສກເສົ້າຈາກສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ XNUMX ໃນທີ່ສຸດກໍໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຢ່າງເປັນທາງການທີ່ປະເທດເນເທີແລນ. ..
ຂອບໃຈສໍາລັບເລື່ອງທີ່ສວຍງາມແຕ່ໂສກເສົ້ານີ້ ... ຢ່າລືມກ່ຽວກັບອະດີດ.
ແລະດີຫຼາຍທີ່ເຈົ້າຈະໃຫ້ຄວາມສົນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນຕໍ່ແຮງງານຊາວອາຊີຫຼາຍສິບພັນຄົນ (ຖືກບັງຄັບ) ທີ່ອັດຕາການຕາຍສູງກວ່າ ແລະກ່ຽວກັບອັນໃດໜ້ອຍໜຶ່ງທີ່ໄດ້ຂຽນ...
ທີ່ຮັກແພງ Tina,
ທ່ານມີສິດທີ່ຈະໃຊ້ວົງເລັບສໍາລັບ (ບັງຄັບ) ຄົນງານ, ເພາະວ່າລະຄອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນເລື່ອງໂສກເສົ້າຂອງ romushas ແມ່ນຄາດວ່າຫຼາຍກວ່າ 60% ຂອງພວກເຂົາສະຫມັກໃຈໄປເຮັດວຽກໃຫ້ຊາວຍີ່ປຸ່ນ….
ໃນບົດເລື່ອງກ່ຽວກັບອະດີດອານານິຄົມຂອງພວກເຮົາ, ຂ້າພະເຈົ້າໄດ້ເຫັນຮູບຂອງປະທານາທິບໍດີ Sukarno ໃນອະນາຄົດ, ຜູ້ທີ່ຮັບພະນັກງານ (romushas) ສໍາລັບຊາວຍີ່ປຸ່ນໃນ Java, ບາງບ່ອນໃນ '42-'43. ໃນປຶ້ມທີ່ດີເລີດນີ້:
Piet Hagen, ສົງຄາມອານານິຄົມໃນອິນໂດເນເຊຍ, ຫ້າສັດຕະວັດຂອງການຕໍ່ຕ້ານການຄອບຄອງຂອງຕ່າງປະເທດ, De Arbeiderspers, 2018, ISBN 978 90 295 07172
ຂອບໃຈຫຼາຍໆສໍາລັບບົດຄວາມທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈນີ້. ຂ້ອຍມິດງຽບຊົ່ວຄາວ....
ເຄີຍຢູ່ທີ່ນັ້ນເມື່ອ 4 ປີກ່ອນ ແລະໄດ້ໄປຢ້ຽມຢາມທັງສອງຝັງສົບ. ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໄດ້ຖືກເອົາໃຈໃສ່ເຖິງລາຍລະອຽດສຸດທ້າຍແລະຖືກຮັກສາໄວ້ທີ່ສວຍງາມແລະສະອາດໂດຍຄົນງານຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ນອກຈາກນັ້ນໃນຈຸດຢູ່ທີ່ຂົວທ່ານສາມາດຊື້ປື້ມເປັນພາສາໂຮນລັງ, THE TRACK OF DOODS. ນີ້ມີຢູ່ໃນຫຼາຍພາສາ. ມີຮູບພາບຈໍານວນຫຼາຍແລະຄໍາອະທິບາຍທີ່ກວ້າງຂວາງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຢ່າລືມພິພິທະພັນ, ເຊິ່ງຍັງໃຫ້ພາບລວມທີ່ດີຂອງສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ທີ່ນັ້ນໂດຍຜ່ານອຸປະກອນຮູບພາບ.
ໃນ "ສູງຂ້າງເທິງຕົ້ນໄມ້ທີ່ຂ້ອຍເບິ່ງຄືນ" Wim Kan Doc.1995 Wim Kan ຍັງຫມາຍເຖິງໄລຍະເວລາຂອງລາວກັບເລື່ອງນີ້.
ທາງລົດໄຟມຽນມາ.
ທ່ານ Louis ທີ່ຮັກແພງ,
ບົດບາດຂອງ Wim Kan ຢູ່ໃນຄ້າຍແຮງງານ ແລະຕໍ່ມາເປັນນັກເຄື່ອນໄຫວຕໍ່ຕ້ານການມາເຖິງຂອງຈັກກະພັດຍີ່ປຸ່ນ Hiroito ໃນປະເທດເນເທີແລນ ແມ່ນບໍ່ມີຂໍ້ຂັດແຍ້ງທັງໝົດ. ພຽງແຕ່ອ່ານ 'A rhapsodic life' ໂດຍ A. Zijderveld ຫຼື 'ບໍ່ມີປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍດໍາລົງຊີວິດອີກຕໍ່ໄປ: Wim Kan ແລະການມາເຖິງຂອງຈັກກະພັດຍີ່ປຸ່ນ' ໂດຍ K. Bessems… ຢ່າງໃດກໍຕາມ, Kan ຍັງຄົງເປັນນັກຂຽນ / ນາຍແປພາສາຂອງເພງມຽນມາທີ່ຂີ້ຮ້າຍທີ່ຂ້າພະເຈົ້າ. ຢາກແບ່ງປັນຂໍ້ອ້າງນີ້ເພື່ອເປັນຂໍ້ເຕືອນໃຈ:
“ບໍ່ມີປະຊາຊົນຈໍານວນຫຼາຍຍັງມີຊີວິດຢູ່ທີ່ມີປະສົບການມັນ
ສັດຕູນັ້ນໄດ້ຂ້າພວກເຂົາປະມານນຶ່ງສ່ວນສາມ
ເຂົາເຈົ້ານອນຢູ່ໃນກະສອບ burlap, ທ້ອງຟ້າຂອງມຽນມາແມ່ນມຸງຂອງເຂົາເຈົ້າ
camps ແມ່ນ deserted, ຫວ່າງຈຸລັງ
ມີບໍ່ຫຼາຍຄົນທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ທີ່ສາມາດເລົ່າເລື່ອງຂອງ ...'
ຂອບໃຈສໍາລັບການເປີດເຜີຍທີ່ຫນ້າປະທັບໃຈນີ້. ແຈ້ງໃຫ້ພວກເຮົາຮູ້ວ່າປຶ້ມຂອງເຈົ້າ (ແລະພາຍໃຕ້ຊື່ໃດ) ຈະຖືກປ່ອຍອອກມາເມື່ອໃດ.
ພໍ່ຂອງຂ້ອຍໃຊ້ເວລາສາມປີຢູ່ໃນຄ້າຍຍີ່ປຸ່ນໃນອິນໂດເນເຊຍແລະບໍ່ໄດ້ບອກຫຍັງຫຼາຍກ່ຽວກັບມັນ. ຂ້ອຍຫວັງວ່າຈະໄດ້ປື້ມທີ່ຈະມາເຖິງຂອງເຈົ້າ….
ພໍ່ເຖົ້າທີ່ຕາຍໄປດົນນານຂອງຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເວົ້າເຖິງທາງລົດໄຟແຫ່ງຄວາມຕາຍຄືກັນ. ລາວຈະເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ນັ້ນໃນໂຮງພະຍາບານ, ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍພົບວ່າມັນຍາກທີ່ຈະເຊື່ອວ່າລາວໄດ້ເຮັດວຽກຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ທັງຫມົດ, ບໍ່ມີ infirmary ເວັ້ນເສຍແຕ່ວ່າມັນຈະຕ້ອງເປັນບ່ອນທີ່ corpses ໄດ້ຖືກຂົນສົ່ງໄປສຸສານ. ສິດ?
ທີ່ຮັກແພງ Nick,
ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງທີ່ທ່ານຄິດວ່າ, ທຸກຄ້າຍແຮງງານຂອງພັນທະມິດ POW ມີຢ່າງຫນ້ອຍຫນຶ່ງ infirmary. ໃນ camps ຂະຫນາດໃຫຍ່ມີໂຮງຫມໍທີ່ມີອຸປະກອນທີ່ດີກວ່າເລັກນ້ອຍ. ພາຍຫຼັງການຕົກຂອງສິງກະໂປ ແລະການຕົກເປັນເຫຍື່ອຂອງຊາວໂຮນລັງຢູ່ເກາະ Java, ພະແນກການທັງໝົດກັບໜ່ວຍງານການແພດຂອງເຂົາເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນນັກໂທດສົງຄາມຂອງຊາວຍີ່ປຸ່ນ, ແລະດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ມີທ່ານໝໍປະມານ 1.500 ຫາ 2.000 ຄົນ, ຊ່າງຕັດເຊືອກ ແລະພະຍາບານໃນກຸ່ມແຮງງານທີ່ຖືກບັງຄັບຢູ່ເທິງລົດໄຟ. ແຕ່ຫນ້າເສຍດາຍ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນກໍລະນີສໍາລັບຄົນງານອາຊີແລະພວກເຂົາຕາຍຄືກັບແມງວັນ. ໃນລະດັບຄວາມສູງຂອງການລະບາດຂອງພະຍາດອະຫິວາ, ໃນເດືອນມິຖຸນາ 1943, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນຊາວຍີ່ປຸ່ນ, ໄດ້ສົ່ງທ່ານ ໝໍ ພັນທະມິດ 30 ຄົນແລະພະຍາບານ 200 ຄົນ, ລວມທັງຊາວໂຮນລັງຫຼາຍສິບຄົນ, ຈາກ Changi ໄປ camps coolie ທີ່ຖືກກະທົບກະເທືອນ.
ຖ້າພວກເຮົາເຄີຍເວົ້າກ່ຽວກັບ "ຕ້ອງເບິ່ງ" ໃນປະເທດໄທ, ຂ້ອຍຄິດວ່າສ່ວນນີ້ຂອງໄທບໍ່ຄວນຖືກຂ້າມ. ຮ່ວມກັບສຸສານ 2 ແຫ່ງ (ທີ 3 ແມ່ນຢູ່ມຽນມາ) ແລະ ຫໍພິພິທະພັນ JEATH.
ທີ່ຮັກແພງ Jan, ຂອບໃຈສໍາລັບສິ້ນທີ່ປະທັບໃຈນີ້. ແລະພວກເຮົາຮັກສາຕາຢູ່ໃນຫນັງສືເຫຼັ້ມນັ້ນ, ໂດຍສະເພາະຄົນທີ່ບໍ່ແມ່ນຊາວເອີຣົບສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມສົນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນ.
ເຫັນຮູບສີດຳ ແລະ ສີຂາວ ທີ່ມີການແຈກຢາຍອາຫານຢູ່ໃນຄ້າຍແຮງງານ.
ເຈົ້າຕ້ອງເຄີຍຢູ່ທີ່ນັ້ນເທື່ອໜຶ່ງ.
Jan Beute.
ຂອບໃຈລຸງ Jan
ສໍາລັບການ reposting ເລື່ອງຂອງທ່ານກ່ຽວກັບທາງລົດໄຟເສຍຊີວິດ, ໂດຍສະເພາະໃນມື້ນີ້.
ຄວາມຊົງຈຳຂອງພວກເຮົາອາດບໍ່ເຄີຍຫາຍໄປຈາກພາກສ່ວນທີ່ໜ້າຢ້ານຂອງສົງຄາມໂລກຄັ້ງທີ່ 2 ທີ່ຊາວໂຮນລັງບັງຄັບໃຫ້ຄົນງານ ຫຼືທະຫານ KNIL ຕ້ອງໄດ້ເຮັດວຽກໃນສະພາບດິນຟ້າອາກາດທີ່ຮຸນແຮງ ແລະ ຕົກຢູ່ໃນສະພາບທີ່ເປັນທາດ ແລະສັດຕູຂອງຍີ່ປຸ່ນ.