Çima mûz xera dibin?
Bi mînakek sade hûn carinan dikarin cûdahiyên mezin di navbera çand û nêrînên newekhev de nîşan bidin. Hin bi lez hîs dikin ku ew cûdahî li ku ne, yên din neçar in ku bi ceribandin û xeletiyê fêr bibin û bê guman kategoriyek mirovan jî heye ku hewcedariya wan tune ku bi tevahî cûdahiyan bihesibînin.
Mînaka ku ez dixwazim li vir bînim ziman, pirsa çima ya tiştan e. Her çend ez bixwe zarokên min tunebin jî, ez difikirim ku ez dizanim ku zarokên Hollandî bêdawî ji dêûbavên xwe dipirsin ka çima rewş weha ne. Çima ezman şîn e, çima divê ez berê xwe bidim razanê û hwd. Dê û bav ev yek zehmet e, lê ew fehm dikin ku baş e ku zarokên wan meraq dikin, ji ber ku bi wê meraqê ew her cûre tiştan hîn dibin. Û em di wê baweriyê de ne ku divê zarokên me bi qasî ku pêkan hîn bibin. Her ku em mezin dibin jî, em berdewam dikin ku çima her tişt bi vî rengî ye û em li bersivekê digerin.
Di ezmûna min de, tişt li Taylandê pir cûda ne. Perwerdehiya li wir bi giranî li ser başbûna zarokan disekine. Zarok ne hewce ye ku tiştên ku ew naxwaze bike, nemaze ku ew kur be. Pêdivî ye ku zarok ne hewce ye ku baş bixwe, lê pir û berî her tiştî divê zarok fêrî guhdarîkirinê bibe û pir pirsan neke. Zarok bê guman ne hewce ye ku her tiştî bizanibe. Ev tê wê wateyê ku zarokên Taylandî di warê zanînê de gelek li paş hevsalên xwe yên li Rojava dimînin. Ez bi giranî qala zarokên ji derdorên ku ez jê re dibêjin 'loso' ji bo rehetiyê dikim. Ez kêm dizanim ka derdorên dewlemend di warê perwerdehiyê de çawa tevdigerin, lê ez ê şaş bim ku ew li wir pir cûda be.
Encama van hemî di nifûsa mezin a Thai de tê xuyang kirin. Dema ku em rojavayî meyla wan dikin ku wan bi pirsên ku bi 'çima', thammai (ทำไม) dest pê dikin bombebaran bikin, hûn zû pê dihesin ku mirov bi hêrs bersivê didin û wê bêrûmet dibînin. Wekî encamek, mirov neçar dibin ku ji bo tiştan berpirsiyar bin. Û dema ku divê hûn berpirsiyar bin, hûn hest dikin ku êrîş kirine. Bi Thais re, têkilî di serî de li ser têkiliyên baş û rewşek ku tê de her tişt sanook (สนุก) û sabai sabai (สบายๆ) ye. Hûn vê yekê bi pirskirina pirsên krîtîk nagirin, lê bihêlin ku kesê din hîs bike ku hûn wî wekî wî qebûl dikin. Ku mirovek Hollandî kêfxweş dibe dema ku jê tê pirsîn ka çima tiştek heye, ji ber ku ew fersendê dide wî ku tiştek ji kesê ku bi motîfên wî re eleqedar e re rave bike, Taylandiyek dê xwe êrîş bike û dê nerehetî derkeve.
Hûn dikarin bibînin ku Thais pir meyla wan e ku tiştan wekî wan qebûl bikin. Pêdiviya guherînê li gorî Rojavayiyan kêmtir xuya dike û ger guhertin çêbibe, dê ji derve bê, ne bi kiryarên xwe. Mînakî, hûn tiştekî dikin ji ber ku serokê we ji we dixwaze, lê hûn ê ji serokê xwe nepirsin ka çima ew wiya dixwaze, her çend ew qas ne mentiqî be jî. Daxwaza berpirsiyariya çalakiyan wekî guman û bêbawerî tê jiyîn. Rojavayî tiştên ku li ser wan tê gotin dipîvin. Taylandî hewl dide ku bi ramana tiştê ku nayê axaftin wêneyek çêbike. Bê guman, wan jî ji bo vê yekê hestek çêtir pêşkeftî heye. Bal tê kişandin ser awayê gotinê, awazê muzîkê û zimanê laşê axêverê tê şîrovekirin. Nêzîkatiya Taylandî ji ya Holandiya 'bût' naziktir e, lê dijwartir e.
Ez tercîh dikim ku li ser kîjan nêzîkatî çêtir e dadbar nekim, lê ez nikarim xwe ji îfadekirinê dûr bixim ku ez kêfxweş im ku bi meraqa rojavayî hatim mezin kirin. Lêbelê, ez fêr bûm ku li Taylandê pirsên rasterast nepirsim ji ber ku encam bi gelemperî berevajî ye.
Û bi nêzîkatiya rojavayî re jî, ez hîn jî nizanim ka çima mûz xera bûne.
Ev baş e ku meriv zanibe, naha em hewl bidin ku wê bixin pratîkê. Ez carinan dibihîzim çima çima çima.
"hîn jî nizanim çima mûz xera bûne"
OK, ravekirina Thai ... wekî din ew ê li hev nekin!
Sedema rastîn, mûz wekî komikek tevlihev li ser darê serûbin dibe, ji ber tîrêja rojê û giraniyê ew ber bi jor ve rast dibe.
Ger hûn dixwazin bizanibin çima û çawa û çi, vê lînkê ji navek naskirî ya li axa mûz bibînin….
https://www.chiquita.nl/blog/waarom-zijn-de-bananen-krom/#:~:text=Als%20de%20plant%20naar%20het,het%20gebladerte%20uit%20kunnen%20piepen.
Hûn bi îzahata ku we dayî memnûn in: 'Talandî bi vî rengî tevdigerin', 'Rojavayî bi vî rengî bertek nîşan didin'.
Lê pirsa kûrtir, ya din ev e: çima Taylandî û rojavayî dê cûda bertek nîşan bidin…
Ez difikirim ku bersiva wê pirsê ev e ku mirovên li Taylandê bi sedsalan dizanibû ku pirskirina pirsan tune.
Pirraniya xelkê ji zeviya xwe dijiyan û eger baran nebariya, dirûna we têk çû, û hûn birçî bûn, xwedayan wisa biryar dabû.
Û te çima ji xwedayan nepirsî.
Beşdariyek baş û girîng Bram ku cûdahiyên çandî nas bike û wan di jiyana rojane ya Taylandê de bicîh bîne. Li jêr ez ê ezmûnên xwe yên bi çanda Thai û rojavayî lê zêde bikim.
Bi salan min rojên şemiyê dersên Îngilîzî didan Taylandiyên navsere û mezin, ku piraniya wan zarokên wan li derveyê welat bûn û dema ku ew serdana wir dikirin, wan dixwest ku bi zava û dê û bavê xwe re hinekî îngilîzî biaxivin. Min di dersên xwe de pêwendiyek baş a pêbaweriyê bi wan re çêkiribû, lê tewra mamosteyek jî carinan xalek kor heye û min xeletiyek berbiçav kir ku lêkera "bûn"ê di dema borî de girêdide. Ji xwendekarên min qet reaksîyon tune. Piştî demekê, min bi xwe xeletiya xwe keşif kir û bi şagirtên xwe re rû bi rû mam ku ger ez xeletiyek bikim, helbet dikarin min rast bikin. Bersiva hindik an qet tune û ev yek bi çîroka Bram a li jor ve girêdayî ye.
Niha guhertoyek rojavayî. Di dawiya salên heştêyî de min serokatiya beşê peydakirin û hilbijartinê li pargîdaniyek mezin kir.
Karmendek min hebû ku roj bi pirsek li ser çima dest pê kir û bi wê yekê qedand. Bêhêvî ji bo xebatê bi ku. We çiqas ravekirina maqûl dida jî, pirsa çima dîsa vedigeriya. Pirsek çima her gav we di berevaniyê de dihêle û danûstendinek normal a arguman û dijberî mumkun dike. Di hin rewşan de jî îfadeya bêhurmetiyê ye.
Hêvîdarim ku ev her du mînak beşdarî têgihîştina cûdahiyên çandî di navbera çandek û çandek din de bibin, ku hîn jî diyar in.
Jina min ev 4 sal in ku li Holandayê dijî, û di destpêkê de ew jî ji ber pirsên min ên li ser çima dîn bû, lê wê nuha fêm kir ku bi pirskirina pirsan hûn aqilmendtir dibin û divê hûn her tiştî bi nirx negirin.
Ew niha jî şîretên min digire û ger hewce bike li dijî rêveberek derdikeve, ji ber ku min ew mînak bi rêvebirê wê re axivî û wê dît ku pirsgirêk çareser bûne bêyî ku ev yek bandorek neyînî li ser têkiliya xebatê bike.
Û ew jî hêdî hêdî dibe pirsyarek, ji ber vê yekê hîn jî ji bo Taylandê hêvî heye.
gotara pir xweş, û baş hatî nivîsandin
maarten
Pirsgirêk ev e: çima pirs pir caran ne rast in 'çima pirs' lê kêm-zêde şîroveyên rexneyî ne. Bi vî rengî pir caran tê ceribandin. Bê guman, ne hewce ye ku wusa be.
Çima tu dereng mayî?
Çima hê xwarin ne amade ye?
Te çima erebe li wir park kir?
Çima te masî nekirin?
Çima hûn dîsa ew blûzê zer li xwe dikin?
Çima tu dîsa serxweşî dayê?
Ji ber vê yekê jî li Hollandayê, çima pirsan bi gelemperî bi "Ji ber vê yekê!" an "Çima hûn dixwazin wiya zanibin" têne bersivandin? Çima pirs jî her gav li Hollandayê nayên pejirandin. Nizanim ka çiqas cûdahî bi Taylandê re heye. Ez bi xwe ew qas zêde nafikirim. Ev celeb pirs bi gelemperî li Hollandayê jî wekî kêfê (sanoek) nayên ceribandin.
Hûn jî dikarin bi vî awayî bipirsin an bibêjin:
Tu dereng î! Tiştek çêbû? Ez xemgîn bûm.
Baştirîn heval! Ka em xwarinê amade bikin.
Te tirimbêl heta wê derê park kir! Ji wê nêzîktir ode nîne?
Cara din masî bikirin. Ez jê hez dikim.
Silav, ew blûza zer dîsa? Ez ji wê blûzê sor pir çêtir hez dikim.
Dev ji vexwarinê berde, dayê! Ji kerema xwe ve!
Ev sohbetê pir xweştir dike.
Ger hûn pirsek çima bipirsin, baş e, lê pêşî rave bikin ka hûn çi dibêjin, pêşgotinek kurt. 'Ez dibînim... ez dibihîzim... ji ber vê yekê ez dixwazim bizanim çi...çawa...hwd. Wê hingê hûn her gav bersivek maqûl baş digirin. Li Taylandê jî.
Ez li Fransa dijîm û pêdivî ye ku ez vê encamê bidim ku li vir di civata civakî ya vertîkal de dipirsim çima çend kes (mamoste, mamoste, kardêr) nayên kirin. Ev jixwe li dibistanê dest pê dike. Îtaetî fezîlet e. Di encamê de çîn (tekoşîn) û hwd derdikeve holê û diyalog nayê fêrkirin. Karkirina bi hev re tenê bi 'wekhevan' re mimkûn e. Ji ber vê yekê ku mirov bibêje ku civaka rojavayî dikare baştir bi vê yekê re mijûl bibe, li gorî min giştîkirinek e. Xweşbextane, mirovên li Taylandê pir li ser xweşiya yên din eleqedar dibin. Kêfxweş bin.
"Çima" gava yekem a Xelata Nobelê ye.
Silav Bram,
Ez bi rastî ji têketina îro kêfxweş bûm.
Û divê ez tekez bikim ku ew bi tevahî rast e.
Û, meraq wekî xwezaya min, ez bi xwezayî dixwazim her tiştî bizanim/bipirsim!!
Chaantje paşê dibêje: "tu ne sepiek" hahaa
Alex delal, cûdahî ji zaroktiyê ve bi rengek taybetî bername dikin.
Û hûn nikarin wê paşê di jiyanê de biguherînin.
Strana Thai ya xweş bi gelek thammai, Çima! "Çima êdî tu ji min hez nakî?"
https://youtu.be/WtKseK9PX7A
Min ji zû de xwe bi wê re adapte kir û xwe ji vê yekê re îstifa kir. Li Taylandê ez bi jina xwe ya ku ev 12 sal in bi hev re ne, ez tenê dipirsim û tiştê ku hewce dike dibêjim. Bi rastî ez bi qasî ku gengaz kêm dibêjim û tenê pirsên kêrhatî, pir maqûl dipirsim. Ez zêde qala serpêhatiyên berê û/an jî qala rabirdûya xwe nakim. Ger ez biçim cîhek, ez tenê tiştek li ser wê dibêjim ger jina min bi taybetî jê bixwaze. Ger ew tiştek nepirse, ez ê ji we re tiştek nebêjim. Bi rastî Taylandî ji pir hindik re bêtir gotinê tercîh dikin. Ger hûn tiştek nepirsin, dê ji we re tiştek neyê gotin.
Min kêm dizanibû ku gava ez li deverekê ajot û têm pirsên kûr ji min tên pirsîn. Bi rastî qet carî. Berê çu carî kesek Taylandî li ser welatê min, motîvasyona min an kariyera min tiştek ji min nepirsî, qet tiştek nepirsî. Ji xeynî jina min, tu Thai bi rastî tiştek di derbarê malbata min de nizane û ji min qet tiştek li ser wê nehatiye pirsîn. Tişta ku ew lê dixuye ku ew lê dinihêre ev e ka aboriya min çawa ye, û ez vê yekê bi jina xwe dizanim.
Ji hêla din ve, ew bêbaweriya tam a ji kirinên me re dibe ku tam bibe sedema atmosfera aram a ku li vir serdest e. Her kes te bi tenê dihêle. Dê kes bêçare we aciz neke, tu kes ne zordar e.
Ez bi têra xwe li welatên din geriyam ku li wir zordariya wan hema hema ez dîn bûm.
Ez bi vî rengî bi tevahî jê hez dikim.
Ew jî serpêhatiya min e. Carinan ez difikirim ku eleqeya wan bi tiştê ku hûn dikin tune tune. Ez gelek bi duçerxeyê digerim. Tiştê ku Taylandek dipirse gelo ew kêfxweş bû. Navê pêger
Fred delal,
Hûn li ser wê disekinin, lê peyam zelal e: ji we çend pirs di derbarê xwe û jiyana we de têne pirsîn, û we rêyek pratîkî peyda kiriye ku hûn bi vê yekê re mijûl bibin: çend pirsan ji xwe bikin, riya xwe bi rê ve bibin, her weha di nav têkilî û malbatê de.
Ez vê yekê baş nas dikim. Ev panzdeh sal in ku ez li gundan dijîm û bi têra xwe bi zimanê Taylandî xwedîyê danûstendinê ne, ez bi hemî cîranan û gundiyên din re di atmosferek xweş de têkilî dikim. Lê dîsa jî ne pir nepenî ye.
Mînakek hêsan. Her kes dizane ku ez li Afrîkayê di perwerdehiyê de xebitîm - ku her gav li cîhek din eleqedar dike. TU TU JÎ ji min nepirsîbû: Çi min teşwîq kir, min çi kir, li kîjan welatî, bi kîjan zimanî. Tenê pirsa ku gelek caran spontan dihat pirsîn lîstikê bû: şêr, fîl, deve. Û wekî din: ma ew ne xeter bû (bixwîne: di nav mirovên reş de)?
Rastiya ku ez bi xortekî gundî re jiyam, helbet ji aliyê malbatê ve jî dihat dîtin û pejirandin, bi taybetî, ez difikirim, ji ber ku xuya bû ku min bandorek 'baş' li ser wî hebû, kurekî hov. Lê ev hemû jî bê nîqaş man.Cîranekî carekê jê pirsî ka çima em di odeyekê de razan ne...
Têgihîştina van hemûyan ji bo kesekî wek min bi devkî zehmet e, lê ji bo jiyana min a bê pirsgirêk li gund diyarker e.
Carinan ez difikirim, ma ne feyde ye ku meriv di çandek din de bijî heke hûn ji her du aliyan re û ji her du aliyan re gelek azadî bidin kesê din?
Û paşê we jî 'çima' wekî gilî heye:
Te çima dev ji min berda?
Çima ez ewqas bêaqil bûm?
Ew çima pirs bersivek hewce nake, tenê empatiyê hewce dike.
Divê ev bersiv bi rastî li jor be, 8ê Avrêl, 13.20:XNUMX PM. Bibore.
Alex,
Dema ku ez ji kesekî Hollandî re dibêjim ku ez 3 salan li Tanzanyayê xebitîm û hema hema bîst salan li Taylandê jiyam, pir kêm kes heye ku ji min bêtir dipirse: "Ji min re bêje, ew çawa bû?" Mebesta min ew e ku ne wusa ye. pir bi xwezaya welat ve girêdayî ye lê bi du kesayetiyên ku bi hev re diaxivin.
Bê guman, ew jî bi kesayetiyê ve girêdayî ye.
Ku ew "ew qas ne girêdayî xwezaya welêt e" - hûn çawa vê yekê dizanin?
Min qala xwezaya welêt nekir. tenê li ser çavdêriyên min di nav HEMÛ gundiyên ku ez pê re têkilî danîbûm.
Bi gelemperî, du welat di gelek waran de ji hev cuda ne, di nav de berfirehî û xwezaya têkiliyên bi welatên biyanî û biyaniyan re, ezmûna rêwîtiyê, dîrok, ol (yek çawa li yê din dinêre?)
Ku kesayetî di vî warî de li ber xwe dide, li gorî ya ku jê re "xwezaya welat" tê gotin (têgeheke ku ez bi hêsanî bi kar naynim) - dibe ku wusa be, lê ji min re zû xuya dike ku ez vê yekê wekî rastiyek pêşkêş bikim. Heya nuha, ew ji min re wekî gelemperîyek dostane xuya dike.
Tesaduf e, Tino, ku li gorî 'teoriya' te, ez û Chris di her du hawîrdorên xwe yên Taylandî de (zanîngeh û gund) bi gelemperî bi kesayetiyên ku pirsan napirsin re rû bi rû dimînin, dema ku Chris li Hollandayê bi gelemperî bi mirovên eleqedar re hevdîtin dike.
Metodologê di min û te de li ser vê yekê çi difikire?
Belê, Alexê delal, dibe ku ev yek ji kesayetiya min û te ya bi piçek karakter, adet û zanîna ziman be.
Mebesta min ew bû ku ew hemî cûdahî bi gelemperî tenê bi çanda tevhev ve têne girêdan, di heman demê de ez di sohbet û ramanên di vî warî de li kesayetan jî dinêrim. Ez nizanim ji her yekê çend, ew ê cûda bibe.
Dîsa: Ezmûna min ev e ku ez li Hollandayê bi çend kesayetiyên ku bi paşxaneya min eleqedar bûn re rû bi rû hatim. Ew pir baş dibe ku tenê ez bim, ez nizanim.
Û tesaduf bi rastî jî gelek caran dibe qanûn.
Ez niha fêr bûm û devê xwe heta ku dibe bila bibe. Ew jiyanê tehemûltir dike, ne pir xweştir dike û ez carinan pê re têdikoşim. Her çi be… ez kêm-zêde dikarim li malê çi bixwazim bikim, heta ku destê min nede tiliyên jinên din….
Bersiva: çima mûz qurç in, di strana Andre Van Duin de tê dîtin:
http://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc%5D https://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc
Bi tevahî bi nivîskarê re razî ye. Heke hûn bi zimanê Taylandî baş bipeyivin, hûn dikarin hîn zêdetir bibin. Bi gelemperî, di nav nasên min ên Thai de li vir eleqeyek hindik heye. Naha ez ji zimanê Taylandî hinekî fêm dikim, lê ew her gav heman tişt e ku tê bikar anîn û ew min teşwîq nake ku ez tevlê bibim. Dibe ku di nav Taylandiyan de hestek şermê jî di vê yekê de rola xwe dilîze. Di jiyanê de kes bi zanîn û berjewendiyên kêm dûr naçe. Em ê neçar in ku bi wê re bikin, lê ew cûda ye.
Jacques, piştî salên ku ez li vir dijîm, min jî fêm kir ku mixabin ne hewce ye ku meriv di nav Taylandiya navîn de be da ku sohbetek kûr bike. Di dema kombûnên malbatê de, mirov ji bilî gotegotên li ser yên din tiştekî din nakin. Ez bê guman beşdarî tevgerên weha nabim. Ez bi gelemperî xwe diparêzim û gava ku mirov pirsan ji min dikin, ew bi rastî pir rûpî ne.
Naha, di nav gelek Farangan de, hûn bi heman tiştî re rû bi rû dimînin. Axaftina barê dijwar, axaftinên bêwate diyardeyên rojane ne. Sedema vê jî ev e ku bi rastî tu têkiliya min bi biyaniyan re tune.
Ev rastiya ku ez ê xwe tenê hîs bikim naguhere. Berjewendiyên min bi têra xwe hene û bi zorê bêzar im. Xweşbextane komputer û înterneta min heye, ger ez vê ji destê xwe derxim ez ê cuda biaxivim ez ditirsim.
Hûn bi gelemperî di nav teqawidên ku li Taylandê dijîn de bi ya paşîn re rû bi rû dimînin. Bêyî înternetê ew ê ji cîhana derve qut bibûna. Bi rastî feqîr. Lê hê bêtir sedem ku meriv di zimanê Taylandî de hinekî jêhatî bibe. Çima na? Li Hollandayê jî dema ku ez diçûm kirînê, werzîş dilîstim an jî bi cîranan re sohbet dikirim, min sohbetên kûr nedikirin. Em piraniya dema xwe bi kesên din re li ser axaftinên piçûk diaxivin.
12 sal ezmûna min di perwerdehiya zanistî de li Hollandayê heye (bi xwendekarên navneteweyî, bi qasî 40% Hollandî) û naha 14 sal in di perwerdehiya zanistî de li Taylandê (bi 95% xwendekarên Thai re). Û ez dikarim ji we re piştrast bikim ku cûdahiya pirsan (û meraqê) pir mezin e.
Li Hollandayê, xwendekaran di dema dersê de, an jî paşê bi riya kanalên serhêl, pirs pirsîn. Li Taylandê, digel zêdebûnek girîng a hejmara vebijarkên daxwazê (serhêl, têlefon, serîlêdan), hema bêje kes tune. Ew ne ew qas cudahiya welat, lê cûdahiyek çandî ye. Xwendekarên ji welatên Asyayî (ne Chinaîn, ji ber ku ew her gav pirsan dikin) zû li Hollandayê fêr bûn ku hûn dikarin û destûr didin ku pirsan bipirsin. Û ku mamoste pesnê wê dide. Di çandeke perwerdehiyê de (ku parçeyek ji çanda perwerdehiyê ya berfireh e ku ji malê dest pê dike) ku qîmetê nade pirsan û wan wekî dijwar dibîne, zarok ji bo vê yekê nayên teşwîqkirin û ji ber vê yekê jî bi qasî bêaqil dimînin.
Ez her gav ji xwendekarên xwe re dibêjim ku xwendekarê jîr pirsan dike û ew yek ji sedemên ku ew xwendekar ewqas jîr e. Û ez behsa mijarên ku li vî welatî tabû ne jî nakim.
Wekî din, meyl heye ku pirs nepirsin ji ber ku zanîna bersiv nerehet e. Bifikirin ku hevalek weya baş di bara Thong Lor de bûya û dibe ku du wezîr nas bike. Dotira rojê tu ji wî hevalî dipirsî? Wisa nefikirin ji ber ku hûn naxwazin bizanibin.
Erê, lê ew ji bo bêtir welatan derbas dibe û ti têkiliya wê bi çandê re tune. Zanîn li her derê cîhanê bi tenê nayê pejirandin. Em ji welatên wekî Çîn, Rûsya, Misir, Tirkiye, Mahgreb, Asean û hwd dizanin ku zanîn xeternak e/dibe. Çêtir e ku çavên xwe bigire û berikên xwe bigire. Ji ber vê yekê siyaset. Rastiya ku li Taylandê ji zarokan re tê hîn kirin ku pirs nayê kirin, wan ehmeq nake, lê azadiya wan diparêze. Li welatên behskirî parastina jiyanê!
Herî dawî ez ji bo muayeneyê li nexweşxaneyê bûm û min pirsên pêwîst ji doktor pirsî. Dilê min li tenişta min rûnişt û bi hêrs li min nihêrî û paşê ez neçar bûm ku heqê xwe bidim. Ew bijîjk ne li benda pirsan bû, ev ne tiştekî ku hûn bikin û ez dikarim ji we re bibêjim ku ev diyarde ne tenê di dema serdana doktor de çêdibe. Her cara ku ez vê pirsê dipirsim ka çima xanim bi vî yan wî kesî hêrs dibe û kêm caran an jî qet bersivek nayê dîtin. Piştî zêdetirî 20 salan, ez niha dizanim ku ew hêrs ji ku tê. Demek girt.
Andre van Duin carek di stranek de diyar kir ku çima mûz xera ne (*_*)
https://youtu.be/1RyRRjl39rI
Min her weha dît ku Taylandî ji pirsên di derbarê çima de dûr dikeve, lê min ravekek din ji bo wê heye
(Ravekirin, hobiyek din a rojavayiyan ku Taylandî kêm pê re eleqedar in.)
Taylandî, mîna yên din ên ji çandên Bûdîst, bi rêjeyek mezin "li vir û niha" dijî, ku ew hemî di mezinbûna xwe de fêr bûne û bi rastî ew awayê jiyanê pejirandinê, hundurîn nihêrîn, ew qas li ser tiştan ne xem e. yên ku hîn nebûne, û bextewarî (nebûna cefayê.)
Rojavayiyan vê yekê wekî tevgerên dûrketinê dibînin, wekî 'li pêşiya xwe nenêrin' û 'ne plansaz kirin' û tenê hişt ku her tişt were serê we. Thai nakin.
Jiyana li 'li vir û niha' ne wek xwe dûrketina ji tevgerê ye. Ew bixweber pêk nayê. Divê hûn bi awayekî çalak 'parastin'.
Û di vir de tê: her pirsek 'çima' mecbûr dike ku yê ku di 'li vir û niha' de dijî ku vegere nav zincîra 'sebeb û encamê' herika ramana xwe, û rewşa xwe ya rehet, bê xem û bextewar winda bike. li vir û niha' û ew ji vê yekê aciz in.
Her kesê ku meditationê dike dê vê yekê nas bike. (ji bilî acizbûnê)
Bi rastî, ev tê wê wateyê ku ew bi domdarî di pêlavên xwe yên 'li vir û niha' de ne. Keşîşek bi gelek ezmûna meditationê dê ew qas aciz nebe. Ji bo ku bi rengek pir populer were gotin: Hemî Taylandî kêm-zêde şert in ku bibin 'hevalên piçûk', lê ew di vê yekê de zû aciz dibin (mînakî bi pirsa çima), tenê çend kes bi ser dikevin.
Di vî warî de pir dişibihe çanda Rojavayî (Xiristiyanî) ku hewl tê dayîn her kes bibe 'Îsayên biçûk', ku pir hindik bi ser ketine.
Laîkbûn û materyalîzmê ev yek li cîhana rojava ji ya Asyayê bêtir (zûtir) guhertiye
Belkî, bi vê mijarê re, em dikarin berawirdekê di navbera reftarên holendî û yên Belçîkî de bikin.
Em cîranên hev in, hema hema bi heman zimanî diaxivin, lê dîsa jî ew qas cûda ne.
Tewra li ser bloga me, ku pir caran ji hêla endamên her du çandan ve tê ziyaret kirin, hûn dikarin di gelek rewşan de Belçîkî ji kesek Hollandî û berevajî vê yekê cûda bikin. Min gelek caran wê ceriband 😉
Tiştek lêkolînê ya balkêş…
Çanda Thai piştrast dike ku Taylandî îstîxbarata rexnegir û pirsyar pêşve neçin.
Vê yekê encamên gelek dûr hene.
Ew perwerdehiya li Taylandê bi gelemperî navîn e.
Ku hûn ji bo mijarên hêsan biçin salona şaredariyê û dûv re jî sê saetan li benda dora xwe bisekinin.
Ku nexweşxane ne xwedî pergala randevûyê ne.
Ku lampeyên trafîkê bi aqil nayên çêkirin û bi şev pêve dimînin.
Û bi vî awayî bi kurtî:
Ku pêşkeftina aborî ya Taylandê bi ciddî li paş tiştê ku mimkun e li paş dimîne ji ber ku civak bi tevahî têra xwe ne krîtîk e.
Tiştê ku carinan şerm e ev e ku hûn nekarin bi Taylandiyek re danûstendinên ciddî, bi kûrahî re bikin.
Ez gelek sal in bi jina xwe re me û ez hîn jî her roj bi şêwaza ramana wan a teng re derbas dibim. Mijarên cidî qet nayên nîqaşkirin.
Heger carek çîrokek jê re were, ez di dilê xwe de dibêjim, "lê keçikê, ev yek qet min eleqedar nake", lê ez nahêlim ku xuya bibe. Dema ku ez sohbetên bi malbata wê re dişopînim, ez digirîm. Ji xeynî gelek gotegot û delîlên çavnebariyê, hindik e ku were kirin. Ma ew nebûna aqil e? Ez ê nizanim.
Di malbatê de pismamek min heye ku bi Englishngilîzî pir baş diaxive, zilamek biaqil. Lê gava ez pirseke cidî jî jê bikim qet bersiv nagirim. Ez her dem meraq dikim ku ew li dibistanê çi hîn dibe, lê heta îro ez hîn jî nizanim. Sala bê ew ê dest bi xwendina zanîngehê bike (rêveberiya teknîkî) - ku bi tevahî tiştê min e - lê ez ditirsim ku ez ê li wir jî pir hindik fêr bibim.
Encam ev e ku ez pir di nav bilbila xwe de dijîm. Ez teknîsyenek im, ez ji esnaf, DIY, komputer (tevî bernamekirinê) û tewra ji baxçevaniyê hez dikim. Lê ez van hemîyan bi tena serê xwe diceribînim ji ber ku ez ji yên din têgehek xweş nagirim. Heyf e, ez bêriya wê dikim.