អ្នកអានជាទីគោរព!
តាមបទពិសោធន៍កាលពីសប្តាហ៍មុន ខ្ញុំមានសំណួរមួយសម្រាប់អ្នក។ ដំបូងខ្ញុំនឹងណែនាំ និងពន្យល់សំណួររបស់ខ្ញុំខាងក្រោម។
កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍មុន ឪពុកក្មេករបស់ខ្ញុំបានទទួលមរណភាព ហើយនៅល្ងាចថ្ងៃដដែលនោះខ្ញុំ និងប្រពន្ធខ្ញុំបានជិះយន្តហោះទៅប្រទេសថៃ។ នៅយប់ពីថ្ងៃសុក្រដល់ថ្ងៃសៅរ៍ ពួកយើងបើកឡានទៅ Khorat (amphoe Bua Yai) ហើយរឿងដំបូងដែលយើងបានធ្វើបន្ទាប់ពីសួរសុខទុក្ខម្តាយរបស់យើងគឺការអុជធូបនៅមឈូសរបស់ប៉ា។
មានការមមាញឹកជុំវិញផ្ទះ និងដោយដៃជាច្រើនរៀបចំពិធីព្រះពុទ្ធសាសនា និងការទទួលភ្ញៀវ និងថែរក្សាភ្ញៀវ។ រហូតដល់ថ្ងៃបូជាសពដែលបានប្រព្រឹត្តទៅកាលពីថ្ងៃចន្ទមុន ពិធីបុណ្យត្រូវបានប្រារព្ធឡើងដោយព្រះសង្ឃ និងក្រុមគ្រួសារ មិត្តភ័ក្តិ និងអ្នកស្គាល់គ្នាបានមកដល់។ គ្រប់ពេលវេលានេះមិនមានភាពស្ងៀមស្ងាត់ទាំងក្នុងនិងជុំវិញផ្ទះសូម្បីតែពេលយប់។
ខ្ញុំដឹងពីបុណ្យសពមុននេះថា មានបុរសខ្លះចូលរួមក្នុងពិធីបូជាព្រះពុទ្ធសាសនាជាអ្នកបួស (ទេ) នៅថ្ងៃបូជា។ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យ ប្រពន្ធខ្ញុំបានប្រាប់ខ្ញុំថា បុរសណានឹងធ្វើពិធីបូជាសពឪពុកនាង ហើយខ្ញុំក៏ស្នើឲ្យគេធ្វើដូចគ្នា។ នាងមានការភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងរីករាយ និងសាទរដែលខ្ញុំបានផ្ដល់យោបល់នេះ ហើយនាងមិនមែននៅម្នាក់ឯងក្នុងរឿងនេះទេ ផ្ទុយទៅវិញ ។ វាពិតជាត្រូវបានទទួលដោយក្តីសាទរ និងការគោរពយ៉ាងខ្លាំងពីគ្រប់គ្នា។
នៅល្ងាចថ្ងៃអាទិត្យ ជាជំហានដំបូង សក់ក្បាលទាំងអស់ (រួមទាំងចិញ្ចើម) របស់បុរសទាំងប្រាំនាក់ត្រូវបានដកចេញជាមួយនឹងឧបករណ៍ច្រឹប។ នៅម៉ោង 04:00 ខ្ញុំត្រូវក្រោកពីដំណេក ហើយកន្លះម៉ោងក្រោយមក ពួកយើងបានបើកឡាន អមដោយព្រឹទ្ធាចារ្យភូមិពីរនាក់ ទៅព្រះវិហារនៅភូមិមួយទៀត។ ព្រះចៅអធិការវត្តនេះផ្តួចផ្តើមឱ្យយើងជាអ្នកបួស ហើយយើងត្រូវបានអនុញ្ញាតិឱ្យស្លៀកសំពត់ព្រះសង្ឃពណ៌ទឹកក្រូច។ បន្ទាប់ពីការឧទ្ទិសរួច ពួកយើងក៏បើកឡានត្រឡប់ទៅព្រះវិហារវិញ នៅភូមិរបស់យើង ពីកន្លែងនោះ បន្ទាប់ពីអាហាររៀបចំដោយគ្រួសាររួច ពួកយើងក៏ដើរទៅផ្ទះឪពុកម្តាយក្មេក។ មឈូសត្រូវបានដាក់នៅលើកន្លែងរើស ហើយយើងដូចជាអ្នកថ្មីថ្មោងបានដើរនៅពីមុខឡានជាមួយនឹងខ្សែពួរដែលចងយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្ននៅក្នុងដៃរបស់យើងដែលភ្ជាប់ទៅនឹងមឈូស។
ពិធីបុណ្យសពមានភាពឧឡារិក ស្រស់ស្អាត ហើយត្រូវបានចូលរួមជាថ្មីម្តងទៀតដោយសាច់ញាតិ មិត្តភក្តិ និងអ្នកស្គាល់គ្នាយ៉ាងច្រើនកុះករ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ពួកយើងអង្គុយនៅមុខព្រះសង្ឃឯទៀត ដូចព្រះសង្ឃដែរ ត្រូវបានគេហៅទៅកន្លែងនៅមុខព្រះមេរុ ដែលដូចព្រះសង្ឃដទៃទៀតដែរ យើងបានទទួលស្រោមសំបុត្រជាមួយអំណោយ។
បន្ទាប់ពីបូជារួច ព្រះចៅអធិការវត្តនៅក្នុងភូមិយើងផ្ទាល់បានពន្យល់ប្រាប់យើងម្តងទៀត ហើយត្រូវបានអនុញ្ញាតិអោយប្តូរសម្លៀកបំពាក់របស់ព្រះសង្ឃសម្រាប់សំលៀកបំពាក់ផ្ទាល់ខ្លួន។ ជាថ្មីម្តងទៀតការគោរពរបស់អ្នករាល់គ្នាបានវាយប្រហារខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺ សូម្បីតែអ្នកភូមិដែលមកទីនេះអស់រយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ ក៏នៅតែប្រាប់ខ្ញុំថាជាជនបរទេសឥឡូវនេះក៏ប្រាប់ខ្ញុំតាមឈ្មោះដើមដែរ។
ខ្ញុំគិតថាវាស្រស់ស្អាត និងថ្លៃថ្នូរដែលអាចចូលរួមចំណែកក្នុងពិធីទាំងអស់តាមរបៀបនេះ ប៉ុន្តែជាអកុសលខ្ញុំមិនដឹងថាអត្ថន័យ និងតម្លៃពិតប្រាកដ (និងសម្រាប់អ្នកណា) នៃការចូលកាន់បិណ្ឌរបស់ខ្ញុំនៅថ្ងៃចូលឆ្នាំ ការបូជាសព។ ខ្ញុំក៏មិនអាចរកឃើញអ្វីអំពីវានៅលើអ៊ីនធឺណិតដែរ។ ពីមួករហូតដល់ភ្លឺ តើអ្នកណាអាចបំភ្លឺខ្ញុំអំពីផ្នែកនៃពិធីបុណ្យសពនេះបាន? ខ្ញុំមានអំណរគុណយ៉ាងជ្រាលជ្រៅចំពោះអ្នកសម្រាប់ការនេះជាមុន។
ស្វាគមន៍,
លោក Michel
មិត្តភ័ក្តិជាជនជាតិថៃបានប្រាប់ខ្ញុំថា ត្រូវតែកូនប្រុសច្បងទៅចូលរួមបុណ្យសពក្រុមគ្រួសារជាបន្ទាន់។
តាមរបាយការណ៍របស់អ្នក ហាក់បីដូចជាគ្មានកូនប្រុស និងអ្នកដទៃ (ជាធម្មតាមកពីគ្រួសារ) យល់ឃើញអំពីរឿងនេះទេ។
ឥឡូវនេះឯងធ្វើបែបនេះក្នុងនាមជាកូនប្រសាឯង ធ្វើដូចជាកូនប្រសាហើយ។
ដែលធ្វើឲ្យអ្នកទទួលបានការគោរពពីក្រុមគ្រួសារ និងអ្នកភូមិអ្នកភូមិ ហើយអ្នកបានក្លាយជាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេ!
នេះបង្ហាញជាថ្មីម្តងទៀតថា "ការចូលរួម" នៅក្នុងសង្គមថៃ បើកនូវទិដ្ឋភាពខុសគ្នាទាំងស្រុង ជាងការគ្រាន់តែមើល ហើយជារឿយៗប្រតិកម្មរិះគន់ចំពោះទម្លាប់ថៃ។
សូមចូលរួមរំលែកទុក្ខចំពោះមរណភាពរបស់ម្ដាយក្មេក។
កម្មជាផលបូកនៃអំពើអាក្រក់ និងអំពើល្អ ដែលទទួលបានក្នុងជីវិតមុន និងក្នុងជីវិតនេះ។ អំពើអាក្រក់ ហៅថា បាប (បាប) ហើយ អំពើល្អ ហៅថា បិណ្ឌ (បុណ្យ)។ នៅពេលអ្នកស្លាប់ កម្មផលរបស់អ្នកកំណត់ពីរបៀបដែលអ្នកបានកើតជាថ្មី។ ប្រសិនបើអ្នកបានធ្វើអំពើល្អជាច្រើនក្នុងជីវិតអតីតកាល និងក្នុងជីវិតនេះ ហើយបានប្រព្រឹត្តអំពើបាបតិចតួច នោះអ្នកមានកម្មផលល្អ ហើយអាចទៅកើតជាអាទិទេព ឬមនុស្សសំខាន់បាន។ ជាមួយនឹងកម្មផលដ៏អាក្រក់ អ្នកនឹងបានទៅកើតជាសត្វ ឬសត្វល្អិត ឬត្រូវចំណាយពេលខ្លះនៅក្នុងនរក។ ស្ត្រីដែលមានកម្មល្អបានកើតជាមនុស្សប្រុស (ប្រាថ្នារបស់ស្ត្រីជាច្រើន) ហើយបុរសដែលមានកម្មអាក្រក់បានកើតជាស្ត្រី។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្តដែលបានកើតជាស្ត្រី។
មិនមែនទាំងអស់ទេ ប៉ុន្តែពុទ្ធសាសនិកជាច្រើនជឿថា អ្នកអាចផ្ទេរបុណ្យពីមនុស្សម្នាក់ទៅមនុស្សម្នាក់ទៀត។ នេះគេហៅថា Oèthiét song kòesǒn ជាភាសាថៃ។ អ្នកបានឃើញការធ្វើកប្បាសពណ៌សឆៅដែលភ្ជាប់រូបព្រះពុទ្ធ ឬរូបស្តេចជាមួយមនុស្ស ឬគេហដ្ឋាន៖ ពួកគេក៏នាំបុណ្យផងដែរ។ ដូចគ្នាដែរចំពោះការចាក់ទឹកចូលក្នុងចានអំឡុងពេលអធិស្ឋាន។
ការតាំងខ្លួនជាអ្នកបួសឬជាព្រះសង្ឃផ្ដល់នូវកុសលដ៏អស្ចារ្យ។ ( សិក្ខាបទមានអាយុតិចជាង 20 ឆ្នាំ ហៅថា sǎamáneen ឬ ណៃ ; 20 ឬចាស់ជាងនេះ អ្នកគឺជាព្រះសង្ឃពេញលេញ , phrá ឬ phíksòe ) ។ បុណ្យនោះច្រើនតែផ្ទេរទៅឲ្យមាតា ប៉ុន្តែក្នុងករណីដែលមរណៈដល់មរណៈ ដើម្បីឲ្យមានឱកាសបានកើតឡើងវិញដោយសមគួរ។
កូនប្រុសរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបានសម្ពោធមួយថ្ងៃនៅអាយុ 5 ឆ្នាំនៅពេលដែលមិត្តជិតស្និទ្ធនិងបងប្អូនជីដូនមួយរបស់គាត់បានទទួលមរណភាពឥឡូវនេះ XNUMX ឆ្នាំមុន……
ទីណូជាទីគោរព
ខ្ញុំគិតថា ឪពុកក្មេកគាត់បានស្លាប់ មិនមែនម្តាយក្មេកទេ។
ដោយក្តីគោរព Compuding
ទីណា ជាទីគោរព
សូមអរគុណចំពោះការឆ្លើយតបរបស់អ្នក។ វាធ្វើឱ្យរូបភាពរបស់ខ្ញុំកាន់តែពេញលេញគួរឱ្យកត់សម្គាល់។
អំបោះកប្បាសក៏ជាផ្នែកមួយនៃពិធីបុណ្យសពក្នុងឱកាសជាច្រើនផងដែរ ។ ឧទាហរណ៍៖ ក្នុងពេលទេសនា/សុន្ទរកថារបស់ព្រះចៅអធិការ មុនពេលបូជាព្រះសង្ឃទាំងអស់ (៣០)អង្គកាន់អំបោះ។ ក្នុងពេលសម្អាតផេះទាំងព្រឹកព្រលឹមក្រោយពិធីបូជារួច ព្រះសង្ឃ (៨)អង្គកាន់អំបោះ។ ហើយក្នុងពេលបញ្ចុះព្រះកោដ្ឋក្នុងជួរដែលបានកំណត់នោះ ព្រះសង្ឃ (៨) អង្គក៏កាន់ខ្សែនេះដែរ។ ចុងក្រោយខ្សែភ្លើងត្រូវបានលាតពេញផ្ទះឥឡូវនេះមានតែម្ដាយក្មេកហើយនៅតែមាន។
ស្វាគមន៍,
លោក Michel
សូមទោស Michel ឪពុកក្មេករបស់អ្នកបានទទួលមរណភាពហើយ មិនមែនម្តាយក្មេកទេ...
ការផ្ទេរបុណ្យកុសលនេះទៅឱ្យអ្នកដទៃ ឪពុក ម្តាយ ឬអ្នកស្លាប់ គឺជាទង្វើនៃសទ្ធាដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ជាគុណធម៌មួយដ៏សំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់ជនជាតិថៃ (ទោះបីជាមនុស្សគ្រប់រូបមិនប្រកាន់… :) ។
ក្នុងព្រះជន្មរបស់ព្រះអង្គ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធជាព្រះអង្គម្ចាស់មួយអង្គព្រះនាម ព្រះវេស្សន្តរ ឬ ព្រះវេស្សន្តរ ជាព្រះអង្គទ្រង់ប្រោសព្រះរាជទានគ្រប់បែបយ៉ាងដល់អ្នកណាដែលសុំ សូម្បីតែភរិយា និងកូន... ជារឿងដែលសូត្រជារៀងរាល់ឆ្នាំនៅតាមវត្តអារាម ជាពិសេសនៅស្រុកឥសាន។
ការលះបង់បុណ្យកុសលរបស់ខ្លួនដើម្បីអ្នកដ៏ទៃ ដើម្បីឲ្យខ្លួនឯងបានបុណ្យតិច និងប្រយោជន៍អ្នកដ៏ទៃ គឺជាទង្វើនៃសប្បុរសដ៏ធំធេង ប៉ុន្តែខ្ញុំបាននិយាយរួចហើយថា….
ល្អណាស់ដែលឥឡូវគេប្រាប់អ្នកតាមឈ្មោះអ្នក ហើយមិនមែនជាមួយជនបរទេសទេ។ ពេលគេធ្វើអ៊ីចឹងនៅទីនេះ ខ្ញុំនិយាយថាខ្ញុំពិបាកចិត្ត ហើយថាខ្ញុំឈ្មោះ Sombat (សម្បូរ) ឬ Chalaat (Smart)….:)។ បន្ទាប់មកពួកគេមិនដែលធ្វើវាម្តងទៀតទេ។ អ្នកមិនគួរយកវាទេ។ ខ្ញុំក៏មិននិយាយភាសាថៃជាភាសាថៃដែរ… 'ហេ ថៃ!' "សួស្តីថៃ!"
Ah, Michel, Bua Yai (មានន័យថា 'ផ្កាឈូកធំ') ហាក់ដូចជាស្គាល់ខ្ញុំណាស់។ អ្នកនិពន្ធដ៏ល្បីល្បាញ Khamsing Srinawk (ពាក្យ សិង្ហ សេរីក្រៅ ឈ្មោះដំបូងរបស់គាត់មានន័យថា "តោមាស") បានកើតនៅទីនោះ ហើយប្រហែលជានៅតែរស់នៅទីនោះក្នុងកសិដ្ឋានមួយឥឡូវនេះមានអាយុ 85 ឆ្នាំ។ គ្រាន់តែសួរ។ បុរសអស្ចារ្យម្នាក់ មានការប្តេជ្ញាចិត្តក្នុងសង្គម។ រឿងដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់គាត់ត្រូវបានបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេស ហើយខ្ញុំបានបកប្រែវាជាភាសាហូឡង់។ អាន! នោះអ្នកនឹងរៀនច្រើនអំពីប្រទេសថៃ! សូមមើលតំណ៖
https://en.wikipedia.org/wiki/Khamsing_Srinawk
https://www.thailandblog.nl/?s=khamsing+&x=32&y=0
ខ្ញុំនឹងអាន។ អរគុណម្តងទៀត។
លោក Michel