ហេតុអ្វីបានជាចេកទុំ?
ជាមួយនឹងឧទាហរណ៍ដ៏សាមញ្ញមួយ ពេលខ្លះអ្នកអាចបង្ហាញពីភាពខុសគ្នាធំរវាងវប្បធម៌ និងទស្សនៈមិនស្មើគ្នា។ អ្នកខ្លះយល់បានយ៉ាងឆាប់រហ័សថាភាពខុសគ្នាទាំងនោះនៅទីណា ខ្លះទៀតត្រូវរៀនតាមរយៈការសាកល្បង និងកំហុស ហើយពិតណាស់ក៏មានប្រភេទមនុស្សដែលមិនចាំបាច់គិតគូរពីភាពខុសប្លែកគ្នាទាល់តែសោះ។
ឧទាហរណ៍មួយដែលខ្ញុំចង់លើកយកមកលើកនេះ គឺជាសំណួរអំពីមូលហេតុនៃរឿងនេះ។ ទោះបីជាខ្ញុំមិនមានកូនដោយខ្លួនឯងក៏ដោយ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំដឹងថាកូនជនជាតិហូឡង់សួរឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេថាហេតុអ្វីបានជាអ្វីៗមានលក្ខណៈដូចគេ។ មេឃពណ៌ខៀវ ហេតុអ្វីខ្ញុំត្រូវចូលគេងទៅហើយ។ល។ ឪពុកម្តាយយល់ឃើញថាពិបាក ប៉ុន្តែពួកគេយល់ថា ជាការល្អដែលកូនរបស់ពួកគេចង់ដឹងចង់ឃើញ ពីព្រោះការចង់ដឹងចង់ឃើញនោះជួយឱ្យពួកគេរៀនគ្រប់បែបយ៉ាង។ ហើយយើងជឿថាកូនរបស់យើងគួរតែរៀនឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ សូម្បីតែពេលធំឡើង យើងនៅតែសួរខ្លួនឯងថា ហេតុអ្វីក៏ដូច្នោះ ហើយយើងស្វែងរកចម្លើយ។
នៅប្រទេសថៃ វាខុសប្លែកពីបទពិសោធរបស់ខ្ញុំ។ ការចិញ្ចឹមបីបាច់នៅទីនោះផ្ដោតសំខាន់លើសុខុមាលភាពរបស់កុមារ។ កុមារមិនត្រូវធ្វើអ្វីដែលខ្លួនមិនចង់ធ្វើនោះទេ ជាពិសេសប្រសិនបើវាជាក្មេងប្រុស។ ក្មេងមិនគួរញ៉ាំឆ្ងាញ់ទេ ប៉ុន្តែគួរញ៉ាំច្រើន ហើយសំខាន់ជាងនេះទៀត ក្មេងគួររៀនស្តាប់ និងកុំសួរសំណួរច្រើនពេក។ កូនប្រាកដជាមិនចាំបាច់ដឹងអ្វីៗទាំងអស់។ ជាលទ្ធផល កុមារថៃនៅឆ្ងាយពីមិត្តភក្តិរបស់ពួកគេនៅលោកខាងលិចខាងផ្នែកចំណេះដឹង។ ខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីកុមារជាចម្បងពីអ្វីដែលខ្ញុំហៅថា 'loso' ផ្ទៃខាងក្រោយសម្រាប់ជាប្រយោជន៍នៃភាពងាយស្រួល។ ខ្ញុំដឹងតិចអំពីរបៀបដែលរង្វង់អ្នកមានជាងដំណើរការទាក់ទងនឹងការចិញ្ចឹមបីបាច់ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងភ្ញាក់ផ្អើលប្រសិនបើវាខុសគ្នាខ្លាំងនៅទីនោះ។
លទ្ធផលទាំងអស់នេះត្រូវបានឆ្លុះបញ្ចាំងនៅក្នុងប្រជាជនថៃពេញវ័យ។ កន្លែងដែលពួកលោកខាងលិចមានទំនោរចង់ទម្លាក់គ្រាប់បែកលើពួកគេជាមួយនឹងសំណួរដែលចាប់ផ្តើមដោយ 'ហេតុអ្វី', thammai (ทำ) ឆាប់ៗនេះ អ្នកកត់សម្គាល់ឃើញថាមនុស្សឆ្លើយតបដោយការអាក់អន់ចិត្ត ហើយពួកគេចាត់ទុកថាវាមិនសមហេតុផល។ ជាលទ្ធផល មនុស្សមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបង្ខំចិត្តទទួលយករឿង។ ហើយនៅពេលដែលអ្នកត្រូវផ្តល់គណនី អ្នកមានអារម្មណ៍ថាត្រូវបានវាយប្រហារ។ ទាក់ទងជាមួយជនជាតិថៃ វាជាចម្បងអំពីទំនាក់ទំនងល្អ និងស្ថានភាពដែលអ្វីៗគឺ sanook (រីករាយ) និង sabai sabai (สบาย ๆ) ។ អ្នកមិនសម្រេចបានដោយការសួរសំណួររិះគន់ទេ ប៉ុន្តែដោយធ្វើឱ្យអ្នកដទៃមានអារម្មណ៍ថាអ្នកទទួលយកគាត់ដូចគាត់។ ពេលដែលបុរសជនជាតិហូឡង់ម្នាក់សប្បាយចិត្តនៅពេលដែលគាត់ត្រូវបានគេសួរថាហេតុអ្វីបានជាមានអ្វីមួយ ព្រោះវាផ្តល់ឱ្យគាត់នូវឱកាសដើម្បីពន្យល់អ្វីមួយដល់នរណាម្នាក់ដែលចាប់អារម្មណ៍នឹងហេតុផលរបស់គាត់ ជនជាតិថៃនឹងមានអារម្មណ៍វាយប្រហារ ហើយភាពមិនស្រួលនឹងកើតឡើង។
អ្នកអាចមើលឃើញថា ប្រជាជនថៃមានទំនោរចិត្តទទួលយករបស់របរច្រើនដូចជាពួកគេ។ តម្រូវការសម្រាប់ការផ្លាស់ប្តូរហាក់ដូចជាមានវត្តមានតិចជាងក្នុងចំណោមជនជាតិលោកខាងលិច ហើយប្រសិនបើការផ្លាស់ប្តូរកើតឡើង វានឹងមកពីខាងក្រៅ មិនមែនតាមរយៈសកម្មភាពផ្ទាល់ខ្លួននោះទេ។ ឧទាហរណ៍ អ្នកធ្វើអ្វីមួយដោយសារតែចៅហ្វាយរបស់អ្នកចង់ឱ្យអ្នកធ្វើ ប៉ុន្តែអ្នកនឹងមិនសួរចៅហ្វាយរបស់អ្នកថាហេតុអ្វីបានជាគាត់ចង់ធ្វើនោះទេ ទោះបីជាវាគ្មានហេតុផលក៏ដោយ។ ការទាមទារឱ្យទទួលខុសត្រូវចំពោះសកម្មភាពត្រូវបានជួបប្រទះជាការសង្ស័យ និងកង្វះទំនុកចិត្ត។ បស្ចិមប្រទេសវាស់វែងអ្វីៗដោយអ្វីដែលនិយាយអំពីពួកគេ។ ជនជាតិថៃព្យាយាមបង្កើតរូបភាពដោយគិតអំពីអ្វីដែលមិននិយាយ។ មិនអាចប្រកែកបានទេ ពួកគេក៏មានអារម្មណ៍អភិវឌ្ឍកាន់តែប្រសើរឡើងអំពីរឿងនេះ។ ការយកចិត្តទុកដាក់ត្រូវបានបង់ចំពោះវិធីដែលនិយាយ សម្លេងធ្វើឱ្យតន្ត្រី និងភាសាកាយវិការរបស់អ្នកនិយាយត្រូវបានបកស្រាយ។ វិធីសាស្រ្តរបស់ថៃគឺមានភាពស្រពិចស្រពិល ប៉ុន្តែពិបាកជាងការនិយាយរបស់ជនជាតិហូឡង់ 'មិនច្បាស់' ។
ខ្ញុំមិនចង់ឆ្លងកាត់ការវិនិច្ឆ័យលើវិធីសាស្រ្តមួយណាដែលល្អជាង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចជៀសវាងការបង្ហាញថាខ្ញុំរីករាយដែលត្រូវបាននាំយកមកជាមួយការចង់ដឹងចង់ឃើញរបស់លោកខាងលិច។ យ៉ាងណាមិញ ខ្ញុំបានរៀនមិនសួរសំណួរផ្ទាល់នៅប្រទេសថៃទេ ព្រោះជាធម្មតាលទ្ធផលគឺផ្ទុយគ្នា។
ហើយសូម្បីតែវិធីសាស្រ្តបស្ចិមប្រទេស ក៏ខ្ញុំនៅតែមិនដឹងថា ហេតុអ្វីបានផ្លែចេកច្រេះ។
នេះជាការល្អដែលត្រូវដឹង ឥឡូវព្យាយាមអនុវត្តវាទៅ។ ហេតុអ្វីបានជាហេតុអ្វីបានជាពេលខ្លះខ្ញុំទទួលបានឮ។
«នៅមិនទាន់ដឹងថាមូលហេតុអ្វីបានជាផ្លែចេក»
យល់ព្រម ការពន្យល់របស់ថៃ… បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេមិនសមនឹងសំបករបស់ពួកគេទេ!
មូលហេតុពិត ចេកដុះជាចង្កោម ក្រឡាប់លើដើមឈើ ពន្លឺព្រះអាទិត្យ និងទំនាញផែនដី ធ្វើឱ្យពួកវាចង្អុលឡើងលើ។
ចង់ដឹងថាហេតុអ្វីនិងយ៉ាងណានោះ សូមមើលតំណនេះពីឈ្មោះល្បីនៅស្រុកចេក…។
https://www.chiquita.nl/blog/waarom-zijn-de-bananen-krom/#:~:text=Als%20de%20plant%20naar%20het,het%20gebladerte%20uit%20kunnen%20piepen.
អ្នកពេញចិត្តនឹងការពន្យល់ដែលអ្នកបានផ្តល់ឲ្យ៖ 'ជនជាតិថៃមានប្រតិកម្មបែបនេះ', 'ពួកលោកខាងលិចដូចនោះ'។
ប៉ុន្តែសំណួរបន្ទាប់កាន់តែស៊ីជម្រៅគឺថាហេតុអ្វីបានជាជនជាតិថៃ និងបស្ចិមប្រទេសមានប្រតិកម្មខុសគ្នា…
ខ្ញុំគិតថា ចម្លើយចំពោះសំណួរនោះ គឺប្រជាជនថៃបានដឹងជាច្រើនសតវត្សមកហើយថា ការសួរសំណួរគឺគ្មានន័យ។
ប្រជាជនភាគច្រើនរស់នៅលើដីរបស់ពួកគេ ហើយប្រសិនបើភ្លៀងមិនធ្លាក់ នោះការច្រូតកាត់របស់អ្នកបានបរាជ័យ ហើយអ្នកឃ្លាន នោះព្រះបានសំរេចដូច្នេះ។
ហើយព្រះមិនបានសួរអ្នកពីមូលហេតុ។
ការរួមចំណែកដ៏ល្អ និងសំខាន់ Bram ក្នុងការទទួលស្គាល់ភាពខុសគ្នានៃវប្បធម៌ និងអាចអនុវត្តបានចំពោះជីវិតប្រចាំថ្ងៃនៅក្នុងប្រទេសថៃ។ ខ្ញុំនឹងបន្ថែមខាងក្រោមជាមួយនឹងបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំជាមួយវប្បធម៌ថៃ និងលោកខាងលិច។
អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំដែលខ្ញុំបានបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសនៅថ្ងៃសៅរ៍ដល់ប្រជាជនថៃដែលមានអាយុកណ្តាល និងចាស់ជាង ពួកគេភាគច្រើនមានកូននៅបរទេស ហើយនៅពេលដែលពួកគេទៅលេងទីនោះ ពួកគេចង់ចេះភាសាអង់គ្លេសខ្លះជាមួយកូនប្រសារ និងឪពុកម្តាយ។ ខ្ញុំបានកសាងទំនាក់ទំនងដ៏ល្អនៃការជឿទុកចិត្តជាមួយពួកគេក្នុងអំឡុងពេលមេរៀនរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែសូម្បីតែគ្រូបង្រៀនពេលខ្លះក៏មានចំណុចខ្វាក់ភ្នែក ហើយខ្ញុំបានធ្វើកំហុសឆ្គងក្នុងការផ្សំកិរិយាស័ព្ទ "ទៅជា" នៅក្នុងអតីតកាល។ គ្មានការឆ្លើយតបអ្វីទាំងអស់ពីសិស្សរបស់ខ្ញុំ។ មួយរយៈក្រោយមក ខ្ញុំបានរកឃើញកំហុសរបស់ខ្ញុំដោយខ្លួនឯង ហើយបានប្រឈមមុខនឹងសិស្សរបស់ខ្ញុំជាមួយនឹងការពិតដែលថា ក្នុងករណីរបស់ខ្ញុំមានកំហុស ពួកគេអាចកែតម្រូវខ្ញុំបាន។ ប្រតិកម្មតិចតួច ឬគ្មាន ហើយនេះសមឥតខ្ចោះជាមួយនឹងរឿងរបស់ Bram ខាងលើ។
ឥឡូវនេះជាកំណែលោកខាងលិច។ នៅចុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ XNUMX ខ្ញុំបានដឹកនាំផ្នែកជ្រើសរើស និងជ្រើសរើសនៅក្រុមហ៊ុនធំមួយ។
ខ្ញុំមានបុគ្គលិកម្នាក់ដែលចាប់ផ្តើមថ្ងៃនេះជាមួយនឹងសំណួរថាហេតុអ្វីបានជាហើយបញ្ចប់វាជាមួយរឿងនោះ។ ករណីអស់សង្ឃឹមក្នុងការធ្វើការជាមួយ។ មិនថាអ្នកបានពន្យល់សមហេតុផលប៉ុណ្ណាទេ សំណួរបានបន្តត្រឡប់មកវិញ។ សំណួរហេតុអ្វីបានជាតែងតែដាក់អ្នកលើការការពារ និងធ្វើឱ្យការសន្ទនាធម្មតានៃការជជែកវែកញែក និងប្រឆាំងនឹងការប្រកែកមិនអាចទៅរួចនោះទេ។ គឺសូម្បីតែជាការបង្ហាញពីការមិនគោរពក្នុងស្ថានភាពមួយចំនួន។
សង្ឃឹមថាឧទាហរណ៍ទាំងពីរនេះនឹងរួមចំណែកដល់ការយល់ដឹងអំពីភាពខុសគ្នានៃវប្បធម៌រវាងវប្បធម៌មួយ និងវប្បធម៌មួយទៀត ដែលនៅតែបង្ហាញឱ្យឃើញផងដែរ។
ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានរស់នៅក្នុងប្រទេសហូឡង់អស់រយៈពេល 4 ឆ្នាំហើយ ហើយកាលពីដើមដំបូងនាងក៏ឆ្កួតជាមួយនឹងសំណួររបស់ខ្ញុំថាហេតុអ្វី ហេតុអ្វី ប៉ុន្តែឥឡូវនេះនាងបានដឹងថាដោយការសួរសំណួរអ្នកកាន់តែឆ្លាត ហើយអ្នកមិនគួរទទួលយកអ្វីគ្រប់យ៉ាងនោះទេ។
ឥឡូវនេះនាងក៏ប្រឆាំងនឹងអ្នកគ្រប់គ្រងលើដំបូន្មានរបស់ខ្ញុំប្រសិនបើនាងគិតថាវាចាំបាច់ព្រោះខ្ញុំបានផ្តល់ឧទាហរណ៍ដល់នាងដោយនិយាយទៅកាន់អ្នកគ្រប់គ្រងរបស់នាងហើយនាងឃើញថាបញ្ហាត្រូវបានដោះស្រាយដោយមិនប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងការងារ។
ហើយបន្តិចម្តងៗ នាងក៏ក្លាយជាអ្នកសួរ ដូច្នេះនៅតែមានសង្ឃឹមសម្រាប់ប្រទេសថៃ។
អត្ថបទល្អណាស់ ហើយសរសេរបានល្អ
ម៉ាទីន
បញ្ហាគឺនេះ៖ ហេតុអ្វីបានជាសំណួរជារឿយៗមិនពិត 'ហេតុអ្វីសំណួរ' ប៉ុន្តែមានមតិរិះគន់ច្រើនឬតិច។ នោះច្រើនតែមានបទពិសោធន៍។ ប្រាកដណាស់ វាមិនចាំបាច់ជាករណីនោះទេ។
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកយឺតម្ល៉េះ?
ហេតុអ្វីបានជាអាហារមិនទាន់រួចរាល់?
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចតឡាននៅទីនោះ?
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនទិញត្រី?
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកពាក់អាវពណ៌លឿងម្តងទៀត?
ម៉េចក៏ស្រវឹងទៀតហើយម៉ាក់?
នោះក៏ជាហេតុផលដែលហេតុអ្វីបានជានៅប្រទេសហូឡង់ សំណួរបែបនេះត្រូវបានឆ្លើយជាញឹកញាប់ជាមួយនឹង 'ដូច្នេះ!' ឬ "ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចង់ដឹង?" ផងដែរនៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ហេតុអ្វីបានជាសំណួរមិនតែងតែត្រូវបានកោតសរសើរ។ មិនដឹងថាខុសគ្នាប៉ុន្មានជាមួយថៃ។ ផ្ទាល់ខ្លួនខ្ញុំមិនគិតច្រើនទេ។ សំណួរប្រភេទនេះច្រើនតែមិនមានបទពិសោធន៍ជាការសប្បាយ (sanoek) នៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ផងដែរ។
អ្នកក៏អាចសួរ ឬនិយាយបានដូចនេះ៖
មកយឺតនិយាយ! តើមានអ្វីកើតឡើង? ខ្ញុំមានការព្រួយបារម្ភ។
ខ្ញុំឃ្លាន! តោះរៀបចំម្ហូប។
អ្នកចតឡានពេញផ្លូវ! Warer កាន់តែជិតគ្មានកន្លែងទេ?
ទិញត្រីលើកក្រោយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តវា។
សួស្តី ផ្កាលឿងនោះទៀតហើយ? ខ្ញុំចូលចិត្តអាវក្រហមនោះល្អជាង។
ឈប់ផឹកហើយម៉ាក់! សូម!
នោះធ្វើឱ្យការសន្ទនាកាន់តែរីករាយ។
ប្រសិនបើអ្នកសួរសំណួរថាហេតុអ្វី ជាការល្អ ប៉ុន្តែត្រូវពន្យល់ពីអ្វីដែលអ្នកចង់មានន័យ ជាការណែនាំខ្លីៗ។ 'ខ្ញុំឃើញ..ខ្ញុំលឺ..នោះហើយជាមូលហេតុដែលខ្ញុំចង់ដឹងថាយ៉ាងម៉េច..។ល។ បន្ទាប់មក អ្នកតែងតែទទួលបានចម្លើយដែលសមហេតុផល។ នៅប្រទេសថៃផងដែរ។
ខ្ញុំរស់នៅប្រទេសបារាំង ហើយត្រូវសន្និដ្ឋានថា នៅទីនេះក្នុងសង្គមបញ្ឈរ សួរថាហេតុអ្វីទៅជាច្រើន (គ្រូបង្រៀន សាស្ត្រាចារ្យ និយោជក) មិនបានធ្វើ។ នេះចាប់ផ្តើមនៅសាលារួចហើយ។ ការគោរពប្រតិបត្តិគឺជាគុណធម៌។ ជាលទ្ធផលថ្នាក់ (ការតស៊ូ) ជាដើមកើតឡើងហើយការសន្ទនាមិនត្រូវបានរៀន។ ការធ្វើការរួមគ្នាគឺអាចធ្វើទៅបានតែជាមួយ 'ស្មើ' ប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះដើម្បីនិយាយថា សង្គមលោកខាងលិចអាចដោះស្រាយហេតុផលបានល្អជាង បើតាមគំនិតខ្ញុំនិយាយទូទៅ។ ជាសំណាងល្អ ប្រជាជននៅប្រទេសថៃយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះសុខុមាលភាពរបស់អ្នកដទៃ។ សូមរីករាយជាមួយនោះ។
“ហេតុអ្វី” គឺជាជំហានដំបូងទៅកាន់រង្វាន់ណូបែល។
ជំរាបសួរ Bram
រីករាយនឹងការចូលថ្ងៃនេះ។
ហើយខ្ញុំត្រូវគូសបញ្ជាក់ថា វាពិតជាត្រឹមត្រូវ។
ហើយចង់ដឹងចង់ឃើញដូចធម្មជាតិខ្ញុំក៏ចង់ដឹង/សួរគ្រប់រឿង!!
Chaantje និយាយថា "អ្នកមិនស៊ីភីក" ហាហា
សូមគោរព Alex ភាពខុសគ្នាកំពុងរៀបចំកម្មវិធីតាមរបៀបជាក់លាក់មួយតាំងពីកុមារភាព។
ហើយអ្នកមិនគ្រាន់តែផ្លាស់ប្តូរវានៅពេលក្រោយក្នុងជីវិតនោះទេ។
បទថៃពិរោះៗ មានថមម៉ាយ ហេតុអ្វី! «ម៉េចមិនស្រលាញ់ខ្ញុំទៀត?»
https://youtu.be/WtKseK9PX7A
ខ្ញុំបានសម្របខ្លួនជាយូរមកហើយហើយបានលាលែងពីតំណែង។ នៅប្រទេសថៃ ខ្ញុំគ្រាន់តែសួរនិងនិយាយពីអ្វីដែលចាំបាច់ជាមួយប្រពន្ធខ្ញុំដែលខ្ញុំរួមរស់ជាមួយគ្នាអស់១២ឆ្នាំមកហើយ។ ខ្ញុំពិតជានិយាយតិចបំផុតតាមដែលអាចធ្វើបាន ហើយសួរតែសំណួរដែលមានប្រយោជន៍ និងសមរម្យបំផុត។ ខ្ញុំមិនប្រាប់ច្រើនអំពីបទពិសោធន៍អតីតកាល ឬអំពីអតីតកាលរបស់ខ្ញុំទេ។ បើខ្ញុំទៅកន្លែងណាមួយ ខ្ញុំនឹងប្រាប់រឿងនេះតែម្តង បើប្រពន្ធខ្ញុំសុំពិសេស។ បើនាងមិនសួរអ្វីទេ ខ្ញុំមិនប្រាប់អ្វីទេ ប្រជាជនថៃសុខចិត្តប្រាប់តិចជាងច្រើនពេក។ បើមិនសួរអ្វីក៏មិនប្រាប់ដែរ។
កម្រដឹងថាពេលខ្ញុំបើកបរទៅកន្លែងណាមួយ ហើយដើរចូល ខ្ញុំត្រូវបានគេសួរសំណួរជ្រៅជ្រះ។ តាមពិតមិនដែលទេ។ ពីមុនមក ថៃមិនដែលសួរខ្ញុំអ្វីទាំងអស់អំពីប្រទេសរបស់ខ្ញុំ ឬអំពីហេតុផលរបស់ខ្ញុំ ឬអំពីអាជីពរបស់ខ្ញុំ គ្មានអ្វីទាំងអស់។ ក្រៅពីប្រពន្ធខ្ញុំ គ្មានជនជាតិថៃណាម្នាក់ដឹងរឿងគ្រួសារខ្ញុំទេ ហើយខ្ញុំក៏មិនដែលត្រូវគេសួរនាំដែរ។ រឿងតែមួយគត់ដែលនាងហាក់ដូចជាយកចិត្តទុកដាក់ ហើយខ្ញុំដឹងថាតាមរយៈប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំគឺរបៀបដែលហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្ញុំមាន។
ម៉្យាងវិញទៀត ការមិនចាប់អារម្មណ៍ទាំងស្រុងក្នុងការធ្វើរបស់យើង ប្រហែលជាហេតុផលច្បាស់លាស់សម្រាប់បរិយាកាសសម្រាកកាយដែលមាននៅទីនេះ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាទុកអ្នកឱ្យនៅម្នាក់ឯង។ គ្មាននរណាមករំខានអ្នកដោយមិនចង់បានទេ គ្មានអ្នកណាមករំខាន។
ខ្ញុំបានទៅប្រទេសផ្សេងទៀតគ្រប់គ្រាន់ហើយ ដែលការជំរុញរបស់ពួកគេស្ទើរតែធ្វើឱ្យខ្ញុំឆ្កួត។
ខ្ញុំចូលចិត្តវាល្អបំផុត។
នោះក៏ជាបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំដែរ។ ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថាពួកគេមិនចាប់អារម្មណ៍អ្វីទាំងអស់ចំពោះអ្វីដែលអ្នកធ្វើ។ ខ្ញុំធ្វើដំណើរច្រើនដោយកង់។ រឿងតែថៃសួរថាសប្បាយទេ? អស់ហើយ
សូមគោរព Fred
អ្នកផ្តោតអារម្មណ៍ ប៉ុន្តែសារគឺច្បាស់៖ អ្នកមិនត្រូវបានសួរច្រើនអំពីខ្លួនអ្នក និងជីវិតរបស់អ្នកទេ ហើយអ្នកបានរកឃើញវិធីជាក់ស្តែងដើម្បីដោះស្រាយរឿងនេះ៖ សួរសំណួរមួយចំនួនដោយខ្លួនឯង ដើរតាមផ្លូវរបស់អ្នក ទំនាក់ទំនង និងគ្រួសារផងដែរ។
ខ្ញុំទទួលស្គាល់រឿងនេះយ៉ាងល្អ។ ខ្ញុំបានរស់នៅទីជនបទអស់រយៈពេលដប់ប្រាំឆ្នាំ ហើយនិយាយភាសាថៃបានគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការប្រាស្រ័យទាក់ទងនៅក្នុងនោះ ខ្ញុំដោះស្រាយជាមួយអ្នកជិតខាង និងមិត្តអ្នកភូមិផ្សេងទៀតក្នុងបរិយាកាសល្អ។ ប៉ុន្តែមិនមានការសម្ងាត់ខ្លាំង។
ឧទាហរណ៍សាមញ្ញមួយ។ អ្នករាល់គ្នាដឹងថាខ្ញុំបានធ្វើការក្នុងវិស័យអប់រំនៅទ្វីបអាហ្រ្វិក ដែលតែងតែបង្កើតចំណាប់អារម្មណ៍នៅកន្លែងផ្សេង។ ខ្ញុំមិនដែលត្រូវបានគេសួរថា: តើអ្វីដែលជំរុញចិត្តខ្ញុំអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើនៅប្រទេសណាដែលជាភាសាអ្វី។ សំណួរតែមួយគត់ដែលបានសួរម្តងហើយម្តងទៀតទាក់ទងនឹងហ្គេម: តោ ដំរី អូដ្ឋ។ ហើយលើសពីនេះទៀត៖ តើវាមិនមានគ្រោះថ្នាក់ទេ (អាន៖ រវាងមនុស្សស្បែកខ្មៅ)?
ការពិតដែលខ្ញុំរស់នៅជាមួយយុវជនម្នាក់មកពីភូមិនេះ ត្រូវបានគេមើលឃើញ និងទទួលយកដោយក្រុមគ្រួសារផងដែរ ភាគច្រើនដោយសារតែខ្ញុំហាក់ដូចជាមានឥទ្ធិពល "អំណោយផល" លើគាត់ ដែលជាក្មេងប្រុសព្រៃ។ ប៉ុន្តែរឿងទាំងអស់នេះនៅតែមិនបានពិភាក្សាគ្នានោះទេ ពេលអ្នកជិតខាងសួរថា ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនបានដេកក្នុងបន្ទប់មួយនោះ…
ទាំងអស់នេះពិបាកសម្រាប់អ្នកនិយាយពាក្យសំដីដូចខ្ញុំ ប៉ុន្តែវាបានសម្រេចសម្រាប់ជីវិតដែលគ្មានបញ្ហារបស់ខ្ញុំនៅក្នុងភូមិ។
ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថា តើការរស់នៅក្នុងវប្បធម៌មួយផ្សេងទៀត ផ្តល់សេរីភាពច្រើនពីភាគីទាំងសងខាងទេឬ?
ហើយបន្ទាប់មកអ្នកក៏មាន 'ហេតុអ្វី' ជាការទួញសោក៖
ហេតុអ្វីបានជាអ្នកចាកចេញពីខ្ញុំ?
ហេតុអ្វីខ្ញុំល្ងង់ម្ល៉េះ?
អ្នកដែលសំណួរមិនសួររកចម្លើយ មានតែការយល់ចិត្តប៉ុណ្ណោះ។
ការអត្ថាធិប្បាយនេះគួរតែនៅខាងលើ ថ្ងៃទី 8 ខែមេសា ម៉ោង 13.20:XNUMX រសៀល។ សុំទោស។
អាឡិច,
នៅពេលដែលខ្ញុំប្រាប់ជនជាតិហូឡង់ថា ខ្ញុំបានធ្វើការនៅប្រទេសតង់ហ្សានីរយៈពេល 3 ឆ្នាំ ហើយបានរស់នៅក្នុងប្រទេសថៃអស់រយៈពេលជិតម្ភៃឆ្នាំ កម្រមាននរណាម្នាក់សួរខ្ញុំបន្ថែមទៀតថា 'ប្រាប់ខ្ញុំចុះ ពេលនោះយ៉ាងម៉េចដែរ?' ចំណុចរបស់ខ្ញុំគឺថា វាមិនអាស្រ័យទៅលើចរិតលក្ខណៈជាតិច្រើនទេ ដូចជាលើបុគ្គលិកលក្ខណៈទាំងពីរដែលកំពុងនិយាយគ្នា។
ជាការពិតណាស់ វាអាស្រ័យទៅលើបុគ្គលិកលក្ខណៈផងដែរ។
ថាវា "មិនពឹងផ្អែកលើចរិតលក្ខណៈជាតិ" - តើអ្នកដឹងដោយរបៀបណា?
ខ្ញុំមិនបាននិយាយអំពីធម្មជាតិរបស់ប្រទេសទេ។ មានតែការសង្កេតរបស់ខ្ញុំជាមួយអ្នកភូមិទាំងអស់ដែលខ្ញុំបានទាក់ទងជាមួយ។
ជាទូទៅ ប្រទេសទាំងពីរមានភាពខុសប្លែកគ្នាក្នុងការគោរពជាច្រើន រួមទាំងកម្រិត និងធម្មជាតិនៃការទំនាក់ទំនងជាមួយបរទេស និងជនបរទេស បទពិសោធន៍ធ្វើដំណើរ ប្រវត្តិសាស្រ្ត សាសនា (តើប្រទេសមួយមានទស្សនៈយ៉ាងណា?)
ថាបុគ្គលិកលក្ខណៈលេចធ្លោក្នុងន័យនេះ បើប្រៀបធៀបនឹងអ្វីដែលគេហៅថា "ចរិតជាតិ" (ពាក្យដែលខ្ញុំមិនងាយប្រើខ្លួនឯង) - វាអាចជា ប៉ុន្តែខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនគ្រប់ខែក្នុងការបង្ហាញរឿងនេះតាមការពិត។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំមានភាពរួសរាយរាក់ទាក់ជាទូទៅសម្រាប់ពេលនេះ។
Tino ជារឿងចៃដន្យដែលយោងទៅតាម 'ទ្រឹស្តី' របស់អ្នក Chris និងខ្ញុំនៅក្នុងបរិយាកាសថៃរបស់យើងទាំងពីរ (សកលវិទ្យាល័យ និងភូមិ) ភាគច្រើនជួបប្រទះបុគ្គលិកលក្ខណៈដែលមិនសួរសំណួរ ហើយ Chris នៅប្រទេសហូឡង់ភាគច្រើនជាមនុស្សដែលចាប់អារម្មណ៍។
តើអ្នកជំនាញខាងវិធីសាស្ត្រក្នុងខ្លួនអ្នក និងខ្ញុំគិតយ៉ាងណាចំពោះរឿងនេះ?
អាឡិច ជាទីគោរព វាអាចជាបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់ខ្ញុំ និងរបស់អ្នកជាមួយនឹងចរិតលក្ខណៈប្រទេស ទំនៀមទម្លាប់ និងជំនាញភាសា។
ចំណុចរបស់ខ្ញុំគឺថា ភាពខុសគ្នាទាំងអស់នោះ ជាធម្មតាត្រូវបានបញ្ចូលតែចំពោះវប្បធម៌ដែលគ្របដណ្តប់ទាំងអស់ ខណៈពេលដែលខ្ញុំក៏មើលទៅលើបុគ្គលិកលក្ខណៈនៅក្នុងការសន្ទនា និងមតិនៅក្នុងមួយនេះ។ ខ្ញុំមិនដឹងចំនួនប៉ុន្មានទេវានឹងខុសគ្នា។
ជាថ្មីម្តងទៀត៖ បទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំគឺថា ខ្ញុំក៏បានជួបប្រទះបុគ្គលិកលក្ខណៈមួយចំនួននៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ ដែលចាប់អារម្មណ៍លើប្រវត្តិរបស់ខ្ញុំ។ នោះអាចជាខ្ញុំល្អណាស់ ខ្ញុំមិនដឹងទេ។
ហើយការចៃដន្យច្រើនតែប្រែទៅជាច្បាប់។
ខ្ញុំបានរៀនថាឥឡូវនេះ ហើយបិទមាត់ឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ វាធ្វើឱ្យជីវិតកាន់តែទ្រាំបាន មិនល្អប្រសើរជាងមុន ហើយខ្ញុំតស៊ូជាមួយវាពេលខ្លះ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ… ខ្ញុំអាចធ្វើអ្វីដែលខ្ញុំចង់បាននៅផ្ទះតិចឬច្រើន ដរាបណាខ្ញុំមិនប៉ះម្រាមដៃមនុស្សស្រីផ្សេង…។
ចំលើយ៖ ហេតុអ្វីផ្លែចេកកោងអាចរកបានក្នុងបទចម្រៀងរបស់លោក Andre Van Duin៖
http://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc%5D https://www.youtube.com/watch?v=tpfDp04DgUc
យល់ស្របទាំងស្រុងជាមួយអ្នកនិពន្ធ។ អ្នកអាចទទួលបានបន្ថែមទៀតប្រសិនបើអ្នកនិយាយភាសាថៃបានល្អ។ ចំណាប់អារម្មណ៍ជាទូទៅពិបាករកជាមួយអ្នកស្គាល់ជនជាតិថៃរបស់ខ្ញុំនៅទីនេះ។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ ខ្ញុំយល់ច្បាស់អំពីភាសាថៃ ប៉ុន្តែវាតែងតែជារឿងដដែលៗដែលប្រើ ហើយមិនជំរុញឱ្យខ្ញុំចូលរួម។ អាម៉ាស់ក្នុងចំណោមជនជាតិថៃក៏អាចមានចំណែករបស់ខ្លួននៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍នេះ។ គ្មាននរណាម្នាក់ទៅឆ្ងាយក្នុងជីវិតដោយមានចំណេះដឹង និងចំណាប់អារម្មណ៍មានកម្រិតនោះទេ។ យើងនឹងត្រូវធ្វើជាមួយវា ប៉ុន្តែរីករាយគឺខុសគ្នា។
Jacques បន្ទាប់ពីប៉ុន្មានឆ្នាំដែលខ្ញុំបានរស់នៅទីនេះ ខ្ញុំក៏បានយល់ដែរថា ជាអកុសល មនុស្សម្នាក់មិនចាំបាច់ទៅនិយាយភាសាថៃដើម្បីនិយាយស៊ីជម្រៅនោះទេ។ ក្នុងអំឡុងពេលជួបជុំគ្រួសារ មនុស្សម្នាក់មិនធ្វើអ្វីក្រៅពីនិយាយដើមអ្នកដទៃនោះទេ។ ខ្ញុំពិតជាមិនចូលរួមក្នុងអាកប្បកិរិយាបែបនេះទេ។ ជាធម្មតាខ្ញុំនៅឆ្ងាយពីគេ ហើយនៅពេលដែលមនុស្សសួរសំណួរមកខ្ញុំ ពួកគេពិតជាមានលក្ខណៈស្រើបស្រាលខ្លាំងណាស់។
ឥឡូវនេះ ជាមួយនឹងជនបរទេសជាច្រើនក្នុងចំណោមពួកគេ អ្នកបានជួបរឿងដូចគ្នា។ ការសន្ទនាដ៏តឹងតែង ការសន្ទនាគ្មានន័យ គឺជាបាតុភូតប្រចាំថ្ងៃ។ នេះក៏ជាហេតុផលដែលខ្ញុំស្ទើរតែគ្មានទំនាក់ទំនងជាមួយជនបរទេសណាម្នាក់។
នេះមិនបានកែប្រែការពិតដែលថាខ្ញុំនឹងមានអារម្មណ៍ឯកោទេ។ ខ្ញុំមានចំណាប់អារម្មណ៍គ្រប់គ្រាន់ ហើយខ្ញុំស្ទើរតែមិនធុញទ្រាន់។ សំណាងល្អខ្ញុំមានកុំព្យូទ័រ និងអ៊ីនធឺណិត យកវាចេញពីខ្ញុំ នោះខ្ញុំនឹងនិយាយខុសពីខ្ញុំខ្លាច។
អ្នកតែងតែជួបប្រទះរឿងក្រោយក្នុងចំណោមអ្នកចូលនិវត្តន៍ដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសថៃ។ បើគ្មានអ៊ីនធឺណិតទេ ពួកគេនឹងត្រូវកាត់ចេញពីពិភពខាងក្រៅ។ ក្រីក្រពិត។ ប៉ុន្តែហេតុផលមួយទៀតដើម្បីក្លាយជាអ្នកមានឥទ្ធិពលខ្លះក្នុងភាសាថៃ។ ហេតុអ្វីមិន? ខ្ញុំក៏មិនបានសន្ទនាស៊ីជម្រៅក្នុងប្រទេសហូឡង់ដែរ ពេលខ្ញុំទៅដើរទិញឥវ៉ាន់ ហាត់ប្រាណ ឬជជែកជាមួយអ្នកជិតខាង។ ភាគច្រើននៃពេលនិយាយជាមួយអ្នកដទៃ យើងនិយាយអំពីការនិយាយតូចតាច។
ខ្ញុំមានបទពិសោធន៍ 12 ឆ្នាំក្នុងវិស័យអប់រំនៅប្រទេសហូឡង់ (ជាមួយនិស្សិតអន្តរជាតិប្រហែល 40% ហូឡង់) ហើយឥឡូវនេះ 14 ឆ្នាំក្នុងការអប់រំសិក្សានៅប្រទេសថៃ (ជាមួយសិស្សថៃ 95%) ។ ហើយខ្ញុំអាចធានាអ្នកថាភាពខុសគ្នានៃសំណួរ (និងការចង់ដឹងចង់ឃើញ) គឺដូចជាសត្វក្អែកហើរ។
នៅប្រទេសហូឡង់ សិស្សបានសួរសំណួរក្នុងអំឡុងពេលបង្រៀន ឬបន្ទាប់មកតាមរយៈបណ្តាញអនឡាញ។ នៅក្នុងប្រទេសថៃ ជាមួយនឹងការកើនឡើងយ៉ាងខ្លាំងនៃចំនួនជម្រើសសំណួរ (តាមអ៊ីនធឺណិត ទូរស័ព្ទ កម្មវិធី) ស្ទើរតែគ្មាននរណាម្នាក់។ វាមិនមែនជាការខុសគ្នាជាតិច្រើនទេដែលជាការខុសគ្នាខាងវប្បធម៌។ សិស្សមកពីបណ្តាប្រទេសអាស៊ី (មិនមែនចិនទេ ព្រោះពួកគេតែងតែសួរសំណួរ) បានរៀនយ៉ាងឆាប់រហ័សនៅប្រទេសហូឡង់ ដែលអ្នកអាច និងអាចសួរសំណួរបាន។ ហើយគ្រូក៏សរសើរ នៅក្នុងវប្បធម៌អប់រំ (ដែលជាផ្នែកមួយនៃវប្បធម៌មាតាបិតាទូលំទូលាយដែលចាប់ផ្តើមនៅផ្ទះ) ដែលមិនផ្តល់តម្លៃដល់ការសួរសំណួរ និងបទពិសោធន៍ថាវាពិបាក កុមារមិនត្រូវបានលើកទឹកចិត្តឱ្យធ្វើដូច្នេះទេ ដូច្នេះហើយនៅតែល្ងង់។
ខ្ញុំតែងតែប្រាប់សិស្សរបស់ខ្ញុំថា សិស្សឆ្លាតសួរសំណួរ ហើយនោះជាហេតុផលមួយដែលសិស្សឆ្លាតណាស់។ ហើយខ្ញុំក៏មិននិយាយអំពីមុខវិជ្ជាដែលត្រូវបានហាមឃាត់ក្នុងប្រទេសនេះដែរ។
លើសពីនេះទៀត មានទំនោរមិនសួរសំណួរព្រោះដឹងចម្លើយគឺមិនស្រួល។ ស្រមៃមើលថាតើមិត្តល្អរបស់អ្នកនៅបារនៅថោងឡោ ហើយប្រហែលជាស្គាល់រដ្ឋមន្ត្រីទាំងពីរ។ តើអ្នកសួរមិត្តនោះអំពីវានៅថ្ងៃបន្ទាប់ទេ? កុំគិតអី ព្រោះមិនចង់ដឹង។
បាទ/ចាស ប៉ុន្តែវាអនុវត្តចំពោះប្រទេសជាច្រើន ហើយមិនពាក់ព័ន្ធនឹងវប្បធម៌ទេ។ ការដឹងគឺមិនត្រូវបានកោតសរសើរគ្រប់ទីកន្លែងក្នុងពិភពលោក។ យើងដឹងមកពីប្រទេសនានាដូចជា ចិន រុស្ស៊ី អេហ្ស៊ីប ទួរគី ម៉ាហ្គ្រីប អាស៊ាន។ល។ ថាការដឹងគឺអាចមានគ្រោះថ្នាក់។ បិទភ្នែករបស់អ្នក ហើយបិទចំពុះរបស់អ្នក។ ដូច្នេះខាងនយោបាយ។ ការដែលកុមារត្រូវបានបង្រៀននៅក្នុងប្រទេសថៃថា ការសួរសំណួរមិនធ្វើ មិនធ្វើឱ្យពួកគេល្ងង់នោះទេ ប៉ុន្តែវាការពារសេរីភាពរបស់ពួកគេ។ ការរក្សាជីវិតនៅក្នុងប្រទេសទាំងនេះ!
ថ្មីៗនេះ ខ្ញុំបានទៅមន្ទីរពេទ្យដើម្បីពិនិត្យ ហើយខ្ញុំបានសួរគ្រូពេទ្យថា តើចាំបាច់អ្វីខ្លះ? សង្សារខ្ញុំអង្គុយក្បែរខ្ញុំ ហើយមើលមកខ្ញុំទាំងខឹង ហើយក្រោយមកខ្ញុំត្រូវបង់ថ្លៃវា។ គ្រូពេទ្យនោះមិនបានរង់ចាំសំណួរទេ អ្នកមិនធ្វើបែបនោះទេ ហើយបាតុភូតនេះមិនត្រឹមតែកើតឡើងក្នុងអំឡុងពេលទៅជួបគ្រូពេទ្យប៉ុណ្ណោះទេ ខ្ញុំអាចចែករំលែកបាន។ រាល់ពេលដែលខ្ញុំចោទសួរថា ហេតុអ្វីជាមួយនេះ ឬមួយនោះ ស្ត្រីនោះខឹង ហើយកម្រមានចម្លើយមកណាស់។ កំហឹងនោះមកពីណា ឥឡូវខ្ញុំដឹងក្រោយជាង ២០ឆ្នាំ។ វាចំណាយពេលបន្តិច។
Andre van Duin ធ្លាប់បានពន្យល់ក្នុងបទចម្រៀងមួយថា ហេតុអ្វីបានជាចេកទុំ (*_*)
https://youtu.be/1RyRRjl39rI
ខ្ញុំក៏បានកត់សម្គាល់ដែរថា ជនជាតិថៃគេចពីសំណួរអំពីមូលហេតុ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការពន្យល់ផ្សេងទៀតសម្រាប់វា។
(ផ្តល់ការពន្យល់ ចំណង់ចំណូលចិត្តមួយទៀតរបស់បស្ចិមប្រទេស ដែលប្រជាជនថៃមិនសូវចាប់អារម្មណ៍។ )
ជនជាតិថៃ ក៏ដូចជាអ្នកផ្សេងទៀតមកពីវប្បធម៌ព្រះពុទ្ធសាសនាដែរ រស់នៅក្នុងកម្រិតធំ "នៅទីនេះ និងឥឡូវនេះ" ដែលពួកគេទាំងអស់គ្នាបានសិក្សាក្នុងការចិញ្ចឹមបីបាច់របស់ពួកគេ ហើយជាការពិតណាស់ របៀបរស់នៅនោះធានានូវការទទួលយក ការមើលខាងក្នុង មិនខ្វល់ខ្វាយច្រើនអំពីរឿងនោះទេ។ ដែលមិនទាន់កើតឡើងហើយក៏មានសេចក្តីសុខផង (អវតារនៃទុក្ខ)។
ប្រជាជនលោកខាងលិចមើលឃើញថានេះជាអាកប្បកិរិយាជៀសវាង ដូចជា 'មិនសម្លឹងទៅមុខ' និង 'មិនរៀបចំផែនការ' ហើយគ្រាន់តែអនុញ្ញាតឱ្យអ្វីគ្រប់យ៉ាងកើតឡើងចំពោះអ្នក។ ថៃមិនធ្វើទេ។
ការរស់នៅក្នុង 'នៅទីនេះ និងឥឡូវនេះ' មិនដូចគ្នាទៅនឹងការជៀសវាងអាកប្បកិរិយានោះទេ។ វាមិនកើតឡើងដោយស្វ័យប្រវត្តិទេ។ អ្នកត្រូវតែ 'ថែរក្សា' យ៉ាងសកម្ម។
ហើយវាមកទីនេះ៖ រាល់សំណួរ 'ហេតុអ្វី' បង្ខំអ្នកដែលរស់នៅក្នុង 'ទីនេះ និងឥឡូវនេះ' ត្រឡប់ទៅក្នុងខ្សែសង្វាក់ 'ហេតុ និងផល' នៃស្ទ្រីមគំនិតរបស់គាត់ ហើយបាត់បង់ស្ថានភាពចិត្តដែលស្រួល មិនខ្វល់ និងរីករាយ។ នៅទីនេះ និងឥឡូវនេះ ហើយពួកគេខឹងនឹងរឿងនោះ។
អ្នកណាដែលធ្វើសមាធិនឹងទទួលស្គាល់រឿងនេះ។ (ក្រៅពីប្រហែលជារមាស់)
តាមពិតទៅ វាមានន័យថា ពួកគេមិនរឹងមាំនៅក្នុងស្បែកជើង 'នៅទីនេះ និងឥឡូវនេះ' របស់ពួកគេ។ ព្រះសង្ឃដែលមានបទពិសោធន៍ធ្វើសមាធិច្រើននឹងមិនមានប្រតិកម្មយ៉ាងខ្លាំងឡើយ។ ដើម្បីដាក់វាតាមរបៀបដ៏ពេញនិយម៖ ជនជាតិថៃទាំងអស់មានលក្ខខណ្ឌតិចឬច្រើនដើម្បីក្លាយជា 'សម្លាញ់តូច' ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវបានរំខានយ៉ាងឆាប់រហ័សនៅក្នុងរឿងនេះ (ឧទាហរណ៍ដោយសួរថាហេតុអ្វី) មានតែពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះដែលទទួលបានជោគជ័យ។
ក្នុងន័យនេះ វាគឺស្រដៀងទៅនឹងវប្បធម៌លោកខាងលិច (គ្រិស្តសាសនា) ដែលការប៉ុនប៉ងត្រូវបានធ្វើឡើងដើម្បីប្រែក្លាយមនុស្សគ្រប់គ្នាទៅជា 'ព្រះយេស៊ូវតូច' ដែលមនុស្សតិចណាស់ដែលទទួលបានជោគជ័យក្នុងការធ្វើ។
ភាវូបនីយកម្ម និងសម្ភារៈនិយមបានផ្លាស់ប្តូរនេះកាន់តែច្រើន (លឿនជាង) នៅក្នុងពិភពលោកខាងលិចជាងនៅអាស៊ី
ប្រហែលជាស្របជាមួយនឹងប្រធានបទនេះ យើងអាចធ្វើការប្រៀបធៀបរវាងអាកប្បកិរិយារបស់មនុស្សហូឡង់ និងជនជាតិបែលហ្ស៊ិក។
យើងជាអ្នកជិតខាងនិយាយភាសាដូចគ្នា ប៉ុន្តែនៅតែខុសគ្នាឆ្ងាយណាស់។
សូម្បីតែនៅលើប្លក់របស់យើង ដែលត្រូវបានចូលមើលញឹកញាប់ដោយសមាជិកនៃវប្បធម៌ទាំងពីរក៏ដោយ អ្នកអាចបែងចែកជនជាតិបែលហ្ស៊ិកម្នាក់ពីជនជាតិហូឡង់ និងច្រាសមកវិញ។ ខ្ញុំធ្លាប់ជួបរឿងហ្នឹងច្រើនដងហើយ
វត្ថុសិក្សាដ៏គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍មួយ…
វប្បធម៌ថៃធានាថាប្រជាជនថៃមិនអភិវឌ្ឍបញ្ញាដែលរិះគន់និងសួរដេញដោលឡើយ។
នេះមានផលវិបាកយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់។
ការអប់រំនៅប្រទេសថៃ ច្រើនតែមានលក្ខណៈមធ្យម។
ថាអ្នកត្រូវទៅសាលាក្រុងសម្រាប់រឿងសាមញ្ញហើយបន្ទាប់មកត្រូវរង់ចាំបីម៉ោងសម្រាប់វេនរបស់អ្នក។
មន្ទីរពេទ្យនោះមិនមានប្រព័ន្ធណាត់ជួបទេ។
ភ្លើងចរាចរណ៍នោះមិនត្រូវបានបង្កើតឱ្យមានភាពវៃឆ្លាតទេ ហើយនៅតែបើកនៅពេលយប់។
ហើយដូច្នេះនៅលើ, សង្ខេប:
ថាការអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេសថៃមានភាពយឺតយ៉ាវយ៉ាងខ្លាំងនៅពីក្រោយអ្វីដែលអាចធ្វើទៅបានដោយសារតែសង្គមទាំងមូលមិនមានការរិះគន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។
អ្វីដែលពេលខ្លះគួរឱ្យអាម៉ាស់នោះគឺថា អ្នកមិនអាចមានការសន្ទនាជាមួយជនជាតិថៃឱ្យស៊ីជម្រៅបានយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ។
ខ្ញុំបាននៅជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំហើយ ហើយខ្ញុំនៅតែជួបប្រទះនឹងការគិតតូចចង្អៀតរបស់ពួកគេជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ ប្រធានបទធ្ងន់ធ្ងរមិនដែលត្រូវបានពិភាក្សាទេ។
ប្រសិនបើនាងកើតរឿងមួយ ខ្ញុំនិយាយក្នុងចិត្តថា "តែស្រី វាមិនចាប់អារម្មណ៍ខ្ញុំទាល់តែសោះ" ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអនុញ្ញាតឱ្យវាបង្ហាញនោះទេ។ ពេលខ្ញុំធ្វើតាមការសន្ទនាជាមួយគ្រួសារនាង ធ្វើអោយខ្ញុំស្រក់ទឹកភ្នែក។ ក្រៅពីការនិយាយដើម និងភ័ស្តុតាងនៃការច្រណែន គឺមានតិចតួចណាស់ដែលត្រូវធ្វើ។ តើនោះជាការខ្វះបញ្ញាឬ? ខ្ញុំនឹងមិនដឹងទេ។
ខ្ញុំមានបងប្អូនជីដូនមួយក្នុងគ្រួសារដែលនិយាយភាសាអង់គ្លេសបានល្អ ជាបុរសដែលសមរម្យ។ ប៉ុន្តែពេលខ្ញុំសួរគាត់ជាសំណួរធ្ងន់ធ្ងរ ខ្ញុំមិនដែលបានចម្លើយទេ។ ខ្ញុំតែងតែចង់ដឹងពីអ្វីដែលគាត់រៀននៅសាលា ប៉ុន្តែរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះខ្ញុំនៅតែមិនដឹង។ នៅឆ្នាំក្រោយគាត់នឹងចាប់ផ្តើមការសិក្សានៅសកលវិទ្យាល័យ (ទិសដៅបច្ចេកទេស) ដែលជារឿងរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង ប៉ុន្តែខ្ញុំខ្លាចថាខ្ញុំនឹងរៀនតិចតួចនៅទីនោះផងដែរ។
លទ្ធផលគឺថាខ្ញុំរស់នៅក្នុងពពុះខ្លួនឯង។ ខ្ញុំជាអ្នកបច្ចេកទេស ខ្ញុំចូលចិត្តសិប្បកម្ម DIY កុំព្យូទ័រ (រួមទាំងការសរសេរកម្មវិធី) និងសូម្បីតែការថែសួន។ ប៉ុន្តែខ្ញុំជួបប្រទះបញ្ហាទាំងអស់នេះដោយខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់ព្រោះខ្ញុំមិនទទួលបានការបញ្ចូលដ៏ល្អណាមួយពីអ្នកដទៃ។ វាជាការអាម៉ាស់មួយ ខ្ញុំនឹករឿងនោះ។