ការបញ្ជូនអ្នកអាន៖ Corona រវាងវាលស្រែ (5)
ជីវិតនៅភូមិយើងបន្តស្ងប់ស្ងាត់ គ្មានរបាយការណ៍ពីជំងឺកូរូណាទេ។ ច្បាប់ត្រូវបានពង្រីកខ្លះជាឧទាហរណ៍ ច្រកចូលភូមិឥឡូវត្រូវបានយាម។ អ្នករាល់គ្នាដែលចង់ទៅភូមិនឹងទទួលបានការពិនិត្យសីតុណ្ហភាព និងជែលនៅលើដៃ។ ទោះបីជាការត្រួតពិនិត្យមានកម្រិតក៏ដោយ។ ម៉ោងធ្វើការគឺចាប់ពីម៉ោង 9.00 ព្រឹកដល់ម៉ោង 12.00 រសៀល និងម៉ោង 13.00 រសៀលដល់ម៉ោង 17.00 ល្ងាច ប៉ុន្តែចំពោះភ្នែកវិញ ភូមិនេះត្រូវបានការពារពីការឈ្លានពានពីមេរោគកូរូណា។
ការនិយាយពីថ្ងៃក្នុងភូមិមិនមែនជំងឺកូរូណាទេ ប៉ុន្តែមានចម្ងល់ថា តើអ្នកបានទទួលលុយ ៥០០០ បាតហើយឬនៅ? ហើយទីពីរតើអ្នកនៅតែអាចទិញវិញ្ញាណនៅកន្លែងណាមួយបានទេ? ហាងតូចៗទាំងបីក្នុងភូមិលក់អស់គ្មានគ្រឿងស្រវឹងលក់ទៀត។ ស្តុកអស់ហើយមិនមានស្តុកថ្មីត្រូវផ្គត់ផ្គង់ទេ។ គ្មានបញ្ហាសម្រាប់ខ្ញុំផ្ទាល់ទេ។
នៅពេលដែលខ្ញុំនៅ Big C ក្នុងខេត្ត Khon Kaen កាលពីប៉ុន្មានថ្ងៃមុន ហើយត្រូវការថ្នាំ ខ្ញុំបានឈរនៅពីក្រោយស្រ្តីម្នាក់នៅកន្លែងដាក់ប្រាក់ រង់ចាំនៅចម្ងាយសមរម្យ។ ស្ត្រីជនជាតិថៃម្នាក់នេះត្រូវចំណាយអស់៦ដបនៃអាល់កុលAloosff ដែលមានជាតិអេតាណុល៧០% ចំណុះ៤៥០មីលីលីត្រ។ ដែលជាធម្មតាត្រូវបានប្រើសម្រាប់លាងរបួស។ ខ្ញុំគិតក្រោយមក តើអ្នកធ្វើអ្វីជាមួយអេតាណុលច្រើនលីត្រ? បន្ទាប់មកពន្លឺមួយបានបើកសម្រាប់ខ្ញុំ។ មានដំណោះស្រាយសម្រាប់គ្រប់បញ្ហា។
នេះជារបៀបដែលខ្ញុំបានរកឃើញដំណោះស្រាយចំពោះកំហុសរបស់ខ្ញុំ។ មានការប្រមូលម្តងនៅក្នុងភូមិ ហើយកញ្ចប់អាហារត្រូវបានចែកចាយ។ នោះហើយជាវា។ ការផ្តល់ជំនួយជាធម្មតាផ្តល់នូវអារម្មណ៍ល្អ ប្រសិនបើអ្នកដឹងពីកន្លែងដែលវាបញ្ចប់។ ដើម្បីរក្សាអារម្មណ៍នោះ ដំណោះស្រាយបានមកពីប្រភពដែលមិននឹកស្មានដល់។ មន្ទីពេទ្យក្នុងស្រុក ដែលតាមពិតទៅជាគ្លីនិកអ្នកជំងឺក្រៅ មានចម្ងាយប្រហែលប្រាំគីឡូម៉ែត្រពីភូមិរបស់យើង។ ពេលខ្ញុំនិងប្រពន្ធកំពុងជិះម៉ូតូត្រឡប់មកវិញ យើងបានជួបស្ត្រីចំណាស់ម្នាក់ជាមួយកូនប្រុសរបស់គាត់។ យើងបើកឡានទៅក្រោយមួយគីឡូម៉ែត្រ ខ្ញុំគិតថាមានអ្វីខុស ហើយខ្ញុំក៏ឈប់។ សួរប្រពន្ធខ្ញុំថា ហេតុអ្វីបានជានាងដើរនោះ? នាងត្រឡប់មកពីមន្ទីរពេទ្យវិញ ប្រពន្ធខ្ញុំនិយាយថា នាងមិនមានលុយ ២០បាតសម្រាប់ម៉ូតូកង់បីនៅទីនោះ និងត្រឡប់មកវិញ។ ខ្ញុំបើកឡានត្រឡប់ទៅអ្នកទាំងពីរវិញ ហើយឲ្យស្ត្រីម្នាក់នោះ១០០បាត។
នៅក្នុងការសន្ទនាជាមួយប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំទៀត វាបានបង្ហាញថាស្ត្រីចំណាស់ពិការភ្នែក។ កូនប្រុសពិការផ្លូវចិត្ត ហើយពួកគេត្រូវបានមើលថែនៅផ្ទះដោយក្មេងស្រីអាយុ១២ឆ្នាំនៅក្បែរផ្ទះ។ ស្ត្រីរូបនេះ និងកូនប្រុសរស់នៅលើដីជាមួយគ្រួសារពីរផ្សេងទៀត ។ ដោយសារបាត់បង់ជំនួយពីក្រុមគ្រួសារដោយសារជំងឺកូរូណា ឥឡូវអ្នកទាំងបីត្រូវពឹងអ្នកជិតខាងដើម្បីជួយបន្តិចបន្តួច។ ហើយយើងបានចូលរួម។ យើងផ្តល់អាហារមួយកញ្ចប់តូចរៀងរាល់សប្តាហ៍។ ផ្តល់ជំនួយភ្លាមៗ ហើយបន្ទាប់មកមើលមុខនៅពេលពួកគេទទួលបានអាហារ។ វាធ្វើឱ្យខ្ញុំសប្បាយចិត្ត។
ប្រពន្ធខ្ញុំប្រយ័ត្នបន្តិចក្នុងការឲ្យជាងខ្ញុំ។ ឥឡូវនេះវាកើតឡើងថាយើងមានផ្លែស្វាយជាច្រើននៅក្នុងសួនច្បារ។ ប្រពន្ធខ្ញុំលក់ឲ្យគេក្នុងមួយបាវ២០បាត។ ពេលខ្ញុំបានទុកបីថង់ហើយ ប្រពន្ធខ្ញុំសួរថា «តើខ្ញុំយកផ្លែស្វាយទាំងនោះទៅធ្វើអី? អូ យកវាទៅគ្រួសារទាំងបី។ បាទ មិនអីទេ នាងនិយាយថា ខ្ញុំនឹងទទួលបាន 20 បាតពីអ្នក។ ខ្ញុំឲ្យនាង១០០បាត ហើយនៅរង់ចាំការប្តូរ៤០បាតរបស់ខ្ញុំ…។
ជំរាបសួរពី Pete
ជំរាបសួរ Pete
សារលើកទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានអត្ថបទរបស់អ្នក សូមបន្តសរសេរ។
ដោយក្តីគោរព មករា
បាទ បន្តសរសេរទៀត ភីត! ខ្ញុំចូលចិត្តអានសាររបស់អ្នក!
រឿង ភីត
សរសេរពី Isarn ប្រចាំថ្ងៃ
សូមគោរព Pete
រឿងដ៏ស្រស់ស្អាតនិងច្បាស់លាស់ពីជីវិតប្រចាំថ្ងៃ (ធម្មតា) ភូមិថៃមធ្យម។
ជាមួយនឹងភាពល្បីល្បាញ យ៉ាងហោចណាស់ចំពោះខ្ញុំ ការបដិសេធ។
សូមអរគុណ ហើយលើសពីនេះទៅទៀត សូមបន្តជាមួយនឹងរឿងដ៏ស្រស់ស្អាតទាំងនោះ។
លោក Ralph
អ្នកកំពុងធ្វើបានល្អ Piet យើងត្រូវជួយគ្នាទៅវិញទៅមកក្នុងគ្រាលំបាកទាំងនេះហើយវាក៏ល្អសម្រាប់កម្មផលរបស់អ្នក។
អ្នកសម្របសម្រួល៖ គ្មានការពិភាក្សាអំពីការឆ្លងនៃមេរោគ SVO ទេ។
អ្នកសម្របសម្រួល៖ គ្មានការពិភាក្សាអំពីការឆ្លងជំងឺកូរូណាទេ។ មិនមានន័យអ្វីទេ ព្រោះសូម្បីតែអ្នកជំនាញខាងមេរោគក៏មិនដឹងដែរ។
Piet អ្នកជាមនុស្សល្អ ខ្ញុំនៅតែសុំប្រពន្ធរបស់អ្នកសម្រាប់ងូតទឹក 40 នោះ។
ជំរាបសួរ