ពិធីជប់លៀងបុគ្គលិកជនជាតិឥសាន
នេះមិនមែនជារឿងដ៏អស្ចារ្យនោះទេ ប៉ុន្តែសម្រាប់អ្នកដែលចាប់អារម្មណ៍ពីរបៀបរស់នៅ ជប់លៀង និងការងារនៅអ៊ីសាន ប្រហែលជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍គ្រប់គ្រាន់ហើយ។
កាលពីមួយសប្តាហ៍មុន ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំបានទទួលការហៅទូរស័ព្ទពី Waai ស្ត្រីអាយុ 34 ឆ្នាំម្នាក់ ដែលបានចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវស្រូវ Ubon Ratchathani បន្ទាប់ពីបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យ Khon Kaen។ មជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវនឹងរៀបចំពិធីជប់លៀងលាគ្នានៅថ្ងៃទី 6 ខែតុលាព្រោះវាបានទទួលយកមុខតំណែងថ្មីនៅមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវផ្សេង។ កាលបរិច្ឆេទដែលប្រថុយប្រថានបន្តិច ដោយសារអ្នកជំនាញអាកាសធាតុរំពឹងថា ព្យុះទីហ្វុងនឹងវាយលុកអ៊ីសាន្តនៅថ្ងៃនោះ ហើយវាពិតជាព្រឹត្តិការណ៍ខាងក្រៅ។ ពិធីជប់លៀងនេះគឺសម្រាប់តែបុគ្គលិកប៉ុណ្ណោះ មិនមែនសម្រាប់ដៃគូទេ ប៉ុន្តែនាងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យអញ្ជើញសាច់ញាតិរបស់នាងមកតុដែលទុកសម្រាប់នាងជាអ្នកប្រារព្ធពិធី។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ គ្រួសាររបស់នាងរស់នៅចម្ងាយ 2000 គីឡូម៉ែត្រ ហើយគ្មាននរណាម្នាក់អាចមកបាន ដូច្នេះនាងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យអញ្ជើញមិត្តភក្តិជំនួសវិញ។ ហើយដោយសារតែនាងបានចូលរួមជាមួយយើងនៅតុអាហារពីរបីដងរួចមកហើយ នាំដោយមិត្តភក្តិរបស់យើង ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក នាងបានមកលេងយើងញឹកញាប់ជាងមុន យើងស្គាល់នាងយ៉ាងច្បាស់។ Waai ក៏បានអញ្ជើញ Toey ជាមិត្តល្អរបស់យើង ព្រោះ Toey ជាម្តាយរបស់នាងពេលនាងធ្វើការនៅ Ubon។
កូដសំលៀកបំពាក់សម្រាប់ពិធីជប់លៀងជាប្រពៃណីរបស់ជនជាតិឥសាន ដែលបង្ហាញថាជនជាតិឥសានមានមោទនភាពចំពោះអត្តសញ្ញាណរបស់វា យ៉ាងហោចណាស់នោះជាការបកស្រាយរបស់ខ្ញុំ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនមានន័យថា ជាការស្វែងរកឯករាជ្យនោះទេ។
មជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវស្រូវ Ubon Ratchathani ស្ថិតនៅចម្ងាយប្រហែល 20 គីឡូម៉ែត្រ នៅខាងក្រៅទីក្រុង Ubon នៅចម្ងាយប្រហែល 10 គីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះរបស់យើង។ វាកាន់កាប់ដីធំទូលាយជាមួយនឹងអគារជាច្រើន និងជាលំនៅដ្ឋានសាមញ្ញសម្រាប់បុគ្គលិក។ Waai រស់នៅក្នុងផ្ទះមួយក្នុងចំនោមផ្ទះទាំងនោះជាមួយមិត្តភ័ក្តិល្អបំផុតរបស់នាងដែលជាមិត្តពីសម័យខុនកែនរបស់នាង។ ទោះបីជាផ្ទៃដីធំទូលាយក៏ដោយ ក៏មិនមានកន្លែងសាកល្បងសម្រាប់ស្រូវដែលទើបបង្កើតថ្មីដែរ។ពូជ. វាលសាកល្បងទាំងនេះត្រូវបានរីករាលដាលពាសពេញប្រទេសថៃ ហើយត្រូវបានមើលថែដោយកសិករស្រូវធម្មតា ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ ម្តងម្កាលត្រូវបានទៅមើលដោយមន្ត្រីនៃមជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវ។
នៅថ្ងៃដែលមានសំណួរ យើងបានទៅដល់មជ្ឈមណ្ឌលស្រាវជ្រាវនៅម៉ោងប្រាំកន្លះ ដែលជាកន្លែងពិធីបុណ្យបានចាប់ផ្តើមហើយ។ ក្រុមបុគ្គលិករាំមួយក្រុមកំពុងធ្វើដំណើរទៅកាន់អគារមួយដែលពិធីសូត្រមន្តតាមបែបពុទ្ធសាសនា។ មានកៅអីពីរបីនៅក្នុងអាគារនោះ - ពីរគឺជាការពិតណាស់សម្រាប់ពួកយើង - ប៉ុន្តែនៅសល់នៃអ្នកដែលមានវត្តមានត្រូវអង្គុយលើកន្ទេល។ នៅចំកណ្តាលក៏មានកៅអីចំនួនបីផងដែរ៖ មួយសម្រាប់ឥស្សរជនពាក់អាវសដែលនឹងដឹកនាំពិធី, មួយសម្រាប់ Waai ជាមួយ "ម្តាយ" Toey និងមួយសម្រាប់នាយកនិងភរិយារបស់គាត់។ ព្រោះថា ពិធីជប់លៀងដ៏ធំនោះ មិនមែនសម្រាប់តែ Waai ទេ ប៉ុន្តែជាកន្លែងដំបូងសម្រាប់នាយក ដែលបានទទួលយកតំណែងនៅកន្លែងផ្សេងផងដែរ។ So Waai សប្បាយចិត្តណាស់ដែលនាងអាចវិលត្រឡប់មកវិញនៅពេលលាអ្នកដឹកនាំ។ ចៃដន្យ នាងបានរួមគ្នាជាមួយអ្នកដឹកនាំនៅលើផ្ទាំងរូបភាពដ៏ធំមួយដែលត្រូវបានព្យួរនៅកន្លែងណាមួយ ហើយត្រូវបានគេបង្ហាញថាជាអ្នកដឹកនាំរបស់នាងយ៉ាងលេចធ្លោ។ គ្មានការបែងចែកត្រូវបានធ្វើឡើងក្នុងន័យនេះ។
មុនពេលពិធីចាប់ផ្តើម កៅអីមួយត្រូវបានបន្ថែម - នៅក្បែរ Waai និង Toey - ហើយប្រពន្ធខ្ញុំ និងខ្ញុំត្រូវអង្គុយនៅលើវា; យើងជំពាក់វាដោយសារថា វ៉ៃក៏ចាត់ទុកយើងជាឪពុកម្តាយដែរ ("កូនស្រីម្នាក់ទៀត")។ ជាការពិតផ្នែកមួយនៃពិធីនេះគឺថា ពួកយើងបានភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមក និងជាមួយទីប្រឹក្សាព្រះពុទ្ធសាសនាដោយខ្សែមួយ។ ដប់ប្រាំនាទីក្រោយមក អ្នកប្រឹក្សាបានបញ្ចប់ការអធិស្ឋានរបស់គាត់ ហើយបានចងខ្សែមួយខ្សែជុំវិញកដៃស្តាំរបស់យើងម្នាក់ៗក្នុងចំណោមប្រាំមួយនាក់។ បន្ទាប់មក ហ្វូងមនុស្សត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យមកលុតជង្គង់ដើម្បីផ្តល់ខ្សែកដៃដល់អ្នកប្រារព្ធពិធីទាំងពីរ ហើយនិយាយលា។ នោះត្រូវបានអមដោយការឱបជាច្រើន ទោះជាមានកូវីដក៏ដោយ។ និយាយអីញ្ចឹង គ្មានអ្នកណាប្រើម៉ាសបិទមុខទេ ហើយខ្ញុំ និងប្រពន្ធខ្ញុំក៏ដើរទៅដោយខំប្រឹង។
បន្ទាប់មក យើងបានចេញទៅខាងក្រៅដែលមានតុអាហារសម្រាប់មនុស្សជាង ៣០០ នាក់ត្រូវបានរៀបចំ។ យើងអង្គុយជុំគ្នាជាមួយ Waai និង Toey នៅតុមួយសម្រាប់មនុស្ស 300 នាក់ ប៉ុន្តែនាយកត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើជាមួយនឹងតុមួយសម្រាប់មនុស្សមិនតិចជាង 8 នាក់ទេ។ បន្ថែមពីលើដបទឹក និងភេសជ្ជៈ តុនីមួយៗមានស្រាបៀរ Leo មួយដប។ ដូច្នេះ វាមិនមែនជាពិធីជប់លៀងផឹកស៊ីដូចដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះនៅឯពិធីជប់លៀងបុគ្គលិកនៅប្រទេសហូឡង់នោះទេ។ ម្តងនេះ សូម្បីតែសហសេវិករបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវជួយជិះតាក់ស៊ីដែរ ប៉ុន្តែគាត់បានបើកលឿនជាងគាត់ត្រូវបានរុញចូលទៅក្នុងនោះ។ មិនដូច្នេះទេនៅប្រទេសថៃ។
ជាការពិតណាស់ ឆាកដ៏ធំមួយក៏ត្រូវបានរៀបចំឡើងនៅលើទីលានជប់លៀង ដែលទាំងសិល្បករអាជីព និងបុគ្គលិកបានបង្ហាញពីជំនាញរបស់ពួកគេ។ ហើយជាការពិតណាស់មានការរាំ។ ខ្ញុំមានប្រជាប្រិយភាពជាពិសេសក្នុងនាមជាដៃគូរាំជាមួយស្ត្រីចំណាស់ ហើយខ្ញុំថែមទាំងត្រូវបានទាញដោយដៃខ្ញុំទៅកន្លែងរាំពីរបីដង។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំមិនស៊ាំនឹងភាពក្លាហានបែបនេះទេនៅក្នុងប្រទេសថៃ មានតែពីស្ត្រីស្រវឹង និង/ឬស្ត្រីចំណាស់ប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែបរិយាកាសជប់លៀងទំនងជានាំឱ្យនារីមួយចំនួនមិនទុកឱ្យខ្លួនឯងត្រូវបានគេដកហូតឱកាសពិសេសនោះដើម្បីរាំជាមួយជនបរទេស។ ខ្ញុំបានដាក់វាដោយមិនមានបញ្ហាអ្វីទេ ព្រោះការអង្គុយយូរជាងមួយម៉ោងគឺមិនមានសុខភាពល្អ ខ្ញុំទើបតែបានអាន។ ឥឡូវនេះនាឡិកា Fitbit របស់ខ្ញុំព្រមានខ្ញុំទាន់ពេលវេលា ប្រសិនបើខ្ញុំគំរាមអង្គុយស្ងៀមយូរពេក។ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងនារីរាំទាំងអស់នោះ ខ្ញុំមិនត្រូវការការព្រមានណាមួយនៅយប់នោះទេ។
ព្យុះទីហ្វុងដែលបានសន្យាត្រូវបានពន្យារពេល - ព្រះសង្ឃ (?) ដែលបានចាក់នៅថ្ងៃនោះទំនងជាមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយព្រះអាកាសធាតុជាងអ្នកជំនាញអាកាសធាតុ - ហើយគ្រាន់តែបន្ទាប់ពីដប់នាក់យើងបានចាកចេញពីពិធីជប់លៀងដែលពិធីជប់លៀងនៅតែមានពេញទំហឹង។
រឿង ហាន់ ល្អមើលណាស់ អរគុណ។
សួស្តី ហាន់ តែងតែរីករាយក្នុងការស្តាប់ 'ការយល់ដឹង' ទាំងនេះអំពីជីវិតធម្មតានៅក្នុងប្រទេសថៃ។ វាគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ណាស់ដែលថាក្មេងស្រីដែលមានការអប់រំល្អហើយពិតជាមានមន្តស្នេហ៍ផងដែរ - ជាក់ស្តែង - មិនបានរៀបការនៅអាយុ 34 ឆ្នាំ។ កាន់តែតាមខ្ញុំ។
បាទ ខ្ញុំគិតថាវាជារឿងធម្មតា។ ខ្ញុំស្គាល់ឧទាហរណ៍មួយចំនួននៃស្ត្រីគួរឱ្យទាក់ទាញដែលមានការងារល្អដែលមិនរៀបការឬរៀបការយឺត។ ហេតុផលមួយអាចថាតម្រូវឱ្យមានការតស៊ូច្រើនដើម្បីបន្តការសិក្សាជាកូនស្រីកសិករ។ កូនស្រីកសិករជោគជ័យច្រើនជាងកូនកសិករ។ ហើយកូនស្រីកសិករដែលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យទាំងនោះមិនចង់បានបុរសដែលមានតែបន្ទុកផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុនោះទេ។ ចៃដន្យ Waai មានឪពុកម្តាយដែលមានលុយច្រើនជាងកសិករមធ្យម។
ហាន់ តើនោះក៏ជាសម្លៀកបំពាក់បែបឥសានដែលអ្នកស្លៀកដែរឬទេ?
ខ្ញុំគិតថាពិតជាជនជាតិអ៊ីសាន្តមែន។ ប៉ុន្តែអ្នកនឹងមិនសូវជួបរឿងនេះនៅអ៊ីសាន្តទេ ប្រាកដជាមិនមែននៅតាមទីក្រុងទេ។
នៅពេលដែល ប្រាយុទ្ធ ពាក់អាវ អ៊ីសាន្ត គាត់ក៏តែងតែដាក់ក្រណាត់បែបនេះ ជុំវិញចង្កេះរបស់គាត់ដែរ។ នោះបង្កើនប្រជាប្រិយភាពរបស់គាត់នៅអ៊ីសា។ ហើយខ្ញុំធ្វើវាឥឡូវនេះ ប៉ុន្តែជាមួយខ្ញុំ វានៅតែជាករណីលើកលែង។
ខ្ញុំគិតថា អត់ទេ ខ្ញុំប្រាកដថាអ្នកពេញនិយមនៅស្រុកអ៊ីសាន្តជាងលោក Prayut Hans។
រឿង ហាន់។ តើពិធីជប់លៀងចាប់ផ្តើមនៅម៉ោង ៦ កន្លះព្រឹក ឬពេលល្ងាច?
អរគុណ Cycling សម្រាប់មតិយោបល់របស់អ្នក។ ប៉ុន្តែពិធីជប់លៀងបានចាប់ផ្តើមនៅម៉ោង៥និង៣០នាទីល្ងាច។