ធ្នូមិនអាចបន្ធូរអារម្មណ៍បាន (ភាគ៥)

John Wittenberg ផ្តល់ការឆ្លុះបញ្ចាំងផ្ទាល់ខ្លួនមួយចំនួនលើការធ្វើដំណើររបស់គាត់ឆ្លងកាត់ប្រទេសថៃ ដែលត្រូវបានបោះពុម្ពពីមុននៅក្នុងការប្រមូលរឿងខ្លី 'The bow can't always be relaxed' (2007) ។ អ្វី​ដែល​បាន​ចាប់​ផ្តើ​ម​សម្រាប់ John ជា​ការ​ហោះ​ចេញ​ឆ្ងាយ​ពី​ការ​ឈឺ​ចាប់​និង​ទុក្ខ​ព្រួយ​បាន​រីក​ចម្រើន​ទៅ​ក្នុង​ការ​ស្វែង​រក​អត្ថន័យ. ព្រះពុទ្ធ​សាសនា​បាន​ក្លាយ​ជា​ផ្លូវ​ដែល​អាច​ឆ្លង​បាន។ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ រឿងរបស់គាត់នឹងបង្ហាញជាប្រចាំនៅលើប្លក់ថៃ។

ប្រទេសថ្មីមួយ

ខ្ញុំ​នៅ​ឡាវ​ឥឡូវ​នេះ។ ប្រទេសឡាវស្ថិតនៅចន្លោះប្រទេសវៀតណាម និងប្រទេសថៃ និងមានព្រំប្រទល់ជាប់ប្រទេសចិននៅភាគខាងជើង។ ប្រជាជន​ប្រាំមួយ​លាន​នាក់​ដែល​មាន​ទំហំ​ដូចគ្នា​នឹង​ប្រទេស​អង់គ្លេស និង​ពុករលួយ​ដល់​ស្នូល។ អាមេរិក​បាន​ទម្លាក់​គ្រាប់បែក​លើ​ប្រទេស​នេះ​អស់​រយៈពេល​ជាច្រើន​ឆ្នាំ​ដោយ​មាន​ជំនួយ​ពី​អាកាសយានដ្ឋាន​ថៃ ដែល​ជា​មធ្យម​គ្រាប់​បែក​ប្រាំរយ​គីឡូក្រាម​ក្នុង​មួយ​ប្រជាជន។ ប្រជាជនថៃមើលងាយឡាវក្រីក្រជាង។ ខ្ញុំឮគេត្អូញត្អែរអំពីជនភៀសខ្លួនសេដ្ឋកិច្ចនៅប្រទេសថៃ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​គ្រប់​ប្រទេស​ត្រូវ​ការ​ប្រទេស​ក្រីក្រ​ជាង​នេះ​ដើម្បី​ការពារ​ខ្លួន​ពី​ជនភៀសខ្លួន​សេដ្ឋកិច្ច។ និយាយអីញ្ចឹង ភាពរុងរឿងខ្ពស់របស់ប្រទេសថៃគឺដោយសារប្រាក់សំណងដែលទទួលបានពីជនជាតិអាមេរិកក្នុងការប្រើប្រាស់អាកាសយានដ្ឋាន ប៉ុន្តែអ្នកមិនឮជនជាតិថៃណាមួយនិយាយអំពីរឿងនោះទេ។

ហើយបន្ទាប់មក បែបបទព្រំដែន ពិបាកខ្លាំងណាស់។ អ្នករុញលិខិតឆ្លងដែនរបស់អ្នកនៅក្រោមប្រអប់តូចមួយ ហើយបន្ទាប់មកអ្នកស្រាប់តែឃើញដៃមួយលេចចេញជាកាយវិការជាភាសាអង់គ្លេសគ្មានកំហុស ដើម្បីបង់ប្រាក់សាមសិបមួយដុល្លារ ឬដប់ប្រាំរយងូត (ដែលជាម្ភៃភាគរយច្រើនពេក)។ នៅពេលអ្នកទទួលបានប្រាក់ អ្នកលឺតែមមួយចំនួនចុច (អ្នកមិនឃើញអ្វីទេ) ហើយដៃនោះម្តងទៀតដើម្បីទៅបញ្ជរបន្ទាប់។ បន្ទាប់មក ក្រដាសប្រាក់ និងបញ្ជរមួយចំនួនក្រោយមក ខ្ញុំទទួលបានលិខិតឆ្លងដែនមកវិញ ហើយខ្ញុំក៏ដើរឆ្លងព្រំដែនដោយមិនបានត្រួតពិនិត្យ ដោយឆ្ងល់ថាតើលុយទាំងអស់ទៅណា។

ខ្ញុំរកមើលឡានក្រុង ហើយរង់ចាំដោយអត់ធ្មត់រហូតដល់ឡាននោះពេញទៅដោយអ្នកដំណើរផ្សេងទៀត។ សុទ្ធតែទំនិញពីផ្សារ ហើយពួកគេសម្លឹងមកខ្ញុំគ្រប់ពេល ខ្ញុំគ្រាន់តែញញឹមតបទៅវិញដោយចិត្តសប្បុរស។ គោលដៅរបស់ខ្ញុំគឺទីក្រុង Pakse ដែលជាទីរួមខេត្តដ៏គួរឱ្យធុញ។ ដោយសារវាជាចុងសប្តាហ៍ទំនេរយូរ ខ្ញុំមិនអាចរកបន្ទប់ដែលមានតែមួយបានទេ។ នៅទីបំផុតខ្ញុំរកឃើញបន្ទប់ដែលកខ្វក់ខ្លាំង ប៉ុន្តែមិនមានអ្វីផ្សេងទៀតទេ។ បន្ទាប់មកគ្រវីធ្មេញរបស់អ្នក។

នៅថ្ងៃបន្ទាប់ម្តងទៀតដោយឡានក្រុងទៅកាន់គោលដៅរបស់ខ្ញុំ៖ វត្តភូចំប៉ាសាក់ ដែលជាប្រាសាទដ៏ស្រស់ស្អាតពីសតវត្សទីដប់ពីរ ដែលត្រូវបានកំណត់ជាបេតិកភណ្ឌវប្បធម៌ដោយអង្គការយូណេស្កូ។ វា​គឺ​ជា​ស្មុគ្រ​ស្មាញ​ដ៏​ស្រស់​ស្អាត​ពិត​ជា​ផ្លូវ​ដើរ​ដ៏​វែង​នាំ​ទៅ​កាន់​វាំង ពី​ទីនោះ​មាន​ជណ្ដើរ​ខ្ពស់​ដែល​មាន​ចិតសិប​ប្រាំពីរ​ជំហាន​នាំ​ទៅ​កាន់​បន្ទប់​កណ្តាល។ វាមានរូបចម្លាក់ព្រះពុទ្ធដ៏ស្រស់ស្អាតធ្វើពីមាស។ ខ្ញុំ​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះពុទ្ធ​ចំនួន​បី​ដង ម្តង​ចំពោះ​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ​មួយ​ដង និង​មួយ​ដង​ចំពោះ​អ្នក​កាន់​តាម​ព្រះអង្គ។ (ខ្ញុំឆ្ងល់ថាពេលណាខ្ញុំនឹងក្រាបខ្លួនជាលើកទីបី)។

អ្នក​អាច​ធ្វើ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា ហើយ​ប្រសិន​បើ​អ្នក​អាច​លើក​ថ្ម​ដ៏​ធ្ងន់​បាន នោះ​បំណង​ប្រាថ្នា​របស់​អ្នក​នឹង​បាន​សម្រេច។ ថ្មសម្រាប់ស្ត្រីគឺពិតជាមិនយុត្តិធម៌ពាក់កណ្តាលស្រាលជាង។ វារំឭកខ្ញុំអំពីអាវនារីដែលបាញ់ក្នុងកីឡាវាយកូនហ្គោល។

បន្ទប់កណ្តាលដ៏ស្រស់ស្អាតត្រូវបានតុបតែងយ៉ាងបរិបូរណ៍ជាមួយនឹងគំនូរ អ្នករាំ តួលេខទេវកថា និង Garoedas ។ នៅពីក្រោយវាគឺជាជំហានទៅកាន់ថ្មដែលទឹកបានហូរអស់ជាច្រើនសតវត្សមកហើយ។ ភ្នំភូប៉ាសេកគឺពិសិដ្ឋ ហើយទឹកកាន់តែពិសិដ្ឋ។ វា​ត្រូវ​បាន​ប្រមូល​នៅ​ក្នុង​ដប​ប្លាស្ទិក​ពី​រន្ធ​ទឹក​ផ្លាស្ទិច។ ចូរ​ធ្វើ​ទឹក​ឲ្យ​បរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​ចង់​និយាយ​ថា មិន​មែន​ជា​មួយ​នឹង​បំពង់​ផ្លាស្ទិច​ខ្វិន​នោះ​ទេ។ ដៃដែលរមាស់របស់ខ្ញុំនឹងអាចដោះស្រាយវាបានច្រើនជាងនេះទៅទៀត ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ ខ្ញុំកំពុងទប់ខ្លួនព្រោះខ្ញុំកំពុងសម្រាកឥឡូវនេះ។

ប្រទេសឡាវពិតជាក្រីក្រណាស់ ថ្វីត្បិតតែចំឡែកខ្ញុំក៏បង់ថ្លៃហូបបាយ និងដេកដូចនៅប្រទេសថៃដែរ។ ខ្ញុំ​គិត​ថា​គឺ​ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​នៅ​ទី​នេះ​ដោយ​សេចក្ដី​មេត្តា​ករុណា​របស់​សាសន៍​ដទៃ (សាសន៍​យូដា ម្ដាយ​មីង​របស់​ខ្ញុំ​បាន​និយាយ)។ ខ្ញុំបង់ជាមួយក្រដាសប្រាក់មួយពាន់ (ម្ភៃអឺរ៉ូ) ហើយបន្ថែមពីលើអាហារពេលព្រឹក ខ្ញុំទទួលបានប្រហែល 200.000 គីបត្រឡប់មកវិញ។ ក្នុង​មួយ​រយ​កំណត់​ត្រា​យ៉ាង​ស្អាត​ដោយ​ខ្សែ​យឺត​ក្នុង​មួយ​ដុំ​ម្ភៃ (រាប់​ភ្លាមៗ​ដោយ​ដៃគូ​តុ​របស់​ជនជាតិ​ជ្វីហ្វ​របស់​ខ្ញុំ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​នឹង​ត្រឡប់​មក​វិញ​នៅ​ពេល​ក្រោយ)។ ខ្ញុំមិនដឹងថាវាជាការពិតទេ ប៉ុន្តែដរាបណាខ្ញុំទទួលបានអាហារច្រើនសម្រាប់គំនរទាំងមូល និងស្រាបៀរជាច្រើនដប (ស្រាបៀរឡាវឆ្ងាញ់ណាស់) ខ្ញុំមិនបារម្ភទេ។

ឥឡូវ​នេះ​ខ្ញុំ​កំពុង​អង្គុយ​នៅ​លើ​ដំបូល​សណ្ឋាគារ មាត់​ទន្លេ​មេគង្គ។ ទន្លេដ៏ស្ងប់ស្ងាត់មួយ ទទឹងប្រហែលមួយគីឡូម៉ែត្រ មានទូកតូចចង្អៀត ខ្យល់បក់ ច្រាំងទន្លេ និងមានរុក្ខជាតិបៃតងច្រើន គ្មានផ្ទះ គ្មានខ្សែភ្លើង គ្រាន់តែជាធម្មជាតិ ដើមឈើស្រស់ស្អាត វាលស្រែ សំឡេងសត្វចង្រិត និងសត្វស្លាប។

ខ្ញុំដើរលេងពេលល្ងាចនៅភូមិចំប៉ាសាក់ជាមួយស្រីស្អាតមកពីក្រុងយេរូសាឡឹម (ម្នាក់ដូចគ្នាដែលអាចរាប់លុយបានច្រើន)។ ហើយបន្ទាប់មកអាហារពេលល្ងាចជាមួយនាងរហូតដល់ល្ងាច រឿងរ៉ាវជាច្រើនអំពីជីវិតដ៏ឃោរឃៅក្នុងប្រទេសអ៊ីស្រាអែល ជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពសុទិដ្ឋិនិយមដ៏គួរឱ្យកោតសរសើរចំពោះការរស់រានមានជីវិត។ ជួនកាលលង់ទឹកស្លាប់ដោយចង្រិត។ ជីវិតមិនឆ្កួតទាល់តែសោះ។

អំណោយដ៏អស្ចារ្យ

ឥឡូវ​ខ្ញុំ​ត្រឡប់​មក​ប្រទេស​ថៃ​វិញ​តាម​តាក់ស៊ី​ពីរ និង​ជិះ​ទូក​តាម​ដង​ទន្លេ​មេគង្គ។ គ្រាន់តែបង្ហាញលិខិតឆ្លងដែន និងបំពេញកាត ដូច្នេះខ្ញុំអាចស្នាក់នៅមួយខែទៀត។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំធ្វើដំណើរដោយផ្ទាល់ទៅកាន់ប្រាសាទអន្តរជាតិមួយ នៅក្រៅទីក្រុង Ubon Ratchathani។ ហើយប្រាកដណាស់ អ្នកបើកតាក់ស៊ីដឹងច្បាស់ថាវានៅឯណា។ ជនជាតិថៃសប្បាយចិត្តខ្លាំងណាស់ នៅពេលដែលមនុស្សស្បែកសបង្ហាញការចាប់អារម្មណ៍លើព្រះពុទ្ធ ហើយជាពិសេសនៅពេលដែលពួកគេធ្វើជាព្រះសង្ឃ ពួកគេឆ្កួត។

តាមពិតអ្នកមានវត្តពីរប្រភេទ មួយនៅក្នុងទីក្រុង ឬភូមិនៅកណ្តាលសហគមន៍ និងមួយនៅក្នុងព្រៃ។ ពួកគេ​រស់នៅ​ឯកោ​ក្នុង​ខ្ទម​ក្នុង​ព្រៃ ហើយ​ជួប​គ្នា​ពីរបី​ដង​ក្នុង​មួយថ្ងៃ ដើម្បី​ហូប​បាយ និង​បន់ស្រន់​ជាមួយគ្នា​ក្នុង​ព្រះវិហារ​។ នៅសល់នៃថ្ងៃពួកគេទាំងអស់តែម្នាក់ឯងដើម្បីសមាធិ។

អ្នក​នៅ​ជុំវិញ​ផ្តល់​អាហារ​ដែល​ពួក​គេ​នាំ​មក​រាល់​ថ្ងៃ។ ពួកគេមិនមើលឃើញថានេះជាបន្ទុកទាល់តែសោះ ផ្ទុយទៅវិញ វាផ្តល់ឱកាសឱ្យពួកគេធ្វើអំពើល្អ ទើបទទួលបានបុណ្យ។ យ៉ាងណាមិញអំណោយគឺធំជាងបង្កាន់ដៃ។ ខ្ញុំនៅតែមានប៊ូតុងជាច្រើនដែលត្រូវបើក ​​មុនពេលខ្ញុំទៅដល់ទីនោះ ប៉ុន្តែវាជាការងារដែលកំពុងដំណើរការ។

ខ្ញុំ​បញ្ជា​អ្នក​រត់​តាក់ស៊ី​កខ្វក់​ឱ្យ​រង់ចាំ​ពីរ​បី​ម៉ោង ហើយ​ដើរ​តាម​ផ្លូវ​ឆ្ពោះទៅ​ប្រាសាទ។ អគារចតុកោណកែងទំនើបធម្មតា ដោយគ្មានជរច្រើន។ នៅម្ខាងមានវេទិកាមួយមានព្រះពុទ្ធបដិមាធំ និងរូបតូចមួយចំនួននៅជុំវិញនោះ និងរូបសំណាកព្រះសង្ឃល្បីៗមួយចំនួននៅរាយប៉ាយនៅទីនេះ និងទីនោះ ផ្កា និងគ្រឿងតុបតែងផ្សេងៗ និងវេទិកាតូចមួយសម្រាប់ព្រះសង្ឃដែលដឹកនាំការបន់ស្រន់។

ឥឡូវនេះជាលើកដំបូងដែលខ្ញុំឃើញព្រះសង្ឃសដើរដោយជើងទទេរនៅក្នុងព្រៃ និងខ្ទមខ្លះនៅលើបង្គោលពីចម្ងាយ។ ញញឹម ខ្ញុំ​ទាក់ទង​ព្រះសង្ឃ​ទីមួយ​ដែល​ឆ្លង​ផ្លូវ​ខ្ញុំ ហើយ​សុំ​សន្ទនា។ គាត់បានចង្អុលប្រាប់អ្នកដ៏ទៃដែលមានបទពិសោធន៍ច្រើនជាងនេះសុំទោស ប៉ុន្តែខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍នឹងភាពថ្លៃថ្នូររបស់គាត់ ហើយ - សំខាន់គាត់និយាយភាសាអង់គ្លេសដោយគ្មានការបញ្ចេញសំឡេង។ ខ្ញុំសួរគាត់ដោយចិត្តល្អ តើខ្ញុំអាចនិយាយជាមួយគាត់បានទេ ហើយឆាប់ៗនេះយើងកំពុងអង្គុយលើកៅអីក្រោមដើមឈើក្នុងម្លប់។ គាត់បានចូលទៅក្នុងទីតាំងផ្កាឈូកភ្លាមៗ (នៅតែមិនស្រួលសម្រាប់ខ្ញុំ) ដោយស្មាទទេរុំដោយអាវពណ៌ទឹកក្រូចដូចជា toga រ៉ូម៉ាំងហើយបាតជើងរបស់គាត់គួរឱ្យកត់សម្គាល់ដែលមិនអាចនិយាយបាន។ គាត់ជាជនជាតិអាមេរិក អាយុប្រហែលសាមសិបប្រាំ វណ្ណៈកណ្តាល ជា WASP ធម្មតា ជាមួយនឹងមុខបើកចំហ និងទន់ភ្លន់ពិសេស។ កោរសក់ស្អាតណាស់នៅលើមុខ និងក្បាលរបស់គាត់ ប៉ុន្តែបើមិនដូច្នេះទេមានរោម។

កម្រជួបនរណាម្នាក់ដែលបញ្ចេញនូវភាពស្ងប់ស្ងាត់ដែលមានតុល្យភាព និងស្ងប់ស្ងាត់មិនគួរឱ្យជឿតាំងពីដំបូងមក។ ពិត​ជា​មិន​មែន​ជា​ពិភព​លោក​ទេ តាម​ពិត​ជា​ជនជាតិ​អាមេរិកាំង​ធម្មតា​ម្នាក់​ដែល​មាន​អារម្មណ៍​ថា​ចង់​ក្លាយ​ជា​ព្រះសង្ឃ។ ខ្ញុំ​អាច​សួរ​គាត់​អ្វី​ក៏​បាន ហើយ​គាត់​ផ្តល់​ចម្លើយ​ដល់​ខ្ញុំ​យ៉ាង​ធូរ​ស្រាល - តើ​វា​អាច​ទៅ​ជា​យ៉ាង​ណា?

មុននឹងយើងដឹង គាត់កំពុងអង្គុយលើកៅអីនិយាយរបស់គាត់ ហើយយើងនិយាយពីរបីម៉ោងដោយរីករាយ។ ហើយ​ថា​សម្រាប់​បុរស​ម្នាក់​ដែល​ធ្លាប់​ធ្វើ​សមាធិ​ក្នុង​ខ្ទម​រាប់​ឆ្នាំ! គាត់ព្យាយាមឆ្លើយសំណួររបស់ខ្ញុំយ៉ាងលម្អិត៖ ហេតុអ្វីបានជាព្រះពុទ្ធមិនមែនជាព្រះ?

ក្នុងអំឡុងពេល 'បន្ទុះ' ចុងក្រោយ (យោងទៅតាមគាត់ជាច្រើនបានមុនវា) មានរូបពិសេសតែមួយគត់ដែលមានអំណាចដ៏អស្ចារ្យនៅដើមដំបូងគឺព្រះវិស្ណុដែលគិតថាគាត់ជាព្រះខ្ពស់បំផុតពីព្រោះគាត់គឺជាអ្នកទីមួយ។ នៅពេលដែលមនុស្សកាន់តែច្រើនមកផែនដី ពួកគេទាំងអស់គ្នាគិតដូចគ្នា។ ព្រះពុទ្ធបានសួរព្រះវិស្ណុ (ឬផ្ទុយមកវិញ) ហើយពន្យល់ដល់ព្រះវិស្ណុថា ថ្វីត្បិតតែទ្រង់មានឫទ្ធានុភាពខ្ពស់ក៏ដោយ ក៏មានអំណាចស្មើគ្នានៅចំពោះមុខព្រះអង្គដែរ (មុនបន្ទុះធំ)។ និងខ្ពស់ជាងនេះ។ ដោយ​បាន​យល់​ឃើញ​ថា ព្រះ​វិស្ណុ​បាន​គោរព​ព្រះ​ពុទ្ធ​តាម​រយៈ​ចំណេះ​ដឹង​ខ្ពស់​ជាង​ព្រះ​វិស្ណុ​ទៅ​ទៀត។ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា ព្រះពុទ្ធ​អង្គ​ទ្រង់​មិន​ធ្វើ​ពុត​ជា​មាន​ឫទ្ធានុភាព​ខ្ពស់​បំផុត​នោះ​ទេ។ តើអ្នកណាខ្ពស់ជាងគេ?

នៅពេលដែលព្រះពុទ្ធបានត្រាស់ដឹង ទ្រង់អាចក្រឡេកមើលការចាប់បដិសន្ធិរបស់ព្រះអង្គវិញបាន (ខ្ញុំគិតថាប្រាំរយ ប៉ុន្តែជនជាតិអាមេរិកម្នាក់នេះនិយាយអំពីជាច្រើនទៀត)។ ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធអាចមើលទៅក្រោយបានឆ្ងាយជាងនេះទៅទៀត ប៉ុន្តែការចាប់បដិសន្ធិមិនដែលចប់ទេ គឺដូចជារង្វង់មូលដែលកណ្តាលនៅគ្រប់ទីកន្លែង ហើយចំណុចបញ្ចប់គឺគ្មានកន្លែងណានោះទេ។ ទីបំផុតព្រះពុទ្ធបានលះបង់។ ខ្ជិលបន្តិច។

ដូច្នេះ​ខ្ញុំ​មិន​ដឹង​ថា​នរណា​ខ្ពស់​ជាង​គេ​នោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំ​មិន​បោះបង់​ការ​ស្វែង​រក​របស់​ខ្ញុំ​នៅ​ឡើយ​ទេ។ មានរឿងអីច្រើន។ ក្នុងករណីណាក៏ដោយ ខ្ញុំមានពេលរសៀលដ៏អស្ចារ្យជាមួយនឹងបុគ្គលិកលក្ខណៈពេញដោយរស្មី។ រាល់​ពេល​ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​គិត​ថា​ខ្ញុំ​កំពុង​មាន​ពេល​វេលា​ដ៏​ល្អ​ជាមួយ​គាត់​នៅ De Witte។

ខ្ញុំ​និយាយ​លា​គាត់​ដោយ​រលក ដៃ​បត់​ចុះ ហើយ​អោន​បន្តិច យក​ចុង​ម្រាម​ដៃ​ដាក់​លើ​ថ្ងាស (ជា​ការ​គោរព​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​អ្នក​ថ្វាយ​ចំពោះ​ព្រះពុទ្ធ ព្រះសង្ឃ និង​ព្រះមហាក្សត្រ)។ ព្រះសង្ឃមិនស្វាគមន៍ខ្ញុំទេ ប៉ុន្តែគាត់ញញឹម ហើយអរគុណខ្ញុំសម្រាប់ការសន្ទនា។ យើងផ្លាស់ប្តូរអាស័យដ្ឋាន ហើយខ្ញុំសន្យាថានឹងសរសេរសំបុត្រឱ្យគាត់នៅពេលខ្ញុំត្រលប់មកប្រទេសហូឡង់វិញ។

ខ្ញុំទទួលបានសៀវភៅខ្លះជាអំណោយ ហើយខ្ញុំដើរយឺតៗត្រឡប់ទៅតាក់ស៊ីដែលកំពុងរង់ចាំរបស់ខ្ញុំ (ដែលបង្ហាញពីភាពស្ងប់ស្ងាត់ដដែល ប៉ុន្តែកំពុងដេក)។ ខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅក្រោយហើយនៅតែមានអារម្មណ៍កក់ក្តៅនៃការសន្ទនានេះ។ ស្អាត​ណាស់ ទោះ​បី​ជា​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​បាន​ជីវិត​នេះ​ក៏​ដោយ។ ខ្ញុំ​ចូល​ឡាន​តាក់ស៊ី ហើយ​ក្រឡេក​ទៅ​មើល​ម្ដង​ទៀត​ដោយ​ការ​ដឹង​គុណ។ ព្រះសង្ឃ​នេះ​បាន​ប្រគេន​បច្ច័យ​ដ៏​អស្ចារ្យ​ដល់​ខ្ញុំ​ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ។

នៅ​មាន​ជា​បន្ត​ទៀត…។