ភូមិការ៉ែនដែលគេបោះបង់ចោលបន្ទាប់ពីការវាយប្រហារ
ជាថ្មីម្តងទៀត ក្រុមជនជាតិភាគតិចដែលរស់នៅក្នុងតំបន់ព្រំដែនមីយ៉ាន់ម៉ា និងថៃ ត្រូវបង្ខំចិត្តភៀសខ្លួនចេញពីជម្លោះ ហើយដើរទៅព្រំដែនថៃ។ ប៉ុន្តែរដ្ឋថៃបានរុញច្រានពួកគេមកវិញ។ រឿងរូបថតដែលអ្នកឃើញនៅទីនេះរំឭកយើងថាមនុស្សទាំងនេះគឺជាជនរងគ្រោះនៃជម្លោះ ប៉ុន្តែការស្លាប់របស់ពួកគេមិនត្រូវបានរាប់បញ្ចូលនោះទេ។ រឿងចាស់នៅក្នុងអាវថ្មី។ ទុក្ខដែលជនល្មើសមិនខ្វល់ ហើយពិភពលោកមិនចង់ឃើញ។ តើអាយុ 70 ឆ្នាំមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ជីវិតបែបនេះ និងការស្លាប់ទាំងអស់នោះទេ?
ខេត្ត Mutraw ក្នុងរដ្ឋ Karen ស្ថិតនៅភាគអាគ្នេយ៍នៃប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា តាមបណ្តោយឆ្នេរសមុទ្រថៃ ក្បែរតំបន់ Mae Sariang និង Sop Moei នៃខេត្ត Mae Hong Son។ នេះគឺជាតំបន់ទីមួយដែលកងទ័ពមីយ៉ាន់ម៉ា Karen បានទម្លាក់គ្រាប់បែក និងបាញ់សម្លាប់ភូមិ កន្លែងចិញ្ចឹមជីវិត និងនរណាម្នាក់ដែលមានអាវុធ។
នោះហើយជាមូលហេតុដែលពលរដ្ឋជាង ១ម៉ឺននាក់ ត្រូវបំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ ហើយភៀសខ្លួនគ្រប់ទិសទី ដោយភ័យខ្លាច និងភ័យស្លន់ស្លោ។ មនុស្សបានព្យាយាមនាំគ្នាចេញពីផ្ទះដើម្បីសង្គ្រោះជីវិត។ បន្ទាប់មកពួកគេបានរត់គេចខ្លួនដោយមិនដឹងថាទៅណាឡើយ ។
រឿងនេះបានកើតឡើងម្តងហើយម្តងទៀតចំពោះជនជាតិ Karen នៅតំបន់ព្រំដែន។ ចាស់ៗខ្លះបានទាយថាកូនៗរបស់ពួកគេនឹងមិនជួបប្រទះរឿងនេះទៀតទេ។ ហើយនៅយប់នោះ គ្រាប់បែកក៏ធ្លាក់មកមួយគ្រាប់ទៀត។
'តើយើងត្រូវរត់ប៉ុន្មានដង? តើយើងជាជនជាតិការ៉ែនអាចរស់នៅដោយសុខសាន្តនៅពេលណា?›។ ពួកគេចង់បានសន្តិភាព និងភាពស្ងប់ស្ងាត់ ហើយរស់នៅដូចមនុស្សធម្មតា។ តើនេះនឹងក្លាយជាការពិតនៅក្នុងប្រទេសដែលរដ្ឋជាសត្រូវរបស់អ្នកឬ?
រូបថតនៃអំពើហឹង្សាក្នុងសង្រ្គាមត្រូវបានថតនៅ Mae Sariang និង Sop Moei ក្នុងខេត្ត Mae Hong Son ហើយអ្នកអាចមើលឃើញវានៅលើគេហទំព័រ៖ https://you-me-we-us.com/story/lives-and-losses-left-unrecorded
ប្រភព: https://you-me-we-us.com/story-view ការបកប្រែ និងកែសម្រួល Erik Kuijpers ។ អត្ថបទត្រូវបានបង្រួម។
អត្ថបទ និងរូបថតដោយ កញ្ញា Saiporn Atsaneechantra សម្រាប់មជ្ឈមណ្ឌលសិក្សា និងអភិវឌ្ឍន៍ជនជាតិភាគតិច (CESD) មហាវិទ្យាល័យវិទ្យាសាស្ត្រសង្គម សាកលវិទ្យាល័យឈៀងម៉ៃ។
ខ្ញុំពិតជាកោតសរសើរចំពោះអ្នកដែលបានលើកឡើងពីបញ្ហារបស់ជនជាតិភាគតិចនៅក្នុងតំបន់នេះ។ ប្រទេសថៃមិនផ្តល់ឱ្យជនអនាថា និងជនជាតិភាគតិចនូវអ្វីដែលពួកគេសមនឹងទទួលបាននោះទេ ប៉ុន្តែយោធារបស់មីយ៉ាន់ម៉ាកាន់តែអាក្រក់ទៅទៀត។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ប្រទេសផ្សេងទៀតនឹងឈប់គាំទ្រយោធាក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាទាំងស្រុង ហើយទទួលស្គាល់រដ្ឋាភិបាលនិរទេសខ្លួន។ សង្ឃឹមថារដ្ឋាភិបាលមួយនាពេលអនាគតនឹងប្រព្រឹត្តចំពោះប្រជាជនទាំងអស់ដោយស្មើភាពនិងល្អ។ ចូរយើងទាំងអស់គ្នាដឹងពីអ្វីដែលកំពុងកើតឡើងនៅជិតនោះ ហើយធ្វើអ្វីមួយដើម្បីកែលម្អតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។
យើងបានជួលជនជាតិភូមាជនជាតិ Karen អស់រយៈពេលជាង 9 ឆ្នាំ ដោយគ្មានករណីលើកលែងក្នុងការថែរក្សាផ្ទះ និងជំនួយនៅលើទីផ្សារ។ ជនជាតិការ៉ែនរាប់ម៉ឺននាក់រកចំណូលនៅប្រទេសថៃ។ ជាច្រើននៅក្នុងស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរ។ ខ្ញុំមានរឿងបែបនេះដោយផ្ទាល់ខ្លួន ហើយយល់ចិត្តនឹងពួកគេ។ ការ៉ែនដែលមានវ័យចំណាស់ និងថយក្រោយ មិនត្រូវច្រណែនឡើយ។
យើងបានឃើញរដ្ឋប្រហារថ្មីៗដោយកងទ័ព និងប្រតិកម្មចំពោះវា។ ជាពិសេស ប្រតិកម្ម (រួមទាំងសិទ្ធិវេតូ) នៃរបបកុម្មុយនិស្តចិន និងរុស្សី នៅតែបន្ត។ មនុស្សត្រូវទុកដើម្បីការពារខ្លួនឯង ហើយច្បាស់ជាត្រូវរកវាចេញសម្រាប់ខ្លួនគេ។ បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ (រួមទាំងផ្លូវខ្សែក្រវាត់មួយ និងកាស៊ីណូ) និងការនិយមចូលចិត្តមួយផ្នែកគឺជាឫសគល់នៃបញ្ហានេះ។ គេសង្ឃឹមថាថ្ងៃណាមួយក្រុមអ្នកធ្វើរដ្ឋប្រហារនឹងត្រូវបានកាត់ទោសចំពោះឧក្រិដ្ឋកម្មរបស់ពួកគេ។
ក្នុងឆ្នាំ 2015 ប្រទេសថៃបានកែសម្រួលលិខិតអនុញ្ញាតការងារ (សម្រាប់ជនអន្តោប្រវេសន៍ខុសច្បាប់) និងណែនាំអត្តសញ្ញាណប័ណ្ណពណ៌ផ្កាឈូក។ ជាអ្វីដែលវិជ្ជមានបើធៀបនឹងជនជាតិ Karen ដែលធ្វើការនៅប្រទេសថៃ។ ការលើកទឹកចិត្តមានពីរយ៉ាងគឺ ផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន (ប្រទេស) និងផលប្រយោជន៍របស់បុគ្គល។ ជាអកុសល នេះជាការពិតសម្រាប់ផ្នែកខ្លះនៃជនជាតិភូមាដែលកំពុងធ្វើការ ដោយសារតែការពិគ្រោះយោបល់បណ្តោះអាសន្នរវាងភូមា និងអាជ្ញាធរថៃអំពីការប្រមូលទិន្នន័យសំខាន់ៗ និងការមិនអាចទទួលបានវា។ ខាងអាជ្ញាធរភូមា អ្វីៗមានភាពរញ៉េរញ៉ៃទាក់ទងនឹងការគ្រប់គ្រង។ បុគ្គលិកក្នុងស្រុករបស់យើងត្រូវបានចេញឱ្យមួយជាមួយនឹងព័ត៌មានលម្អិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់នរណាម្នាក់នៅពេលដែលលិខិតឆ្លងដែនរបស់ពួកគេត្រូវបានបន្ត។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ មានក្រដាសមួយសន្លឹកដែលបញ្ហានេះអាចខ្វល់ខ្វាយ (សម្រាប់អ្នកដែលអាចមានការព្រួយបារម្ភ) ថាបុគ្គលនៅក្នុងលិខិតឆ្លងដែនត្រូវបានគេហៅខុសគ្នា។ គឺ……បាទ នោះហើយជារបៀបដែលវាអាចទៅរួច ហើយជាសំណាងល្អវាត្រូវបានទទួលយកដោយប៉ូលីសអន្តោប្រវេសន៍។ ប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមក អត្តសញ្ញាណប័ណ្ណពណ៌ផ្កាឈូកថ្មីត្រូវបានចេញជាប័ណ្ណជំនួសដែលមានសុពលភាពដប់ឆ្នាំ និងប័ណ្ណការងារនៅខាងក្រោយរយៈពេលពីរឆ្នាំ។