រឿងនិទានថៃ៖ កំហឹង ឃាតកម្ម និងទោសៈ
នេះជារឿងនិទានមួយដែលមានច្រើននៅក្នុងប្រទេសថៃ ប៉ុន្តែជាអកុសលក្មេងជំនាន់ក្រោយមិនសូវស្គាល់ និងមិនសូវចូលចិត្តទេ (ប្រហែលមិនទាំងស្រុងទេ។ នៅក្នុងហាងកាហ្វេ វាប្រែថាបុគ្គលិកវ័យក្មេងបីនាក់បានស្គាល់វា)។ មនុស្សជំនាន់មុនស្គាល់ពួកគេស្ទើរតែទាំងអស់។ រឿងនេះក៏ត្រូវបានគេយកទៅធ្វើជាតុក្កតា ចម្រៀង ល្ខោន និងភាពយន្តផងដែរ។ នៅក្នុងភាសាថៃគេហៅថា ก่องข้าวน้อยฆ่าแม่ kòng khâaw nói khâa mâe 'basket of rice little death mother'។
រឿងនេះមានប្រភពមកពីស្រុកអ៊ីសាន្ត ហើយត្រូវបានគេនិយាយថាផ្អែកលើព្រឹត្តិការណ៍ពិតដែលមានអាយុប្រហែល ៥០០ (?) ឆ្នាំ។ វាគឺជារឿងដ៏អស្ចារ្យនៃគ្រួសារកសិករសាមញ្ញមួយគឺ Mae Tao ('ម្តាយអណ្តើក'), កូនស្រី Bua ('Lotus Flower') និងកូនប្រសាថោង ('មាស')។
ដោយកំហឹង ថុង បានសម្លាប់ម្តាយក្មេក តាវ នៅពេលដែលនាងនាំអាហារថ្ងៃត្រង់របស់គាត់ទៅវាលស្រែយឺត និងជាមួយបាយតិចតួចបំផុត។ សម្រាប់សាច់រឿងទាំងស្រុង សូមអានខ្លឹមសារសង្ខេបរបស់ភាពយន្តខាងក្រោម។
នៅជិតយសោធរ មានចេតិយមួយ (ជាជាងថាៈ ជាកន្លែងតម្កល់ព្រះសារីរិកធាតុ) ដែលជាកន្លែងបំប្លែងព្រះសារីរិកធាតុដើមដែលថោងបានសាងសង់ និងជាកន្លែងទុកឆ្អឹងរបស់ម្តាយក្មេក (សូមមើលរូបភាពខាងលើ)។
មតិដែលខ្ញុំបានអានអំពីរឿងនេះ ភាគច្រើននិយាយអំពី កថាន់យូ កាតានចូ៖ 'ការដឹងគុណ' ដែលជាពាក្យគន្លឹះនៅក្នុងភាសាថៃ ជាទូទៅគឺសំដៅលើកុមារចំពោះឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេ។ អ្នកខ្លះកាន់តែយល់ចិត្ត ហើយលើកឡើងពីជីវិតដ៏លំបាករបស់កសិករជនជាតិឥសាន ជំងឺជាច្រើន និងអាហារមិនល្អ ដែលជាមូលហេតុនៃកំហឹងរបស់ថុង ផ្ទុះឡើងភ្លាមៗ។ ខ្ញុំគិតថា ថុង មានជំងឺផ្លូវចិត្ត ប្រហែលជារួមនឹងជំងឺដាច់សរសៃឈាមក្នុងកំឡុងពេលដែលគាត់មានកំហឹងចុងក្រោយ។
ខ្សែភាពយន្តអំពីរឿងនេះពីឆ្នាំ 1983
ខ្សែភាពយន្តនេះមានលក្ខណៈជាភាសាថៃទាំងស្រុង ប៉ុន្តែមានរូបភាពច្រើនក្នុងល្បឿនយឺត ដូច្នេះហើយងាយស្រួលតាមដានដូចខ្សែភាពយន្តស្ងាត់តាំងពីដើមសតវត្សរ៍មុនម្ល៉េះ។ ពិតជាមានតម្លៃណាស់ក្នុងការទទួលបានបទពិសោធន៍ជីវិតកសិដ្ឋាននាពេលនោះ។ ខ្ញុំនឹងផ្តល់សេចក្តីសង្ខេបខ្លីមួយ៖
ខ្សែភាពយន្តចាប់ផ្តើមជាមួយពិធីជប់លៀងនៅក្នុងភូមិ។ អមដោយភ្លេងពី 'ខៀន' ក្រុមកុមារី និងក្មេងប្រុស រាំលេងសើចចំអកដាក់គ្នាទៅវិញទៅមក។ នោះហើយជាប្រភពដើមនៃរបាំ "ចៀម" ។ បុរសពីរនាក់ស្រែកដាក់គ្នាដូចក្របីទឹកស្នែង ហើយអ្វីៗក៏បញ្ចប់ដោយការវាយតប់គ្នាយ៉ាងខ្លីដោយការផ្សះផ្សានៅទីបញ្ចប់។
បន្ទាប់មកយើងឃើញជីវិតនៅផ្ទះនិងពលកម្មនៅក្នុងស្រែ។ ថុងធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយមានពិធីមួយហៅថា 'khwǎn' (វិញ្ញាណ ព្រលឹង) ដើម្បីជួយគាត់ឱ្យរួចពីជំងឺនេះ។ Thong woos Bua ហើយគេចែចង់។ Bua ដឹងពីរបៀបការពារអ្នកប្តឹងផ្សេងទៀត។
ពួកគេបង្កើតស្នេហា ដែលធ្វើឲ្យបងប្រុសរបស់ Thong ខឹង ប៉ុន្តែនៅពេលដែល Bua និង Thong បង្ហាញក្តីស្រលាញ់ចំពោះគ្នាទៅវិញទៅមក គ្រប់គ្នាក៏យល់ព្រមរៀបការដែលធ្វើឡើងនៅពេលក្រោយ។ ថុង ជាបុរសដែលមានតម្លៃ និងចិត្តល្អ និងជាកូនប្រសា។
យ៉ាងណាមិញ ថ្ងៃមួយក៏មានការឈ្លោះប្រកែកគ្នារវាងថោង និងម្ដាយក្មេក។ ដោយកំហឹង ថោង ចាប់ក្លឹបវាយបំបែកពាងទឹក។ គាត់ក្តាប់ក្បាល ហើយដឹងភ្លាមថាគាត់ខុស។
រដូវវស្សាចាប់ផ្តើម។ Bua មានផ្ទៃពោះ ហើយជារឿយៗនាងឈឺ និងខ្សោយ។ យប់មួយនាងយល់សប្តិថាម្តាយស្លាប់៖ នាងលេចឡើងជាខ្មោចនៅក្នុងសុបិនរបស់នាង។
ថុងចាប់ផ្ដើមភ្ជួរស្រែយ៉ាងខ្លាំង។ វាក្តៅហើយព្រះអាទិត្យក៏ធ្លាក់ចុះដោយឥតមេត្តា ពេលខ្លះក៏ដួល។ គ្រាដែលក្របីរបស់គាត់មិនអាចទៅទៀតបាន ហើយគាត់ខឹងក៏ទម្លាក់នង្គ័ល ស្រាប់តែឃើញម្តាយក្មេករត់មក។ នាងយឺតណាស់ ដោយសារនាងនៅព្រះវិហារ ហើយពេលនាងត្រលប់មកផ្ទះវិញ នាងបានប្រទះឃើញ Bua ឈឺដែលមិនអាចយកអាហារទៅឱ្យប្តីបាន។
ថុងស្រែកដាក់ម្ដាយក្មេកថា «ឯងមកយឺតណាស់! ហើយពេលឃើញកន្ត្រកតូចក៏ខឹងក៏យកដំបងវាយម្តាយក្មេកចំក្បាល។ នាងដួល។ ថុង ជប់លៀងអាហារ។ គាត់ងើបឡើងបន្តិច ក្រឡេកមើលជុំវិញ ហើយឃើញម្តាយក្មេករបស់គាត់ដេកនៅលើឥដ្ឋ។ នាងបានស្លាប់ហើយ។ គាត់ចាប់នាងក្នុងដៃ ហើយនាំនាងទៅភូមិ ដែលមេភូមិធ្វើឲ្យអ្នកស្រុកខឹង។
ថុង បង្ហាញមុខក្នុងតុលាការ ដែលគាត់ត្រូវបានកាត់ទោសឱ្យកាត់ក្បាល។ គាត់សុំចៅក្រមអនុគ្រោះថា គាត់ចង់សង់ចេតិយមុនពេលប្រហារជីវិតទុកជាបុណ្យដល់ម្ដាយក្មេក។ បន្ទាប់ពីការស្ទាក់ស្ទើរមួយចំនួន នេះត្រូវបានអនុម័ត។
ថុងបានសង់ចេតិយជាមួយនាងប៊ូវជាប្រចាំនាំយកអាហារមកគាត់។ ថុង ទទួលបន្ទុកដោយភាពសោកសៅ និងកំហុស។ ព្រះសង្ឃបានសម្ពោធចេតិយហើយព្យាយាមលួងលោមថោងដោយសារព្រះពុទ្ធសាសនាអំពីភាពមិនស្ថិតស្ថេរ។ ប៉ុន្តែថុងមិនស្រួលខ្លួនទេ។
នៅឈុតចុងក្រោយយើងឃើញការកាត់ក្បាល។ ថុងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យនិយាយលាប្រពន្ធរបស់គាត់ថា "ថែរក្សាកូនរបស់យើងឱ្យបានល្អ" គាត់និយាយថា។ Bua តោងសមាជិកគ្រួសារនាងទាំងយំ។ មុននឹងដាវដួលក៏ឃើញខ្មោចម្តាយក្មេកមកទល់នឹងផ្ទៃខាងក្រោយនៃចេតិយ។
នេះជាបទចម្រៀង Moh Lam ពិតប្រាកដអំពីព្រឹត្តិការណ៍នេះ៖
ឬទំនើបជាងនេះ៖
ខ្ញុំបានមើលភាពយន្តឡើងវិញ ហើយអានរឿង ហើយខ្ញុំជឿថាកន្លែងដែលខ្ញុំសរសេរ "ម្តាយក្មេក" វាគួរតែជា "ម្តាយ" ។ ដូច្នេះគាត់មិនសម្លាប់ម្តាយក្មេកទេ គឺជាម្តាយរបស់គាត់។ ហេតុនេះហើយបានជាគេហៅថា «ម៉ែ» ម៉ែ។ ហើយកាលពីមុន បុរសនោះតែងតែផ្លាស់ទីលំនៅជាមួយគ្រួសាររបស់ស្ត្រី ប៉ុន្តែមិនមែននៅទីនេះទេ។ ការសុំអភ័យទោសរបស់ខ្ញុំ។
សូមគោរព ទីណូ តាមសេចក្តីស្រលាញ់របស់ខ្ញុំ រឿងពិតគឺអំពីម្តាយរបស់គាត់។
ទីណាជាទីស្រឡាញ់
ប្រាកដណាស់ ខ្ញុំបានសួរមិត្តស្រីភ្លាមថាតើនាងដឹងរឿងនេះឬអត់?
បាទ… ប្រាកដណាស់ គ្រប់គ្នាដឹងរឿងនេះ… នាងឆ្លើយ។
សូមអរគុណចំពោះការរួមចំណែកវប្បធម៌នេះ។
ដោយក្តីគោរពពី Danny
ខ្ញុំក៏ស្គាល់កំណែមួយដែរ៖
កូនប្រុសម្នាក់ខំធ្វើស្រែពេញមួយថ្ងៃ ហើយឃ្លានខ្លាំងក៏ត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។
នៅផ្ទះម្តាយរបស់គាត់មានអាហារសម្រាប់គាត់។
គាត់ខឹងនឹងនាងព្រោះគិតថាអាហារតិចពេកហើយខឹងក៏សម្លាប់ម្តាយទៅហូប។
គាត់មិនអាចបញ្ចប់អាហារបានទេ (វាច្រើនពេក) ហើយមានអារម្មណ៍សោកស្តាយយ៉ាងខ្លាំង។
រឿងដ៏ឃោរឃៅក្នុងគំនិតយើង ប៉ុន្តែមានសារមួយថា កុំខឹងលឿនពេក មើលមុននឹងលោត - ភ្នែកធំជាងក្រពះ🙂
ខ្សែភាពយន្តអាយុសែសិបឆ្នាំអំពីរឿងនេះ។ ជាភាសាថៃ ប៉ុន្តែមានរូបភាព និងតន្ត្រីដ៏ស្រស់ស្អាត។
https://www.youtube.com/watch?v=R8qnUQbImHY
សូមអរគុណចំពោះបំណែកប្រវត្តិសាស្រ្តដ៏ស្រស់ស្អាតនេះ Tino ។
(ដើម្បីសន្និដ្ឋាន?) ការពិតមួយទៀតអំពីសេចក្តីរីករាយ និងទុក្ខរបស់ខ្ញុំ។
អ្នកច្រៀងបទ หมอឡាំ (mǒh lam) ដែលបានលើកដំបូងគឺអ្នកចម្រៀង ផន សាក់ ពន្លឺ (Phonsàk Sòng sǎen)។
(តើកំណត់ចំណាំត្រឹមត្រូវទេ?)