លោក យ៉េង និងលោក ខាំ ជាកសិករតូចតាចបានទិញនង្គ័លនៅភូមិលីងហា ហើយបានលក់យកប្រាក់បន្ថែមខ្លះទៀត។ មុនពេលឡើងឡានក្រុងនៅឈៀងម៉ៃ ពួកគេបានសម្រេចចិត្តទិញដែកអេតចាយពីក្រុមហ៊ុនទាំងអស់ដែលពួកគេឆ្លងកាត់។
ពួកគេបានមករោងចក្រផលិតការ៉េម។ លោកតា យ៉េង បានទៅសុំដែកអេតចាយ ហើយនៅពេលនោះ ពូខាំនឹងលួចការ៉េម។ ថៅកែរោងចក្រជនជាតិចិនបានទុកទឹកកកនៅក្រោមស្មៅនៅខាងក្រោយប្រាសាទ ហើយលក់ជាដុំៗ។ ខណៈយ៉ាងទិញដែកអេតចាយ ខាំ បានលួចដុំទឹកកក…
ពេលឃើញមុខគ្នាម្តងទៀត Yaeng និយាយថា "យកទឹកកកដាក់លើខ្នងរបស់ឯង"។ 'កុំបារម្ភ; វាមិនអីទេ» ខាំ និយាយដោយរុំទឹកកកក្នុងក្រណាត់មួយ ហើយចងវាទៅនឹងដុំឈើដែលគាត់កាន់លើស្មារបស់គាត់។ មិនយូរប៉ុន្មាន ពួកគេបានរកឃើញឡានក្រុង ហើយឡើងជិះទៅផ្ទះ។
គេក៏ចេញទៅវិញ ហើយយាយសួរថា "ខឹមតើទឹកកកនៅឯណា?" "នៅទីនេះចុះទៅអាជីវកម្ម។" "ខ្ញុំមើលទៅគ្មានអ្វីទេ" ។ 'បាទ។' "ល្អមើលដោយខ្លួនឯង" Kham បានមើលខ្លួនឯងហើយនិយាយថា 'អ្នកនិយាយត្រូវ វាមិនមែននៅទីនេះទេ។
ផ្លែទទឹមឆ្ងាញ់
ខេម យកទឹកកកទៅណា? ខ្ញុំមានផ្លែទទឹមនៅទីនេះ ហើយខ្ញុំចង់ញ៉ាំការ៉េម។ 'ប៉ុន្តែ ខ្ញុំមិនមានទឹកកកទេ។ ខ្ញុំបានធ្វើអ្វីគ្រប់យ៉ាងនៅក្នុងបំណះនេះ”។ “អ្នកកំលោះកុំបោកខ្ញុំ! ស្តាប់ ផ្តល់ការ៉េមមកខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងចែកផ្លែទទឹមជាមួយអ្នក។ Yaeng បាននិយាយ។
'យ៉ាង! មើលតែល្អមើល! ក្រណាត់នោះសើម ហើយឯងបន្តនិយាយដូចឆ្កួត។ តើអ្នកអាចល្ងង់ប៉ុណ្ណាទៅ? Yaeng នៅតែមិនយល់។ ពួកគេបានទៅផ្ទះ។ យ៉េង ខឹងយ៉ាងខ្លាំងទម្លាក់ដែកអេតចាយ ហើយមកសុំខេមយកទឹកកកម្ដងទៀត។
“យ៉េង ខ្ញុំបានប្រាប់អ្នករួចហើយ។ ក្រណាត់នោះកំពុងសើម។ បន្ទាប់មកមើលដោយខ្លួនឯង។ អ្វីគ្រប់យ៉ាងគឺសើម» Kham និយាយដោយនឿយហត់។ Yaeng ខឹង។ 'ឯងរំខានដូចនរក! អ្នកគ្រាន់តែនិយាយអ្វីក៏ដោយ! តើអ្នកលាក់ការ៉េមនោះនៅឯណា? យកវាមកទីនេះ។'
ហើយដូច្នេះវាបានបន្តអស់រយៈពេលជាច្រើនម៉ោង។ គ្មាននរណាម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេបានផ្ដល់ឱ្យ។ អ្នកដែលមកជួបពួកគេទាំងអស់គ្នានិយាយថា បាទ ការ៉េមកំពុងរលាយ អ្នកដឹងហើយ។ ទុកវាក្រោមស្មៅដើម្បីកុំឲ្យវារលាយ ប៉ុន្តែរុំវាក្នុងក្រណាត់មួយដុំវានឹងរលាយ។
ទីបំផុតលោកតាយាយយ៉េងបានត្រឡប់ទៅរកជនជាតិចិនវិញ។ "តើវាពិតទេដែលទឹកកកកំពុងរលាយ?" ហើយវាច្បាស់ណាស់៖ 'បាទ ពិតណាស់ វារលាយ។ វាពិតជាទឹកមែន។ បើវាប៉ះនឹងខ្យល់ក្តៅ វានឹងរលាយ។'
ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ យ៉េងនិយាយទៅកាន់ខាំថា ពិតមែនហើយ! បងនិយាយត្រូវហើយ ខេម ទឹកកកពិតជារលាយមែន!'
ប្រភព:
រឿងនិទានពីភាគខាងជើងប្រទេសថៃ។ White Lotus Books ប្រទេសថៃ។ បកប្រែពីភាសាអង់គ្លេស និងកែសម្រួលដោយ Erik Kuijpers ។
អ្នកនិពន្ធគឺ Viggo Brun (1943) ដែលរស់នៅជាមួយគ្រួសាររបស់គាត់នៅតំបន់ Lamphun ក្នុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 1970 ។ គាត់គឺជាសាស្ត្រាចារ្យរងផ្នែកភាសាថៃនៅសាកលវិទ្យាល័យ Copenhagen ។
រឿងនេះក៏កើតចេញពីទំនៀមទម្លាប់ផ្ទាល់មាត់នៅភាគខាងជើងប្រទេសថៃ។ សម្រាប់ព័ត៌មានបន្ថែម សូមមើលកន្លែងផ្សេងទៀតនៅក្នុងប្លក់នេះ។