ព្រះសង្ឃ និងសេះ (ដកស្រង់ពី៖ និទានរឿងពីភាគខាងជើងប្រទេសថៃ លេខ១៨)
ព្រះសង្ឃគង់លើខ្នងសេះនៅជិតវត្ត Tam Pa Archa Thong ឈៀងរ៉ៃ
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុមួយរូបបានទិញសេះមួយក្បាល។ ហើយថ្ងៃមួយគាត់បានដេរសត្វនោះ។ អ្នកថ្មីថ្មោងដែលយើងបាននិយាយរួចមកហើយនោះ ឃើញថា… ហើយនោះជាក្មេងឆ្លាត! លុះដល់យប់ហើយ ទ្រង់ត្រាស់នឹងភិក្ខុថា បពិត្រព្រះដ៏មានព្រះភាគ ខ្ញុំនឹងយកស្មៅមកឲ្យសេះ។ 'អត់ទោស? ទេ មិនមែនអ្នកទេ។ អ្នកត្រូវតែធ្វើឱ្យរញ៉េរញ៉ៃ។ ខ្ញុំនឹងធ្វើវាដោយខ្លួនឯងប្រសើរជាង។' គាត់បានកាប់ស្មៅ ចិញ្ចឹមសេះ ឈរនៅពីក្រោយវា ហើយដេរវាម្តងទៀត។
ថ្មីថ្មោងបានប្រាប់វាទាំងអស់ទៅឪពុករបស់គាត់។ ស្តាប់លោកប៉ា ព្រះសង្ឃនៅទីនោះ គាត់ដេរសេះរាល់ថ្ងៃ។ ពិតជារាល់ថ្ងៃ! ខ្ញុំចង់កាប់ស្មៅ ប៉ុន្តែព្រះសង្ឃមិនអនុញ្ញាតទេ។' “ល្អដែលអ្នកប្រាប់ខ្ញុំនេះកូនប្រុស។ ស្តាប់ អ្នកត្រូវតែធ្វើវា។ ចូរយកដំបងដែកឡើងក្រហម ហើយប៉ះមាត់សេះមួយភ្លែត ដើម្បីបំភ័យសត្វ។
ដូច្នេះហើយទើបអ្នកថ្មីថ្មោងបានធ្វើ។ រួចគាត់ប្រាប់ព្រះសង្ឃម្ដងទៀតថា គាត់ចង់កាប់ស្មៅឲ្យសេះ។ 'ទេ ខ្ញុំនឹងធ្វើវាដោយខ្លួនឯង' កូនចៅបានលាក់ខ្លួនក្នុងព្រះវិហារ ហើយបន្តមើល។ ហើយប្រាកដណាស់ ព្រះសង្ឃបានមកជាមួយស្មៅមួយដើម ដើម្បីចិញ្ចឹមសេះ រួចឈរនៅខាងក្រោយនាង។
ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់បានព្យាយាម ... សេះបានទាត់ត្រឡប់មកវិញ! ទុក្ខសោកល្អ! ព្រះសង្ឃដួលលើផ្ទៃមុខ ហើយប្រញាប់ទៅព្រះវិហារ។ 'ថ្មីថ្មោង! ទៅផ្ទះប្រាប់ប៉ាឯងលក់សេះនោះ! សេះដ៏អាក្រក់នោះ! ខ្ញុំចិញ្ចឹមនាងរាល់ថ្ងៃ ប៉ុន្តែនាងនៅតែមានអរិភាពចំពោះខ្ញុំ។ នាងគ្រាន់តែទាត់ខ្ញុំដល់ស្លាប់ នាងពិតជាបានធ្វើ!' ពេលនោះឪពុករបស់កូនក្រមុំក៏ទៅនិយាយជាមួយព្រះសង្ឃ ប៉ុន្តែគាត់នៅតែទ្រាំ។ 'លក់សេះនោះ! លក់វាហើយទទួលយកការផ្តល់ជូនដំបូងដែលអ្នកទទួលបាន។ យើងនឹងបែងចែកប្រាក់ពេលក្រោយ។'
ដូច្នេះឪពុកបានលក់សេះ។ រួចបានទៅព្រះវិហារទាំងសោកសៅ និងទុក្ខព្រួយ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តើយើងធ្វើដូចម្តេចចំពោះរឿងនេះ? ខ្ញុំមិនអាចលក់សេះបានទេ!' 'ម៉េចមិនចឹង?' "មែនហើយ សម្រាលបានកូនមួយក្បាលទំពែក!" 'ឋានសួគ៌ល្អ! មិនអាចជាការពិតទេ!'
'ពិតជាព្រះសង្ឃមែន! ទារកនោះទំពែកទាំងស្រុង មិនមែនសក់នៅលើក្បាលទេ!' “ឋានសួគ៌ កុំប្រាប់គេថាវាជាសេះរបស់ខ្ញុំ! ខ្ញុំមិនចង់ធ្វើអ្វីជាមួយវាទេ។ គ្រាន់តែធ្វើអ្វីដែលអ្នកគិតថាត្រឹមត្រូវ។ អ្នកសម្រេចចិត្ត។ ខ្ញុំគ្មានអ្វីពាក់ព័ន្ធនឹងវាទេ!'
អញ្ចឹងហើយ ឪពុករបស់ទើបនឹងបានរក្សាទុកលុយទាំងអស់ពីសេះនោះនៅក្នុងហោប៉ៅរបស់គាត់។ អ្នកគ្រាន់តែត្រូវឆ្លាត!
ប្រភព:
រឿងនិទានពីភាគខាងជើងប្រទេសថៃ។ White Lotus Books ប្រទេសថៃ។ ឈ្មោះជាភាសាអង់គ្លេស 'ព្រះសង្ឃនិងសេះ' ។ បកប្រែ និងកែសម្រួលដោយ Erik Kuijpers ។ អ្នកនិពន្ធគឺ Viggo Brun (1943); សូមមើលការពន្យល់បន្ថែម៖ https://www.thailandblog.nl/cultuur/twee-verliefde-schedels-uit-prikkelende-verhalen-uit-noord-thailand-nr-1/
ស៊ីស៊ូស។ តើខ្ញុំគួរធ្វើអ្វីជាមួយវាឥឡូវនេះ?
ព្រះសង្ឃក្លែងក្លាយ
Bestiality
លីហ្គិន
ការរំលោភបំពានសត្វ
ការវាយបក
គ្រោងការក្បត់
ភាពច្របូកច្របល់
តើរឿងនេះគួរឆ្លុះបញ្ចាំងពី 'THE' វប្បធម៌ថៃ ពុទ្ធសាសនាថេរវាទ និង ភាពជាថៃទេ?
ធីអូ
មានរឿងនិទានប្រជាប្រិយជាច្រើនប្រភេទនេះនៅក្នុងប្រទេសថៃ។
វានិយាយច្រើនអំពីវប្បធម៌ថៃ ដូចដែលរឿងនិទាន Grimm របស់យើងត្រូវបានកែសម្រួលតាមពេលវេលា។
https://historianet.nl/cultuur/boeken/verboden-voor-kinderen-zo-heftig-waren-de-sprookjes-van-de-gebroeders-grimm
TheoB នៅពេលដែលខ្ញុំបានអានសៀវភៅនេះហើយគិតថាវាជាអ្វីមួយសម្រាប់ប្លក់នេះ ខ្ញុំបានសួរអ្នកកែសម្រួលថាតើមានអ្វីកើតឡើង។ រហូតមកដល់ពេលនេះអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំបានដាក់ស្នើត្រូវបានដំឡើងហើយតាមដែលខ្ញុំបារម្ភវានឹងមានពី 80 ទៅ 100 ។ នៅលើគែមនៅទីនេះនិងទីនោះ? បាទ / ចាសប៉ុន្តែខ្ញុំបានពន្យល់។
ខ្ញុំចង់ចង្អុលបង្ហាញតំណនៅពីក្រោមបំណែកនីមួយៗទៅកាន់ផ្ទៃខាងក្រោយនៃកូនសៀវភៅនេះ និងកន្លែងដែលសាច់រឿងមកពីណា។ ការនិយាយប្រជាប្រិយជាភាសាក្នុងស្រុកនៃភាគខាងជើងប្រទេសថៃ។ ការនិយាយបែបសាមញ្ញ ដោយមានប្រវត្តិប្រវត្តិសាស្ត្រ ឬការចំអកអំពីតួលេខអាជ្ញាធរ។ រឿងដែលឈប់នៅពេលយើងចូលរួមក្រុម ដោយមិនគិតពីភាសាក្នុងស្រុកដែលយើងប្រហែលជាមិនយល់។
ជាឧទាហរណ៍៖ Sri Thanonchai និងសហសេវិកឡាវ/ខាងជើង Xieng Mieng ក៏បានបង្ហាញនៅក្នុងប្លុកនេះផងដែរ។ នៅក្នុងសៀវភៅវាតែងតែជាអ្នកគ្រប់គ្រងនិងព្រះសង្ឃដែលបោកបញ្ឆោត។ នៅជាយ? ការរួមភេទ? បាទ ប៉ុន្តែខ្ញុំបានព្រមានអ្នកអំពីរឿងនោះ។
តើនេះជាវប្បធម៌ទេ? បាទ។ វប្បធម៌គឺជាអ្វីដែលបង្កើតមនុស្ស។ តើនេះជាវប្បធម៌ថៃមែនទេ? ទេ ខ្ញុំយល់ស្របនឹងអ្នក។ បន្ទាប់មកគ្រាន់តែលាក់វានៅក្រោមដី? បន្ទាប់មកបញ្ឈប់តែផ្នែកមួយនៃផ្លែឈើប៊ិចហូឡង់ដែលស្ថិតនៅក្រោមកម្រិតប៉ូល។ ដោយសារតែ ដើម្បីបញ្ចប់ចម្លើយចំពោះអ្នក អ្នកប្រាកដជាមិនចូលចិត្តអក្សរសិល្ប៍ហូឡង់ដ៏ល្អបំផុតនៅក្នុងបទភ្លេងដ៏ល្បីនេះទេ៖ 'Oh Barneveld អូ Barneveld របៀបដែលមាន់របស់អ្នកមានរដូវ។ ពេលមាន់រងាវម្ដងទៀត គាត់បានចិញ្ចឹមមាន់មួយក្បាលទៀត... 'ហើយខ្ញុំមិននិយាយសូម្បីតែបទចម្រៀងផឹក hoeperdepoep...
ប្រតិកម្មរបស់ខ្ញុំមិនមែនជាការប្រមាថចំពោះអ្នក Erik ទេ។ រឿងទាំងនោះជាអ្វី។
ខ្ញុំបានអានពួកគេទាំងអស់ដោយចំណាប់អារម្មណ៍។ វាផ្តល់នូវការចាប់អារម្មណ៍អំពីសុជីវធម៌ ទំនៀមទម្លាប់ និងសីលធម៌នៃសម័យកាលដែលកន្លងផុតទៅហើយ ដែលមួយចំនួននៅតែមានលក្ខណៈដូចទៅនឹងវិសាលភាពធំ ឬតិច។
អ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍អំពីរឿងនេះ៖
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏មិនមែនជាមនុស្សក្រៅភពដែរ (ក្នុងរឿងនេះ អារម្មណ៍តណ្ហា)។ (សេះត្រូវតែតូចឬព្រះសង្ឃត្រូវតែប្រើលាមកមួយជំហាន។ )
ការធ្វើបាប និងធ្វើបាបសត្វមិនមែនជារឿងចម្លែកទេ។ (នៅតែ។ )
ការធ្វើឱ្យចំណេញផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុពីភាពល្ងង់ខ្លៅរបស់អ្នកដទៃត្រូវបានអនុញ្ញាត។
សីលធម៌ដែលខ្ញុំទទួលបានពីរឿងនេះគឺ៖
១.ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលធ្វើបាបដោយការបំពេញតណ្ហា នោះត្រូវអាបត្តិបាចិត្តិយ។
2. អ្នកអាចវាយមនុស្សល្ងង់បាន។