ពួកភូយ៉ាបៀនខ្លាចកុម្មុយនិស្ត។ ប៉ុន្តែវានៅតែប្រើសព្វថ្ងៃដើម្បីបំភ័យប្រជាជនថៃ។
Kampan បានបាត់ពីភូមិ។ មនុស្សជាច្រើនបានគិតថា Kampan បានជួលខ្លួនឯងឱ្យធ្វើជាទាហានស៊ីឈ្នួល ហើយកំពុងប្រយុទ្ធនៅកន្លែងណាមួយ។ គ្មានដាននៃលោក Kampan ត្រូវបានគេឃើញចាប់តាំងពីការបាត់ខ្លួនរបស់គាត់។ សូម្បីតែប្រពន្ធនិងកូនរបស់គាត់ដែលមានអាយុ XNUMX និង XNUMX ឆ្នាំមិនអាចឆ្លើយសំណួរតែមួយបានទេ។
"ប្រសិនបើគាត់ពិតជាធ្វើការជាទាហាននៅក្នុងព្រៃ គាត់អាចផ្ញើប្រាក់មួយចំនួន។ ពួកគេនិយាយថា ជនជាតិអាមេរិកបង់ប្រាក់បានយ៉ាងល្អ»។ អ្នកស្រី ភិន ស្រែកថា «ប្រហែលជាគាត់មានប្រពន្ធផ្សេងហើយ»។ ឬគាត់បានស្លាប់ទៅហើយ។ បើគាត់នៅរស់ គាត់មិនភ្លេចប្រពន្ធកូនទេឬ?' បានបន្ថែម Pun ចាស់។
ដូចមុនពេលរៀបការ ប្រពន្ធរបស់ Kampan ត្រូវទៅរស់នៅជាមួយ Pien ដែលជាម្ដាយរបស់នាង។ នាងមិនដែលនិយាយអាក្រក់ពីប្តីនាងមួយម៉ាត់ឡើយ ។ នាងបានលះបង់ការយកចិត្តទុកដាក់ទាំងអស់ក្នុងការអប់រំកូន និងជួយម្តាយក្នុងការងារ។ គ្រួសារនោះគ្មានដីទេ។ ពួកគេអាចរស់នៅបានយ៉ាងសុខសាន្តក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំពីការច្រូតកាត់ស្រូវ ទោះបីជាពួកគេត្រូវប្រគល់មួយផ្នែកទៅឱ្យអ្នកជួលក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែមិនមានអ្វីនៅសល់សម្រាប់លក់ទេ។
ឥឡូវនេះគឺមួយឆ្នាំហើយដែល Kampan បានចាកចេញពីភូមិ។ គាត់បានចាកចេញពីផ្ទះភ្លាមៗនៅពេលដែលកាំរស្មីដំបូងនៃព្រះអាទិត្យប៉ះកំពូលដើមឈើ។ Kampan ជាអ្នកយាមនៅសាលាភូមិ។ បន្ទាប់ពីដាក់គោតែមួយគត់ទៅវាលស្មៅ គាត់បានជិះកង់ទៅសាលាចម្ងាយពីរគីឡូម៉ែត្រ។ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃនោះ Kampan បានចេញដំណើរពីព្រលឹមដូចសព្វមួយដងហើយដោយថ្មើរជើង។ ប្រពន្ធរបស់គាត់ចងចាំថ្ងៃនោះយ៉ាងពិតប្រាកដ។ 'នៅតាមផ្លូវត្រឡប់មកវិញ យកថ្នាំមួយប្រអប់ជាមួយអ្នក។ គេទៅហើយ» នាងហៅតាមគាត់។
គ្រូធំបានទៅផ្ទះ Kampan ម្តងដើម្បីរកគាត់ ប៉ុន្តែគ្មានអ្នកណាអាចប្រាប់បានច្រើនជាងថា Kampan បានបាត់ខ្លួនពីផ្ទះទៅទៀត។ គ្រូនិយាយទៅកាន់ភូយ៉ាបានថា៖ «វាគួរឲ្យកត់សម្គាល់ណាស់។ 'មែនហើយ ចម្លែកឬអត់ គាត់បានទៅ។ គ្មាននរណាម្នាក់បានឮពីគាត់ឡើយ សូម្បីតែប្រពន្ធរបស់គាត់ក៏ដោយ»។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនឃើញប្រពន្ធគាត់ រៀង យំសោកគាត់ទេ។ នាងមិនបានសូម្បីតែយំ» គ្រូបានសម្ដែងការកក់ទុករបស់គាត់។
ហើយភ្លាមៗនោះ Kampan ក៏នៅទីនោះម្តងទៀត
គាត់បានត្រឡប់មកវិញដោយស្ងប់ស្ងាត់។ ប្រពន្ធគាត់បានត្រឹមស្រក់ទឹកភ្នែកនៅថ្ងៃនេះដែលនាងមិនបានស្រក់ទឹកភ្នែកសូម្បីតែមួយដងពីមុនមក។ នាងប្រហែលជាត្រូវបានយកឈ្នះដោយអំណរ។ កូនទាំងពីរក៏នៅទីនោះដែរ ដោយតោងជើងឪពុក។ ម្តាយក្មេកមើលទៅដូចជាឃើញខ្មោច។
Kampan អង្គុយលើឥដ្ឋអស់កំលាំង។ "យកភូយ៉ាបានមកទីនេះ" គាត់បញ្ជាប្រពន្ធរបស់គាត់។ «ហើយកុំប្រាប់គាត់ទៀត»។ អ្នកស្រី រៀង ប្រញាប់វិលមកវិញទាំងថប់ដង្ហើមមួយសន្ទុះក្រោយមកតាមមន្ត្រី។
'ម្ចាស់ដ៏ល្អ!' ច្របាច់វាចេញ ពេលឃើញ Kampan ។ "ថ្ងៃល្អសមមិត្ត!" Kampan ស្វាគមន៍គាត់។ ភូយ៉ាបាននិយាយទាំងខឹងសម្បារថា "និយាយចុះ អញមានជើងស្មើគ្នាជាមួយឪពុកឯង តែមិនដែលនៅជាមួយឯង" ។ លោក Kampan បាននិយាយថា៖ «អង្គុយចុះមុនគេ។
មន្ត្រីនោះសួរថា៖ «ឯងទៅណាអស់ពីរឆ្នាំហ្នឹង? Kampan បានកែតម្រូវគាត់ថា៖ «វាមានតែមួយឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ 'បាទ យល់ព្រម អ្នកណាចាំច្បាស់? ប៉ុន្តែប្រាប់ខ្ញុំចុះ តើពេលនេះឯងទៅណា?' 'ក្រៅប្រទេស។'
'តើអ្នកនៅឯបរទេស? វាមិនមានទេមែនទេ?' ស្រែកថា ភូយ៉ាបាន។ 'ប្រាប់គេថា អ្នកធ្លាប់ជាប់គុក ខ្ញុំចង់ជឿ។ បុរសអ្នកមានតែអ្នកមានកិត្តិយសមកបរទេសតែគ្មានអ្នកដូចអ្នកទេ។ ឬតើអ្នកបានចុះឈ្មោះជានាវិក?' "ខ្ញុំពិតជានៅបរទេសមែនសមមិត្ត" 'ទៅចុះ ប្រាប់ខ្ញុំមក។ ខ្ញុំនឹងនាំអ្នកទៅផ្ទះឆ្កួតនៅរសៀលនេះ។'
'ស្តាប់ដោយយកចិត្តទុកដាក់! ពេលនេះខ្ញុំធ្ងន់ធ្ងរហើយ! ខ្ញុំមិនមែនលេងសើចទេ!' Kampan សម្លឹងមើលបុរសនោះដោយការតាំងចិត្ត។ កូនពីរនាក់ប្រពន្ធនិងម្តាយក្មេករបស់ Kampan បានស្តាប់ដោយស្ងៀមស្ងាត់ ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះ Kampan លែងជាបុរសដូចគ្នាទៀតហើយ។ គាត់មិនដែលនិយាយដោយគោរពចំពោះអ្នកមានឋានៈខ្ពស់នោះទេ។ 'យល់ព្រម។ ខ្ញុំកំពុងស្តាប់' មន្ត្រីបាននិយាយនៅពេលគាត់ឃើញភាពធ្ងន់ធ្ងររបស់ Kampan ។
“ខ្ញុំនៅហាណូយ។ ផ្លូវទៅវារត់កាត់ប្រទេសឡាវ និងកម្ពុជា។ ខ្ញុំបានឃើញសមមិត្តជាច្រើនដែលបានចាកចេញពីភូមិរបស់យើងកាលពី ៤ ទៅ ៥ ឆ្នាំមុន។ មានជនជាតិថៃជាច្រើននៅទីនោះ។ Kampan និយាយដោយជឿជាក់។ 'តើអ្នកទាំងនោះកំពុងធ្វើអ្វីនៅទីនោះ? តើពួកគេមានក្រុមហ៊ុនឬអ្វី?' សួរភីយ៉ាបានដោយភ្ញាក់ផ្អើល។ គាត់មិនដឹងថាទីក្រុងហាណូយពិតជានៅទីណាទេ។
'ស្តាប់! ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបគ្រប់គ្រងអាវុធនៅប្រទេសឡាវ។ បន្ទាប់មក ខ្ញុំបានហ្វឹកហាត់ចារកម្មរយៈពេលបួនខែនៅទីក្រុងហាណូយ បន្ទាប់មកអនុវត្តនៅប្រទេសកម្ពុជា ហើយបន្ទាប់មកនៅក្នុងថ្នាក់ហាណូយ ផ្នែកចិត្តវិទ្យា និងយុទ្ធសាស្ត្រនៃសង្គ្រាមទ័ពព្រៃ។ សរុបមក យើងត្រូវបានគេបញ្ជូនទៅសាលា ហើយផ្តល់សៀវភៅឱ្យអាន។' 'តើអ្នកនៅតែត្រូវរៀនអ្វីខ្លះនៅអាយុរបស់អ្នក? តើអាជីពអ្នកជាអ្នកយាមមិនល្អគ្រប់គ្រាន់ឬ?' រំខានដល់មន្ត្រីកាំកុង។
'លោកអើយ ស្តាប់ចុះ។ ខ្ញុំបានរៀនពីការបង្រៀនរបស់ចលនារំដោះប្រជាជន។ ពួកគេបានឱ្យខ្ញុំនូវឋានៈជាមន្ត្រីនៃកងទ័ពរំដោះប្រជាជន។ ភារកិច្ចចម្បងរបស់ខ្ញុំគឺការជ្រើសរើសបុគ្គលិក និងការឃោសនា ពីព្រោះខ្ញុំមានចំណេះដឹងជាមុនអំពីការងារនេះ។ យ៉ាងណាមិញ នៅទីនេះនៅសាលា ខ្ញុំបានឃើញពីរបៀបដែលយុទ្ធនាការជ្រើសរើសបុគ្គលិកបានទៅបង្រៀនសិស្សសាលាឱ្យចាប់អារម្មណ៍លើសៀវភៅ។
ខ្ញុំមិនមានអ្វីច្រើនទាក់ទងនឹងអាវុធទេ។ ប៉ុន្តែនៅចម្ងាយពីរម៉ែត្រខ្ញុំពិតជាបានប៉ះនឹងសញ្ញានោះ។ ខ្ញុំក៏ទទួលបានប្រាក់ខែខ្ពស់ដូចទាហាននៅប្រទេសថៃ។ ខ្ញុំនឹងប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា ភូយ៉ាបាន ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំមិនបានផ្ញើលុយឲ្យប្រពន្ធកូន។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាប្រាក់នេះនឹងត្រូវបានលះបង់ល្អជាងសម្រាប់ការងារនៃចលនា។ ដូច្នេះ ខ្ញុំបានប្រគល់ប្រាក់ឈ្នួលជូនកងទ័ពវិញ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចចំណាយលើគោលបំណងផ្សេងទៀត។ តើអ្នកចង់ចំណាយអ្វីនៅក្នុងព្រៃឥឡូវនេះ? មានអាហារញ៉ាំច្រើនហើយនៅពេលល្ងាចអ្នកចូលគេង។ សូម្បីតែពេលនេះខ្ញុំនៅតែជាមន្ត្រីនៃកងទ័ពរំដោះប្រជាជន។ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺជ្រើសរើសមនុស្សនៅទីនេះ នៅក្នុងភូមិរបស់យើង ដើម្បីបញ្ជូនពួកគេទៅបរទេសសម្រាប់ការបណ្តុះបណ្តាល និងការអប់រំអាវុធ។
ពួកគេត្រូវការយុវជនខ្លាំង ជាពិសេសក្មេងប្រុសដែលនៅតែត្រូវចូលជាទាហានដោយសារការចុះបញ្ជី។ ពេលគេទៅទ័ពទ័ពគេចប់នៅបរទេសដូចខ្ញុំ។ ខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់បានស្គាល់ប្រទេសថ្មីចំនួនបី។ ប្រទេសទាំងនោះខុសពីប្រទេសយើង ហើយវាល្អជាងនៅទីនេះ…»។
"ស្អាតដូចបាងកកមែនទេ?" អ្នកស្រី រៀង បានសួរស្វាមីដោយក្លាហាន។ Kampan សម្លឹងមើលប្រពន្ធវ័យក្មេងរបស់គាត់ហើយសើច។ “ខ្ញុំមិនដែលឃើញទីក្រុងបាងកកទេ។ តើខ្ញុំគួរដឹងដោយរបៀបណា? ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ អ្នកអាចរស់នៅទីនោះបានល្អជាងនៅភូមិយើង។
'មែនហើយ ភូយ៉ាបាន គិតម៉េចដែរ? ខ្ញុំនឹងចាប់ផ្ដើមបញ្ចុះបញ្ចូលក្មេងប្រុសពីភូមិយើងឲ្យទៅទីនោះ។ ហើយមួយសន្ទុះក្រោយមក ពួកគេក៏ត្រលប់មកទីនេះវិញ»។
ដូច្នេះអ្នកជាកុម្មុយនិស្ត...
បុរសចំណាស់បាននិយាយយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ថា "ប្រសិនបើខ្ញុំយល់ត្រឹមត្រូវអ្នកគឺជាកុម្មុយនិស្ត" ។ “គ្រាន់តែអំពី។ ប៉ុន្តែយើងហៅខ្លួនយើងថាជាកងទ័ពរំដោះប្រជាជន។ 'ទេ ខ្ញុំហាមអ្នកឯងកុំក្បត់ជាតិ។ វាអាក្រក់ណាស់ដែលអ្នកបានលក់ខ្លួនឯង។ ខ្ញុំនឹងយកកាំភ្លើងរបស់ខ្ញុំឥឡូវនេះ ហើយចាប់អ្នកជាកុម្មុយនិស្ត។ ផ្លូវភូយ៉ាបានក្រោកឈរឡើង។
'អីយ៉ា កុំខឹងពេក។ ហេតុអ្វីបានជាយកកាំភ្លើងរបស់អ្នក? ខ្ញុំអាចបាញ់អ្នកមុនពេលអ្នកទៅដល់ជណ្តើរ។ មិនដឹងមានកាំភ្លើងជាមួយខ្ញុំទេ?' Kampan រំកិលដៃរបស់គាត់នៅក្រោមអាវរបស់គាត់ប៉ុន្តែមិនបានបង្ហាញអ្វីសោះ។ "ខ្ញុំលះបង់ជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ យើងមិនអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកក្បត់ជាតិមាតុភូមិឡើយ»។
Kampan និយាយថា "ភូយ៉ាបាន" វានិយាយអំពីស្នេហាសម្រាប់មាតុភូមិរបស់អ្នក។ ប្រទេសត្រូវការពលរដ្ឋមានឆន្ទៈលះបង់។ ភាពវឹកវរក្នុងប្រទេសយើងសព្វថ្ងៃនេះគឺដោយសារតែយើងមានពលរដ្ឋអាត្មានិយមច្រើន។ មនុស្សដូចអ្នកជាឧទាហរណ៍ដែលគ្មានប្រយោជន៍សម្រាប់ប្រទេស។ អ្នកដេកលើខ្នងពេញមួយថ្ងៃ ហើយរង់ចាំដល់ពេលច្រូតកាត់ប្រមូលផលពីកសិករ។ អ្នករស់នៅដោយចំណាយកម្លាំងពលកម្មរបស់អ្នកដទៃ។ នោះជាការកេងប្រវ័ញ្ច។'
ភូយ៉ាបាន់ស្រែកទាំងខឹង តែមិនហ៊ានធ្វើអ្វីដាក់កំផានទេ។ ដោយសារតែ Kampan មានអាវុធជាមួយគាត់ ហើយអាចសម្លាប់គាត់ដោយមិនបាច់បាញ់។ អ្វីដែលគាត់ត្រូវធ្វើគឺយកកាំភ្លើងមកវាយក្បាលគាត់។ មន្ត្រីរូបនេះមិនមែនជាមនុស្សអៀនខ្មាសទេ ប៉ុន្តែដឹងថាពេលណាគួរបង្ហាញភាពក្លាហាន និងពេលណាមិនគួរ។ 'អូ ជេរ មានន័យថាម៉េច? ខ្ញុំគ្រាន់តែប្រាប់ការពិត។ ឬអ្នកគិតថាខ្ញុំកំពុងកុហក? អ្នកបានរំលោភបំពានលើការងាររបស់បងប្អូនជនរួមជាតិអស់ហើយ។ ដូចជាអ្នកបោកប្រាស់ អ្នកហែកមនុស្សចោល។ នោះគេហៅថាពុករលួយ។ តើអ្នកចង់បដិសេធការនេះនិយាយថាវាមិនត្រឹមត្រូវ?'
ភូយ៉ាបៀនបានបោះបង់ដោយងក់ក្បាល។ គាត់មិនបាននិយាយអ្វីទេ ព្រោះពាក្យតិះដៀលរបស់ Kampan ហាក់ដូចជាស៊ាំនឹងគាត់ណាស់ ទោះបីគ្មាននរណាម្នាក់បាននិយាយអ្វីក៏ដោយ។ "ខ្ញុំនឹងអត់ទោសឱ្យអ្នកប្រសិនបើអ្នកផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នក" ។ 'តើអ្នកចង់បានអ្វីពីខ្ញុំ?' សួរភូយ៉ាបៀនដោយខ្មាស់អៀន និងខ្ពើម។ ភាពភ័យខ្លាចសម្រាប់ជីវិតរបស់គាត់គឺធំដូចជាការចង់បានប្រាក់របស់គាត់ដើម្បីទិញរថយន្តតូចមួយ។ វាត្រូវតែសមរម្យក្នុងការបម្រើជាតាក់ស៊ី ព្រោះប្រសិនបើអ្នកមានឡាន នោះប្រភពចំណូលផ្សេងទៀតនឹងមកជិតដោយស្វ័យប្រវត្តិ។
'អ្នកត្រូវចាប់ផ្តើមធ្វើការខុសពីគេ ហើយឈប់បោកប្រាស់ និងបំផ្លាញកសិករដែលបានជួលពីអ្នក និងអ្នកដែលខ្ចីលុយពីអ្នក។ អ្នកត្រូវតែប្រព្រឹត្តចំពោះមនុស្សគ្រប់រូបដោយយុត្តិធម៌ រួមទាំងមនុស្សដូចខ្ញុំផង!' 'បើចង់….' ភូយ៉ាបៀននិយាយហើយចង់ក្រោកឡើង ប៉ុន្តែ Kampan រុញគាត់ចុះក្រោម។ 'អ្នក Rieng ទៅផ្ទះគាត់ ហើយយកប៊ិច និងក្រដាស។ គាត់ត្រូវតែដាក់ការសន្យារបស់គាត់នៅលើក្រដាស។ កុំប្រាប់អ្នកផ្សេង អ្នកក៏ប្រឈមនឹងសេចក្តីស្លាប់ដែរ។ គ្រាប់របស់ខ្ញុំមិនខ្លាចអ្នកណាម្នាក់ទេ។
ប្រពន្ធរបស់គាត់បានត្រឡប់មកវិញយ៉ាងលឿនជាមួយប៊ិច និងក្រដាស។ គ្មាននរណាម្នាក់បានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះនាងទេ។ Kampan បានសរសេរចុះសេចក្តីថ្លែងការណ៍របស់ phuyaibaan ក្នុងទម្រង់ជាកិច្ចព្រមព្រៀងមួយ។ គាត់បានឱ្យបុរសចំណាស់អានវាហើយចុះហត្ថលេខាវា។ ភូយ៉ាបៀនបានស្តាប់បង្គាប់ដោយដៃញាប់ញ័រ។ ពេលនោះ Kampan ក៏ចុះហត្ថលេខា ហើយប្រពន្ធនិងម្ដាយក្មេកជាសាក្សី។
ក្រោយមក
Kampan បានប្រាប់ក្រុមគ្រួសារថា៖ «ខ្ញុំបានទៅទីក្រុងបាងកក។ គិតថាអ្នកអាចរកប្រាក់ចំណូលបានច្រើននៅទីក្រុងបាងកក ហើយខ្ញុំមិនចាំបាច់រស់នៅជាអ្នកយាមរហូតនោះទេ។ ខ្ញុំចង់រកប្រាក់បានល្អនៅទីនោះ ដើម្បីទិញដីដែលយើងខ្ចីពីភូយ៉ាបៀនមកវិញ។ ខ្ញុំបានធ្វើការយ៉ាងលំបាកពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចរកលុយបានច្រើនទេ។ ខ្ញុំអត់មានលុយមួយកាក់ទេ។
អ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់ភូយ៉ាបានគឺជាការប្រឌិតសុទ្ធ។ ខ្ញុំបានយកវាពីសៀវភៅដែលអ្នកអាចទិញបាននៅទីក្រុងបាងកក។ និងហាណូយ? ខ្ញុំក៏មិនដឹងដែរ។ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជារឿងអាក្រក់ទេ តើត្រូវផ្តល់យុត្តិធម៌ខ្លះដល់ប្រជាពលរដ្ឋរបស់យើងទេ?' Joy បានត្រឡប់មកមុខពួកគេជាលើកដំបូងក្នុងឆ្នាំចាប់តាំងពី Kampan បានចាកចេញ។
ប្រភព៖ Kurzgeschichten aus Thailand (1982)។ ការបកប្រែ និងកែសម្រួល Erik Kuijpers ។ សាច់រឿងត្រូវបានបង្រួម។
អ្នកនិពន្ធ Makut Onrüdi (1950) ជាភាសាថៃ มกุฎ อรฤดี. អ្នកអប់រំ និងជាអ្នកនិពន្ធអំពីបញ្ហាអ្នកភូមិដែលជួបការលំបាកផ្នែកវប្បធម៌នៅភាគខាងត្បូងប្រទេសថៃ។
អរគុណសម្រាប់រឿងនេះ Eric ។ ខ្ញុំបានបកប្រែ១៣រឿង តើយើងនឹងចេញសៀវភៅរឿងថៃជាមួយគ្នាទេ? នៅសារព័ត៌មានកម្មករ?
និយាយយ៉ាងខ្លីអំពីឈ្មោះអ្នកនិពន្ធ มกุฎ อรฤดี Makut Onrüdi ។ Makut មានន័យថា 'មកុដ' ដូចនៅក្នុង 'រាជទាយាទ' ខ្ញុំមិនអាចស្វែងរកអត្ថន័យនៃនាមត្រកូលបានទេ។
លទ្ធិកុម្មុយនិស្ត… "ប៉ុន្តែវានៅតែប្រើសព្វថ្ងៃនេះ ដើម្បីបំភ័យប្រជាជនថៃ"។
ជាការពិត ហើយវាមានដើមកំណើតនៅកំឡុងសង្គ្រាមវៀតណាម និយាយថា 1960 ដល់ 1975។ អ្នកណាក៏ដោយដែលសូម្បីតែប្រឆាំងនឹងការបង្កើតនេះបន្តិចត្រូវតែជាកុម្មុយនិស្ត។ ជាពិសេសនៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលរបស់មេដឹកនាំផ្តាច់ការ Sarit Thanarat b (1958-1963) មានការតាមប្រមាញ់ជនល្មើស។ ពួកគេត្រូវបានសម្លាប់ ឬដុតក្នុងធុងប្រេង។
https://www.thailandblog.nl/geschiedenis/red-drum-moorden-phatthalung/
ជួនកាលព្រះសង្ឃក៏ត្រូវបានចោទប្រកាន់ថាជា 'កុម្មុយនិស្ត' ដូចជា Buddhadasa និង Phra Phimonlatham ហើយនោះជាការពិតជាងនេះទៅទៀតសម្រាប់ព្រះសង្ឃនៅក្នុងព្រៃជាច្រើនរបស់ប្រទេសថៃនៅពេលនោះ។
ជាឧទាហរណ៍ ព្រះសង្ឃ Juan ដែលវង្វេងត្រូវបានប៉ូលីសល្បាតព្រំដែនបានទៅសួរសុខទុក្ខក្នុងឆ្នាំ 1962 ដើម្បីមើលថាតើគាត់ជាកុម្មុយនិស្តដែរឬទេ។
"តើកុម្មុយនិស្តជាអ្វី?" ព្រះសង្ឃសួរមន្ត្រី។
“កុម្មុយនិស្តគ្មានសាសនា គ្មានការសាកល្បងនៃភាពក្រីក្រ និងគ្មានអ្នកមាន។ មនុស្សគ្រប់រូបគឺស្មើគ្នា។ មិនមានទ្រព្យសម្បត្តិឯកជនទេ។ ប៉ូលិសឆ្លើយតបតែទ្រព្យសម្បត្តិរួម។
'តើពួកគេស្លៀកសំលៀកបំពាក់បែបណា? តើពួកគេកំពុងញ៉ាំអ្វី? តើពួកគេមានប្រពន្ធ ឬកូនទេ?›។ បានសួរព្រះសង្ឃ។
'បាទ ពួកគេមានគ្រួសារ។ ពួកគេញ៉ាំជាធម្មតា។ ពួកគេពាក់អាវ និងខោដូចអ្នកភូមិ
"តើពួកគេញ៉ាំញឹកញាប់ប៉ុណ្ណា?" បានសួរព្រះសង្ឃ។
'បីដងក្នុងមួយថ្ងៃ។'
"តើពួកគេកោរសក់ទេ?"
'ទេ'
ព្រះសង្ឃមានសង្ឃដីកាថា បើកុម្មុយនិស្តមានប្រពន្ធកូន ស្លៀកខោខ្លី មិនកោរសក់ កាន់អាវុធ ធ្វើម្ដេចជាកុម្មុយនិស្ត? ខ្ញុំអត់មានប្រពន្ធ ឬកូនទេ ហូបតែម្តងក្នុងមួយថ្ងៃ កោរសក់ ពាក់ទម្លាប់អត់មានកាំភ្លើង។ តើខ្ញុំអាចក្លាយជាកុម្មុយនិស្តដោយរបៀបណា?'
ភ្នាក់ងារមិនត្រូវគ្នាសម្រាប់តក្កវិជ្ជានោះទេ។
Tino វានឹងក្លាយជាសៀវភៅពេញលេញមួយ ពីព្រោះពេលនោះយើងនឹងបញ្ចូល 'ការផលិត' របស់ Rob V ផងដែរ។ ពេលនោះយើងនឹងនៅតែជាអ្នកមាននៅពេលចាស់! ឬក៏មិនមានមនុស្សជាច្រើនកំពុងរង់ចាំអក្សរសិល្ប៍ថៃ?
ខ្ញុំបន្តស្វែងរកសៀវភៅរបស់អ្នកនិពន្ធថៃ ហើយបន្ទាប់មកជាភាសាអង់គ្លេស ឬអាល្លឺម៉ង់ ហើយបន្តការបកប្រែ។ ការបកប្រែពីភាសាថៃមិនមែនជារឿងរបស់ខ្ញុំទេ ហើយភាសាបារាំងជាភាសាដែលពិបាកដោយសារតែពាក្យរង… HBS ឥឡូវនេះគឺ 56 ឆ្នាំមុន ហើយខ្ញុំមិនបានរៀនពាក្យបារាំងទេ។
មានសៀវភៅបារាំងតូចមួយពីឆ្នាំ 1960 ដែលមាន 15 រឿងពីប្រទេសថៃ។ 'Contes et Légendes de Thailande' ដោយ Madame Jit-Kasem Sibunruang ។ នាងជាសាស្ត្រាចារ្យភាសាបារាំងនៅសកលវិទ្យាល័យ Chulalongkorn ក្នុងទីក្រុងបាងកក។ សម្រាប់អ្នកដែលចូលចិត្ត!
សូម្បីតែការផ្តួលរំលំរបបក្នុងស្រុកនៅទីបញ្ចប់? អ្វីទៅជាការធ្លាក់ចុះ។ 😉
រឿងនេះមានតាំងពីឆ្នាំ 1982 ដូច្នេះវាអាចត្រូវបានគេបំផុសគំនិតយ៉ាងងាយស្រួលដោយសម័យ 73-76 ។ រយៈពេលដែលសិស្សត្រូវបានបំផុសគំនិតដោយ Chit Phumisak (1930-1966) ។ តើនរណាជាអ្នកទទួលបានអក្សរសិល្ប៍ម៉ាក្សនិយមតាមរយៈប្រទេសចិន ក្នុងចំណោមកន្លែងផ្សេងទៀត។ គ្រោះថ្នាក់ណាស់ ការអានបែបនេះ...
Rob អ្នកកាសែត និងអ្នកនិពន្ធជាច្រើននាក់មកពីប្រទេសថៃបានរត់ចេញពីរដ្ឋាភិបាលតាំងពីទសវត្សរ៍ឆ្នាំ 70 ហើយរស់នៅក្នុងសហគមន៍ថៃជុំវិញទីក្រុង San Francisco ក្នុងចំណោមកន្លែងផ្សេងទៀត។ ប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយជាភាសាថៃ/អង់គ្លេសលេចឡើងនៅទីនោះ។
សំឡេងរិះគន់ត្រូវបាន (និង) សប្បាយចិត្តដែលត្រូវបានបិទដោយរដ្ឋាភិបាលដែលប្រកាន់យកវិធីសាស្រ្តជ្រុលនិយម ឬឆ្វេងជ្រុល ឬយោធា។ អ្នកដែលស្នាក់នៅបានបញ្ចេញសំឡេងតវ៉ា 'នៅចន្លោះបន្ទាត់' ហើយខ្ញុំបានបកប្រែរឿងខ្លះនោះ។ ពួកគេនឹងត្រូវបានពិភាក្សានៅទីនេះនៅលើប្លក់នេះ។