គ្រោះមហន្តរាយរលកយក្សស៊ូណាមិ ជាខ្សែភាពយន្តភាគ
កាលពីពេលថ្មីៗនេះ ខ្សែភាពយន្តពិសេសមួយត្រូវបានបង្ហាញនៅឯមហោស្រពភាពយន្តអន្តរជាតិនៅទីក្រុងតូក្យូ ដោយពណ៌នាអំពីរឿងដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាច និងជាក់ស្តែងនៃគ្រោះមហន្តរាយរលកយក្សស៊ូណាមិឆ្នាំ 2004 នៅភាគខាងត្បូងនៃ ប្រទេសថៃ បង្ហាញ។
រលកដ៏មហិមាបានបន្លឺឡើងនៅលើអេក្រង់ វាយលុកឆ្នេរសមុទ្រដូចផ្គរលាន់។ គ្រួសារវ័យក្មេងមួយ ឪពុក ម្តាយ និងកូនប្រុសតូចបីនាក់ មើលទៅដោយភាពភ័យរន្ធត់ចំពោះអំពើហឹង្សាក្នុងទឹក ដែលបន្ទាប់មកបានវាយប្រហារពួកគេដូចជាការវាយលុកទីតានិក។ ពួកគេត្រូវបានទឹកហូរកាត់ទៅឆ្ងាយដោយទឹកហូរមិនចេះចប់ ធ្វើឱ្យជីវិតដ៏សុខសាន្តរបស់ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរ ដែលភ្លាមៗ និងជារៀងរហូត។ វាគឺជាការបង្ហាញពីសុបិន្តអាក្រក់ដែលជះឥទ្ធិពលដល់គ្រួសារនេះ ដែលអ្នកផលិតមិនត្រឹមតែព្យាយាមបង្កើតឡើងវិញនូវរលកយក្សស៊ូណាមិដូចដែលវាបានកើតឡើងនោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងចង់ឧទ្ទិសដល់មនុស្សជាតិ ដែលនៅតែបន្តស្រលាញ់ក្តីសង្ឃឹម និងឆន្ទៈក្នុងការរស់រានមានជីវិតក្នុងជីវិត។ ស្ថានភាព។ ការរស់រានមានជីវិតពេលខ្លះមិនអាចយកឈ្នះបាន។
'មិនអាចទៅរួច'
អ្នកត្រួតពិនិត្យនៅបាងកកប៉ុស្តិ៍បានមើលរឿង "The Impossible" ហើយបានរកឃើញថាវាមានអារម្មណ៍ចម្លែកនៅពេលដែលឃើញរលកដែលបង្កើតដោយកុំព្យូទ័រនៅលើអេក្រង់ បន្ទាប់ពីបានឃើញរលកមហន្តរាយពិតប្រាកដនៃរលកយក្សស៊ូណាមិនៅភាគឦសានប្រទេសជប៉ុនកាលពី 24 ខែមុន ដែលមានតម្លៃ ជីវិតរបស់មនុស្សរាប់ម៉ឺននាក់។ នៅក្នុងវិធីមួយ ការបង្ហាញខ្សែភាពយន្តនេះគឺជាការសាកល្បងមួយ ពីព្រោះសម្រាប់ហេតុផលជាក់ស្តែង ខ្សែភាពយន្តនេះអាចមានភាពរសើបចំពោះទស្សនិកជនជប៉ុន។ ដូច្នេះហើយនៅមិនទាន់មានការអនុញ្ញាត (នៅឡើយទេ) ដើម្បីចែកចាយភាពយន្តនេះនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន។
ដើម្បីបំបាត់ការសង្ស័យ ខ្សែភាពយន្តចាប់ផ្តើមជាមួយនឹងការប្រកាសថារឿងនោះជាការពិត។ ជាការពិតណាស់ យើងដឹងហើយថា គ្រោះមហន្តរាយក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ បានកើតឡើងពិតមែន ប៉ុន្តែបើនិយាយឱ្យច្បាស់ វាមានន័យថា រឿងរបស់គ្រួសារដែលមានសមាជិកប្រាំនាក់ ក៏បានកើតឡើងនៅក្នុងការពិតដែរ។ នៅក្នុងជីវិតពិត វាទាក់ទងនឹងគ្រួសារជនជាតិអេស្ប៉ាញ ហើយរឿងនេះក៏ពន្យល់ថា ខ្សែភាពយន្តនេះត្រូវបានដឹកនាំដោយជនជាតិអេស្ប៉ាញ Juan Antonio Bayona ។ ខ្សែភាពយន្ដនេះធ្លាប់បានចាក់បញ្ចាំងលើកដំបូងនៅទីក្រុងតូរ៉ុនតូ ជាកន្លែងដែលអ្នកដឹកនាំជនជាតិអង់គ្លេសក៏បានជួបជាមួយគ្រួសារពិតដែលតាមពិតត្រូវបានបង្ហាញ។ ខ្សែភាពយន្តនេះធ្វើតាម Bennets – Henry, Maria និងកូនប្រុសទាំងបីរបស់ពួកគេ Lucas, Simon និង Thomas – នៅក្នុងទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេមុន កំឡុងពេល និងក្រោយគ្រោះមហន្តរាយ។ ឃើញទឹកមក រស់រានមានជីវិតពីអំពើហឹង្សាក្នុងទឹកនេះ និងភាពភ័យរន្ធត់ខាងផ្លូវចិត្តក្រោយ។
សម្រាកបុណ្យណូអែល
ខ្សែភាពយន្តនេះគឺនិយាយអំពីគ្រួសារមួយដែលបានមកដល់រមណីយដ្ឋានមួយនៅ Khao Lak ភាគខាងត្បូងនៃប្រទេសថៃសម្រាប់ថ្ងៃឈប់សម្រាកបុណ្យណូអែលដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយជាការពិតណាស់ - មិនដូចអ្នកមើលទេ - មិនដឹងពីសេចក្តីវិនាសដែលជិតមកដល់។ ពីរថ្ងៃបន្ទាប់ពីពួកគេមកដល់ ក្រុមគ្រួសារកំពុងតែសប្បាយរីករាយនៅអាងទឹក ពេលផែនដីញ័រ ទឹកសមុទ្រ Andaman បន្លឺឡើង ហើយជញ្ជាំងទឹកធ្លាក់មកលើពួកគេ។
Bayona សាងសង់ឡើងវិញពីសក្ខីកម្មនៃសាកសពដែលច្របូកច្របល់យ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ ដែលវិលជុំវិញដូចជានៅក្នុងម៉ាស៊ីនបោកគក់ turbo រងរបួសដោយឈើ និងដែកអណ្តែត ហើយទីបំផុតបានប្រែក្លាយទៅជាទីបញ្ចុះសពដ៏ធំមួយ។ អ្នកឃើញស្ត្រីនាំមុខគេកំពុងមុជទឹកលើកូនប្រុសច្បងរបស់គាត់ ទាំងពីរនាក់ត្រូវបានទាញចេញដោយភក់ដ៏ច្រើន ប៉ុន្តែអាចតោងជាប់នឹងគល់ឈើ និងទៅលើកម្ទេចថ្ម និងភក់ដែលគ្របដណ្ដប់។ ឆ្នេរ ដែលត្រូវបោះចោល។ ខ្សែភាពយន្តដែលនៅសល់បង្ហាញពីភាពចលាចលនៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យ និងកន្លែងស្នាក់នៅ ខណៈដែល Lucas ព្យាយាមស្វែងរកឪពុក និងបងប្អូនពីរនាក់ ខណៈដែល Maria ទទួលការវះកាត់ចាំបាច់លើទ្រូង និងជើងរបស់នាង។
ខ្ញុំបានជួបតែរលកយក្សស៊ូណាមិពីចម្ងាយ។ បាទ ខ្ញុំបានជួយរៃអង្គាសប្រាក់ និងទំនិញសម្រាប់ជនរងគ្រោះនៅទីនេះនៅប៉ាតាយ៉ា ហើយបានតាមដានរឿងទាំងអស់នៅលើកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ និងកាសែត។ ខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកគាំទ្រខ្សែភាពយន្តគ្រោះមហន្តរាយទេ ប៉ុន្តែម្យ៉ាងវិញទៀត ភាពប្រាកដនិយមនៃខ្សែភាពយន្តនេះក៏អាចជាពរជ័យសម្រាប់អ្នករស់រានមានជីវិត និងមិត្តភក្តិ និងអ្នកស្គាល់គ្នានៃជនរងគ្រោះផងដែរ។ ប្រហែលជាបណ្តាសាដែលឃើញទុក្ខវេទនានៅគ្រានោះបានផ្ទុះឡើងម្តងទៀត។ ខ្ញុំមិនដឹងទេ ខ្ញុំមានការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំ។ ទោះបីជាបែបណា ថៃប្រាកដជាមិនមានការសង្ស័យនោះទេ ព្រោះអាចមើលបាននៅក្នុងរោងកុនចាប់ពីថ្ងៃទី ២៩ ខែវិច្ឆិកា ខាងមុខ។
ខ្ញុំបានជួបប្រទះវាតាមរបៀបមួយ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំនៅតែមានការងឿងឆ្ងល់នោះគឺការពិតដែលថាមនុស្សមិនត្រូវបានព្រមានទាន់ពេលវេលា។
ថ្ងៃនោះខ្ញុំត្រូវឆ្លងទៅ Myamar នៅ Ranong ដើម្បីសុំទិដ្ឋាការរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំបាននិយាយទៅកាន់មនុស្សមកពីភូកេត ដែលយោងទៅតាមពួកគេ វាកំពុងកើតឡើងរួចទៅហើយ ទោះបីជាពួកគេបានបើកបរយ៉ាងហោចណាស់ 400 គីឡូម៉ែត្រក៏ដោយ។
យើងមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យឆ្លងកាត់ទន្លេនោះទេ ព្រោះគេរំពឹងថាទីក្រុង Ranong ក៏អាចរងការវាយប្រហារដែរ។
ពិតជាចម្លែកណាស់នៅពេលដែលខ្ញុំអាចឃើញបាតទន្លេភ្លាមៗតែប៉ុន្មានវិនាទី។
1 ការបំផុសគំនិតធ្វើឱ្យខ្ញុំប្រញាប់ទៅឡានរបស់ខ្ញុំហើយចាកចេញយ៉ាងរហ័សពេលធ្វើដំណើរទៅផ្ទះយើងលឺដំណឹងថា Ranong ក៏រងទុក្ខដែរ។
បន្ទាប់ពី 3 ថ្ងៃយើងត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យឆ្លងកាត់ ជាការពិតណាស់យើងត្រូវបង់ប្រាក់សម្រាប់ការស្នាក់នៅលើស។
កាលពីពេលនោះគឺ ២០០បាតក្នុងមួយថ្ងៃ ឥឡូវអ្នកអាចចូលគុកបាន បើយឺត១ថ្ងៃ។
អ្វីដែលខ្ញុំដឹង ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងអ្វីទាំងអស់ - នៅតែត្រូវធ្វើគឺរៀបចំប្រព័ន្ធព្រមាន។ នោះជាចេតនាដ៏ពិសិដ្ឋរបស់លោកថាក់ស៊ីននៅពេលនោះ។ នេះជាការពិតនៅលើមាត្រដ្ឋានអន្តរជាតិ ឬយ៉ាងហោចណាស់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ហើយប្រសិនបើវាមិនអាចទៅរួចនោះ ប្រទេសថៃនឹងត្រូវទៅតែម្នាក់ឯង ប៉ុន្តែប្រព័ន្ធព្រមានដោយស្វ័យប្រវត្តិត្រូវតែត្រូវបានណែនាំ។ តើស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ននៃរឿងនេះគឺជាអ្វី? ប្រទេសជាច្រើននៅជុំវិញមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកមានប្រព័ន្ធបែបនេះ។ វាមានឧបករណ៍ដែលចុះឈ្មោះចលនានៃសមុទ្រ ហើយអាចមើលឃើញ (ភ្ជាប់ទៅកុំព្យូទ័រ) ថាតើវាជារលកយក្សស៊ូណាមិ ឬអត់។ វាជារឿងឆ្កួតដែលខណៈពេលដែលមានអ្នកស្លាប់ និងរបួសនៅលើកោះស៊ូម៉ាត្រា ហើយរលកយក្សស៊ូណាមិត្រូវការជាច្រើនម៉ោងដើម្បីទៅដល់ភូកេត (និងជាច្រើនម៉ោងទៀតនៅលើឆ្នេរសមុទ្រផ្សេងទៀតនៅលើមហាសមុទ្រឥណ្ឌា) ប្រជាជននៅ Puket ប្រទេសស្រីលង្កា និងសូម្បីតែនៅអាហ្វ្រិកខាងកើតត្រូវបានវាយប្រហារដោយរឿងនេះ។ រលកយក្សស៊ូណាមិ
ដោយសារយើងទៅលេងប្រទេសថៃយ៉ាងហោចណាស់ម្តងក្នុងមួយឆ្នាំ ខ្ញុំបានអានប្លក់ថៃជាប្រចាំ។ រឿងនេះបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំដោយសារតែគ្រួសារ ប្រពន្ធ និងកូនប្រុសរបស់ខ្ញុំ (អាយុ 1 ឆ្នាំនៅពេលនោះ) ហើយខ្ញុំមិនត្រឹមតែធ្លាប់ជួបនឹងរលកយក្សស៊ូណាមិប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងមានរឿងច្រើនជាងនេះទៀត ដោយសារតែខ្លឹមសារនៃរឿងនេះ។ នៅក្នុងអត្ថបទនេះ អ្នកនិពន្ធច្រើនឬតិចសួរថាតើនេះពិតជាបានកើតឡើងមែនឬ? ខ្ញុំមិនទាន់បានមើលខ្សែភាពយន្តនេះទេ ហើយខ្ញុំគ្រាន់តែពឹងផ្អែកលើអ្វីដែលអ្នកសរសេរបង្ហាញ ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំកត់សម្គាល់រឿងមួយចំនួនដែលទាក់ទងយ៉ាងខ្លាំងទៅនឹងអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបប្រទះ។ យើងក៏បានមកដល់ Khao Lak នៅថ្ងៃទី 6 ខែធ្នូ ឆ្នាំ 23។ យើងក៏នៅ Khao Lak នៅព្រឹកថ្ងៃទី 2004 ខែធ្នូ ឆ្នាំ 26 ហើយអង្គុយនៅមាត់អាងនៅភោជនីយដ្ឋាន។ យើងក៏បានឃើញខ្សែបន្ទាត់ពណ៌សមកដល់ មុនដំបូងវាស្ងាត់ ទឹកសមុទ្របានថយចុះ ហើយបន្ទាប់មកក៏បន្លឺឡើង។ យើងក៏បានរត់គេចខ្លួន។ កូនប្រុសខ្ញុំ និងខ្ញុំក៏មិនអាចគេចផុតពីជញ្ជាំងទឹកដែរ។ ខ្ញុំក៏ព្យាយាមការពារកូនខ្ញុំពីទឹកច្រើនដែរ។ ខ្ញុំសន្លប់មួយភ្លែត ហើយបាត់កូនពីដៃ។ គាត់និងខ្ញុំត្រូវបានអូសរាប់រយម៉ែត្រ។ គាត់ក៏អាចទាញខ្លួនគាត់ឡើងលើដើមឈើ។ ខ្ញុំក៏រៀបរាប់ពីការវាយគ្នាក្នុងទឹកដូចជាខ្ញុំនៅក្នុងម៉ាស៊ីនបោកខោអាវ។ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេអូសកាត់ដីភក់ដ៏ច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ហើយខ្ញុំរងរបួសដោយឈើ និង/ឬដែក។ ក្រោយមក ខ្ញុំក៏ទៅរកកូនខ្ញុំ ហើយមកដល់មន្ទីរពេទ្យមួយនៅខាងជើង Khao Lak ហើយឃើញភាពវឹកវរ និងរឿងដ៏គួរឲ្យខ្លាចបំផុត។ ខ្ញុំក៏ឃើញជនរងគ្រោះជាច្រើននាក់នៅតាមផ្លូវទៅមន្ទីរពេទ្យក្បែរក្រុង Bang Niang ហើយជួយសង្គ្រោះអ្នកទាំងនេះ។ រឿងពិតសម្រាប់ផ្នែកនេះ ប៉ុន្តែគ្រួសារប្រហែលជាមិនមែនជាជនជាតិអេស្ប៉ាញទេ។
ខ្ញុំបានសរសេររឿងរបស់ខ្ញុំនៅពេលនោះ ហើយខ្ញុំជឿថាវានៅតែអាចរកឃើញនៅលើរបាយការណ៍របស់សាក្សី NOS ឬប្រសិនបើអ្នក Google ឈ្មោះរបស់ខ្ញុំ។
ខ្ញុំមិនអាចបញ្ជាក់បានទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានការសង្ស័យរបស់ខ្ញុំអំពីគ្រួសារអេស្ប៉ាញដែលបានជួបប្រទះរឿងនេះផងដែរ។ នោះនឹងជាការចៃដន្យណាស់។ ហើយមិនមានរឿងចៃដន្យទេ។
Jaap van Loenen ថ្ងៃទី 7 ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 2012
សូមគោរព Jaap
ខ្ញុំបានអានរឿងរបស់អ្នកនៅលើ tisei.org ហើយបានកត់សម្គាល់ឃើញថាវាខិតមកជិតសេណារីយ៉ូនៃរឿង The Impossible ។ អ្នកដឹកនាំគឺជនជាតិអេស្ប៉ាញ ដូច្នេះវាពិតជាល្អណាស់សម្រាប់ការផ្សព្វផ្សាយដើម្បីបង្ហាញពីគ្រួសារអេស្ប៉ាញ។ ខ្ញុំរកមិនឃើញថាតើរឿងរបស់អ្នកត្រូវបានបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេស ឬភាសាអេស្ប៉ាញផងដែរ ដើម្បីផ្តល់គំនិតដល់អ្នកដឹកនាំរឿងនោះ។ ខ្ញុំមិនដឹងថាតើអ្នកអាចធ្វើអ្វីបានអំពីវា ហើយសូម្បីតែតិចជាងអ្វីដែលអ្នកនឹងសម្រេចបានជាមួយវា។
ត្រលប់ទៅរឿងរបស់អ្នកវិញ វាពិតជាគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបន្ទាប់ពីប៉ុន្មានឆ្នាំមកនេះ អ្នកមានជីវិត "ធម្មតា" ម្តងទៀត ហើយថាគ្រោះមហន្តរាយមិនបានបង្កឱ្យមានផលវិបាកមិនល្អច្រើនសម្រាប់អ្នក និងគ្រួសាររបស់អ្នកទេ។
ដោយមានការអនុញ្ញាតពីអ្នក ខ្ញុំស្នើឱ្យអ្នកកែសម្រួលគេហទំព័រ thailandblog.nl បង្ហោះរឿងរបស់អ្នកពី tisei.org នៅលើប្លក់។
សូមជូនពរ!
អរុណសួស្តី Gringo,
បាទ រឿងត្រូវបានបកប្រែជាភាសាអង់គ្លេស និងអាល្លឺម៉ង់ ហើយបង្ហោះនៅលើគេហទំព័រផ្សេងៗ រួមទាំងបរទេសផងដែរ។ ខ្ញុំយល់ស្របជាមួយអ្នក ក្រៅពីអ្វីដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានអំពីវា វាក៏ជាអ្វីដែលខ្ញុំអាចសម្រេចបានជាមួយវាផងដែរ។
យើងអាចរស់ឡើងវិញដោយសមហេតុផលបន្ទាប់ពីបទពិសោធន៍របស់យើង ពិតណាស់វាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលទេ ប្រាកដជាមិនមែននៅដើមឡើយ ប៉ុន្តែក៏ជាពេលដែលយើងនៅក្នុងពិធីរំឭកខួបថ្ងៃទី 26 ខែធ្នូដែរ។ ប៉ុន្តែអ្នកមិនត្រឹមតែមានបទពិសោធន៍អវិជ្ជមានជាមួយអ្នកនោះទេ។ ជីវិតគឺខ្លី ហើយអ្វីៗគឺទាក់ទងគ្នា។
ពិតណាស់ ខ្ញុំមិនជំទាស់ទេប្រសិនបើអ្នកបង្ហោះរឿងនេះនៅលើប្លក់ថៃ។
ដោយក្តីគោរព
Jaap van Loenen