លើកចុងក្រោយដែលទាសករភូមាសុំទៅផ្ទះ គាត់ត្រូវគេវាយដំរហូតដល់ស្លាប់។ ប៉ុន្តែឥឡូវនេះ បន្ទាប់ពីធ្វើការបង្ខំរយៈពេល 8 ឆ្នាំទៀតនៅលើទូកនៅឯប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីដ៏ឆ្ងាយ Myint Naing សុខចិត្តប្រថុយគ្រប់យ៉ាងដើម្បីជួបម្តាយរបស់គាត់ម្តងទៀត។ យប់របស់គាត់ពោរពេញដោយក្តីសុបិនអំពីនាង ប៉ុន្តែពេលវេលាបានរុញមុខនាងបន្តិចម្តងៗពីការចងចាំរបស់គាត់។
ដូច្នេះ គាត់បានបោះខ្លួនទៅលើដី ហើយបានតោងជើងប្រធានក្រុមដើម្បីសុំសេរីភាពរបស់គាត់។ មេទ័ពថៃបានបន្លឺសំឡេងខ្លាំងៗឲ្យគ្រប់គ្នាឮថា Myint នឹងត្រូវសម្លាប់ ប្រសិនបើគាត់ព្យាយាមចាកចេញពីកប៉ាល់នោះ។ គាត់បានទាត់អ្នកនេសាទនោះចេញ ហើយត្រូវដៃ និងជើងជាប់ច្រវាក់។ Myint នៅតែជាប់នឹងដំបូលអស់រយៈពេលបីថ្ងៃ ទាំងព្រះអាទិត្យក្តៅ ឬភ្លៀងធ្លាក់ ដោយគ្មានអាហារ ឬទឹក។ គាត់ឆ្ងល់ថាតើគាត់នឹងត្រូវគេសម្លាប់ដោយរបៀបណា។ តើគេបោះសពគាត់ទៅលើគោក ដើម្បីឲ្យគាត់បោកទៅលើគោកកន្លែងណា ដូចជាសាកសពផ្សេងទៀតដែលគាត់បានឃើញដែរឬទេ? តើពួកគេនឹងបាញ់គាត់ទេ? ឬមួយគេគ្រាន់តែកាច់ក្បាលគាត់ដូចដែលគាត់បានឃើញមុន?
គាត់នឹងមិនឃើញម្តាយរបស់គាត់ទៀតទេ។ គាត់គ្រាន់តែបាត់ខ្លួន ហើយម្តាយរបស់គាត់ក៏មិនដឹងថាត្រូវរកគាត់នៅឯណាដែរ។
ស៊ើបអង្កេតសារព័ត៌មាន Associated Press
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ បុរសរាប់ពាន់នាក់ដូចជា Myint ត្រូវបានជ្រើសរើសដោយបោកបញ្ឆោត និងលក់ចូលទៅក្នុងពិភពនេសាទដ៏អាក្រក់នៃឧស្សាហកម្មនេសាទ។ វាគឺជាការជួញដូរដ៏ឃោរឃៅ ដែលជាការសម្ងាត់បើកចំហរនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍អស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍មកហើយ ដោយក្រុមហ៊ុនដែលគ្មានសីលធម៌ពឹងផ្អែកលើទាសករដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ត្រីដល់ផ្សារទំនើប និងហាងធំៗជុំវិញពិភពលោក។
ជាផ្នែកមួយនៃការស៊ើបអង្កេតរយៈពេលមួយឆ្នាំលើអាជីវកម្មដែលមានតម្លៃរាប់ពាន់លានដុល្លារនេះ សារព័ត៌មាន Associated Press បានសម្ភាសជាង 340 នាក់នាពេលបច្ចុប្បន្ន និងអតីតទាសករដោយផ្ទាល់ ឬជាលាយលក្ខណ៍អក្សរ។ រឿងដែលនិយាយពីមួយទៅមួយគឺស្រដៀងគ្នាខ្លាំង។
មីង ណាង
Myint គឺជាបុរសដែលមានសម្លេងស្រទន់ ប៉ុន្តែជាមួយនឹងកម្លាំងចិត្តរបស់នរណាម្នាក់ដែលបានខិតខំប្រឹងប្រែងពេញមួយជីវិតរបស់គាត់។ ជំងឺបានធ្វើឲ្យដៃស្តាំរបស់គាត់ខ្វិនមួយផ្នែក ហើយមាត់របស់គាត់ត្រូវបានក្ដាប់ដោយញញឹមពាក់កណ្ដាលដោយបង្ខំ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់ពិតជាផ្ទុះសំណើច អ្នកឃើញពន្លឺនៃក្មេងប្រុសដែលគាត់ធ្លាប់ជា ទោះបីជាមានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុង odyssey 22 ឆ្នាំនោះ។
គាត់មកពីភូមិតូចមួយនៅលើផ្លូវតូចចង្អៀត និងពោរពេញដោយធូលីក្នុងរដ្ឋ Mon ភាគខាងត្បូងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ហើយជាកូនច្បងក្នុងចំណោមក្មេងប្រុស 1990 នាក់ និងក្មេងស្រីពីរនាក់។ នៅឆ្នាំ 15 ឪពុករបស់គាត់បានលង់ទឹកស្លាប់នៅពេលនេសាទដោយទុកឱ្យគាត់ទទួលខុសត្រូវចំពោះគ្រួសារនៅអាយុ XNUMX ឆ្នាំ។ គាត់បានជួយធ្វើម្ហូប បោកខោអាវ និងមើលថែបងប្អូនប្រុសស្រី ប៉ុន្តែគ្រួសារបានធ្លាក់ទៅក្នុងភាពក្រីក្រកាន់តែខ្លាំង។
ដូច្នេះនៅពេលដែលបុរសនិយាយរហ័សម្នាក់បានទៅលេងភូមិបីឆ្នាំក្រោយមកជាមួយនឹងរឿងការងារនៅប្រទេសថៃ Myint ត្រូវបានទាក់ទាញយ៉ាងងាយស្រួល។ ភ្នាក់ងារផ្តល់ប្រាក់ ៣០០ ដុល្លារសម្រាប់ការងារពីរបីខែ គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់គ្រួសារខ្លះរស់នៅបានមួយឆ្នាំ។ គាត់និងយុវជនមួយចំនួនទៀតបានចុះហត្ថលេខាឈ្មោះពួកគេយ៉ាងរហ័ស។
ម្តាយគាត់ឈ្មោះ ឃិន ថាន មិនប្រាកដទេ។ គាត់មានអាយុត្រឹមតែ 18 ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ មិនមានការសិក្សា ឬបទពិសោធន៍ធ្វើដំណើរទេ ប៉ុន្តែ Myint នៅតែបន្តអង្វរម្តាយរបស់គាត់ ដោយលើកហេតុផលថា គាត់នឹងមិននៅឆ្ងាយទេ ហើយថាមានសាច់ញាតិធ្វើការនៅទីនោះរួចហើយ ដែលអាចតាមដានគាត់បាន។ ទីបំផុតម្តាយក៏យល់ព្រម។
ការចាប់ផ្តើមនៃការធ្វើដំណើរ
គ្មាននរណាម្នាក់បានដឹងទេ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ Myint បានធ្វើដំណើរដែលនឹងនាំគាត់រាប់ពាន់ម៉ាយពីគ្រួសារគាត់។ គាត់នឹងនឹកកំណើត ការស្លាប់ ពិធីមង្គលការនៅក្នុងភូមិរបស់គាត់ និងការផ្លាស់ប្តូរប្រទេសរបស់គាត់ដែលមិនទំនងពីរបបផ្តាច់ការទៅលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យដ៏រដិបរដុប។ គាត់នឹងរត់ចេញពីរដងពីការបង្ខំឱ្យធ្វើការយ៉ាងឃោរឃៅនៃទូកនេសាទ ដោយគ្រាន់តែដឹងថាគាត់មិនអាចគេចផុតពីស្រមោលនៃការភ័យខ្លាចបានទេ។
ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃដែលគាត់បានចាកចេញពីផ្ទះរបស់គាត់ក្នុងឆ្នាំ 1993 Myint បានឃើញតែអនាគតដ៏ភ្លឺស្វាង។ មេខ្យល់ប្រញាប់ឲ្យអ្នកជ្រើសរើសថ្មីមកយកអីវ៉ាន់ ហើយខណៈប្អូនស្រីអាយុ ១០ ឆ្នាំរបស់ Myint ជូតទឹកភ្នែកពីថ្ពាល់ បុរសទាំងនោះបានដើរចេញពីភូមិតាមផ្លូវដី។ ម្តាយគាត់មិននៅផ្ទះ គាត់ក៏មិនមានឱកាសនិយាយលាដែរ។
នេសាទថៃ
ប្រទេសថៃរកចំណូលបាន 7 ពាន់លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំពីឧស្សាហកម្មអាហារសមុទ្រដែលពឹងផ្អែកលើកម្មករមកពីតំបន់ក្រីក្របំផុតនៃប្រទេស និងពីប្រទេសកម្ពុជា ឡាវ និងជាពិសេសមីយ៉ាន់ម៉ា។ ចំនួនជនចំណាកស្រុកត្រូវបានប៉ាន់ប្រមាណថាមានចំនួន ២០០.០០០ នាក់ ដែលភាគច្រើនធ្វើការខុសច្បាប់នៅសមុទ្រ។
ដោយសារការនេសាទលើសទម្ងន់ធ្វើឱ្យការនេសាទនៅតំបន់ឆ្នេររបស់ប្រទេសថៃលែងទទួលបានផលចំណេញ អ្នកនេសាទត្រូវបានបង្ខំឱ្យធ្វើអាជីវកម្មបន្ថែមទៀតចូលទៅក្នុងដែនទឹកបរទេសដ៏សម្បូរបែប។ ការងារដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះរក្សាបុរសនៅសមុទ្រអស់ជាច្រើនខែ ឬច្រើនឆ្នាំជាមួយនឹងឯកសារអត្តសញ្ញាណថៃក្លែងក្លាយ ដែលពួកគេត្រូវបានឃុំខ្លួននៅលើទូកដោយអ្នកជិះទូកដោយនិទណ្ឌភាព។ ទោះបីជាមន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលថៃបដិសេធក៏ដោយ ក៏ពួកគេត្រូវបានចោទប្រកាន់ជាយូរមកហើយថាបានបិទភ្នែកចំពោះការអនុវត្តបែបនេះ។
Tual ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី
បន្ទាប់ពីឆ្លងកាត់ព្រំដែនសាមញ្ញ ក្រុមនេះត្រូវបានគេលាក់ទុកក្នុងរោងតូចមួយកន្លែងក្នុងប្រទេសថៃអស់រយៈពេលមួយខែ ដោយមានអាហារតិចតួច។ Myint និងបុរសផ្សេងទៀតត្រូវបានដាក់នៅលើទូក។ បន្ទាប់ពី 15 ថ្ងៃនៅលើសមុទ្រ ទីបំផុតយើងចូលចតនៅភាគខាងកើតនៃប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី។ អ្នកជិះស្គីបានស្រែកទៅកាន់មនុស្សគ្រប់គ្នានៅលើយន្តហោះថា ឥឡូវនេះពួកគេគឺជាកម្មសិទ្ធិរបស់គាត់ជាមួយនឹងពាក្យថា Myint នឹងមិនភ្លេចថា "អ្នកភូមានឹងមិនទៅផ្ទះទៀតទេ។ អ្នកត្រូវបានគេលក់ ហើយគ្មានអ្នកណាអាចជួយអ្នកបានឡើយ»។
Myint ភ័យស្លន់ស្លោ ហើយច្រឡំ។ គាត់គិតថាគាត់នឹងទៅនេសាទក្នុងដែនទឹកថៃតែប៉ុន្មានខែប៉ុណ្ណោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ក្មេងប្រុសទាំងនោះត្រូវបានគេនាំទៅកាន់កោះ Tual នៃប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ក្នុងសមុទ្រ Arafura ដែលជាកន្លែងនេសាទដ៏មានបំផុតមួយក្នុងពិភពលោក ដោយស្តុកទុកជាមួយត្រីធូណា ត្រីម៉ាកែល មឹក បង្គា និងប្រភេទត្រីដែលរកកម្រៃផ្សេងទៀតសម្រាប់ការនាំចេញ។
នៅសមុទ្រ
Myint ធ្វើការនៅលើទូកអស់រយៈពេលជាច្រើនសប្តាហ៍នៅលើសមុទ្រខ្ពស់ ហើយរស់នៅតែលើស្រូវ និងផ្នែកខ្លះនៃការចាប់ត្រី ដែលមិនអាចលក់បាន។ ក្នុងអំឡុងពេលមមាញឹកបំផុត ជួនកាលបុរសៗធ្វើការ 24 ម៉ោងក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីយកសំណាញ់ត្រីពេញ។ ក្នុងនាមជាទឹកផឹក មនុស្សត្រូវបានបង្ខំឱ្យផឹកទឹកសមុទ្រឆ្អិនដែលមានរសជាតិមិនល្អ។
គាត់ទទួលបានប្រាក់ខែត្រឹមតែ ១០ ដុល្លារប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយខែ ហើយពេលខ្លះមិនមានអ្វីទាំងអស់។ ឱសថមិនមានទេ។ អ្នកណាសម្រាក ឬឈឺនឹងត្រូវប្រធានក្រុមថៃវាយ។ Myint ធ្លាប់បានយកដុំឈើគប់ក្បាលគាត់ដោយសារគាត់ធ្វើការមិនបានលឿន។
នៅឆ្នាំ 1996 បន្ទាប់ពីបីឆ្នាំ Myint មានគ្រប់គ្រាន់។ ទុរគត និងនឹកផ្ទះ គាត់រង់ចាំទូករបស់គាត់ចូលចតម្តងទៀតនៅ Tual បន្ទាប់មកគាត់បានទៅការិយាល័យនៅកំពង់ផែ ហើយសុំទៅផ្ទះជាលើកដំបូង។ សំណើរបស់គាត់ត្រូវបានឆ្លើយតបដោយការវាយក្បាលរបស់គាត់ជាមួយនឹងមួកសុវត្ថិភាព។ ឈាមហូរចេញពីមុខរបួស ហើយ Myint ត្រូវកាន់មុខរបួសដោយដៃទាំងពីរ។ បុរសថៃដែលវាយគាត់បាននិយាយពាក្យដែល Myint ធ្លាប់ឮពីមុនមកថា៖ «យើងនឹងមិនឲ្យអ្នកនេសាទភូមាទៅទេ។ មិនថាពេលអ្នកស្លាប់ទេ»។ នោះជាលើកទីមួយដែលគាត់បានរត់គេចខ្លួន។
លក្ខខណ្ឌដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចនៅលើយន្តហោះ
ស្ទើរតែពាក់កណ្តាលនៃបុរសភូមាដែលត្រូវបានសម្ភាសដោយ AP បាននិយាយថា ពួកគេត្រូវបានគេវាយដំ ឬឃើញអ្នកផ្សេងទៀតត្រូវបានគេរំលោភបំពាន។ ពួកគេត្រូវបង្ខំចិត្តធ្វើការស្ទើរតែគ្មានពេលឈប់សម្រាក ស្ទើរតែគ្មានប្រាក់ឈ្នួល ដោយមានអាហារតិចតួច និងទឹកកខ្វក់។ ពួកគេត្រូវបានគេវាយដោយកន្ទុយស្ងោរពុល ហើយជាប់ក្នុងទ្រុង ប្រសិនបើពួកគេផ្អាកដោយគ្មានការអនុញ្ញាត ឬព្យាយាមរត់គេច។ កម្មករនៅលើទូកខ្លះបានស្លាប់ដោយសារធ្វើការយឺតពេក ឬព្យាយាមលោតកប៉ាល់។ អ្នកនេសាទភូមាមួយចំនួនពិតជាបានលោតកប៉ាល់ចូលទៅក្នុងទឹក ដោយសារតែពួកគេមិនឃើញផ្លូវចេញក្រៅ។ Myint បានឃើញសាកសពអណ្តែតក្នុងទឹកជាច្រើនដង។
ម៉ូលូកា
កោះដែលនៅរាយប៉ាយពាសពេញកោះ Moluccan របស់ប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ី ដែលត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាកោះ Spice គឺជាជម្រករបស់អ្នកនេសាទរាប់ពាន់នាក់ដែលបានរត់ចេញពីទូករបស់ពួកគេ ឬត្រូវបានបោះបង់ចោលដោយប្រធានក្រុមរបស់ពួកគេ។ ពួកគេលាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ ខ្លះមានទំនាក់ទំនងជាមួយស្ត្រីជនជាតិដើមភាគតិច ដើម្បីការពារខ្លួនពីអ្នកចាប់ទាសករ។ វានៅតែមានហានិភ័យ ប៉ុន្តែវាគឺជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីមួយចំនួនដើម្បី... '' '"ដើម្បីស្វែងរកភាពស្រដៀងគ្នានៃសេរីភាព.
ជីវិតកសិករ
គ្រួសារឥណ្ឌូនេស៊ីមួយបានមើលថែជនភៀសខ្លួន Myint រហូតដល់គាត់ជាសះស្បើយ។ បន្ទាប់មក ពួកគេបានផ្តល់អាហារ និងជម្រកដល់គាត់ ជាថ្នូរនឹងការងារធ្វើនៅកសិដ្ឋានរបស់ពួកគេ។ អស់រយៈពេលប្រាំឆ្នាំដែលគាត់បានរស់នៅក្នុងជីវិតដ៏សាមញ្ញនេះ ដោយព្យាយាមលុបការចងចាំពីភាពភ័យរន្ធត់នៅឯសមុទ្រចេញពីការចងចាំរបស់គាត់។ គាត់រៀននិយាយភាសាឥណ្ឌូណេស៊ីយ៉ាងស្ទាត់ជំនាញ និងបង្កើតរសជាតិសម្រាប់អាហារក្នុងស្រុក ទោះបីជាវាមានរសជាតិផ្អែមជាងម្ហូបភូមាប្រៃរបស់ម្តាយគាត់ក៏ដោយ។
ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចបំភ្លេចសាច់ញាតិរបស់គាត់ក្នុងប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា ឬមិត្តភ័ក្ដិដែលគាត់បានទុកចោលនៅលើទូកនោះទេ។ តើមានអ្វីកើតឡើងចំពោះពួកគេ? តើពួកគេនៅរស់ទេ?
ក្នុងពេលនេះ ពិភពលោកជុំវិញគាត់កំពុងផ្លាស់ប្តូរ។ នៅឆ្នាំ 1998 មេដឹកនាំផ្តាច់ការដ៏យូររបស់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីគឺ ស៊ូហារតូ បានដួលរលំ ហើយប្រទេសនេះហាក់ដូចជាកំពុងធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅរកលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ។ Myint ឆ្ងល់ឥតឈប់ឈរថាតើអ្វីៗនៅលើកប៉ាល់ក៏មានការផ្លាស់ប្តូរដែរ។
ក្នុងឆ្នាំ 2001 គាត់បានឮពីប្រធានក្រុមដែលស្នើឱ្យយកអ្នកនេសាទត្រឡប់ទៅប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ាវិញ ប្រសិនបើពួកគេសុខចិត្តធ្វើការឱ្យគាត់។ Myint បានតាំងចិត្តស្វែងរកផ្លូវទៅផ្ទះ ហើយដូច្នេះ ៨ឆ្នាំបន្ទាប់ពីគាត់បានទៅដល់ប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីជាលើកដំបូង គាត់បានត្រលប់ទៅសមុទ្រវិញ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ពេលឡើងលើយន្តហោះ គាត់ដឹងភ្លាមថាគាត់ធ្លាក់ក្នុងអន្ទាក់ដូចគ្នា។ ការងារនិងលក្ខខណ្ឌគឺអាក្រក់ដូចពេលដំបូងហើយនៅតែមិនបានប្រាក់ខែ។
ភៀសខ្លួនជាលើកទីពីរ
ក្រោយពេលនៅសមុទ្របាន៩ខែ ប្រធានក្រុមបានបំពានការសន្យា ហើយប្រាប់ក្រុមនាវិកថា គាត់នឹងទុកពួកគេឱ្យត្រឡប់ទៅប្រទេសថៃវិញតែម្នាក់ឯង។ ដោយខឹងនិងអស់សង្ឃឹម ម៉ីងបានសុំអនុញ្ញាតឲ្យត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ បន្ទាប់មកគាត់ត្រូវបានគេដាក់ច្រវាក់ម្ដងទៀតរយៈពេលបីថ្ងៃ។
Myint កំពុងស្វែងរកអ្វីមួយ ដើម្បីបើកសោ។ ម្រាមដៃរបស់គាត់មិនដំណើរការទេ ប៉ុន្តែគាត់អាចទទួលបានដែកតូចមួយ។ គាត់បានធ្វើការយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់រាប់ម៉ោងដោយព្យាយាមដោះសោ។ ទីបំផុតមានការចុចមួយ ហើយច្រវាក់បានធ្លាក់ចេញពីគាត់។ Myint ដឹងថាគាត់មិនមានពេលច្រើនទេ ព្រោះប្រសិនបើគេចាប់បាន សេចក្តីស្លាប់នឹងមកយ៉ាងលឿន។
ពេលមួយពាក់កណ្តាលអធ្រាត្រ គាត់លលកចូលទៅក្នុងទឹកខ្មៅ ហើយហែលទៅច្រាំង។ បន្ទាប់មកដោយមិនបានមើលក្រោយ គាត់បានរត់ចូលទៅក្នុងព្រៃដោយមានសម្លៀកបំពាក់ត្រាំក្នុងទឹកសមុទ្រ។ គាត់ដឹងថាគាត់ត្រូវតែបាត់។ លើកនេះ ល្អមើល!
ទាសភាពនៅក្នុងឧស្សាហកម្មនេសាទ.
ទាសករក្នុងឧស្សាហកម្មនេសាទបានប្រែក្លាយពីអាក្រក់ទៅកាន់តែអាក្រក់។ ប្រទេសថៃបានក្លាយទៅជាប្រទេសនាំចេញអាហារសមុទ្រដ៏ធំបំផុតមួយរបស់ពិភពលោកយ៉ាងឆាប់រហ័ស ហើយត្រូវការកម្លាំងពលកម្មថោកកាន់តែច្រើន មេខ្យល់បោកប្រាស់ បង្ខិតបង្ខំ គ្រឿងញៀន និងចាប់ពង្រត់ពលករចំណាកស្រុក រួមទាំងកុមារ អ្នកឈឺ និងជនពិការ។
ពាណិជ្ជកម្មទាសករនៅក្នុងឧស្សាហកម្មនេសាទអាស៊ីអាគ្នេយ៍គឺគួរឱ្យកត់សម្គាល់នៅក្នុងភាពធន់របស់វា។ ក្នុងរយៈពេលដប់ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ អ្នកខាងក្រៅបានយល់ដឹងកាន់តែខ្លាំងឡើងអំពីការរំលោភបំពានទាំងនេះ។ ជាពិសេស រដ្ឋាភិបាលសហរដ្ឋអាមេរិកបានជំរុញឱ្យប្រទេសថៃចាត់វិធានការពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគ្មានអ្វីកើតឡើងទេ។
គំនិតនៃផ្ទះ
ពេលនេះ Myint បានភៀសខ្លួនជាលើកទី២ ហើយលាក់ខ្លួននៅក្នុងខ្ទមក្នុងព្រៃ។ បីឆ្នាំក្រោយមកគាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺដោយសារជំងឺដាច់សរសៃឈាមខួរក្បាល។ ប្រព័ន្ធប្រសាទរបស់គាត់ហាក់ដូចជាបរាជ័យ ដែលធ្វើឱ្យគាត់មានអារម្មណ៍ត្រជាក់ឥតឈប់ឈរ ទោះបីជាមានកម្ដៅត្រូពិចក៏ដោយ។ នៅពេលដែលគាត់ឈឺខ្លាំងពេកមិនអាចធ្វើការបាន គ្រួសារជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីដូចគ្នាបានយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគាត់ដោយក្តីស្រលាញ់ដែលធ្វើអោយគាត់នឹកឃើញដល់គ្រួសាររបស់គាត់ផ្ទាល់។ គាត់ភ្លេចថាម្តាយរបស់គាត់មើលទៅបែបណា ហើយបានដឹងថាបងស្រីសំណព្វរបស់គាត់នឹងធំធាត់ល្អ។ នាងនឹងគិតថាគាត់បានស្លាប់ហើយ។
អ្វីដែលគាត់មិនដឹងនោះគឺថា ម្ដាយរបស់គាត់មានគំនិតដូចគ្នាអំពីគាត់។ នាងមិនទាន់បោះបង់គាត់នៅឡើយទេ។ នាងបានបន់ស្រន់លោកជារៀងរាល់ថ្ងៃនៅអាសនៈព្រះពុទ្ធសាសនាតូចមួយក្នុងផ្ទះឈើប្រណិតរបស់នាង ហើយសុំគ្រូទាយអំពីកូនប្រុសរបស់នាងជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នាងត្រូវបានគេធានាថាគាត់នៅមានជីវិត ប៉ុន្តែនៅកន្លែងណាឆ្ងាយដែលពិបាកទៅឆ្ងាយ។
នៅពេលមួយ បុរសភូមាម្នាក់ទៀតបានប្រាប់ខ្ញុំថា Myint កំពុងធ្វើការក្នុងឧស្សាហកម្មនេសាទក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី ហើយបានរៀបការ។ ប៉ុន្តែ Myint មិនដែលចង់ចងជាមួយប្រទេសដែលបំផ្លាញជីវិតរបស់គាត់ទេ។ គាត់បាននិយាយបន្ទាប់មកថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់បានប្រពន្ធឥណ្ឌូនេស៊ីទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ត្រឡប់ទៅផ្ទះនៅមីយ៉ាន់ម៉ាវិញ»។ “ខ្ញុំចង់នៅភូមាជាមួយប្រពន្ធ និងគ្រួសារល្អ”។
បន្ទាប់ពីរយៈពេលប្រាំបីឆ្នាំនៅក្នុងព្រៃដោយគ្មាននាឡិកាឬប្រតិទិនពេលវេលាបានចាប់ផ្តើមរសាត់ទៅ Myint ។ ឥឡូវនេះក្នុងវ័យ 30 ឆ្នាំ គាត់ចាប់ផ្តើមជឿថាប្រធានក្រុមនិយាយត្រូវ៖ ពិតជាគ្មានផ្លូវជុំវិញវាទេ។
ដូបូ
គាត់មិនអាចទៅប្រាប់ប៉ូលិស ឬអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានបានទេ ដោយខ្លាចពួកគេអាចប្រគល់គាត់ទៅប្រធានក្រុមដើម្បីទាមទារសំណង។ មិនអាចទាក់ទងទៅផ្ទះបាន គាត់ក៏ខ្លាចទាក់ទងទៅស្ថានទូតមីយ៉ាន់ម៉ាដែរ ព្រោះវានឹងបង្ហាញថាគាត់ជាជនចំណាកស្រុកខុសច្បាប់។
ក្នុងឆ្នាំ 2011 ភាពឯកកោបានក្លាយជាច្រើនពេកសម្រាប់គាត់។ គាត់បានផ្លាស់ទៅកោះ Dobo ជាកន្លែងដែលគាត់បានលឺថាមានបុរសភូមាកាន់តែច្រើន។ នៅទីនោះ គាត់និងបុរសរត់គេចខ្លួនពីរនាក់ទៀតបានដាំម្ទេស ពងមាន់ សណ្តែក និងសណ្តែក រហូតដល់ប៉ូលិសចាប់ខ្លួនម្នាក់ក្នុងចំណោមពួកគេនៅផ្សារមួយ។ បុរសនោះត្រូវបានគេដាក់លើទូកធ្លាក់ខ្លួនឈឺស្លាប់នៅសមុទ្រ។ Myint បន្ទាប់មកគិតថាប្រសិនបើគាត់ចង់រស់ គាត់ត្រូវតែប្រុងប្រយ័ត្នបន្ថែមទៀត។
សេរីភាព
ថ្ងៃមួយក្នុងខែមេសា មិត្តភ័ក្តិម្នាក់បានមករកគាត់ជាមួយព័ត៌មាន៖ AP បានផ្សាយរបាយការណ៍ដែលភ្ជាប់ទាសភាពក្នុងឧស្សាហកម្មអាហារសមុទ្រទៅនឹងផ្សារទំនើប និងក្រុមហ៊ុនអាហារសត្វចិញ្ចឹមដ៏ធំបំផុតរបស់សហរដ្ឋអាមេរិក ហើយរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌូនេស៊ីត្រូវបានជំរុញឱ្យចាប់ផ្តើមជួយសង្គ្រោះទាសករបច្ចុប្បន្ន និងអតីត។ នៅលើកោះ។ រហូតមកដល់ពេលនេះ ទាសករ ឬអតីតទាសករជាង ៨០០នាក់ ត្រូវបានរកឃើញ និងធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍រួចហើយ។
នេះជាឱកាសរបស់គាត់។ Myint រាយការណ៍ខ្លួនឯងទៅមន្ត្រីដែលមក Dobo គាត់បានទៅជាមួយពួកគេត្រឡប់ទៅ Tual ជាកន្លែងដែលគាត់ធ្លាប់ជាទាសករប៉ុន្តែលើកនេះដើម្បីមានសេរីភាពជាមួយបុរសរាប់រយនាក់ផ្សេងទៀត។
បន្ទាប់ពី 22 ឆ្នាំនៅក្នុងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី, ទីបំផុត Myint អាចត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញ។ ប៉ុន្តែគាត់ឆ្ងល់ថាតើគាត់នឹងរកឃើញអ្វី?
ផ្ទះ
ការជិះយន្តហោះពីប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ីទៅទីក្រុងយ៉ាំងហ្គោនដ៏ធំបំផុតរបស់មីយ៉ាន់ម៉ាគឺជារឿងដ៏គួរឲ្យរន្ធត់ជាលើកដំបូងសម្រាប់ Myint។ បន្ទាប់ពីមកដល់ គាត់បានដើរចេញពីអគារព្រលានយន្តហោះ ដោយកាន់វ៉ាលីពណ៌ខ្មៅតូចមួយ ពាក់មួក និងអាវដែលនរណាម្នាក់បានឱ្យគាត់។ នោះជាអ្វីដែលគាត់អាចបង្ហាញបន្ទាប់ពីបរទេសអស់រយៈពេលជាយូរ។
Myint បានត្រឡប់មកវិញក្នុងនាមជាជនបរទេសនៅក្នុងទឹកដីរបស់ខ្លួន។ ប្រទេសមីយ៉ាន់ម៉ា លែងត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋាភិបាលយោធាសម្ងាត់ទៀតហើយ ហើយមេដឹកនាំប្រឆាំងលោកស្រី Aung San Suu Kyi ត្រូវបានដោះលែងពីការឃុំខ្លួនក្នុងផ្ទះជាច្រើនឆ្នាំ ហើយឥឡូវនេះនៅក្នុងសភា។
គាត់បាននិយាយថា “ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ដូចជាអ្នកទេសចរ” ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាឥណ្ឌូនេស៊ី។
អាហារគឺខុសគ្នា ហើយការស្វាគមន៍ក៏ខុសគ្នាដែរ។ Myint ចាប់ដៃម្ខាងលើបេះដូងរបស់គាត់ តាមវិធីឥណ្ឌូនេស៊ី ជំនួសឱ្យការធ្វើវ៉ៃដោយដៃរបស់គាត់ដូចទម្លាប់នៅប្រទេសភូមា។
សូម្បីតែភាសាក៏ហាក់ដូចជាបរទេសសម្រាប់គាត់ដែរ។ នៅពេលគាត់រង់ចាំជាមួយអតីតទាសករផ្សេងទៀតសម្រាប់ឡានក្រុងទៅកាន់ភូមិរបស់គាត់ក្នុងរដ្ឋម៉ុន ពួកគេមិននិយាយជាភាសាភូមារបស់ពួកគេទេ ប៉ុន្តែជាភាសា Bahasa ឥណ្ឌូនេស៊ី។
គាត់បាននិយាយថា៖ «ខ្ញុំមិនចង់និយាយភាសានោះទៀតទេព្រោះខ្ញុំរងទុក្ខខ្លាំងណាស់»។ "ខ្ញុំស្អប់ភាសានោះឥឡូវនេះ" ទោះជាយ៉ាងណា គាត់នៅតែប្រើពាក្យឥណ្ឌូនេស៊ី។
សំខាន់បំផុត មិនត្រឹមតែប្រទេសរបស់គាត់បានផ្លាស់ប្តូរទេ ប៉ុន្តែគាត់ផ្ទាល់ផងដែរ។ គាត់បានចាកចេញពីក្មេង ប៉ុន្តែត្រឡប់មកវិញក្នុងវ័យ ៤០ ឆ្នាំ ដែលបានធ្វើជាទាសករ ឬលាក់ខ្លួនអស់មួយជីវិត។
ការរួបរួមអារម្មណ៍
ពេលមកដល់ភូមិ អារម្មណ៍ក៏ចាប់ផ្ដើមកើតឡើង។ គាត់មិនអាចបរិភោគបាន ហើយកំពុងរត់ដៃជាប់សក់របស់គាត់។ វាបានក្លាយទៅជាច្រើនពេកសម្រាប់គាត់ ហើយគាត់បានស្រក់ទឹកភ្នែក។ គាត់និយាយដោយសំឡេងញាក់កន្ត្រាក់អារម្មណ៍ថា៖ «ជីវិតខ្ញុំយ៉ាប់ណាស់ដែលគិតពីវាខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំនឹកម្តាយខ្ញុំណាស់»។ គាត់ឆ្ងល់ថាតើគាត់នឹងនៅតែស្គាល់ម្តាយនិងបងស្រីរបស់គាត់ហើយផ្ទុយទៅវិញថាតើពួកគេនឹងទទួលស្គាល់គាត់ដែរឬទេ។
ពេលដើររកផ្ទះគាត់វាយក្បាលគាត់ព្យាយាមចាំពីរបៀបដើរ។ ផ្លូវឥឡូវត្រូវបានក្រាលកៅស៊ូ ហើយមានអគារថ្មីគ្រប់ប្រភេទ។ គាត់បានយកដៃត្រដុស ហើយរំភើបចិត្តពេលស្គាល់ប៉ុស្តិ៍ប៉ូលិស។ ឥឡូវនេះគាត់ដឹងថាគាត់នៅជិត។ មួយសន្ទុះក្រោយមក គាត់បានឃើញស្ត្រីជនជាតិភូមារាងធាត់ ហើយដឹងភ្លាមថាជាប្អូនស្រីរបស់គាត់។
ការឱបមួយបានធ្វើឡើង ហើយទឹកភ្នែកដែលបានមកគឺជាការរីករាយ និងការកាន់ទុក្ខសម្រាប់ពេលវេលាដែលបានបាត់បង់ទាំងអស់ដែលបានធ្វើឱ្យពួកគេនៅឆ្ងាយពីគ្នា។ “បងអើយ ល្អណាស់ដែលបានអូនមកវិញ!” នាងយំ។ “យើងមិនត្រូវការលុយទេ! ឥឡូវអ្នកត្រឡប់មកវិញហើយ នោះជាអ្វីដែលយើងត្រូវការ»។
ប៉ុន្តែគាត់មិនទាន់បានឃើញម្តាយគាត់ទេ។ Myint សម្លឹងមើលផ្លូវដោយអន្ទះសារ ខណៈពេលដែលបងស្រីរបស់គាត់ចុចលេខទូរស័ព្ទ។ ហើយបន្ទាប់មកគាត់បានឃើញស្ត្រីតូចនិងឆ្ងាញ់សក់ស្កូវមករកគាត់។ ពេលឃើញនាង គាត់យំដួលទៅដី ហើយកប់មុខទាំងពីរដៃ។ នាងបានឱ្យគាត់ឡើងហើយចាប់គាត់នៅក្នុងដៃរបស់នាង។ នាងអោនក្បាល ហើយចាប់គាត់ដូចជានាងមិនព្រមឲ្យគាត់ទៅ។
Myint ម្តាយ និងប្អូនស្រីរបស់គាត់បានដើរចាប់ដៃគ្នាទៅកាន់ផ្ទះឈើដ៏សាមញ្ញក្នុងវ័យកុមាររបស់គាត់។ នៅមុខខ្លោងទ្វារ គាត់លុតជង្គង់ ហើយយកទឹកសាប៊ូអំពិលមកចាក់លើក្បាល ដើម្បីបន្សុទ្ធវិញ្ញាណអាក្រក់។
ពេលបងស្រីគាត់ជួយកក់សក់ ម្តាយគាត់អាយុ៦០ឆ្នាំប្រែពណ៌ស្លេក ហើយដួលទៅនឹងជណ្ដើរឬស្សី។ នាងក្តាប់បេះដូង ហើយដកដង្ហើមខ្យល់។ មានមនុស្សម្នាក់ស្រែកថានាងលែងមានដង្ហើម។ Myint រត់មករកនាងជាមួយនឹងសក់សើម ហើយផ្លុំខ្យល់ចូលក្នុងមាត់របស់នាង។ "បើកភ្នែករបស់អ្នក! បើកភ្នែករបស់អ្នក!" គាត់បានស្រែក។ ខ្ញុំនឹងមើលថែអ្នកចាប់ពីពេលនេះតទៅ! ខ្ញុំនឹងធ្វើឱ្យអ្នកសប្បាយចិត្ត! ខ្ញុំមិនចង់ឱ្យអ្នកឈឺទេ! ខ្ញុំនៅផ្ទះទៀតហើយ! ”
ម្ដាយរបស់គាត់ចូលមកម្ដងទៀត ហើយ Myint មើលទៅក្នុងភ្នែករបស់គាត់យ៉ាងយូរ។ ទីបំផុតគាត់មានសេរីភាពដើម្បីមើលមុខសុបិនរបស់គាត់។ គាត់នឹងមិនភ្លេចមុខនោះទេ។
រឿងអង់គ្លេស (ម្តងម្កាលដោយសេរី) បកប្រែដោយ MARGIE MASON, Associated Press
ខ្ញុំបានអានវាក្នុងមួយអង្គុយ ហើយវាពិតជាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំងណាស់។ ការជួញដូរមនុស្ស និងពលកម្មទាសករ វាស្ទើរតែមិននឹកស្មានថា វានៅតែពាក់ព័ន្ធដល់សព្វថ្ងៃនេះ។ ជាការល្អដែលសហគមន៍អន្តរជាតិឥឡូវនេះកំពុងដាក់សម្ពាធខ្លាំងលើអាជ្ញាធរថៃ ដែលការផ្លាស់ប្តូរនឹងមកដល់។
វាពិតជានឹកស្មានមិនដល់ថាការអនុវត្តទាំងនេះមាន ហើយមានច្រើនឆ្នាំមកហើយ។ អ្នកស្ទើរតែមិនជឿ ហើយប្រសិនបើអាជ្ញាធរក្នុងតំបន់ធ្វើតិចតួច ឬគ្មានអ្វីសោះ វាពិតជាល្អណាស់ ប្រសិនបើក្រោមសម្ពាធពីអាជ្ញាធរ និងអតិថិជនលោកខាងលិច សកម្មភាពពិតប្រាកដត្រូវបានចាត់វិធានការឥឡូវនេះ!
នេះជាគុណវិបត្តិរបស់…
ទឹកដីនៃស្នាមញញឹមអស់កល្បជានិច្ច!
ពេលវេលាខ្ពស់ ពិភពលោកខាងលិចនឹងឆាប់
នឹងធ្វើអន្តរាគមន៍ និងចាត់វិធានការតឹងតែង
នឹងចាត់វិធានការប្រឆាំងនឹងរឿងនេះ។
តើមានរឿងអ្វីហើយគិតថាវានៅតែកើតឡើងនៅពេលនេះ... តើយើងនឹងត្រឡប់ទៅក្នុងពេលវេលាវិញ ឬនឹងឆាប់ជារឿងអតីតកាល?
ខ្ញុំពិតជាសង្ឃឹមថាពេលក្រោយ!
បាទវាប៉ះពាល់ដល់អ្នក។
វាជារឿងដ៏សោកស្ដាយយ៉ាងខ្លាំងដែលមានរឿងបែបនេះនៅតែកើតឡើងរហូតដល់សព្វថ្ងៃ។
ខ្ញុំខ្មាសខ្លួនឯង។ ដោយសារតែបាទ ពេលខ្លះខ្ញុំត្អូញត្អែរអំពីចំនួនប្រាក់សោធនរដ្ឋរបស់ខ្ញុំ។
ហើយបន្ទាប់មកខ្ញុំដឹងថាយើងមានវាល្អប៉ុណ្ណា
ថៃគួរខ្មាសគេយ៉ាងខ្លាំង។
មានវិធីតែមួយគត់ក្នុងការដាក់សម្ពាធលើសត្វតិរច្ឆានទាំងនោះ៖ លែងទិញត្រីពីប្រទេសថៃទៀតហើយ។
វាងាយស្រួលណាស់ គ្មាននរណាម្នាក់អាចបង្ខំអ្នកឱ្យទិញត្រីពីប្រទេសថៃបានទេ។
វាជាអាវុធដ៏មានឥទ្ធិពល ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់រូបមានវា។
ជាអកុសលយើងមិនប្រើវាទេ។ ហេតុអ្វីមិន? មិនដឹងទេ។
ចាប់ពីពេលនេះតទៅខ្ញុំនឹងយកចិត្តទុកដាក់បន្តិចទៅកន្លែងដែលត្រីរបស់ខ្ញុំមកពីណា។
ប្រសិនបើត្រីរបស់អ្នកមកពី PIM អ្នកអាចប្រាកដថាវាមិនត្រូវបានចាប់ដោយ "ទាសករ" នៅក្រោមលក្ខខណ្ឌអមនុស្សធម៌ច្រើនជាង។
ជនខិលខូច រួមទាំងអ្នកនយោបាយថៃ និងមន្ត្រីពុករលួយផ្សេងទៀត គិតតែរឿងមួយប៉ុណ្ណោះ គឺលុយវាមកពីណា និងប្រមូលបានដោយរបៀបណា គ្មានអ្នកណាគិតដល់រឿងនោះទេ។
ខ្ញុំនឹងមានត្រីម្យ៉ាងទៀតនៅនិយាយថាឈីស!
ខ្ញុំជាអ្នកនេសាទសមុទ្រដោយខ្លួនឯង ខ្ញុំដឹងពីការខិតខំប្រឹងប្រែង និងគ្រោះថ្នាក់ រឿងនេះដែលខ្ញុំអានកាន់តែច្របូកច្របល់ ផ្គើននឹងការស្រមើស្រមៃ ភាពជាទាសករនៅសមុទ្រ ឆ្ងាយពីគ្រួសារអ្នក គ្មានកន្លែងទៅណាទេ មានតែសង្ឃឹម មនុស្សទាំងនោះ បន្តនរក សង្ឃឹមថាវានឹងឈប់ឥឡូវនេះ យើងដឹងថាអាហាររបស់យើងមកពីណា ប៉ុន្តែមិនមែនមកពីណាទេ ប្រសិនបើយើងដឹងថាយើងអាចជួយបញ្ឈប់បញ្ហានេះបាន។
បញ្ឈប់ការនាំចូលត្រីពីប្រទេសថៃជាបន្ទាន់។
ជាពិសេសកាលពីឆ្នាំមុន ពេលខ្លះខ្ញុំបានអានរបាយការណ៍ពីអង្គការនានាដូចជា Human Right Watch និង Amnesty International អំពីស្ថានភាពអមនុស្សធម៌ដែលទាក់ទងនឹងពលកម្មទាសករនៅលើទូកនេសាទថៃ ក្នុងចំណោមរឿងផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែរឿងដ៏គួរឱ្យសោកសៅ និងផ្ទាល់ខ្លួននេះគឺស្ទើរតែហួសពីការស្មានរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។ សូមថ្លែងអំណរគុណចំពោះសារព័ត៌មាន Associated Press សម្រាប់ការស្រាវជ្រាវ និងការបោះពុម្ពផ្សាយ។ ទោះបីខ្ញុំមានការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំនៅតែសង្ឃឹមថា វិធានការនេះនឹងត្រូវចាត់វិធានការ ដើម្បីដាក់ទោសអ្នកដែលមានទោស និងលុបបំបាត់ទាសភាពនេះ។
ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ ខ្ញុំមិនបានអានអ្វីទាំងអស់អំពីអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះពាណិជ្ជករទាំងនោះ ដូច្នេះមនុស្សទាំងនេះនៅតែដើរជុំវិញដោយសេរី។
ជាមុន ការសរសើរសម្រាប់ Gringo ។ អ្នកបានដាក់វាទាំងអស់ ហើយតម្រៀបវាចេញ។
អរគុណសម្រាប់រឿងនោះ។ បើគ្មានមនុស្សដូចអ្នកទេ យើងនឹងបាត់បង់ព័ត៌មានជាច្រើន ហើយពិភពលោកនឹងផ្លាស់ប្តូរម្តងទៀត
ភ្ញាក់ឡើងមួយភ្លែត។ រឿងនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង។
ឃើញអ្នកអង្គុយនៅទីនោះយូរមកហើយដោយមានបារីធំក្នុងមាត់។ អ្នកនៅតែជាតារា។
ខូ វ៉ាន់ខេមផេន។
អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែនិយាយ ទឹកដីនៃស្នាមញញឹមក្លែងក្លាយ
ដើម្បីបញ្ជាក់ម្តងទៀត
រឿងដ៏សោកសៅអំពីលក្ខខណ្ឌនៅលើទូកនេសាទថៃ។
ប៉ុន្តែតើកម្មករភូមាដែលសង់ផ្ទះ និងបឹងហ្គាឡូនៅ Moobaans ដោយមានឬគ្មានអាងហែលទឹក ៧ ថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍នៅទីនេះក្នុងប្រទេសថៃ ឈរក្រោមពន្លឺថ្ងៃដ៏ក្ដៅក្រហាយ មិនមែនជាទាសករទេ? នេះសម្រាប់ប្រាក់ឈ្នួលតិចតួចប្រហែល 7 ងូតទឹកក្នុងមួយថ្ងៃ។
ហើយអ្នកណាទិញផ្ទះទាំងនោះនៅទីនេះក្នុងប្រទេសថៃ កាន់តែល្អ ហើយថែមទាំងមានជនបរទេសជាច្រើន។
ដូច្នេះ យើងក៏មើលទៅផ្លូវផ្សេងដែរ។
សម្រាប់ខ្ញុំនេះគ្រាន់តែជារឿងមួយផ្សេងទៀត ប៉ុន្តែក្នុងការសាងសង់។
ដូច្នេះលែងទិញផ្ទះ អាផាតមិន និងខុនដូក្នុងទឹកដីនៃស្នាមញញឹមទៀតហើយ។
ជនជាតិថៃមិនមែនជាមនុស្សសង្គមខ្លាំងណាស់។
ហើយទាយមើលថា តើក្នុងអំឡុងពេលដាំ និងប្រមូលផលក្នុងវិស័យកសិកម្មយ៉ាងណា?
ខ្ញុំបានឃើញរថយន្តភីកអាប់ធម្មតាមាន២ជាន់នៅខាងក្រោយគ្រែឡាន។
ហើយអ្នកទាំងនេះត្រូវបានខ្ចប់ដោយកម្មករភ្ញៀវ។
ខ្ញុំអាចផ្តល់ឧទាហរណ៍ជាច្រើនពីបទពិសោធន៍ផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំនឹងទុកវាទុកសម្រាប់ពេលនេះ។
មករា ប៊ូត
ខ្ញុំគិតថា មករា ជាទីស្រឡាញ់
ដែលដាក់វាខុសគ្នាបន្តិច។
ប្រសិនបើអ្នកនេសាទទាំងនោះមាន 200 Bath ក្នុងមួយថ្ងៃ និងជម្រើសដោយឥតគិតថ្លៃដើម្បីទៅនៅពេលណាដែលពួកគេចង់បាន
បន្ទាប់មកវាក្លាយជារឿងខុសគ្នាទាំងស្រុង
ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចរស់នៅជាមួយនោះ។
ជនជាតិភូមាមិនអាចរកប្រាក់បានអ្វីទាំងអស់នៅក្នុងប្រទេសរបស់គាត់ ហើយស្វែងរកកន្លែងដែលគាត់អាចរកប្រាក់បាន។
ពួកគេសមនឹងទទួលបានការគោរព។ ខ្ញុំយល់ស្របនឹងអ្នកថាគេត្រូវបានគេប្រព្រឹត្តដោយឈ្លើយ
វាមិនខុសពីនៅអឺរ៉ុបទេ សូមមើលប៉ូលជាឧទាហរណ៍។ ពួកគេនឹងលាបពណ៌ផ្ទះរបស់អ្នកក្នុងតម្លៃពាក់កណ្តាល។
ពួកគេរវល់ជាមួយការងារ។ ហើយពួកគេពេញចិត្តនឹងវាយ៉ាងខ្លាំង។ ខ្ញុំអាចមានផ្ទាល់ខ្លួនពីរបី
ជាការពិតណាស់ ភាពខុសគ្នានោះគឺថា ពួកគេត្រូវបានចាត់ទុកដោយការគោរពនៅទីនេះ
ប្រទេសក្នុងក្តីស្រមៃរបស់ខ្ញុំដើរពីមួយទៅមួយ។ អានរឿងនេះហើយចង់ហៀរទឹកមាត់
ពលកម្មទាសករនឹងកើតមានជានិច្ច ពីព្រោះអ្នកដែលពិតជាអាចធ្វើអ្វីមួយអំពីវាក៏ជាអ្នករកប្រាក់ចំណេញដ៏ធំបំផុតពីការងាររបស់ទាសករផងដែរ។
រឿងនេះកើតឡើងមិនត្រឹមតែនៅក្នុងប្រទេសថៃប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏នៅក្នុងអ្វីដែលគេហៅថា «អរិយធម៌លោកខាងលិច»...
[ខុសច្បាប់] ជនជាតិម៉ិកស៊ិកនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ជនជាតិ CEE នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសអ៊ឺរ៉ុប unsweeiter ។ នេះជាការពិតមិនស្រួលរបស់អ្នកប្រើប្រាស់ដែលមិនចង់ដឹងថាហេតុអ្វីបានជាផលិតផលថោកយ៉ាងនេះ…
ជាការប្រសើរណាស់ ស្នាមញញឹមដ៏ល្បីនោះ និងអ្វីដែលនៅពីក្រោយវា។ ខ្ញុំនិយាយមិនរួចទេ។
រឿងអី! ទឹកភ្នែកខ្ញុំស្រក់ចុះពេលគាត់ឃើញម្តាយម្តងទៀត។
ជនជាតិថៃអាចមានភាពតឹងតែង ជាពិសេសចំពោះអ្នកដទៃ។
កុំភ្លេចថាភូមាគឺជាសត្រូវតំណពូជរបស់ប្រទេសថៃ ហើយប្រទេសថៃបានរងទុក្ខវេទនាជាច្រើននាពេលកន្លងមកនៅក្នុងកណ្តាប់ដៃរបស់ភូមា។
ជនជាតិថៃជាមធ្យមនឹងមិនខ្វល់ពីអ្វីដែលកើតឡើងនៅខាងក្រៅប្រទេសរបស់ពួកគេ ឬទុកឱ្យនៅម្នាក់ឯងជាមួយប្រជាជនភូមា។
យ៉ាងណាមិញ ប្រទេសថៃគឺជាចំណុចកណ្តាលនៃពិភពលោក វាសំខាន់នៅទីនោះ វាគ្រាន់តែជាការខ្មាស់គេដែលមិនស្គាល់ពិភពលោកទាំងមូល......
និយាយអីញ្ចឹងខ្ញុំស្រលាញ់ប្រទេស និងជាពិសេសជនជាតិឥសាន គេក៏ខុសគ្នាបន្តិច...
សូមគោរព Joy
រឿងដ៏គួរឲ្យសោកស្ដាយ និងគួរឲ្យស្អប់ខ្ពើមណាស់ ដែលរឿងនេះនៅតែមានក្នុងពិភពលោកបច្ចុប្បន្ន។ ប៉ុន្តែបើយើងពិនិត្យឲ្យស៊ីជម្រៅទៅទៀតនោះ យើងត្រូវសន្និដ្ឋានថា យើងមិនគួរតែចង្អុលទៅប្រទេសថៃទេ គឺកប៉ាល់មកពីប្រទេសឥណ្ឌូណេស៊ី ក្រុមនាវិកមកពីប្រទេសផ្សេងៗ ទាសករពីគ្រួសារដែលលក់កូនក្នុងតម្លៃ ៣០០ ដុល្លារនោះ គឺប្រធានក្រុម។ នេះជារឿងថៃ…. ដូច្នេះតំបន់ទាំងមូលមានបញ្ហា។ ដំណោះស្រាយចំពោះបញ្ហានេះមិនអាចទៅរួចទេ បើគ្មានការសហការជាមួយអាជ្ញាធរផ្សេងៗ។ មួយនឹងគ្រាន់តែសំដៅទៅមួយទៀត។ សូម្បីតែអ្នកប្រើប្រាស់ចុងក្រោយក៏ត្រូវស្តីបន្ទោសដែរ៖ ដរាបណាគាត់ចង់ទទួលបានផលិតផលទាំងនេះ ទោះក្នុងតម្លៃថោកបំផុតក៏ដោយ វានឹងបន្តកើតមាន។ តើមានអ្នកណាគិតថាពេលទិញខ្លាឃ្មុំឬស្បែកជើងកីឡាមួយគូ អាវយឺតដ៏ស្រស់ស្អាត... ទាំងនេះច្រើនតែផលិតដោយដៃរបស់កុមារទេ?
វាគឺជាវដ្តដែលវិលជុំវិញប្រាក់តែពីផលិតកម្មរហូតដល់អ្នកប្រើប្រាស់ចុងក្រោយ។ ការមិនចូលទៀតនោះគឺមិនមែនជាដំណោះស្រាយនោះទេ ព្រោះអ្នកដាក់ទោសទាំងអ្នកស្មោះនិងមនុស្សអាក្រក់។ ខ្ញុំសន្មត់ថា មានក្រុមហ៊ុនស្មោះត្រង់ច្រើនជាងក្រុមហ៊ុនបោកប្រាស់…។ ឬខ្ញុំល្ងង់?
សួត Addie
ជារឿងដ៏រំជួលចិត្តមួយយ៉ាងពិតប្រាកដ។
ជាការល្អដែលការអនុវត្តបែបនេះត្រូវបានរកឃើញសព្វថ្ងៃនេះ ប៉ុន្តែពិភពលោកនឹងមិនរួចផុតពីទាសភាពទាំងស្រុងនោះទេ។
វាជាបញ្ហាអន្តរជាតិដែលទាមទារឱ្យប្រទេសទាំងអស់ចូលរួមកម្លាំងនិងតាមចាប់អ្នកជួញដូរមនុស្សឱ្យលឿនជាងមុន។ បញ្ហាពិតជាត្រូវដោះស្រាយនៅប្រភព។