នៅឯពិធីរំលឹកមរណភាព - ផ្លូវដែកហូឡង់និងភូមា

'ព្រះអាទិត្យក្តៅក្រហាយ ភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង

ហើយទាំងពីរខាំជ្រៅទៅក្នុងឆ្អឹងរបស់យើង

យើងនៅតែទ្រាំទ្រដូចខ្មោច

ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​បាន​ស្លាប់ និង​ត្រូវ​បាន​គេ​សម្លាប់​អស់​ជាច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ។ '

(ដកស្រង់ចេញពីកំណាព្យ'ផ្លូវវត្ត'  ដែលត្រូវបានបង្ខំឱ្យធ្វើការដោយជនជាតិហូឡង់ Arie Lodewijk Grendel បានសរសេរនៅថាយនៅថ្ងៃទី 29.05.1942)

នៅថ្ងៃទី 15 ខែសីហា ជនរងគ្រោះនៃសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរនៅអាស៊ីជាទូទៅ និងជនរងគ្រោះហូឡង់ក្នុងការសាងសង់ផ្លូវដែកភូមា ជាពិសេសនឹងត្រូវបានប្រារព្ធនៅឯទីបញ្ចុះសពយោធានៅ Kanchanaburi និង Chunkai ។ ប្រវត្តិសោកនាដកម្មរបស់អេ ផ្លូវដែកភូមា បានធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ជាច្រើនឆ្នាំ។

មិនត្រឹមតែដោយសារពូម្នាក់របស់ខ្ញុំស្ទើរតែអព្ភូតហេតុបានរួចរស់ជីវិតពីការសាងសង់ផ្លូវរថភ្លើងនេះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ដោយសារតែកាលពីយូរយារណាស់មកហើយ ខ្ញុំបានចាប់ផ្តើមសរសេរសៀវភៅជាភាសាអង់គ្លេសដែលរៀបរាប់អំពីដំណើរផ្សងព្រេងដែលគេបំភ្លេចចោលញឹកញាប់ពេក ដែលចង់រំលេចជនជាតិអាស៊ីរាប់សែននាក់ កម្មករលើគម្រោងសង្គ្រាមជប៉ុនដ៏មហិមានេះ។ សៀវភៅនេះអាចនឹងត្រូវបានបញ្ចប់នៅមុនដំណាច់ឆ្នាំនេះ ហើយក្នុងពេលជាមួយគ្នានេះ តាមគំនិតដ៏រាបទាបរបស់ខ្ញុំ ហើយបន្ទាប់ពីរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំនៃការស្រាវជ្រាវលើបណ្ណសាររបស់អាមេរិក អង់គ្លេស អូស្ត្រាលី ហូឡង់ ជប៉ុន ឥណ្ឌូនេស៊ី ភូមា ម៉ាឡេស៊ី និងថៃ ខ្ញុំអាចធ្វើជានរណាម្នាក់បាន អ្នកណាដឹងច្រើនជាងមធ្យមភាគបន្តិចអំពីរឿងនេះ។

ផែនការរបស់បញ្ជាការកងទ័ពជប៉ុនមានមហិច្ឆតា។ ការតភ្ជាប់ផ្លូវដែកថេរគឺត្រូវការជាចាំបាច់រវាងទីក្រុង Ban Pong ប្រទេសថៃ ដែលមានចម្ងាយប្រហែល 72 គីឡូម៉ែត្រភាគខាងលិចទីក្រុងបាងកក និង Thanbyuzayat ក្នុងប្រទេសភូមា។ ផ្លូវដែលបានគ្រោងទុកមានប្រវែងសរុប ៤១៥ គីឡូម៉ែត្រ។ កាលពីដើម ទីក្រុងតូក្យូមិនជឿជាក់ទាល់តែសោះអំពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការសាងសង់ផ្លូវដែកនេះ ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះបានចាត់ទុកវាជាភាពចាំបាច់ខាងយោធាទាំងស្រុង នៅពេលដែលសង្រ្គាមបានប្រែក្លាយទៅប្រទេសសម្ព័ន្ធមិត្ត។ មិន​ត្រឹម​តែ​រក្សា​ជួរ​មុខ​ក្នុង​ប្រទេស​ភូមា​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ថែម​ទាំង​អាច​រុញ​ច្រាន​ចេញ​ពី​ភូមា​ភាគ​ខាង​ជើង​ទៅ​កាន់​អាណានិគម​អង់គ្លេស​របស់​ឥណ្ឌា។ ការផ្គត់ផ្គង់មូលដ្ឋានជប៉ុនដ៏ធំនៅ Thanbyuzayat តាមផ្លូវគឺជាប្រតិបត្តិការដ៏លំបាក ចំណាយពេលវេលា និងជាលទ្ធផលដែលមានតម្លៃថ្លៃ។ ការផ្គត់ផ្គង់តាមសមុទ្រ តាមរយៈសិង្ហបុរី និងតាមច្រកសមុទ្រម៉ាឡាកា ជាមួយនឹងនាវាមុជទឹក និងអ្នកបើកយន្តហោះរបស់សម្ព័ន្ធមិត្ត ដែលលាក់ទុក គឺជាប្រតិបត្តិការដែលមានហានិភ័យខ្ពស់ ដូច្នេះហើយបន្ទាប់ពីបរាជ័យក្នុងសមរភូមិជើងទឹកនៃសមុទ្រផ្កាថ្ម (415-4 ឧសភា 8) និង Midway (1942-3 មិថុនា 6) កងទ័ពជើងទឹកអធិរាជជប៉ុនបានបាត់បង់ឧត្តមភាពនៃកងទ័ពជើងទឹករបស់ខ្លួន ហើយត្រូវបានបង្ខំឱ្យយឺតៗ ប៉ុន្តែច្បាស់ជាបង្ខំឱ្យចូលការពារ។ ដូច្នេះជម្រើសសម្រាប់ផ្លូវដែក។

ធ្វើការក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់ជប៉ុន

នៅខែមីនាឆ្នាំ 1942 មេបញ្ជាការរបស់ជប៉ុន បញ្ជាការកងទ័ពភាគខាងត្បូង ទៅទីស្នាក់ការអធិរាជ ដើម្បីសុំការអនុញ្ញាតសាងសង់ផ្លូវរថភ្លើងថៃ-ភូមា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សំណើនេះត្រូវបានច្រានចោលថាមិនពិតនៅពេលនោះ។ ចាប់តាំងពីចុងសតវត្សទីដប់ប្រាំបួនមក ប្រទេសនានា និងក្រុមហ៊ុនផ្លូវដែកបានព្យាយាមដើម្បីសម្រេចបាននូវខ្សែបន្ទាត់នេះ ប៉ុន្តែពួកគេត្រូវលុបចោលផែនការរបស់ពួកគេម្តងហើយម្តងទៀត។ ការលំបាកដែលមិននឹកស្មានដល់នៃការធ្វើការនៅក្នុងព្រៃដែលមិនអាចអត់ឱនបាន ភ្នំដ៏ចោត និងអាកាសធាតុខុសប្រក្រតីជាមួយនឹងភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំង និងទឹកជំនន់បានធ្វើឱ្យពួកគេបោះបង់ចោលម្តងមួយៗ។ ទោះ​បី​ជា​មាន​ការ​បដិសេធ​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ បុគ្គលិក​នៃ គ បញ្ជាការកងទ័ពភាគខាងត្បូង នៅលើគំនិតផ្តួចផ្តើមរបស់ខ្លួននៅដើមខែឧសភាដើម្បីអនុវត្តការស្រាវជ្រាវបឋមចាំបាច់ជាមួយនឹងទិដ្ឋភាពនៃការសាងសង់ផ្លូវដែកនេះ។ ជាក់ស្តែង ការងារត្រៀមរៀបចំកំពុងមានភាពជឿជាក់គ្រប់គ្រាន់នៅពេលនេះ ព្រោះបញ្ជាឱ្យចាប់ផ្តើមការសាងសង់ត្រូវបានចេញនៅថ្ងៃទី 1 ខែកក្កដា ឆ្នាំ 1942 ពីទីស្នាក់ការអធិរាជនៅទីក្រុងតូក្យូ។ ជាធម្មតា ការសាងសង់ផ្លូវរថភ្លើងគួរតែចាប់ផ្តើមភ្លាមៗនៅក្នុងខែកក្កដាដូចគ្នា ប៉ុន្តែតាមពិត ការងារមិនបានចាប់ផ្តើមរហូតដល់ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1942។ ហេតុផលមួយក្នុងចំណោមហេតុផលជាច្រើនសម្រាប់ការពន្យារពេលដែលជួបប្រទះនៅភាគីថៃនៃគម្រោងគឺការតស៊ូរឹងប៉ឹងដែលផ្តល់ដោយម្ចាស់ដីក្នុងស្រុកដែលគំរាមកំហែងបាត់បង់ដីសម្រាប់ការសាងសង់។

ទោះបីជាវិស្វករជប៉ុនដែលបានណែនាំទីបញ្ជាការអធិរាជជឿថារយៈពេលសាងសង់ 18 ឬ XNUMX ឆ្នាំគួរតែត្រូវបានយកមកពិចារណាក៏ដោយ ស្ថានភាពយោធាពិតជាមិនពេញចិត្តក្នុងការរង់ចាំយូរនោះទេ។ ដូច្នេះ​ហើយ​បាន​បញ្ជា​ឲ្យ​បញ្ចប់​ការងារ​ក្នុង​រយៈពេល ១៨ ខែ។ ទំនួលខុសត្រូវចុងក្រោយសម្រាប់គម្រោងស្ថិតនៅជាមួយភាគខាងត្បូង ក្រុមបេសកកម្មកងទ័ពបញ្ជាដោយ Field Marshal Count Terauchi ។ ទឹកដីដែលកាន់កាប់ដោយជប៉ុន បានចាប់ផ្តើមជ្រើសរើសបុគ្គលិកស្ម័គ្រចិត្តពីគ្រប់ទិសទីនៅអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលហៅថា រ៉ូម៉ាសា, ជាកម្មករ។ ប៉ុន្តែទីប្រឹក្សារបស់ Terauchi ជឿជាក់ថានេះនឹងមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ។ ពួកគេបានស្នើសុំការអនុញ្ញាតពីទីក្រុងតូក្យូ ដើម្បីដាក់ពង្រាយអ្នកទោសសង្គ្រាមរបស់សម្ព័ន្ធមិត្តផងដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ អនុសញ្ញាទីក្រុងហ្សឺណែវបានហាមឃាត់យ៉ាងច្បាស់លាស់ចំពោះការប្រើប្រាស់អ្នកទោសសង្រ្គាមក្នុងសកម្មភាពដែលអាចទាក់ទងដោយផ្ទាល់ទៅនឹងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងសង្រ្គាម។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយ សុខុមាលភាពរបស់អ្នកទោសសង្រ្គាមគឺមិនសំខាន់សម្រាប់ជនជាតិជប៉ុនដូចមនុស្សរាប់រយពាន់នាក់នោះទេ។ រូមសាស។

នាយករដ្ឋមន្ត្រីជប៉ុន Tojo បានយល់ព្រមភ្លាមៗចំពោះការប្រើប្រាស់អ្នកទោសសង្រ្គាម ហើយក្រុមធំពីរដំបូងដែលមានភាគច្រើនជាជនជាតិអង់គ្លេស ត្រូវបានបញ្ជូនពីសិង្ហបុរីទៅកាន់ប្រទេសថៃនៅដើមខែសីហា ឆ្នាំ 1942។ តាមដែលខ្ញុំអាចដឹងបាន ជនជាប់ចោទជនជាតិហូឡង់ដំបូងគេបានចាកចេញពីជំរុំបណ្តោះអាសន្ន Tanjong Priok នៅលើកោះជ្វាក្នុងសប្តាហ៍ដំបូងនៃខែតុលាឆ្នាំ 1942 ។ ក្រុមនេះគឺជាបុរសខ្លាំងប្រហែល 100 នាក់ និងជាផ្នែកមួយនៃការដឹកជញ្ជូនអ្នកទោសសង្គ្រាមសម្ព័ន្ធមិត្តចំនួន 1.800 នាក់។ ចំណែករបស់សត្វតោគឺជាជនជាតិអូស្ត្រាលី ប៉ុន្តែក៏មានជនជាតិអាមេរិកចំនួន 200 នាក់នៅក្នុងក្រុមនេះផងដែរ។ ពួកគេ​នឹង​ឆាប់​ស្គាល់​នូវ​អ្វី​ដែល​ក្រោយ​មក​បាន​ក្លាយ​ជា​ការ​ស្រមើស្រមៃ​ក្នុង​កំណត់ហេតុ​ប្រចាំថ្ងៃ​របស់​អ្នក​នៅ​រស់រាន​មាន​ជីវិត។ ដំណើរឋាននរក នឹងត្រូវបានពិពណ៌នា។ នៅក្នុងកន្លែងផ្ទុកទំនិញដ៏កកកុញ ដោយមានឆ្មាំមួយគូដែលរៀបចំមិនបានត្រឹមត្រូវ និងមិនមានការផ្គត់ផ្គង់អាហារ និងទឹកស្អាតគ្រប់គ្រាន់ វាបានចំណាយពេលជិតមួយសប្តាហ៍ដើម្បីឱ្យពួកគេទៅដល់កំពង់ផែ Keppel របស់ប្រទេសសិង្ហបុរី ដោយអស់កម្លាំង និងចុះខ្សោយ។ ពួកគេអាចដកដង្ហើមបាននៅក្នុងជំរុំនៃ Changi ពីរបីថ្ងៃ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកពួកគេបានត្រលប់ទៅកាន់ទូកដែលផ្ទុកលើសទម្ងន់ទៅកាន់ទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូនក្នុងប្រទេសភូមា។ ហើយនៅតែចុងបញ្ចប់នៃអូឌីស្សីរបស់ពួកគេមិនត្រូវបានគេមើលឃើញទេព្រោះស្ទើរតែភ្លាមៗបន្ទាប់ពីការមកដល់ទីក្រុងរ៉ង់ហ្គូនទូកតូចៗមួយចំនួនបានធ្វើដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់មលមិញពីកន្លែងដែលបន្ទាប់ពីស្នាក់នៅក្នុងពន្ធនាគារក្នុងស្រុកមួយយប់។ បន្ទាត់ត្រង់ ត្រូវបានបញ្ជូនទៅជំរុំការងារ។ ជនជាតិហូឡង់មួយក្រុមតូចដំបូងនេះ ត្រូវបានតាមដានយ៉ាងជិតស្និទ្ធដោយក្រុមធំជាង ដែលភាគច្រើនបានបញ្ចប់នៅក្នុងប្រទេសថៃ។ សូម្បីតែមុនដំណាច់ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ 1942 តិចជាងពីរខែបន្ទាប់ពីជនជាតិហូឡង់ដំបូងបានចាកចេញពីកោះជ្វា អ្នកទោសសង្រ្គាមហូឡង់ចំនួន 4.600 នាក់បានធ្វើការលើផ្លូវដែករួចហើយ។ ជារួម រវាង 60.000 ទៅ 80.000 អ្នកទោសសង្រ្គាមជនជាតិអង់គ្លេស អូស្ត្រាលី នូវែលសេឡង់ ហូឡង់ និងអាមេរិក នឹងត្រូវជាប់ពាក់ព័ន្ធក្នុងមធ្យោបាយមួយ ឬមធ្យោបាយផ្សេងទៀតក្នុងការសាងសង់ផ្លូវដែក ដែលឆាប់ទទួលបានកេរ្តិ៍ឈ្មោះដ៏អាក្រក់ដូចជា ផ្លូវដែកនៃការស្លាប់ បាន​ទទួល។

មិនត្រឹមតែថ្ងៃដ៏យូរ ស្ទើរតែគ្មានទីបញ្ចប់នោះទេ - ហើយក្រោយមកក៏មានពេលយប់ផងដែរ - នៃការងារធ្ងន់ និងរាងកាយ ដែលជារឿយៗអមដោយគ្រោះថ្នាក់ការងារ ប៉ុន្តែការបំពាន និងការដាក់ទណ្ឌកម្មដែលមិនចេះចប់ក៏នឹងធ្វើឱ្យពួកគេបាត់បង់ជីវិតផងដែរ។ ការផ្គត់ផ្គង់មិនទៀងទាត់ និងបញ្ហាបែងចែកជាលទ្ធផលគឺជាបញ្ហាមូលដ្ឋានមួយទៀតដែល POWs ប្រឈមមុខ។ អាហារប្រចាំថ្ងៃតិចតួចនៃអង្ករខូចគុណភាព និងជារឿយៗមានដង្កូវស៊ី ដែលអាចបន្ថែមម្តងម្កាលជាមួយត្រីងៀត ឬសាច់គឺមិនគ្រប់គ្រាន់នោះទេ។ លើសពីនេះ បុរស​ទាំង​នោះ​ត្រូវ​ប្រឈមមុខ​នឹង​ការ​ខ្វះខាត​ទឹក​ស្រស់​ដែល​អាច​ផឹក​បាន​ជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ។ នេះមិនយូរប៉ុន្មាននាំឱ្យ POWs ក្លាយជាកង្វះអាហារូបត្ថម្ភ និងខ្សោះជាតិទឹក ដែលតាមធម្មជាតិធ្វើឱ្យពួកគេងាយទទួលរងនូវជំងឺដែលគំរាមកំហែងដល់អាយុជីវិតគ្រប់ប្រភេទ។

ជាពិសេស ជំងឺអាសន្នរោគនៅរដូវវស្សាឆ្នាំ 1943 បានធ្វើឱ្យមានការបំផ្លិចបំផ្លាញនៅក្នុងជំរំ។ ការផ្ទុះឡើងនៃជំងឺទាំងនេះត្រូវបានទាក់ទងដោយផ្ទាល់ទៅនឹងការមកដល់នៃដំបូង រ៉ូម៉ាសា។ បញ្ជរដ៏ធំដំបូងគេដែលប្រតិបត្តិការក្នុងប្រទេសថៃមិនត្រូវបានបញ្ជូនរហូតដល់ខែកុម្ភៈដល់ខែមីនាឆ្នាំ 1943 ។ ពួក​គេ​ជា​ច្រើន​នាក់​បាន​ឈឺ​រួច​ហើយ​ពេល​ទៅ​ដល់​ព្រៃ​ថៃ​នៅ​ដើម​រដូវ​វស្សា។

ការចែកចាយអាហារនៅក្នុងជំរុំការងារ

POWs សម្ព័ន្ធមិត្តដែលនៅរស់រានមានជីវិតភាគច្រើនបានយល់ព្រមបន្ទាប់ពីសង្គ្រាមថាលក្ខខណ្ឌដែលនៅក្នុងនោះ។ រ៉ូម៉ាសា ការរស់រានមានជីវិតគឺអាក្រក់ជាងពួកគេ។ មិនដូចអ្នកទោសសង្រ្គាមទេ កម្មករអាស៊ីខ្វះការលួងលោម និងវិន័យនៃរចនាសម្ព័ន្ធយោធា ដែលជាតម្រូវការជាមុនសម្រាប់ការថែរក្សាសីលធម៌ក្នុងកាលៈទេសៈលំបាក ហើយកាន់តែអាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេគ្មានវេជ្ជបណ្ឌិត ឬបុគ្គលិកពេទ្យរបស់ពួកគេផ្ទាល់ ហើយច្បាស់ជាគ្មានអ្នកបកប្រែ។ ពួកគេត្រូវបានជ្រើសរើសពីផ្នែកក្រីក្របំផុត ដែលភាគច្រើនមិនចេះអក្សរនៃប្រជាជនរៀងៗខ្លួន ហើយវានឹងសងភ្លាមៗ។ ខណៈពេលដែល POWs ខាងលិចបានចាត់វិធានការលើកកម្ពស់អនាម័យឱ្យបានច្រើនតាមតែអាចធ្វើទៅបាន ចាប់ពីការងូតទឹក - ប្រសិនបើអាចធ្វើទៅបាន - ដើម្បីជីកបង្គន់អនាម័យឱ្យឆ្ងាយពីជំរំ។ រ៉ូម៉ាសា គ្មាន​ការ​យល់​ដឹង​អំពី​ទុក្ខ​លំបាក​ដែល​សត្វ​កណ្ដុរ ឬ​រុយ និង​ទឹក​កខ្វក់​អាច​បង្ក​ឱ្យ​កើត​មាន​ឡើយ។ ពួកគេជាច្រើនគ្រាន់តែបន្ធូរអារម្មណ៍ខ្លួនឯងនៅកន្លែងដែលវាសាកសមនឹងពួកគេ ជាញឹកញាប់នៅកណ្តាលជំរុំរបស់ពួកគេ ឬនៅជិតផ្ទះបាយ។ ផលវិបាកគឺមហន្តរាយ។

អ្វី​ដែល​មិន​មាន​នរណា​ម្នាក់​ដឹង សូម្បី​តែ​ជនជាតិ​ជប៉ុន​នោះ​គឺ​ថា រួម​នឹង​ភ្លៀង​ធ្លាក់​មក​ជា​អាសន្នរោគ។ ការធ្វើតេស្តមរណៈថ្មីមួយដែលនឹងជះឥទ្ធិពលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដល់កម្មករដែលទន់ខ្សោយ និងឈឺរួចហើយ។ ជំរុំទាំងនោះពោរពេញដោយជនរងគ្រោះដោយជំងឺរាក គ្រុនចាញ់ និងជំងឺ beriberi យ៉ាងណាក៏ដោយ។ ជំងឺអាសន្នរោគគឺជាជំងឺឆ្លងដោយបាក់តេរីដែលឆ្លងតាមរយៈការប៉ះពាល់ជាមួយទឹកកខ្វក់។ ការឆ្លងខ្លាំង ជំងឺនេះច្រើនតែចាប់ផ្តើមដោយការឈឺពោះធ្ងន់ធ្ងរ បន្ទាប់មកមានគ្រុនក្តៅខ្លាំង ក្អួត និងរាគ ជារឿយៗបណ្តាលឱ្យស្លាប់។ នៅដើមខែឧសភា ឆ្នាំ 1943 ជំងឺអាសន្នរោគបានផ្ទុះឡើងនៅតាមបណ្តោយផ្លូវរថភ្លើងក្នុងប្រទេសភូមា។ ពី​របាយ​ការណ៍​គួរ​ឱ្យ​ភ្ញាក់​ផ្អើល​មួយ​ដោយ ស កងវរសេនាធំផ្លូវដែកទីប្រាំបួន វាប្រែថាតិចជាងបីសប្តាហ៍ក្រោយមកជំងឺអាសន្នរោគត្រូវបានធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យរួចហើយនៅក្នុងប្រទេសថៃនៅក្នុងជំរុំតាកាណុន។ នៅដើមខែមិថុនា ការស្លាប់ដំបូងបានកើតឡើងនៅក្នុងជំរុំម៉ាឡេស៊ីនៅចំណោតលេខ 125។ ប៉េស្តបានរីករាលដាលយ៉ាងឆាប់រហ័ស និងបង្កឱ្យមានការភ័យស្លន់ស្លោឆៅក្នុងចំណោម POWs ប៉ុន្តែក៏មាន និងជាពិសេសក្នុងចំណោមប្រជាជនជប៉ុនផងដែរ។ នេះ។ រ៉ូមូសាs ត្រូវបានយកឈ្នះដោយការភ័យខ្លាចនៃជំងឺអាសន្នរោគ ដែលទាំងកម្មករដែលមានសុខភាពល្អ និងឆ្លងមេរោគបានព្យាយាមភៀសខ្លួនចេញពីជំរំ។ នេះត្រូវបានសម្របសម្រួលជាញឹកញាប់ដោយការពិតដែលថាយោធាជប៉ុនដែលភ័យខ្លាចនៃការឆ្លងដែលអាចកើតមានបានដកខ្លួនចេញពីកន្លែងក្តៅនៃការឆ្លងហើយពេញចិត្តនឹងខ្លួនឯងជាមួយនឹងការដំឡើងរង្វង់ការពារនៅជុំវិញ។ រ៉ូមូសា- តស៊ូ។ ការភ័យស្លន់ស្លោនេះក៏រីករាលដាលដូចជាចំបើងក្នុងចំណោមអ្នកចំណូលថ្មី ដែលភាគច្រើនបានភៀសខ្លួនភ្លាមៗនៅតាមផ្លូវទៅកាន់ជំរំ។ អ្វីដែលកាន់តែអាក្រក់ទៅទៀតនោះ ភ្លៀងធ្លាក់ខ្លាំងបានធ្វើឱ្យផ្លូវក្នុងព្រៃមិនអាចឆ្លងកាត់បាន ហើយការផ្គត់ផ្គង់ស្បៀងដែលខ្វះខាតរួចហើយត្រូវបានសម្របសម្រួលយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរដោយសារបញ្ហាផ្គត់ផ្គង់។

វាលនៃកិត្តិយសនៅ Kanchanaburi

វាគឺជាការរកឃើញដ៏គួរឱ្យកត់សម្គាល់មួយសម្រាប់អ្នកដែលសិក្សាពីរឿងដ៏គួរឱ្យភ្ញាក់ផ្អើលនៃផ្លូវរថភ្លើងភូមា ដែលភាគីហូឡង់បានធ្វើដំណើរល្អបំផុតក្នុងតួលេខជាក់ស្តែង។ នោះមានច្រើនណាស់ ប្រសិនបើមិនមែនអ្វីៗទាំងអស់ដែលទាក់ទងនឹងអ្នកទោសសង្រ្គាមនៃ Royal Dutch East Indies Army (KNIL) ទេ ភាគច្រើននៃពួកគេ - មិនដូចជនជាតិអង់គ្លេស ឬអាមេរិកភាគច្រើនទេ ជាឧទាហរណ៍ មានចំណេះដឹងអំពីរុក្ខជាតិដើម។ ពួកគេបានតាមដានសំណាកដែលអាចបរិភោគបាន ចម្អិនវា និងបរិភោគវាជាអាហារបន្ថែមស្វាគមន៍ចំពោះអាហារដ៏កម្រ។ ជាងនេះទៅទៀត ពួកគេបានស្គាល់ឱសថ និងរុក្ខជាតិជាច្រើនពីព្រៃ ដែលជាចំណេះដឹងជំនួស ដែលត្រូវបានចែករំលែកដោយវេជ្ជបណ្ឌិត និងគិលានុបដ្ឋាយិកាមួយចំនួនរបស់ KNIL ដែលត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលផងដែរ។ ជាងនេះទៅទៀត ទាហាន KNIL ដែលបានទទួលការបណ្តុះបណ្តាលយ៉ាងល្អ ដែលជារឿយៗមានដើមកំណើតពីជនជាតិភាគតិច Indisch ចម្រុះគ្នា អាចទប់ទល់នឹងអត្ថិភាពដើមនៅក្នុងព្រៃបានប្រសើរជាងជនជាតិអឺរ៉ុប។

អ្នក​ដែល​រួច​ផុត​ពី​ការ​រាតត្បាត​នៃ​ជំងឺ​អាសន្នរោគ​នឹង​ត្រូវ​ធ្វើ​ការ​ក្នុង​កម្រិត​នរក​សម្រាប់​ខែ​ខាង​មុខ។ យ៉ាងណាមិញ ចំនួនអ្នកស្លាប់ដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចដោយសារជំងឺរាតត្បាតបានបណ្តាលឱ្យមានការពន្យារពេលគួរឱ្យកត់សម្គាល់ក្នុងការសាងសង់ផ្លូវដែក ហើយវាត្រូវបានបង្កើតឡើងឱ្យបានឆាប់តាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ ដំណាក់​កាល​នេះ​នៅ​ក្នុង​ការ​សាង​សង់​បាន​ក្លាយ​ទៅ​ជា​កិត្តិនាម​ជា​កិត្តិនាមspeedo'រយៈពេលដែល hysterical 'លឿន! លឿន! ការស្រែក ឆ្មាំជប៉ុន និងកូរ៉េ បានរុញច្រាន POWs ហួសពីដែនកំណត់រាងកាយរបស់ពួកគេ ជាមួយនឹងគូទកាំភ្លើងរបស់ពួកគេ។ ថ្ងៃធ្វើការដែលមានមនុស្សស្លាប់ជាងមួយរយនាក់ គឺមិនមានករណីលើកលែងនោះទេ…

នៅថ្ងៃទី 7 ខែតុលា ឆ្នាំ 1943 រនាំងចុងក្រោយត្រូវបានរុញចូលទៅក្នុងផ្លូវដែក ហើយផ្លូវដែលចំណាយឈាម ញើស និងទឹកភ្នែកយ៉ាងច្រើនត្រូវបានបញ្ចប់។ បន្ទាប់ពីការបញ្ចប់នៃខ្សែនេះ ផ្នែកមួយចំនួនធំនៃកុងទ័រហូឡង់ត្រូវបានប្រើប្រាស់សម្រាប់ការងារថែទាំនៅលើផ្លូវរថភ្លើង និងការកាប់ និងកាត់ដើមឈើដែលបម្រើជាឥន្ធនៈសម្រាប់ក្បាលរថភ្លើង។ ជនជាតិហូឡង់ក៏ត្រូវសាងសង់ជំរករថភ្លើងដែលលាក់បាំងនៅរាយប៉ាយតាមខ្សែផ្លូវរថភ្លើង ដែលត្រូវបានប្រើក្នុងអំឡុងពេលនៃការកើនឡើងនៃបេសកកម្មទម្លាក់គ្រាប់បែករយៈចម្ងាយឆ្ងាយរបស់សម្ព័ន្ធមិត្តប្រឆាំងនឹងហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធផ្លូវដែករបស់ជប៉ុននៅក្នុងប្រទេសថៃ និងភូមា។ ការ​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែក​ទាំង​នេះ​ក៏​នឹង​ធ្វើ​ឲ្យ​ជីវិត​អ្នក​ទោស​សង្គ្រាម​ហូឡង់​រាប់​សិប​នាក់​ស្លាប់​ផង​ដែរ។ មិន​ត្រឹម​តែ​ក្នុង​ពេល​វាយ​ប្រហារ​តាម​អាកាស​លើ​ជំរំ​ការងារ​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ប៉ុន្តែ​ក៏​ដោយ​សារ​ពួក​គេ​ត្រូវ​បាន​ជប៉ុន​បង្ខំ​ឱ្យ​បោស​សម្អាត​គ្រាប់​បែក គ្រាប់​បែក​មិន​ទាន់​ផ្ទុះ…

វាលនៃកិត្តិយសនៅ Kanchanaburi

នេះ​បើ​តាម​ទិន្នន័យ​របស់​អ បណ្ណសារជាតិ នៅទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន (ក្រុមកំណត់ត្រា 407 ប្រអប់លេខ 121 ភាគ III - ប្រទេសថៃ) ដែលខ្ញុំអាចពិគ្រោះបានកាលពីដប់ប្រាំឆ្នាំមុន យ៉ាងហោចណាស់មានមន្ត្រីចំនួន 1.231 នាក់ និង 13.871 ថ្នាក់ផ្សេងទៀតនៃកងកម្លាំងដីគោក កងទ័ពជើងទឹក កងទ័ពអាកាស និង KNIL របស់ប្រទេសហូឡង់ ត្រូវបានដាក់ពង្រាយនៅក្នុង ការសាងសង់ផ្លូវដែកនៃការស្លាប់។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ វាប្រាកដណាស់ថាបញ្ជីនេះមានចន្លោះប្រហោងមួយចំនួន ហើយដូច្នេះវាមិនពេញលេញទេ ដែលមានន័យថា ប្រជាជនហូឡង់ចន្លោះពី 15.000 ទៅ 17.000 នាក់ប្រហែលជាត្រូវបានគេដាក់ពង្រាយក្នុងការងារដ៏អាក្រក់នេះ។ នៅក្នុងបណ្ណសារជាតិនៅទីក្រុងឡាអេ I ថែមទាំងបានទៅដល់ប្រជាជនហូឡង់ដែលបានដាក់ពង្រាយសរុបចំនួន 17.392 នាក់។ ជិត 3.000 នៃពួកគេមិនអាចរស់បានទេ។ ជនរងគ្រោះជនជាតិហូឡង់ចំនួន 2.210 នាក់ត្រូវបានផ្តល់កន្លែងសម្រាកចុងក្រោយនៅឯទីបញ្ចុះសពយោធាចំនួនពីរក្នុងប្រទេសថៃ នៅជិត Kanchanaburi៖ ទីបញ្ចុះសពសង្រ្គាម Chungkai en ទីបញ្ចុះសពសង្រ្គាម Kanchanaburi. បន្ទាប់ពីសង្គ្រាម ជនរងគ្រោះជនជាតិហូឡង់ចំនួន ៦២១ នាក់ត្រូវបានបញ្ចុះនៅផ្នែកខាងផ្លូវដែករបស់ភូមា ទីបញ្ចុះសពសង្គ្រាម Thanbyuzayat ។ ទាហានហូឡង់ដែលក្មេងជាងគេតាមចំនេះដឹងរបស់ខ្ញុំបានចុះចាញ់ផ្លូវដែកនៃមរណៈគឺ Theodorus Moria អាយុ 17 ឆ្នាំ។ គាត់កើតនៅថ្ងៃទី 10 ខែសីហា ឆ្នាំ 1927 នៅ Bandoeng ហើយបានស្លាប់នៅថ្ងៃទី 12 ខែមីនា ឆ្នាំ 1945 នៅក្នុងមន្ទីរពេទ្យជំរុំ Chungkai ។ កងម៉ារីននេះ ៣^e ថ្នាក់ត្រូវបានកប់នៅក្នុងផ្នូរ III A 2 នៅលើវាដោយជនជាតិអង់គ្លេស គណៈកម្មាការផ្នូរនៃសង្គ្រាម Commonwealth គ្រប់គ្រង ទីបញ្ចុះសពសង្រ្គាម Chungkai.

អ្នកនៅរស់រានមានជីវិតរាប់ពាន់នាក់បានធុញទ្រាន់នឹងស្លាកស្នាមផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តនៃការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានធ្វើមាតុភូមិនិវត្តន៍ទៅកាន់ប្រទេសហូឡង់រំដោះ ពួកគេបានបញ្ចប់នៅក្នុងប្រទេសដែលពួកគេស្ទើរតែមិនទទួលស្គាល់ និងដែលមិនទទួលស្គាល់ពួកគេ…។ គ្រប់គ្រាន់ត្រូវបានគេនិយាយរួចមកហើយអំពីសង្គ្រាម៖ ឥឡូវនេះអ្នកគ្រប់គ្នាធ្វើការដើម្បីកសាងប្រទេសឡើងវិញគឺជាជំនឿជាតិ។ ឬប្រហែលជាគេភ្លេចថាហូឡង់ខ្លួនឯងមានសង្រ្គាមនៅពីក្រោយធ្មេញ...?! ប្រជាជន​ហូឡង់​ជាច្រើន​នៅ​តែ​កាន់​ទុក្ខ​ចំពោះ​ការ​ស្លាប់​របស់​ខ្លួន និង​បាត់​ខ្លួន​ជិត​ផ្ទះ។ ទុក្ខវេទនាពីចម្ងាយនៅក្នុងជំរុំរបស់ជប៉ុនបានទាក់ទាញចំណាប់អារម្មណ៍តិចតួច។ វាហាក់ដូចជានៅឆ្ងាយពីការបង្ហាញគ្រែរបស់ខ្ញុំ។ បន្តិចក្រោយមក អំពើហឹង្សាដែលក្រុមអ្នកជាតិនិយមឥណ្ឌូនេស៊ីជឿថា ពួកគេត្រូវតែសម្រេចបានឯករាជ្យភាពរបស់ពួកគេ និងសកម្មភាពប៉ូលីសដ៏ឃោរឃៅស្មើគ្នាជាបន្តបន្ទាប់ដែលដាក់បញ្ចាំ ហើយនៅទីបំផុតបានធ្វើឱ្យស្លាប់ដល់គន្លងការចងចាំរបស់ហូឡង់-អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ដែលអាចជួបប្រទះជាមួយគ្នា។

វិមាន Pagoden បីនៅ Bronbeek (រូបថត៖ Wikimedia)

KNIL បានឈប់មាននៅថ្ងៃទី 26 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1950។ គ្រាន់តែដោយសារតែជនជាតិហូឡង់ខាងកើតមិនមានទៀតទេ។ អតីតទាហានឥណ្ឌាជាច្រើននាក់មានអារម្មណ៍ដូច ការបណ្តេញចេញ បានទទួលការព្យាបាល ចាកចេញពីប្រទេសមាតុភូមិ ហើយបញ្ចប់ទៅដោយផ្ទះសំណាក់ដែលមានស្រមោល ឬសូម្បីតែជំរុំទទួលភ្ញៀវដែលត្រជាក់ជាងនៅប្រទេសហូឡង់។ នៅសល់ជាប្រវត្តិសាស្ត្រ...

ឬមិនពិត… នៅដើមខែមេសា ឆ្នាំ 1986 សែសិបមួយឆ្នាំបន្ទាប់ពីការបញ្ចប់នៃសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ NOS បានផ្សាយរបាយការណ៍ពីរផ្នែកដែលអតីតពលករជនជាតិហូឡង់បីនាក់បានត្រឡប់ទៅប្រទេសថៃវិញដើម្បីស្វែងរកអ្វីដែលនៅសេសសល់ពីផ្លូវដែក។ . វាជាលើកទីមួយហើយដែលទូរទស្សន៍ហូឡង់បានចំណាយយ៉ាងទូលំទូលាយបែបនេះ ប៉ុន្តែក៏មានការយកចិត្តទុកដាក់យ៉ាងខ្លាំងចំពោះរឿងសង្រ្គាមនេះ។ ក្នុងឆ្នាំដដែលនោះ Geert Mak ដែលមិនទាន់បានបំបែកខ្លួនជាអ្នកនិពន្ធ បានទៅស្វែងរកដាននៃឪពុករបស់គាត់ ដែលបានធ្វើការជាគ្រូគង្វាលតាមផ្លូវរថភ្លើង។ នៅថ្ងៃទី 24 ខែមិថុនា ឆ្នាំ 1989 វិមានភូមា-សៀម ឬ វត្តបី ត្រូវបានដាក់បង្ហាញនៅក្នុង Military Home Bronbeek ក្នុង Arnhem ដូច្នេះថាវាស្ទើរតែត្រូវបានបំភ្លេចចោល ប៉ុន្តែទំព័រសោកនាដកម្មពីសង្គ្រាមលោកលើកទី XNUMX ទីបំផុតបានទទួលការយកចិត្តទុកដាក់ជាផ្លូវការដែលវាសមនឹងទទួលបាននៅក្នុងប្រទេសហូឡង់។ ..