მარიამის დღიური (ნაწილი 3)

მარია ბერგმა (71) აისრულა სურვილი: საცხოვრებლად ტაილანდში გადავიდა და არ ნანობს. ნაწილი 1 და 2 გამოჩნდა 28 ნოემბერს და 29 დეკემბერს. დღეს მესამე ნაწილი: 3 მეტრიანი ჯუჯა პაპაია, ყვირილი ჩიტი და.... მარიამი სწავლებას აპირებს.

10 მეტრიანი ჯუჯა პაპაია

მეფის დაბადების დღის შემდეგ უნივერსიტეტში მცენარეების ბაზრობაა. იქ ჩემს რძალთან ერთად მივდივართ თარჯიმნად. მე მინდა ჯუჯა პაპაია. ვყიდულობთ ორ, ასევე ბუჩქს, რომელზეც ძალიან უცნაური ყვითელი ხილია, რომელიც საწოვარს ჰგავს.

სახლში ყველაფერი მაშინვე ირგვება. როდესაც ჩემს შვილთან მივედი სახლში, მითხრეს, რომ პაპაიას ტიპი, რომელიც ჩვენ ვიყიდეთ, მინიმუმ 10 მეტრამდე გაიზრდებოდა, ხოლო ბუჩქი 2 მეტრამდე. ჩემი რძალი დარცხვენილი მიყურებს და ეს მეცინება. ჩემი შვილი ახლა მაძლევს ორ ჯუჯა პაპაიას და ის იღებს დიდ პაპაიას, მე მინდა შევინარჩუნო ბუჩქი, ასეთი უცნაური არაფერი მინახავს.

ძროხები ძალიან ნაზი არიან, ლამაზი დიდი თვალებით

სადაც მე ვცხოვრობ არის უბანი საკმაოდ ახალი სახლებით და მშენებლობა ჯერ კიდევ მიმდინარეობს. როგორც აღვნიშნე, ჩემი სახლის წინ არის გაზონი დიდი ხეებით. ხანდახან იქ ძროხების ფარა ძოვს, მერე ბალახი ისევ მოკლეა.

დღეს მე გავაღე კარი ჩემი სახლის უკან, რომ სამრეცხაო შემოვიტანო. ნახირი იქ არის ჩემს ბაღის მოსაზღვრე მიწის ნაკვეთზე. მე შემიძლია მათზე შეხება, ისინი ძალიან რბილია, ლამაზი დიდი თვალებით. რომ შევხედოთ, ძალიან განსხვავდება ნიდერლანდების ძროხებისგან, უბრალო ყავისფერი, უფრო გამხდარი და ჩამოკიდებული ყურები. გარკვეული პერიოდის შემდეგ ისინი გადადიან თავიანთ მეკარესთან. ბალახი ისევ ლამაზი და მოკლეა. სამწუხაროდ ჩემი ბაღი ძალიან პატარაა იმისთვის, რომ მასში ძროხა მოთავსდეს, ამიტომ ისევ თვითონ მიწევს მისი მოთიბვა.

ვიმედოვნებ, რომ სიამოვნებით წაიკითხავთ იქ

ჩემი ნივთების ყუთები თითქმის ყველა ამოხსნილია და ამაყად ვუყურებ ჩემს წიგნების კარადას: 3.50 სიგრძისა და 2.65 სიმაღლის, მარტო შეკრებილი. კაბინეტი განაგრძობდა რხევას უკანა ფირფიტების დამონტაჟებამდე. მერე წიგნები შევიდა. ეს ჩემთვის დიდი სიამოვნებაა კითხვისას, იქ მყავხარ! რა მდიდარი ადამიანი ვარ.

ბაყაყები და ხვლიკები

თუ გიყვართ ბუნება, როგორც მე, აქ ისიამოვნებთ; ბევრი ჩიტი და ბევრი პეპელა, არ მოგბეზრდებათ. ასევე რეგულარულად მინახავს პატარა ბაყაყები და ხვლიკები, რომლებიც ბალახში ხტუნაობენ.

აქ ყველა ადრე იძინებს და დილის 6 საათზე ისევ დაკავებულია, ხალხი სამსახურში მიდის.

სამზარეულოს ფანჯრებიდან მოხარშული ბრინჯის და სხვა გემრიელების სუნი იგრძნობა. თუ არ გინდათ საკუთარი თავის მომზადება, სოფლის ცენტრში ძალიან ადრეა გახსნილი სასადილოები, სადაც შეგიძლიათ შეიძინოთ უგემრიელესი ნივთები, რომლებიც ასევე შეგიძლიათ სახლში წაიღოთ.

ყვირილი ჩიტი

ერთ დილას შიშისგან კინაღამ წამოვვარდი საწოლიდან. ჯერ კიდევ ბნელა და უზარმაზარი ყვირილი მესმის, ნახეთ რა საათია: 5 საათი. ყურადღებით მოუსმინეთ, ეს ადამიანი არ არის, ეს ცხოველია. ვეღარ ვიძინებ, შხაპს ვიღებ და ვიცვამ.

6 საათზე რომ ნათდება, უბანს ვათვალიერებ. ყვირილი ნაკლებია, მაგრამ მაინც არის. მერე მეზობლები მეუბნებიან, რომ ჩიტიაო. მე მას არსად არ ვხედავ. ორი დღის შემდეგ კივილი ოდნავ იკლებს, მაგრამ მაინც ასე ადრე იწყება. შემდეგ ელექტროსადენებზე მტრედების რიგს შორის ორ ფრინველს ვხედავ, რომლებიც თითქმის ზუსტად მტრედებს ჰგვანან. უბრალოდ გრძელი კუდი აქვთ, ყოველთვის მოძრაობენ და ყვირიან. მათზე ვერავინ ვერაფერს მეუბნება, მაინტერესებს როგორი ჩიტები არიან.

მაღაზია ღილებით, ძაფებით, ქსოვის ნემსებით, ნაქსოვი კაკვებით…

სოფელში ბევრი ვიწრო ქუჩაა მაღაზიებით, სადაც შეგიძლიათ შეიძინოთ ყველანაირი ნივთი. ასევე არის ღილების და ძაფების მაღაზია და ყველაფერი რაც მოყვება. თქვენ უნდა ავიდეთ შვიდი საფეხურით, რომლებიც ორმაგი სიმაღლისა და ძალიან ვიწროა და არსად არ არის მოაჯირები და იმყოფებით პატარა მაღაზიაში, რომელსაც ეკუთვნის უფროსი წყვილი (მინიმუმ 20 წლით უმცროსი ჩემზე).

ითხოვ სტატიას, მერე ქალბატონი და ბატონი ჯერ განიხილავენ, მერე ღრმად ფიქრობენ სად შეიძლება იყოს და მერე ტრიუმფალურად გამოაქვთ. თუ რამდენიმე რამ დაგჭირდებათ, ნამდვილად დაგჭირდებათ ნახევარი საათი.

საქსოვი ნემსებით, ნაქსოვი კაუჭებით და მატყლით – ქაღალდს, ხეს და საღებავს მოგვიანებით დავამატებთ – სახლში ვბრუნდები. მე მთხოვეს ხელოსნობის საგნების სწავლება ადგილობრივ სკოლაში. ბავშვებიც იმ სკოლაში სწავლობენ ინგლისურს, ამიტომ ერთმანეთთან საუბარი პრობლემას არ წარმოადგენს. მე შევწყვეტდი მუშაობას და დავიწყებდი ყველანაირი საქმის კეთებას ჩემთვის. ასე რომ, თქვენ ხედავთ, რა სიგიჟემდე შეიძლება მოხდეს.

სახლის ძაღლი მშვენიერი ქალბატონი გახდა, გარეთ ძაღლი ორსულადაა

როგორც ჩემს პირველ წერილში აღვნიშნე, სახლში მივიღე მოუვლელი ძაღლი. მას შემდეგ თითქმის მელოტი თავი ჰქონდა და თავზე ყველაფერი ინფიცირებული იყო. თითქმის სამი თვის შემდეგ მას მთელი თმა უკან გადაუდგა და მშვენიერი ქალბატონი გახდა.

როცა შინაურ ძაღლს ვაჭმევ, ბაღის გალავნის წინ ძაღლი წევს, ამ ყველაფერს გაფართოებული თვალებით უყურებს, ასე რომ… გარე ძაღლსაც საჭმელი იღებს. ასევე მდედრობითი სქესის, ის ცოტათი ჰგავს ესპანურ პოდენკოს, მაგრამ ოდნავ განიერი, თეთრი მოწითალო-ყავისფერი ლაქებით, ის ხშირად ნაოჭებს შუბლს, სასიამოვნო სანახავია. ქალბატონები არც ისე საყვარლად იქცევიან ერთმანეთის მიმართ, ღრიალებენ და ზედა ტუჩებს ასწევენ. უსაფრთხოდ რომ ვიყო, ჭიშკრის კარს ვხურავ სანამ საჭმელი არ დასრულდება, მერე ისევ ყველაფერი კარგადაა.

სინამდვილეში ეს სულაც არ არის კარგი, რადგან გარეთ მყოფი ქალი ორსულად გამოდის. ძაღლი არავის ეკუთვნის, საბედნიეროდ ის ერთადერთი ძაღლია აქ პატრონის გარეშე. მაგრამ რა უნდა მოხდეს, როცა გარეთ ქალბატონი ჩემს წინ დგას 8 ან 10 ლეკვით? მერე ჰოლანდიაზე უნდა ვიფიქრო, სადაც ცხოველებს სასწრაფოს იძახებ და აყვანენ. ასეთი რაღაც რომ არსებობდეს აქ, მე ნამდვილად ვერ ვიზრუნებ მთელ შეკვრაზე. ფარულად ვიმედოვნებ, რომ ეს მხოლოდ 1 ლეკვია.

წლის ბოლო დღე

21 გრადუსია, ქარი ქრის და მზე არ არის. ლეპტოპის უკან ვზივარ. დილის 9:00 საათია, ჩემს გვერდით სახლიდან მოდის ლამაზი, მაგრამ სევდიანი ტაილანდური მუსიკა, მამაკაცის ხმით სრული ხმით. ვერ გავიგე, მაგრამ მომღერალს აშკარად უჭირს, ალბათ ტაილანდური ცრემლიანია. რადგან ვერ ვხვდები, ამასაც რაღაც იდუმალი აქვს. წელიწადის ბოლო დღეა, უხდება.

12:00 საათია და სიმღერა ისევ გამეორებაა, ახლა შემიძლია ვიმღერო, მიუხედავად იმისა, რომ არ მესმის. მაინტერესებს რა უნდა ჰქონდეს ადამიანს, რომ ერთი და იგივე სიმღერა მოუსმინოს 3 საათის განმავლობაში.

სახლის გვერდით სარეველა ხელით ამოვიღე და ისევ მოწესრიგებული ჩანს. შეასრულეთ რამდენიმე საქმე სახლში და დახედეთ საათს, ახლა საღამოს 16:00 საათია და ტაილანდური მუსიკა (ჯერ კიდევ იგივე სიმღერა) გრძელდება. უცებ სიჩუმეა, რა მშვიდობაა, ისევ ისმის ჩიტები. ტაილანდური მუსიკა შეიძლება იყოს ძალიან ლამაზი, მაგრამ ეს მართლაც ცოტა ზედმეტი იყო.