タイの文化と水（後編）

以前の投稿ではタイの文化と水について書きました。 水と食べ物は切っても切れない関係にあります。 魚はタイ人の生活と文化においても重要な役割を果たしています。

Een van de eerste inscripties van de Thaise taal levert uit het koninkrijk van Sukhothai de volgende zinssnede op: ”In de tijd van koning Ramkhamhaeng de Grote, gedijde het land van Sukhothai. Het geeft vissen in het water en rijst op de velden”. Historici zijn er bijna zeker van dat dit de woorden zijn van koning Ramkhamhaeng de Grote, heerser van het koninkrijk Sukhothai (1279 – 1298) en de grondlegger van het Thaise alfabet.

De beschrijving geeft aan hoe belangrijk vis voor de bevolking was. Door de vele rivieren, die door vruchtbare gebieden stroomden, was er voldoende vis voorhanden. Echter de mensen geloofden, dat vissen door de natuurgeesten gegeven waren om de mensen te voeden. Het doden van de vis om te kunnen eten staat dan in een andere verhouding dan tot het doden en eten van andere dieren in de Boeddhistische betekenis.

Zo is het een traditie om gestrande vissen bij hoog water weer terug te zetten in het water om zodoende een religieuze verdienste te verwerven, de z.g. “Tambun”. Dit gebruik is nog steeds van toepassing. Bij de Wat kan men levende vissen kopen, die men vervolgens in een nabijgelegen water vrijlaat.

In het koele seizoen van november tot februari na het einde van de regentijd zijn de vissen door het voedselrijke water het beste gevoed. Ook kan in die tijd de rijst van het land gehaald worden en is er eten in overvloed. Zo ontstond het spreekwoord:”Khao Mai Pla Man” oftewel “nieuwe rijst, dikke vis” (vrij vertaald). Op dit hoogtepunt van het jaar kwamen dan ook de meeste huwelijken voor.

De overgebleven vis werd gedroogd of met zout geconserveerd. Uit deze conserveringsmethoden zijn een aantal variaties in smaak ontstaan, die nu nog terug te vinden zijn in de diverse gerechten.