תוכלו לחוות הכל בתאילנד: מסע גילוי בלתי נשכח ומתמימות להרפתקה באסיה

In 1980 had ik, volgens mij, nog niet eens van Thailand gehoord! Maar dat kan ook een illusie zijn. Ik weet wel nog dat ik toen heel weinig van Azië wist (ik was toen 22 jaar jong). Voor mij bestond er toen slechts één land in Zuidoost-Azië dat ik een beetje uit boeken kende en dat was natuurlijk Indonesië.

In Zuid-Korea had ik een penvriendin en ik had drie jaar gespaard om haar te bezoeken. Maar ik wilde ook Indonesië leren kennen. Ik boekte een vlucht via een reisbureau met Singapore Airlines en vloog toen via Rome, Bangkok naar Singapore. Een gast met wie ik in een kort gesprek kwam, zei dat hij vanaf Bangkok naar Kuala Lumpur vloog. Nou, dacht ik, dat moet dan wel héél ver zijn, want daar had ik nog nooit van gehoord.

Ik wist zo weinig dat ik me bijna schaam te schrijven dat ik dacht dat Singapore een stad in Indonesië was. De bedoeling was dat ik twee maanden zou reizen. Een maand in Indonesië en een maand in Zuid-Korea. Dat deed ik dan ook. In Indonesië op Sumatra, het eiland Samosir in het Tobameer, ontmoette ik andere jonge mensen die veel langer onderweg waren. We zaten te praten en een Fransman die net uit Thailand gekomen was, begon in geuren en kleuren over zijn avonturen in Thailand te praten. Met name… natuurlijk, het andere geslacht.

De meisjes daar, vertelde hij, zijn zo leuk en wild dat als ze jou leuk vinden, ze voor jou betalen! Ik kon dat niet geloven. Het was nog maar het begin van mijn reis en ik wilde al naar Thailand! Maar goed, twee maanden. Ik bleef die vier weken op het eilandje in het Tobameer. Ik deed een poging om daar weg te komen, zat een hele dag te wachten op een bus en moest ’s avonds weer terugkeren.

Toen ben ik maar langer gebleven en na vier weken naar Zuid-Korea, mijn penvriendin ontmoet. Thailand met zijn willige vrouwen bleef me boeien. In Zuid-Korea zocht ik het bureau van Singapore Airlines op en vroeg of ik het ticket met een maand kon verlengen. Dat was geen probleem en zo schiep ik de weg vrij om nog een maandje Thailand te ervaren.

Intussen bleek alles zo goedkoop te zijn dat ik het ticket zelfs tot zes maanden liet verlengen. Maar goed… op een gegeven ogenblik kwam ik in Thailand met de trein vanaf Butterworth. In de trein leerde ik een Zwitser kennen die ook op budget reisde en die met mij een kamer wilde delen. Geen probleem.

Zo gezegd, zo gedaan. De eerste dag liep ik door de straten van Bangkok…. ik was zo’n twintig minuten onderweg en een jonge vrouw stopte met haar bike naast mij en na een kort gesprekje nodigde ze me uit om met haar mee te gaan. Ze wilde douchen en het was zo warm en ze vond me aardig. Na even aarzelen deed ik het en vergezelde haar naar haar woning.

Daar aangekomen… werd het spannend. Mijn eerste keer! We stonden onder de douche en even later hoorde ik dat iemand naar binnen kwam. Het was haar vriendin. En weer even later lagen we met zijn drieën in bed…. Toen het tijd was om weer terug naar het hotel te gaan, spraken we ’s avonds af voor een voortzetting. Maar daarin werd ik teleurgesteld… ze kwamen niet meer opdagen. Wist ik veel. Geen nood.

Het Grace Hotel was de plaats waar ik écht zijn moest. Daar kon ik te voet heen. Daar aangekomen wist ik niet wat ik zag….. Al gauw haakte een jonge vrouw bij mij in en ik nam haar mee naar mijn kamer. Aids was toen nog helemaal niet bekend of actueel.

De volgende ochtend (ik was dan toch niet zo in de smaak gevallen) wilde ik haar betalen. Ik nam mijn fotokoffer, waarin ik al mijn geld had zitten. Dezelfde koffer die ik om mijn schouder had toen ik met de twee andere dames plezier had….leeg. Tweehonderd gulden aan Thaise Baht waren weg. Wel nog mijn paspoort, vliegticket en omhulsel van mijn reischeques. Zij kwaad dat ik haar niet betaalde en dreigde met de politie. De Zwitser gaf mij het nodige geld en die dame heb ik dan ook nooit meer gezien. Bleek dus dat die twee vriendinnen toen ik daar in de zevende hemel onder de douche stond, mij bestolen hadden. Ze waren wel zo aardig belangrijke documenten in de koffer te laten en ik kon, omdat mijn cheques verzekerd waren, nieuwe cheques krijgen (moest een week wachten) en de oude waren meteen geblokkeerd.

Toch kon ik het niet laten… ik had nu de smaak te pakken en liep de volgende avond weer naar het Grace Hotel. Daar ontmoette ik een oudere Thaise dame (zij was al 25!!). Zij was heel aardig. En zij bleef de volgende twee weken bij mij. Ze vroeg nooit om geld, af en toe een klein cadeautje en ze was ook niet van plan Thailand te verlaten of met een Farang te trouwen. Ze wilde gewoon een leuke tijd en die hadden wij samen. En wat zij voor mij gedaan heeft, kan ik ook niet meer vergeten. Ze heeft me echt ingewijd in het amoureuze spel. Dus had die Fransman voor een deel wel gelijk gehad.

Het is me later, toen ik steward was, nog een paar keer overkomen dat ik een Thaise leerde kennen die alleen maar voor een nacht bij me bleef en er niets voor wilde hebben. En dat was alleen omdat zij het initiatief namen.